ที่ลานกว้างด้านหลังบ้านของซาโม  สุดยอดนักสู้ทั้งสองคนแห่งโชซอนต่างฝึกซ้อมเพลงดาบเหมือนที่เคยฝึกมาบนเขาตั้งแต่วัยเยาว์ ร่างสูงทั้งกระโดดทั้งหมุนตัวฟาดดาบด้วยท่วงท่าที่สง่างามราวกับพญาราชสีห์ยามต่อสู้ปกป้องถิ่นที่อยู่ในทุ่งหญ้าสีเหลืองทองอร่ามอันกว้างใหญ่ ขณะที่ร่างโปร่งก็แทงดาบคู่สลับกับการโบกสะบัดดาบ เหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาหมุนโค้งวนและฟันไขว้ไปมา ยามที่ชอนจูหนุ่มกระโดดฟันดาบ ความงดงามของกระบวนท่า เป็นราวกับพญาหงส์ฟ้ากำลังร่ายรำเหนือบึงน้ำสีเขียวมรกตอันลุ่มลึก

เพื่อนๆต่างมาแอบมองชายหนุ่มทั้งสองรำดาบพร้อมๆกัน พวกโชริปและสามองครักษ์กลับมาพอดี ต่างโห่ร้องชมเชยความสวยงามของเพลงดาบเทพยดาและเพลงดาบดาราสวรรค์ของคนทั้งคู่

“ทงซูน่ะ....ใช้เพลงดาบเทพยดาของท่านคอมซาแน่ๆล่ะ แต่อุนน่ะ ใช้วิชาอะไรวะ” ซังกักถามโชริป

“ข้าก็ไม่รู้ ดูคล้ายๆวิชาดาบคู่แบบที่อุนเคยใช้ แต่มองอีกทีก็ไม่เหมือน บางท่ากลับไปคล้ายเพลงดาบของอดีตชอนจูมากกว่า เจ้าคิดว่าไงฮงดู เจ้าเคยเห็นการต่อสู้และวาดภาพบันทึกเพลงดาบของชอนจูทั้งสองแห่งสำนักโคมดำมาแล้วนี่นา”

“ขอรับ.....แต่นี่เป็นเพลงดาบชุดใหม่ที่ยออุนผสานวิชาดาบทั้งสองเข้าด้วยกัน ก่อนหน้านี้เขาบอกท่านอาซาโมไปแล้ว ว่าชื่อเพลงดาบอะไรซักอย่างนี่แหละ”

“เพลงดาบดาราสวรรค์......ฮงดู ไม่ยอมจำเลยนะ ช่างสวยงามเหมือนดาวบนฟ้าจริงๆเลย” จินจูดูจนเพ้อ

“สมเป็นสุดยอดนักดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอนทั้งคู่จริงๆเลย” ยงกอลก็ดูจนเพ้อเช่นกัน ขณะที่คิมฮงดูจะหยิบพู่กันออกมาวาดภาพ พลันมือของโชริปก็มาห่มไว้ก่อน

“อย่าเลยฮงดู..............เพลงดาบที่งดงามราวกับเทวดาร่ายรำแบบนี้ ควรจะบันทึกไว้ในความทรงจำเท่านั้น”

“ก็จริงนะ.............ช่างงดงามจริงๆ ข้าเคยวาดภาพการต่อสู้มามาก แต่ภาพเฃพวกนั้น แฝงแววแห่งการเข่นฆ่าสังหาร แต่การร่ายรำของเพ็กทงซูกับยออุน.....มันช่าง.............งดงาม บริสุทธิ์ ราวกับพญาราชสีห์และพญาหงส์หยอกล้อกันก้ไม่ปาน”

จินจูกับชายหนุ่มทั้งห้าดูการร่ายเพลงดาบจนตาค้าง คล้ายจะต่อสู้กัน แต่ก็คล้ายจะเกื้อหนุนกันไปพร้อมๆกันด้วย ความงดงามที่เห็นทำเอาฮักซาโมกับฮวางจินกิที่เพิ่งตามมาดูต่างตะลึงไปทั้งคู่

