“เจ้าว่ายังไงนะ.................ชุนยี้............ชุนยี้ลูกข้าเป็นอะไร”      เสียงของชายชราใบหน้าดุดัน หนวดเคราสีดอกเลาดูน่าเกรงขามคนหนึ่ง ถามลูกน้องที่เข้ามาส่งข่าวขณะตนกำลังนั่งจิบเหล้าพิษสูตรใหม่อยู่

“คนของเราที่ติดตามประมุขน้อยไปที่โชซอน ส่งข่าวรายงานมา....ว่าประมุขน้อยหายสาบสูญไปที่เมืองหลวงขอรับ ท่านประมุข” น้ำเสียงคนรายงานสั่นเครือ เหมือนกลัวปฏิกิริยาของผู้ฟัง

“ตั้งแต่เมื่อไหร่................. ชุนยี้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ........ที่ไหน........”

“ประมุขน้อยสมคบกับพวกญี่ปุ่นและตระกูลฮง ร่วมมือก่อกบฎ แต่แผนการล้มเหลว จากนั้น ประมุขน้อยกับคุณชายมัตสึโมโต้ ก็หายไปด้วยกันทั้งคู่ขอรับ”

“ชุนยี้ไปช่วยพวกซามูไรล้างแค้นล่ะสิ เจ้าเซจินั่น คงจะสำคัญกับชุนยี้มาก ถึงได้ยอมข้ามน้ำข้ามทะเลไปถึงโชซอน ทั้งๆที่ข้าไม่ได้สั่ง แต่ถ้าลูกชายข้าร่วมมือกับพวกตระกูลฮง ก็น่าจะลงมือวางยาพิษด้วยตนเอง แล้วทำไมแผนการโค่นบัลลังก์พระเจ้าจองโจถึงได้ล้มเหลวได้ล่ะ..........ฮึ”

“ได้ยินว่า...... ประมุขน้อย แพ้ให้กับอดีตเจ้าแห่งฟ้าของสำนักโคมดำขอรับ ส่วนพวกสามมัจจุราชซานตง ก็ถูกพรรคพวกของเจ้าแห่งฟ้าคนนั้น สังหารหมดแล้วขอรับ...ท่านประมุข”

“สำนักโคมดำอย่างนั้นหรอ.... แต่ชอนจูคนก่อน ตายไปสองปีแล้วนี่...... เจ้าหนุ่มที่ชื่อยออุน ที่เป็นศิษย์ของเพื่อนข้าน่ะ แล้วยังจะมีชอนจูที่ไหนได้อีก”

“ยออุนชอนจูยังไม่ตายขอรับ ได้ยินว่า สองปีก่อน ท่านผู้นั้นแกล้งตายและหายสาบสูญไป แต่ที่กลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อจะช่วยเพื่อนรักที่เป็นองครักษ์ของพระเจ้าจองโจ ที่ชื่อ เพ็กทงซู ขอรับ อีกอย่าง....ท่านผู้นั้นสามารถถอนพิษจันทราอาดูรได้ แล้วก็เอาชนะเข็มพิรุณโปรยของประมุขน้อยได้อีกด้วย ข้าน้อยเกรงว่า........ ประมุขน้อยคงจะ....................”

“ยออุนนนนนน..................... สิบกว่าปีก่อน เจ้านั่นก็เคยชนะลูกชายข้ามาแล้วครั้งนึง หรือศิษย์เอกของเจ้านั่น จะเป็นดาวข่มของชุนยี้จริงๆ” บีบถ้วยเหล้าในมือแตก แล้วหันไปสั่งการ

“เตรียมเรือให้พร้อม ข้าจะไปโชซอนทันที................... เห็นที ประมุขของสกุลถังแห่งเสฉวน ต้องไปเยี่ยมสำนักโคมดำด้วยตนเองอีกซักครั้งซะแล้ว”

.......

........

