บทที่ ๑๗ อาหารสำเร็จรูป

(พ.ศ. ๒๕๕๐)

        ราวหนึ่งปีที่ผ่านมาหลังจากที่คุณพลลูกชายคนเล็กของเจ้าของบริษัทเข้ามารับหน้าที่ดูแลงานด้านระบบเทคโนโลยีสาระสนเทศ การตลาดและออกแบบผลิตภัณฑ์เต็มตัวแล้ว ซึ่งการใช้ความรู้ของเขารวมถึงอัธยาศัยไมตรีที่แสดงออกนั้นก็สามารถทำให้งานต่าง ๆ เกิดประสิทธิผลเป็นรูปธรรมชัดเจนกระทั่งพนักงานทุกคนให้การยอมรับเป็นผู้จัดการใหญ่ของฝ่ายแล้วอย่างเต็มใจ โดยเฉพาะพลอยที่ทำผลงานออกแบบบรรจุภัณฑ์อาหารหลายชิ้นได้ดีขึ้นมากเพราะได้รับคำแนะนำและการส่งเสริมจากเขาผู้เป็นหัวหน้า อีกทั้งด้วยการทำงานที่ต้องใกล้ชิดนี้ก็ทำให้ทั้งคู่สนิทสนมกันกระทั่งความรักที่คุณพลมีให้พลอยตั้งแต่แรกพบนั้นยิ่งเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน ในขณะที่พลอยกลับชื่นชมและชื่นชอบเขาอย่างมากแต่เพียงในฐานะหัวหน้างานเท่านั้น

        ส่วนความสัมพันธ์ของพลอยกับคุณเอกผู้จัดการทั่วไปจอมเก่งกาจนั้นก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงในทางบวกเลยเพราะทั้งสองคนมักปะทะคารมอยู่บ่อยครั้งที่เจอหน้ากัน แม้ว่าที่จริงแล้วเขานั้นก็รักเธอมากไม่ต่างไปจากความรู้สึกของคุณพล จึงเป็นสาเหตุให้คุณเอกนั้นพยายามคิดหาทางที่จะได้ไปทำธุระกับพลอยตามลำพังสักครั้งเพื่อบอกความในใจ โดยคราวนี้มีจังหวะประจวบเหมาะได้รับมอบหมายจากคุณพ่อให้ไปคุยงานกับลูกค้ารายใหม่ที่เป็นเพื่อนนักธุระกิจ เขาจึงนำข้ออ้างนี้มาใช้เป็นโอกาสและบุกมาหาถึงที่แผนกในช่วงที่เธออยู่คนเดียวโดยไม่ให้ใครรู้เพื่อดำเนินตามแผนการ

        เมื่อคุณเอกเดินมาถึงที่ห้องของแผนกออกแบบผลิตภัณฑ์ เขาก็เริ่มต้นด้วยการพูดจาทักทายเธออย่างไพเราะ

       “อรุณสวัสดิ์ครับพลอย ผมขอรบกวนเวลาสักครู่สิครับ” คุณเอกพูดจาสุภาพผิดปกติจนทำให้พลอยระแวง

       “ค่ะ จะให้ฉันรับใช้อะไรหละคะ” พลอยตอบเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

        “มีเรื่องจะให้ช่วยหนะครับ พอดีคุณเกียรติท่านมอบหมายให้ผมไปคุยงานกับเพื่อนนักธุระกิจที่สนใจทำผลิตภัณฑ์อาหารใหม่จำหน่าย คือเค้าอยากได้แบบบรจจุภัณฑ์สวย ๆ ก็เลยอยากให้ให้พลอยช่วยไปด้วยกันครับ” คุณเอกอธิบายที่มา^องงานเพื่อขอความช่วยเหลือโดยยกเอาคุณพ่อมาอ้างให้เธอเกรงใจด้วย

        “เรื่องนี้ควรแจ้งหัวหน้าดีกว่าค่ะ อีกอย่างเป็นสินค้าใหม่ก็ควรไปแจ้งทางอาร์แอนด์ดีด้วย พลอยไม่น่าช่วยอะไรคุณได้หรอกค่ะ” พลอยขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพร้อมตอบเป็นนัยยะเชิงปฏิเสธ