“พอก่อนเถอะ........” ซาโมออกคำสั่ง

“ทำไมล่ะ...ขอรับ” ยออุนเป็นฝ่ายถาม

“ก็.............เอางี้......สมัยที่พวกข้าห้าคนพี่น้องฝึกยุทธด้วยกันน่ะนะ ท่านพี่มักจะสั่งให้เราคนใดคนนึงแสดงกระบวนท่าจู่โจม แล้วพวกที่เหลือก็คิดกระบวนท่าแก้หรือสยบท่าจู่โจมของคนนั้น สลับกันไปมา ข้าก็เลยคิดว่า........เอ่อ............ถ้าให้เจ้าบ้าทงซูแสดงกระบวนท่าจู่โจมหรือบุกใส่อุน..........แล้วอุนก็คิดท่ามารับ.........จากนั้นก็ให้อุนแสดงท่าบุก....แล้วก็ให้ทงซูคิดหาท่ารับ สลับกันไปมาแบบนี้ พวกเจ้าก็น่าจะพัฒนาฝีมือได้มากขึ้นอีก แล้วก็ให้ไอ้เจ้าทโมนพวกนี้ได้เห็นด้วย จะได้จำไปฝึก เอาไว้คอยอารักขาฝ่าบาทยังไงล่ะ”

“เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยนะ.........ว่าไง....อุน.......เจ้ายินดีแสดงไม้ตายให้เจ้าพวกนี้ดูรึเปล่า” ร่างสูงถามร่างโปร่ง

“ก็...ไม่น่าจะเป็นอะไร พวกนี้มีแต่คนกันเอง เติบโตมาด้วยกัน ขอแต่อย่าบันทึกเอาไว้ก็แล้วกัน ถึงนายท่านจะจากไปแล้ว แต่ข้าก็ยังอยากแสดงคารวะต่อวิชาของนายท่านอยู่”

“เอาตามนั้น............ฮงดู.............เข้าใจนะ” ซาโมบอกฮงดูที่เข้าใจเช่นเดียวกัน

เพ็กทงซูแสดงกระบวนท่าบุกจู่โจมให้ยออุนได้ชมก่อน จากนั้นยออุนก็คิดท่ารับมาแก้ท่าบุกของจอมดาบหนุ่ม จากนั้นชอนจูหนุ่มก็กลับเป็นฝ่ายแสดงท่าบุกบ้าง เพ็กทงซูก็คิดท่ารับออกมาแก้ท่าบุกนั้น ภูมิปัญญาของนักดาบหนุ่มทั้งสองคนไม่มีใครด้อยไปกว่ากันเลย ต่างแสดงปฏิภาณให้เห็นอย่างเต็มที่ อานุภาพของเพลงดาบเทพยดาที่เพ็กทงซูใช้ กับเพลงดาบดาราสวรรค์ที่ยออุนคิดค้นขึ้นมานั้นยิ่งทวีความสุดยอดมากขึ้นกว่าเดิม

จอมดาบหนุ่มลูกศิษย์ของดาบเทพยดาคิมกวางเทคแสดงท่าไม้ตายที่ครั้งนึงจอมดาบแขนเดียวสามารถเอาชัยเหนือดาบนภาของอดีตชอนจูในการประลองครั้งสุดท้ายแต่ยั้งมือให้เสียก่อนออกมาให้ชอนจูหนุ่มรูปงามได้เห็น ยออุนมองกระบวนท่านั้นแล้วก็หวนนึกถึงการประลองในครั้งนั้นขึ้นมา แล้วก็ต้องยอมรับว่าลุงบุญธรรมของตนสามารถพัฒนาเพลงดาบที่สามารถแก้วิชาดาบนภาได้อย่างแยบยล แสดงถึงสติปัญญาที่เหนือกว่าอดีตชอนจูอยู่เล็กน้อย เพียงเสี้ยวแห่งเวลาก็มีโอกาสสังหารอดีตนายของตนได้ ยิ่งมองกระบวนท่าที่เพ็กทงซูแสดงออกมา ก็อดทึ่งกับความสามารถในการจดจำและอดชื่นชมชายคนรักของตนไม่ได้

“เยี่ยมมาก.........ทงซู นี่คือหนึ่งในสามกระบวนท่าที่อาจารย์ของเจ้ามีโอกาสลงมือสังหารนายท่านของข้า เจ้าลองแสดงให้ข้าดูอีกสองท่าพร้อมกันเลยได้มั้ย”