“อุน....................เจ้าเองเหรอ” เสียงของถังชุนดังออกมาจากด้านในกระท่อม

“อา.................... เอ่อ.... คือ...............ขอโทษด้วย.....ที่พวกข้า.................” ยออุนกระอักกระอ่วน

“ขัดจังหวะข้ากับเซจิน่ะเหรอ.................. ช่างเถอะ” ถังชุนตอบอย่างรู้ทันความคิดของยออุน

“แล้ว...............พวกเจ้า.................คือ...............” เพ็กทงซูพยายามจะถามบ้าง

“เรียบร้อยแล้ว............... พวกเจ้าเข้ามาสิ” ถังชุนตอบเพ็กทงซูราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายจะถามอะไร หลังจากนั้นก็เปิดประตูให้ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของโชซอนทั้งสองคนเข้าไปด้านใน

“พวกเจ้าสองคน มาที่นี่ คิดจะทำอะไรกันเหรอ” เซจิหันไปถามเพ็กทงซู

“ก็............................ พวกเราแวะมาเยี่ยมดูอาการบาดเจ็บของถังชุนน่ะ” ทงซูแก้ตัว ยออุนหันไปมองหน้าคนตอบทันที

“แล้วพวกเจ้ารู้ได้ยังไงล่ะ ว่าพวกข้า หลบพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ ................... อุน” ถังชุนถามยออุนบ้าง

“ก็.................................ข้ามีสายลับช่วยสืบให้” ยออุนรีบโกหก

“เอาเหอะ...........ถือว่าพวกเจ้าพูดจริงก็แล้วกัน ................ ขอบใจนะ” ถังชุนบอก พลางมองแผลเป็นสามรอยที่ใบหน้าของยออุนอย่างพิจารณา จ้องอยู่นานจนเพ็กทงซูสงสัย

“ทำไมหรอ ถังชุน................มีอะไรรึเปล่า” ทงซูถาม

“อุน..............แผลเป็นของเจ้า เพิ่งจะครึ่งเดือนใช่มั้ย”

“อา........................ทำไมหรอ” อุนถาม

“เจ้ารู้ใช่มั้ย............ ว่าแผลเป็นใหม่ๆที่ถูกกรีดเพื่อขับพิษออกน่ะ มันมีทางที่จะ.................”

“ไม่................. ข้าไม่ต้องการแบบนั้น มีแผลเป็นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร”

“แต่ใบหน้าหมดจดงดงามไร้ตำหนิอย่างเจ้า มันควรที่จะ................”

“ข้าบอกแล้วไง.............ชุน..................... ข้าไม่เป็นไร ถึงจะมีแผลเป็นติดตัวไปจนตาย ข้าก็............”

“พวกเจ้าพูดเรื่องอะไรกัน อุน............ ถังชุน............... อะไร ยังไง แผลเป็นที่หน้าอุนมีทางรักษาให้หายไปได้งั้นหรอ”

“ไม่มีอะไร.....ทงซู..........อย่าไปฟังชุนเลย ถึงข้ามีแผลเป็น เจ้าก็ไม่ได้รังเกียจใบหน้าของข้านี่ ใช่มั้ย”

“ข้าไม่เคยรังเกียจแผลเป็นของเจ้า แต่..............อุน...............คือว่า................”

“เราไปที่อื่นกันเถอะ..........ทงซู..............ดูเหมือนว่า..............เจ้าแห่งพิษน้อยจะปลอดภัยดีแล้ว” ยออุนพยายามจะพาเพ็กทงซูไปให้พ้นจากกระท่อมหลังนั้นโดยเร็ว และไม่อยากให้ถังชุนได้โอกาสคุยกับทงซู เหมือนกังวลอะไรบางอย่าง

“ช่างเหอะ..............อุน..............ถือว่าข้าไม่ได้พูดก็แล้วกัน” เจ้าแห่งพิษน้อย เดินเข้าไปใกล้ๆหมอหนุ่มอัจฉริยะ แล้วประคองแขนของอดีตชอนจูขึ้นมาเหมือนกำลังจะขอบคุณ