        “คุณเหมาะกับงานนี้ที่สุดครับ สินค้านี้เค้าจะขายให้กลุ่มคนทำงานและพักอยู่ตามคอนโด ซึ่งพลอยต้องออกแบบได้โดนใจดีกว่าใคร เพราะผมเคยเห็นทำผลงานเดิมอยู่ยอดเยี่ยมครับ” คุณเอกสรรหาเหตุผลมาพูดยกยอพลอยอย่างเป็นทางการ แต่ก็ยังทำให้เธอไว้วางใจไม่ได้ “ครั้งนี้ผมมาดีนะคุณ ต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ ครับ”

         “ก็ได้ฉันจะช่วย แต่ว่าต้องมีพี่อั๋นไปด้วยค่ะ” พลอยรับปากด้วยจำนนต่อลูกอ้อน แต่ก็ยังไม่ไว้ใจเขา

        “ไม่ต้องไปกวนพี่อั๋นหรอกครับ” คุณเอกรีบห้าม แต่พลอยยกหูโทรศัพท์แล้วกดโทรหาพี่อั๋นแล้วตั้งแต่ที่เขาพูดยังไม่ทันขาดคำ

        หลังจากพลอยแจ้งเรื่องนี้ให้พี่อั๋นทราบและขอให้ช่วยนัดแนะทีมงานคนที่เกี่ยวข้องให้ไปพบลูกค้าด้วยกันสำเร็จก็ทำให้แผนที่คุณเอกวางมาเป็นอย่างดีในวันนี้ล้มไม่เป็นท่า เพราะเขาจำเป็นต้องพาลูกน้องยกขบวนกันไปหลายคนตามที่เธอจัดแจง

       ถึงสัปดาหน้าหน้าวันที่คุณเอกนัดลูกค้าไว้ โดยวันนี้พลอยมาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่เป็นคนแรก ตามมาด้วยพี่อั๋นที่มาถึงพร้อมกันกับเพื่อนชี้คุณออยผู้จัดการฝ่ายวิจัยและควบคุมคุณภาพ แล้วปิดท้ายด้วยคุณชาติผู้จัดการฝ่ายขายคนใหม่และคุณเอกที่มาตรงเวลานัดหมายพอดี จากนั้นทุกคนก็ไปขึ้นรถตู้ของบริษัทที่คนขับนั้นจอดรออยู่ด้านหน้าของตึกของสำนักงานใหญ่เพื่อเดินทางพบคุณพจน์ลูกค้ารายสำคัญถึงที่บ้าน โดยระหว่างทางที่นั่งรถไปด้วยกันนั้นคุณเอกก็เกริ่นให้ทุกคนทราบก่อนถึงประวัติของคุณพจน์ว่าท่านเป็นเพื่อนนักธุระกิจรุ่นน้องของคุณเกียรติและเป็นเศรษฐีแถวหน้าในวงการอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งตอนนี้ท่านสนใจจะขยายธุรกิจมาทำกลุ่มอาหารสำเร็จรูปที่เจาะตลาดกลุ่มคนทำงานรุ่นใหม่ในและต่างประเทศ แต่ในรายละเอียดผลิตภัณฑ์นั้นขอให้ช่วยกันเก็บรวบรวม นอกจากนี้คุณเอกยังเน้นย้ำให้ทุกคนในทีมเข้าไปเพื่อเล่าภาพรวมของบริษัทและผูกมิตรกับลูกค้าอย่างเป็นกันเองมากกว่าการขายสินค้าอีกด้วย

       พอเดินทางมาถึงที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โตของคุณพจน์ โดยมีคนงานช่วยนำทางพาทุกคนมาถึงห้องโถงใหญ่ที่เจ้าของบ้านยืนรอตอนรับ จากนั้นแต่ละคนก็เทักทายทำความรู้จักกันและแลกนามบัตรกันเรียบร้อย แล้วจึงพากันไปนั่งที่ห้องรับแขกก่อนที่คุณเอกอธิบายที่มาและผลิตภัณฑ์อาหารต่าง ๆ ของบริษัทเพื่อให้คุณพจน์โดยภาพกว้างทั้งหมดขององกรณ์ โดยเขาใช้เวลาเล่าสั้น ๆ ให้กระชับความ แล้วจึงมุ่งแนะนำต่อในกลุ่มผลิตภัณฑ์ที่ลูกค้าสนใจและต้องการจะจ้างผลิตเป็นหลัก นอกจากนี้คุณพจน์ที่ดูนิ่ง ๆ เหมือนจะตั้งใจฟังเรื่องงานนั้นก็แอบเหลือบไปมองพลอยอยู่บ่อย ๆ ด้วย จนกระทั่งช่วงท้ายที่เนื้อหาใกล้จบเขาจึงเริ่มเปิดประเด็นเข้าเรื่องซักถามกับทางทีมงาน

