ค่าแห่งการคอย ฉันรู้ดีไม่มีประโยชน์
เหมือนนักโทษรอปราณี ที่แดนประหาร
ห้วงแห่งความหวัง ดังหนึ่งห้วงทรามาน
ห้วงใจที่เคยสัมพันธ์ยิ่งนานวันดูยิ่งจืดจาง
ค่าแห่งตัวฉัน เปรียบเหมือนใบไม้ใกล้จะเก่า
วันแสนเศร้าคือวันเธอ สลัดทิ้งขว้าง
ร่วงสู่ลานดิน คงสิ้นหวังทุกอย่าง
ต้องปลิวระดาษทั่วทาง
กว่าผุพังเป็นผงธุลี
วันนั้นฉันรู้ดี ไม่มีสำหรับเรา
วันนั้นเปรียบเหมือนเงา คลุมโลกให้เป็นราตรี
วันนั้นมืดมน เกินที่คนเล็กๆเช่นนี้
วันนั้นฉันรู้ดี ไม่มีแม้ถึงวันตาย
ค่าแห่งความรัก จึงเหมือนดังภาพลวงมายา
ดูไร้ค่าเพียงลวงตากลางทะเลทราย
เป็นภาพของขวัญ แด่คนกระหายใกล้ตาย
หรือรอสิ้นลมหายใจ จึงเป็นวันเห็นใจจากเธอ