“ขอบคุณเจ้ามากนะ............อุน...............ที่เจ้าช่วยชีวิตข้า.................” พูดยังไม่ทันจะจบดี ก็มีงูตัวเล็กๆตัวหนึ่ง เลื้อยผ่านจากแขนเสื้อของถังชุนไปยังแขนขาวๆของยออุน จากนั้น อสรพิษนั้นก็กัดหมอหนุ่มที่แขนขาวๆนั้นทันที อดีตสุดยอดนักฆ่าที่ไม่ทันระวังตัวพราะวางใจถังชุนนั้น รีบสะบัดแขนออก แต่ก้ไม่ทันเป็นผล เพราะงูพิษตัวน้อยนั้น กัดและปล่อยพิษผ่านลำแขนขาวนวลเข้าร่างโปร่งของยออุนไปแล้วก่อนจะเลื้อยกลับเข้าไปในแขนเสื้อของเจ้าแห่งพิษน้อยตามเดิม ท่ามกลางแววตาตกใจและสีหน้าประหลาดใจของทั้งเพ็กทงซูและมัตสึโมโต้ เซจิ ที่คาดไม่ถึงว่า ถังชุนจะลอบทำร้ายยออุนด้วยวิธีนี้

“เสี่ยวชุน...... เจ้าทำอะไร........... ยออุนเค้า................... นี่เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ” เซจิอุทานเสียงดัง

“ถังชุน.............นี่เจ้า.............” จอมดาบหนุ่ม เข้าไปผลักร่างของถังชุนออกไปให้ห่างร่างโปร่งของอุน จากนั้นก็เข้ามาประคองร่างของหมอหนุ่มที่กำลังจะหมดสติลงไป

“อุน...................อุน...........................อย่าเป็นอะไรนะ” น้ำตาเริ่มไหลแต่ยังโอบร่างของคนรักด้วยความห่วงใย สายตามองไปที่รอยงูกัดที่เริ่มดำและมีรอยแตกเป็นเส้นๆแผ่ไปอย่างรวดเร็ว สลับกับใบหน้าผุดผ่องที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับแต่อย่างใด ก่อนจะหันมาจ้องหน้าถังชุนด้วยแววตาคลั่งแค้น

“ชุน..................” เซจิ รีบไปดึงร่างของถังชุนให้ออกมาพ้นรัศมีดาบของเพ็กทงซู ทันทีที่เห็นจอมดาบหนุ่มเริ่มกระชับดาบ แต่ในขณะเดียวกัน ถังชุนก็ยังคงยิ้มอย่างมีเลศนัยบางอย่างซ่อนเอาไว้

.......

....

“เจ้ามาพบยออุนหรอ แม่นางกูฮยาง” จินจูเอ่ยถามสายลับสาวสำนักโคมดำผู้อยู่ในฐานะหมอหญิงคนสวย ที่เคยช่วยชีวิตยออุนและภักดีกับยออุนมาโดยตลอด

“เจ้าค่ะ นายท่านอยู่ข้างในใช่มั้ยเจ้าคะ รบกวนแม่นางเรียกให้ข้าหน่อยเจ้าค่ะ”

“เจ้ามีข่าวมารายงานอุนหรอ แต่ว่า เจ้านั่นไม่อยู่หรอกนะ เค้ากับเพ็กทงซูออกไปไหนด้วยกันก็ไม่รู้”

“อย่างนั้นเหรอเจ้าคะ........... ถ้างั้น ข้าฝากข่าวไว้กับแม่นางก็ได้”

“ข่าวอะไรหรอ พรรคพวกของเจ้า สืบข่าวอะไรมาอีกหรอ คงไม่ใช่ข่าวร้าบอีกหรอกนะ”

“แต่ก้ไม่ใช่ข่าวดีเจ้าค่ะ คนของข้ารายงานมาว่า เจ้าแห่งพิษถังเอี๋ยน บิดาของถังชุน ประมุขตระกูลถังกำลังเดินทางมาที่โชซอนเจ้าค่ะ ดูเหมือนจะมาแก้แค้นนายท่านที่สังหารบุตรชายของตน”