        “ดีมากเลยครับ ดูแล้วที่บริษัทมีของหลากหลายจะต้องทำผลิตภัณฑ์ที่ผมต้องการได้แน่นอน” คุณพจน์กล่าวกับทุก ๆ คน แต่สายตานั้นกลับพุ่งมองไปที่พลอยเป็นพิเศษ

        “แล้วผลิตภัณฑ์ที่คุณอาอยากได้เป็นแบบไหนเหรอครับ” คุณเอกเริ่มสอบถามและเรียกขานคุณพจน์อย่างสนิทสนม

        “ก็เป็นอาหารสำเร็จรูป แบบพร้อมรับประทานหนะครับ” คุณพจน์ตอบคร่าว ๆ เพราะยังไม่อยากตีกรอบความคิดที่บริษัทจะนำเสนอ

        “ช่วยขยายความสักนิดได้ไหมคะ คำนี้เนี่ยะมันกว้างนะคะ” คุณออยถามต่อ

        “ก็อาหารที่ทานได้เลย หรืออุ่นร้อนแล้วทานทันทีครับ” คุณพจน์ให้นิยามที่ชัดเจนขึ้นเล็กน้อย

        “อย่างนั้นก็มีให้เลือกแบบแช่เย็น แช่เยือกแข็ง บรรจุกระป๋อง ส่วนเมนูอาหารก็มีเยอะ แล้วแต่ชอบเลยค่ะ” คุณออยอธิบาย

        “ทำแบบแช่เยือกแข็งไหมครับ เพราะให้คุณภาพดีและเก็บได้นาน แถมตอนนี้ตลาดก็กำลังมาแรงด้วยครับ” คุณชาติไม่รีรอที่จะหว่านล้อมลูกค้าตามวิสัยของผู้เจนจัดด้านงานขาย เพราะเขารู้ว่าที่โรงงานใหม่ของบริษัทที่สร้างขึ้นเพื่อรองรับการผลิตสินค้ากลุ่มนี้เพิ่งสร้างเสร็จ

        “ได้ น่าสนใจครับ” คุณพจน์แสดงท่าทีเห็นด้วย

       “งั้นคราวหน้าเรียนเชิญคุณอาเข้าไปชมที่โรงงานนะครับ เดี๋ยวให้ฝ่ายวิจัยเราเตรียมทำของอร่อย ๆ ไว้ตอนรับ รับรองว่ามีให้เลือกกินแบบจุใจเลยครับ” คุณเอกโฆษณาต่อทันที

       “เดี๋ยวจะทำไว้ให้เลือกชิมทุกอย่าง ตั้งแต่ข้าวกระเพราไก่ไปยังเมนูพิสดารเลยค่ะ” คุณออยรีบช่วยพูดเสริมอย่างรู้งานเพื่อเชิญชวนลูกค้า

        “ส่วนเรื่องบรรจุบรรภัณฑ์ทางเราก็มีทีมงาน สำรวจตลาดและออกแบบให้ตรงตามที่ลูกค้าต้องการด้วยครับ” คุณเอกขยายความเพิ่มเติมเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้ลูกค้า

      “ใช่ค่ะ สำหรับคุณพจน์นะคะ พวกเราจะออกแบบให้สุดฝีมือเลยค่ะ” พี่อั๋นกล่าวให้ความสำคัญกับลูกค้าเพื่อช่วยหนุนคำพูดนายอีกแรง

       ในขณะที่ทุกคนยังคงคุยเรื่องงานกันต่อไปเรื่อย ๆ ทำให้ระหว่างนี้พลอยที่รู้ว่านั่งเป็นตัวประกอบอยู่นานจนเบื่อก็อยากลุกไปเข้าห้องน้ำ เธอจึงแอบปลีกตัวออกไปจากวงสนทนาโดยไม่ได้บอกให้ใครรู้ โดยระหว่างทางเดินผ่านห้องอาหารเล็กที่ยู่ติดกับห้องครัวนั้นเธอบังเอิญพบเข้าเด็กน้อยที่กำลังอาละวาดใส่ผู้ใหญ่อย่างไม่มีสัมมาคารวะ ซึ่งเธอทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปต่อหน้าต่อตาจึงพุ่งตรงเข้าไปจัดการ