“เจ้าคิดว่า จะหาทางเอาชนะสุดยอดท่าไม้ตายของดาบเทพยดาทั้งสามท่าได้อย่างนั้นเหรอ......อุน”

“อา.......ก็ต้องลองดู”

ร่างสูงกระชับดาบยาวอย่างมั่นคงด้วยมือขวาข้างเดียวให้เหมือนกับที่คิมกวางเทคเคยทำ แล้วตวัดดาบด้วยท่าบุกจู่โจมที่รวดเร็ว แข็งแกร่ง และแม่นยำยิ่งนัก สองท่าต่อเนื่องนี้ ทำเอาฮักซาโมและฮวางจินกิที่ถือว่ามีประสบการณ์ต่อสู้โชกโชนกว่าคนอื่นต้องหงายหลังยอมแพ้ไปเลย

“กระบวนท่าของท่านพี่สุดยอดจริงๆ สมแล้ว ที่เป็นคอมซา ดาบเทพยดาแห่งโชซอน”

“ข้าเคยได้ยินนายท่านชื่นชมความล้ำเลิศของเพลงดาบของท่านคอมซาอยู่เหมือนกัน แต่ข้าว่า ......... ทงซูน่ะ.......เหนือกว่าท่านเซียนดาบไปแล้วนะขอรับ” ฮวางจินกิเอง ก็อดชื่นชมในเพ็กทงซูไม่ได้

“ถ้าท่านพี่กวางเทคกับท่านพี่ซากย็องได้มาเห็นเจ้าใช้เพลงดาบในตอนนี้ ต้องดีใจจนน้ำตาไหลแน่ๆเลย จินกิ ข้าว่าเจ้าพูดถูก ทงซูน่ะ เหนือกว่าท่านพี่แล้วจริงๆ” ซาโมเองก็น้ำตาคลอเช่นกัน ที่ได้เห็นความสำเร็จในวิชายุทธของเพ็กทงซู เด็กน้อยที่ตอนเด็กเกือบจะต้องพิการ

“เจ้าจะคิดท่าตั้งรับได้หรอ..........อุน...........ไหวแน่นะ” แทยงถามยออุนแทนเพื่อนคนอื่นๆที่คิดคล้ายๆกัน แต่อดีตหัวหน้านักฆ่าหนุ่มกลับอมยิ้ม ก่อนจะเดินออกมายืนกลางลาน รอให้เพ็กทงซูกลับไปนั่งที่เดิม

ร่างโปร่งกระชับดาบคู่ด้วยท่าที่ตนถนัด จินตนการว่าเพ็กทงซูกำลังใช้สุดยอดท่าไม้ตายของวิชาดาบเทพยดาจู่โจมตน แต่ไม่ว่าดาบของเพ็กทงซูจะพุ่งมาทางไหน ยออุนก็สามารถใช้ดาบออกมารับได้ทุกครั้ง ดาบซ้ายในมือว่องไวและสามารถสกัดดาบของฝ่ายตรงข้ามได้ทุกทิศทาง ในขณะที่ดาบขวา นอกจากจะใช้รับเพลงดาบเทพยดาได้แล้ว ยังแฝงกระบวนท่าตอบโต้กลับได้อย่างเหลือเชื่อ ในเสี้ยวจังหวะเวลาสั้นๆช่วงหนึ่ง ยออุนพลิกดาบซ้ายที่เหมือนจะเป็นดาบที่ใช้ตั้งรับมาตลอดนั้นฟันปาดเข้าไปที่แขนขวาของนักดาบในจินตนาการ ก่อนจะใช้ดาบที่อยู่ในมือขวา แทงซ้ำเข้าไปอีกรอบเข้าตำแหน่งท้องน้อยของฝ่ายตรงข้ามพอดี

ร่างสูงที่นั่งชมอยู่ลุกยืนขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทั้งตื่นเต้น ทั้งแอบตระหนกใจ ในความร้ายกาจของเพลงดาบที่คนรักคิดค้นขึ้น มือสองข้างเย็นขึ้นด้วยความผวา ความเชื่อมั่นในวิชาดาบของตนหล่นวูบลงไป ท่าสุดยอดไม้ตายนี้ ไม่เคยมีใครเอาชนะได้มาก่อน ความเชื่อมั่นในฝีมือของตนจางหายไป คิดตามว่า หากตนเอง ต้องมาต่อสู้ชนิดเอาเป็นเอาตายกับยออุนจริงๆ แล้วใช้กระบวนท่านี้ ก็คงจะถูกยออุนสังหารคร่าชีวิตไปแล้ว จอมดาบอันดับหนึ่งอดตื่นกลัวและอดชื่นชมอดีตนักฆ่าอันดับหนึ่งไม่ได้