“แต่ว่า................อุนน่ะ....ปล่อยถังชุนไปแล้วนี่นา แล้วพ่อของเค้าจะมาแก้แค้นอุนทำไมล่ะ”

“เจ้าแห่งพิษน้อยหายตัวไป ประมุขถังทราบข่าวแต่ว่า การก่อกบฏล้มเหลว ถังชุนแพ้ให้กับนายท่าน และเมื่อไม่ได้ข่าวลูกชาย ประมุขถังจึงคิดว่า ลูกชายถูกนายท่านสังหารไปแล้ว จึงคิดจะมาแก้แค้นด้วยตนเองเจ้าค่ะ”

“งั้นก็ต้องรีบเตือนพวกอุนกับทงซูแล้ว และยังต้องตามหาถังชุนให้พบ ก่อนที่เรื่องจะบานปลายด้วย แม่นางกูฮยาง เจ้ามีพรรคพวกมาก สืบหาถังชุนไม่พบหรอกเหรอ”

“เจ้าค่ะ............... พวกข้าสืบได้ว่า ถังชุน ไม่ได้ออกไปจากฮันยางแน่ๆ อาจจะซ่อนตัวอยู่ตามป่าเขา หรือกระท่อมร้างที่ไหนซักแห่ง แต่เหมือนเค้าจะอำพรางตัวได้ดี จนพวกของข้าหาไม่พบ”

“ถ้าเป็นกระท่อมในป่า ข้ารู้จักอยู่ที่นึง ที่อดีตแทอุงอินจูของสำนักโคมดำเคยจับข้าไปขังไว้น่ะ น่าจะใช้เป็นที่ซ่อนตัวได้ดี เจ้าจะลองขึ้นไปสำรวจกับข้ามั้ย”

“หลายวันก่อน พวกข้าก็ไปสำรวจทีนั่นแล้วเจ้าค่ะ แต่ไม่พบอะไรที่น่าสงสัยเลย”

“วันก่อนไม่พบ วันนี้อาจจะพบอะไรก็ได้ ข้ามีลางสังหรณ์บางอย่าง ถ้าเราไปที่นั่น อาจจะได้เบาะแสบ้างก็ได้นะ”

“งั้นก็ได้เจ้าค่ะ......... ระหว่างทาง ข้าจะทำเครื่องหมายไว้ เผื่อนายท่านมาพบ จะได้ตามไป ถ้าเราพบถังชุนก่อนก็ดี แต่ถ้าไม่พบ โชซอนคงต้องนองเลือด”

“ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ กูฮยาง”

“เจ้าค่ะ ประมุขถัง มีวิชาพิษที่อำมหิตและรุนแรงกว่าถังชุนหลายเท่า วิทยายุทธก็สูงส่ง แม้ว่าหากต่อสู้กันอย่างเปิดเผย อาจจะสูสีกับนายท่านหรือใต้เท้าเพ็กทงซู แต่ถ้าใช้วิชาพิษด้วยแล้ว ข้าเกรงว่า ต่อให้ทั้งสองคนร่วมมือกัน ก็อาจจะมีการบาดเจ็บล้มตายเกิดขึ้น จอมพิษเฒ่ามีนิสัยประหลาด ไม่ค่อยฟังเหตุผลใคร ถึงเราจะบอกว่า ปล่อยถังชุนไปแล้ว ท่านก็อาจจะอ้างว่า เพราะนายท่านทำให้เจ้าแห่งพิษน้อยบาดเจ็บ เลยอาจถูกผู้อื่นทำร้ายได้ และจะแก้แค้นทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง”

“โหดร้ายอะไรอย่างนี้....... รู้แล้ว... ถังชุนได้นิสัยเสียมาจากใคร”

......

....