        “ของห่วย ๆ ลูกแพร์ไม่กิน” ลูกแพร์เด็กตัวน้อยตวาดป้าแม่บ้านหลังจากที่ปัดจานข้าวทิ้งจนแตกกระจายอย่างไม่ยำเกรงเพราะถือว่าตัวเป็นลูกคนเดียวของคุณพจน์ “เอาไปให้พ้นเลย”

        “เขวี้ยงทิ้งอย่างนี้ไม่ได้นะคะ คุณแม่อุตส่าห์ทำให้กิน” พลอยดุลูกแพร์ด้วยหน้าตาขึ้งขังเพราะเข้าใจว่าเด็กน้อยโวยวายใส่คุณแม่ แล้วเธอง้างมือเตรียมจะตีเข้าที่ก้นของเด็ก

        “อย่าค่ะคุณ ป้าผิดเองที่ทำอาหารไม่อร่อย” ป้าแหว๋วแม่บ้านรีบเข้ามาห้ามพลอยไว้

        “ก็แค่คนใช้ ใครจะทำไม” ลูกแพร์ทำปากแบะใส่อย่างไม่เกรงกลัว

        “แล้วแม่ไม่สั่งสอนหนูเหรอค่ะ ถึงได้ทำตัวแย่แบบนี้” พลอยพูดไปส่ายหัวไปด้วยความระอา

        คำพูดจี้ใจดำถึงคุณแม่นี้ทำให้ลูกแพร์น้ำตาไหลพรากก่อนจะวิ่งหนีขึ้นไปหลบในห้องนอนข้างบน ซึ่งในจังหวะเดียวกันนี้ที่ทุก ๆ คนในห้องเริ่มได้ยินเสียงจึงแห่กันมาดูที่จุดเกิดเหตุ

        “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” คุณพจน์เดินนำหน้าหน้าตื่น

        “นี่พลอย มีเรื่องอะไรเหรอ” คุณเอกตกใจที่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่บ้านลูกค้า

“ไม่เข้าใจ พลอยพูดอะไรผิดไปเหรอค่ะ” พลอยยังสงสัยที่จู่ ๆ เด็กดื้อก็เกิดน้อยใจ

        “ก็คุณดันไปพูดถึงคุณผู้หญิง คุณหนูก็เลยร้องไห้” ป้าแหว๋วแม่บ้านบอกเจ้านาย

        “ช่างเถอะ ผมพอจะรู้แล้ว” คุณพจน์พอจะเดาเหตุการณ์ทั้งหมดได้ว่าลูกสาวคงขว้างปาข้าวของเช่นเคย จึงไม่อยากซักไซ้ต่อความ

      “ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่พูดอะไรไปไม่ทันคิด” พลอยยกมือขึ้นไหว้แสดงความจริงใจ

       “ไม่หรอกครับ คงเพราะภรรยาผมเสียไปตั้งแต่คลอดแก ลูกแพร์ก็เลยมีปมเรื่องแม่หนะครับ” คุณพจน์บอกเรื่องนี้ให้ทุกคนรับรู้ด้วยน้ำเสียงปนเศร้า

       “ถ้าคุณอาไม่รังเกียจ พลอยขอขึ้นไปคุยกับน้องได้ไหมค่ะ” พลอยชักสงสารเขาและรู้สึกผิด

       “จะดีเหรอคุณ” คุณเอกหันไปถามพลอยให้แน่ใจ

       “ก็ดีเหมือนกันครับ” คุณพจน์หวังว่าพลอยผู้หญิงมีส่วนคล้ายกับภรรยาที่จากไปของเขาจะช่วยแก้ไขนิสัยเจ้าอารมณ์ของลูกสาวได้ “บ้างทีอะไร ๆ อาจจะดีขึ้น ผมเองก็พยายามสอนลูกมามากแล้ว”

       “วางใจได้ค่ะ” พลอยบอกทุกคนสบายใจ แม้ว่าความมั่นใจนั้นไม่เต็มร้อย

https://web.facebook.com/199Foods/