ความเงียบปกคลุมทั่วลานฝึก เพราะทุกคน ไม่มีใครที่จะเคยคาดคิดว่า เพลงดาบเทพยดาที่สูงส่ง จะมีผู้เอาชนะได้ ทั้งตะลึงในกระบวนท่าเพลงดาบดาราสวรรค์ที่ยออุนแสดงให้ดู และตะลึงในสติปัญญาและความสามารถของยออุนที่โดดเด่นล้ำหน้าเพื่อนๆทุกคนไปไกลโข หวนนึกถึงสมัยที่ยออุนยังเป็นนักฆ่าและอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพวกตนนั้น หากเป็นศัตรูที่ไม่คิดออมมือให้ล่ะก็ พวกของตนก็คงจะจบชีวิตไปหลายครั้งแล้ว

“สุ.......สุด........สุดยอดมากเลยขอรับ...........เพลงดาบดาราสวรรค์......สุดยอดมากจริงๆ” คิมฮงดูเป็นคนแรกที่มีสติและกล่าวชมยออุนเป็นคนแรก ขณะที่หมอหนุ่มไม่ทันได้ใส่ใจคนอื่นๆ เพราะมีสายตาไว้จับจ้องคนๆเดียว

“ข้ายอมแพ้เจ้าแล้ว.....อุน................เจ้าสามารถเอาชนะเพลงดาบของท่านอาจารย์ได้ ด้วยเพลงดาบที่เจ้าคิดขึ้นเอง ข้า.....ข้าคิดไม่ออกจริงๆ ว่าข้าจะเอาชนะกระบวนท่าเมื่อครู่นี้ของเจ้าได้ยังไง ถ้าสู้กันจริงๆ ข้าก็คงจะตายด้วยน้ำมือของเจ้าไปแล้วแน่ๆ เจ้า.....เจ้า..............”

“ทงซู...........ข้าคิดกระบวนท่านี้ได้ เพราะข้าเคยเห็นท่านคอมซาใช้กระบวนท่านี้มาก่อน ข้าก็เลยคิดค้นกระบวนท่าใหม่นี้ขึ้นมาได้ หากเป็นเมื่อก่อน ข้าก็คงโดนสยบภายใต้กระบวนท่านี้เช่นเดียวกัน ข้าแค่โชคดีกว่าเท่านั้นเอง เจ้าไม่เห็นต้องยอมแพ้ข้าเลยนี่นา อีกอย่าง...... เจ้าก็รู้ ว่าข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้าอยู่แล้ว”

“แต่ว่า........”

“ถ้าสู้กันจริงๆครั้งต่อไป เจ้าก็รู้นี่ ว่ากระบวนท่านี้ ข้าจะใช้กับเจ้าซ้ำไม่ได้อีก เพราะเจ้าจะเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วที่จะป้องกันการโจมตีของข้า ถึงจะตอบโต้ข้ากลับไม่ได้ แต่ข้าก็คงลงมือสังหารเจ้าไม่ได้อย่างแน่นอน”

“ถึงรอดจากการจู่โจมของเจ้าได้ แต่ก็อาจจะต้องบาดเจ็บแน่ๆเลย”

“อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้น....ทงซู......เจ้ามีสัญชาตญาณต่อสู้ที่วิเศษ ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะแพ้ข้าหรอกน่า เจ้าแค่กำลังตกใจ ที่เห็นวิชาดาบเทพยดาของท่านคอมซาถูกกำราบลง เพราะเจ้าคิดเสมอ ว่าเจ้าจะไม่สามารถเหนือไปกว่าอาจารย์ของเจ้า ทั้งๆที่จริงๆแล้ว เจ้าเหนือกว่าดาบเทพยดาคิมกวางเทคมานานแล้ว”

“อุน..........ข้าว่า...........เจ้าต่างหาก ที่เป็นจอมดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอน”