“เจ้าทำอะไรลงไป ถังชุน ทำไม เจ้าถึงลอบทำร้ายอุน ทั้งๆที่อุนเสี่ยงตาย ช่วยชีวิตเจ้าไว้”

“รีบถอนพิษให้ยออุนเถอะ เสี่ยวชุน เจ้าเล่นอะไรของเจ้ากันเนี่ย ไหนเจ้าว่า จะช่วยยออุนไง”

“ถังชุน........................พูดอะไรซักอย่างสิ” เพ็กทงซูเริ่มอารมณ์ร้อน

“พิษของงูลายอัคคี ไม่มียาถอนพิษ.... ถ้าจะถอนพิษ...... มีวิธีเดียวเท่านั้น เพ็กทงซู” ถังชุนบอก

“วิธีไหน........” เพ็กทงซูถามอย่างกังวล

“เจ้ารูอยู่แล้วนี่นา วิธีเดียวกันกับที่ยออุนเคยช่วยชีวิตเจ้านั่นแหละ แต่ต้องรีบหน่อยนะ ถ้าช้าเกินไป พิษจะแล่นเข้าสู่หัวใจ”

“ทำไม....................ถังชุน....................ทำไม” เพ็กทงซูถาม สีหน้าโมโหร้าย

“เจ้าอยากรู้เหตุผลก่อน หรืออยากช่วยชีวิตอุนก่อนกันล่ะ เวลาผ่านไปเรื่อยๆแล้วนะ” ถังชุนยังคงอมยิ้ม

ในที่สุด เพ็กทงซูก็เลือกที่จะช่วยชีวิตยออุนก่อน จอมดาบหนุ่มค่อยๆใช้มีดสั้นกรีดเปิดแผลบริเวณแขนของหมอหนุ่มที่ถูกงูลายอัคคีกัด หวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ยออุนเคยช่วยชีวิตตนที่หอไฟสัญญาณครานั้น แล้วอ้าปากของตน ประทับไปบนรอยงูกัดแล้วค่อยๆดูดเอาเลือดพิษออกมา พลันสังเกตเห็นรอยเข็มทองปักอยู่ที่ต้นแขนของหมอหนุ่มชายคนรัก ที่แท้ อดีตขอนจูสำนักโคมดำ ก่อนหมดสติ ยังอุตส่าห์ฝังเข็มตนเองเพื่อสกัดพิษงูไว้ไม่ให้แล่นไปที่อวัยวะส่วนอื่น ปฏิภาณในระยะเวลาชั่ววูบช่างเหนือสามัญชนทั่วไปเสียจริง เมื่อพิษงูถูกสกัดไว้แล้ว เพ็กทงซูจึงดูดพิษได้อย่างเต็มที่ ค่อยๆดูดพิษออกมา แล้วบ้วนออกอย่างช้าๆ

ถังชุนเห็นพิษในร่างยออุนถูกสกัดไว้แค่บริเวณแขนเท่านั้น ก็ยิ้มชื่นชมในสติปัญญาและทักษะทางการแพทย์ที่ล้ำเลิศของหมอหนุ่มที่เป็นทั้งอดีตศัตรูและมิตรแท้คนนี้ แต่กระนั้น เจ้าแห่งพิษน้อย ก็ค่อยๆใช้เข็มเงินของตน จิ้มไปที่บริเวณแขนที่ถูกงูกัดของยออุน แล้วดึงออกอย่างรวดเร็ว มีพิษติดปลายเข็มมาเล็กน้อย จากนั้นก็อาศัยจังหวะที่เพ็กทงซูกำลังง่วนอยู่กับการดูดพิษที่แขน แอบฝังเข็มที่เจือพิษงูนั้น ไปที่ใบหน้าบริเวณแผลเป็นที่เกิดจากรอยกรีดเพื่อขับพิษจันทราอาดูรของยออุน เพ็กทงซูที่ไม่ทันยับยั้ง รู้สึกตกใจขึ้นมา คว้าดาบข้างกายคิดจู่โจมใส่ถังชุน แต่เจ้าแห่งพิษน้อยกลับกระโดดหลบไปได้ทัน ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของเซจิซังในพฤติกรรมแปลกๆของถังชุนนั้น พลันหมอหนุ่มที่เริ่มจะมีสติขึ้นมาได้คว้ามือที่ถือดาบของเพ็กทงซูไว้ ไม่ให้ทำร้ายถังชุน จอมดาบหนุ่มเห็นว่าพิษที่แขนใกล้หมดลง และยออุนก็เริ่มได้สติแล้ว จึงเร่งดูดพิษออกไปจนสีของแขนค่อยๆกลับเป็นปกติช้าๆ