“แต่ถ้าข้าเลือกได้............ข้าอยากเป็นคนรักอันดับหนึ่งของจอมดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอนมากกว่า” อดีตหัวหน้าหนุ่มรูปงามของสำนักโคมดำพูดเบาๆพลางอมยิ้ม ทำเอาจอมดาบหนุ่มที่กำลังกลัดกลุ้มยิ้มตอบ ก่อนจะเดินมาตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ

“คืนนี้นอนเป็นเพื่อนข้านะ” เพ็กทงซูกระซิบให้ยออุนได้ยินคนเดียว

“อา.......” ชอนจูหนุ่มยิ้มรับ พลางหันไปอีกทางเพื่อหลบไม่ให้อีกฝ่ายเห็นแก้มที่แดงระเรื่อ

“เป็นอะไร....อุน...เหนื่อยหรอ แก้มแดงเชียว” ยงกอลที่อยู่ในทิศที่ยออุนหันมาพอดีเอ่ยถาม

“อา.........คงจะเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ” ตอบแบบแกล้งรับเพื่อกลบความเขิน แต่คนข้างๆก็รู้ทันซะแล้ว

“เหหห.....เจ้าบ้าสองคนนี่ พวกเจ้าน่ะ เก่งเกินไปแล้วรู้มั้ย.... ข้า.....ข้าดีใจจริงๆ ท่านพี่ทั้งสามบนโลกโน้น และก็เจ้าแทเพียว อีกคน มองลงมาจะต้องมีความสุขและปลาบปลื้มไม่น้อยไปกว่าข้าแน่ๆ ข้าเลี้ยงพวกเจ้ามาให้เป็นสุดยอดนักสู้ เป็นคนเก่ง เป็นคนดี เป็นผู้กล้าที่คอยปกป้องพระราชาและโชซอน ข้ามีความสุขจริงๆนะ ถึงแม้พวกเจ้าทั้งสองคนจะ..........ช่างเหอะ ซ้อมแค่นี้พอแล้ว.......พวกเจ้าไปพักผ่อนเถอะ” ซาโมปาดน้ำตาแห่งความดีใจที่เห็นความสำเร็จด้านวิทยายุทธของหลานชายทั้งสองคน

...

..

“ท่านแน่ใจเหรอท่านพ่อ...........ว่าแผนของท่านจะสำเร็จ” พระนางจองซุนกำลังสนทนากับคิมฮันกูในตำหนัก

“ตอนนี้เราพึ่งพวกญี่ปุ่นไม่ได้ ก็เหลือแต่ต้องอาศัยทูตต้าชิงคนใหม่นี่แหละ”

“แล้วเจ้าถังอี้นั่น.....ยอมล่อพวกเพ็กทงซูให้เราจริงๆหรอ..........คราวก่อนลูกชายมันก็ทำพลาดไปทีแล้ว”

“ไม่ต้องกังวล ถังอี้จะไปท้าดวลกับพวกมันสองคนที่หน้าประตูเมือง ขณะที่ฝ่าบาทต้องเสด็จออกต้อนรับท่านทูตต้าชิงด้วยพระองค์เองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงตอนนั้น ชางลีจะเป็นคนลงมือด้วยตัวเอง”

“ข้าไม่ชอบใจเลย ที่เราต้องอาศัยฝีมือพวกต่างชาติเนี่ย...”

“พวกนั้นจะได้สืบสาวมาไม่ถึงเรายังไงล่ะพะย่ะค่ะ เรื่องนี้ คิมควีจีรับปากแล้ว ว่าสำเร็จอย่างแน่นอน”

“คิดไม่ถึง ครั้งที่แล้ว พวกเราแกล้งร่วมมือเพื่อจะหลอกใช้ฝ่าบาทกำจัดพระญาติตัวเอง แต่คราวนี้ พวกเราจะต้องลงมือเองและต้องสำเร็จให้ได้ ว่าแต่....เจ้าชางลีเนี่ย....ฝีมือเป็นยังไงบ้าง”

“ฝีมือดีอยู่ มันเป็นศิษย์ของชางยาง เพื่อนเก่าของกระหม่อมที่ถูกอดีตชอนจูฆ่าตาย และก็ยังเป็นคนสนิทของใต้เท้าเฟยหลุนทูตต้าชิงคนใหม่ด้วย ท่านทูตคนนี้ จะมาจัดการกับชอนจูนั่นแทนเรายังไงล่ะพะย่ะค่ะ”

“ได้ยินว่าจักรโลหิตของท่านทูตร้ายกาจนัก หวังว่าคงจะได้เห็นหัวของเจ้ายออุนนั่นซักทีนะ ท่านพ่อ”

“พะย่ะค่ะ...........คราวนี้ จะไม่ทรงผิดหวังอย่างแน่นอน”

“คิมควีจีขอเข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ.....” เสียงของนายทหารดังเข้ามาจากนอกประตู

“เข้ามาได้” พระนางจองซุนรับสั่งเรียก

“มีข่าวอะไรรึ....ควีจี” คิมฮันกูถามหลานชาย

“ขอรับท่านอา...... พระหมื่นปี กระหม่อมสืบได้ข่าวของคนๆนึงพะย่ะค่ะ”

“ใคร.......” พระหมื่นปีและคิมฮันกูถามพร้อมกัน

“เป็น..ซอ.......ซอนัมซุนพะย่ะค่ะ” คิมควีจีกราบทูลเสร็จแต่ไม่กล้บสบพระเนตรพระนางจองซุน

“มันตายไปแล้วไม่ใช่หรอ....” คิมฮันกูอุทานเสียงดัง ขณะที่พระนางจองซุนกำลังรอฟัง

“มันยังไม่ตาย.......แล้วตอนนี้....ก็กำลังเดินทางมาที่ฮันยางด้วยพะย่ะค่ะ” แอบชำเลืองมองพระหมื่นปีที่กำลังตื่นเต้น

“เจ้ารู้ได้ยังไง.......” พระนางเป็นฝ่ายถาม

“ตอนที่ข้าเดินทางไปคยอนจู ได้เห็นป้ายประกาศจับมันเข้า ก็เลยให้คนไปตามสืบ จนกระทั่ง ได้ยินพวกขุนนางท้องที่บอกว่า มันกำลังเดินทางมุ่งมาที่ฮันยาง ป่านนี้ น่าจะถึงแล้วพะย่ะค่ะ”

“เป็นคนๆนั้นจริงๆเหรอ........เค้ายังไม่ตายจริงๆเหรอ”

“พระหมื่นปี....” คิมฮันกูเรียกสติพระนาง

“ท่านพ่อ............พาคนๆนั้นมาพบข้าที”

“แต่ตอนนี้......ทรงเป็นถึงพระมเหสีของอดีตพระราชา เป็นพระหมื่นปีของโชซอน จะทรง.....”

“ข้าอยากพบเค้า..........สิบแปดปีแล้วนะท่านพ่อ ข้าทำเพื่อสกุลคิม เพื่อโนรอนมาโดยตลอด ตอนนี้ ข้าแค่อยากจะพบเค้าเท่านั้น ควีจี เจ้าพาเค้าไปที่บ้านเจ้าได้มั้ย เอานี่ไปให้เค้าดูด้วย” พระนางส่งเครื่องประดับชิ้นนึงให้คิมควีจีรับไว้

“ฝีมือเจ้านั่นเป็นยังไงบ้าง.......แล้วก่อนหน้านี้ มันไปอยู่ที่ไหน” คิมฮันกูถามคิมควีจี

“ได้ยินว่า สิบกว่าปีที่ผ่านมา มันเร้นกายฝึกวิชาอยู่ในป่า สองปีก่อน หลังจากสำนักโคมดำปิดตัว พวกศิษย์เก่าสำนักดาบอสูรก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พวกมันรับจ้างฆ่าคน ทั้งปล้นทั้งฆ่าไปทั่ว มีค่าหัวมากเอาการอยู่ ส่วนเรื่องฝีมือ ข้าไปได้ยินมาว่า มันเอาชนะจางแทซันได้ล่ะขอรับ...ท่านอา”

“จางแทซัน อดีตนักล่าเงินรางวัลที่ไปทำงานให้เจ้ายออุนอย่างนั้นน่ะเหรอ แสดงว่า...เจ้าซอนัมซุนคงมีฝีมือสูงส่ง ไม่แน่ อาจจะใช้มันจัดการเจ้ายออุนนั่นให้เราอีกแรงก็ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า”

...

..

TBC