ในที่สุดบริเวณแขนของยออุน ก็กลับเป็นปรกติ พิษงูที่แขนถูกเพ็กทงซูดูดออกไปหมดแล้ว แต่ที่ใบหน้ากลับมีรอยแดงๆ แผลรอยกรีดที่เกือบจะเป็นแผลเป็นที่แห้งสนิทกลับมีรอยคล้ำอีกครั้ง เพ็กทงซูมองปราดเดียวก็รู้โดยทันทีว่า ใบหน้าของยออุนถูกพิษซ้ำไปอีก แต่ก็ไม่ใช่พิษที่แสดงอาการรุนแรงกับใบหน้างดงามนั้นแต่อย่างไร

“ทำไม... ถังชุน... เจ้าใช้พิษกับอุนทำไม” เพ็กทงซูเอ่ยถามเจ้าแห่งพิษน้อย

“ข้าว่า.... ลองให้อุนตอบคำถามนี้เองดีมั้ย.... ว่าไง...อุน... เจ้าเดาความคิดของข้าออกมั้ย” ถังชุนเอ่ยถามยออุนที่กำลังพยายามลุกขึ้นนั่ง โดยมีเพ็กทงซูช่วยประคองอย่างห่วงใย

“ขี้ผึ้งมรกต...... เจ้ามีด้วยเหรอ....ชุน” ยออุนถาม

“ของล้ำค่าขนาดนั้น ข้าไม่มีติดตัวหรอก อุน..... แต่เจ้าถามถูกทางแล้วล่ะ”

“งั้นเจ้า....ก็ต้องมี ไหมโลหิตงั้นสิ....”

“อา....... เข้าใจเดานี่....อุน...ถูกแล้ว.... สองวันก่อน ข้าบังเอิญ จับมาได้ตัวนึง บนยอดเขาลูกนี้เองแหละ”

“อุน.... มันคืออะไรหรอ ขี้ผึ้งมรกต กับไหมโลหิตน่ะ แล้วนี่ ถังชุน....เอ่อ......” เพ็กทงซูมีสีหน้ามึนงง ทั้งๆที่ตนเองก็ศึกษาตำราแพทย์มาไม่น้อย แต่กลับไม่รู้จักของอะไนพวกนี้เลย หันไปดูหน้ามัตสึโมโต้ เซจิ ก็เห็นว่า ซามูไรหนุ่ม ก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นกัน

“วิธีเดียวที่จะรักษาแผลเป็นบนใบหน้าของอุนยังไงล่ะ เพ็กทงซู”

“อุน.....จริงหรอ.....ใบหน้าเจ้า.....มีทางหายเป็นปรกติเหรอ” เพ็กทงซูกล่าวอย่างดีใจ พลางเขย่าตัวยออุน

“มี.....ทงซู........แต่ว่า.............................” สีหน้ายออุนกังวลจนเพ็กทงซูประหลาดใจ

“เจ้า..............สีหน้าไม่ค่อยดี...............มีอะไรเหรอ..............อุน........” เพ็กทงซูเอ่ยถามชายคนรัก

“ปกติ... งูลายอัคคี กับไหมโลหิต ไม่ใช่ของที่จะจับมาได้ง่ายๆ ชุน...........เจ้าเป็นเจ้าแห่งพิษน้อย เจ้าอาจมีวิธี...........แต่ถึงอย่างนั้น.............. ข้าคิดว่า..............”

“เจ้าเดาถูกแล้ว อุน........... ตอนที่พยายามจับงูนั่น ข้าถูกงูมันกัด เจ้าก็รู้....ข้าไม่มียาถอนพิษ วิธีเดียวจะรักษาได้ คือต้องใช้พิษต้านพิษ ดังนั้น ข้าจึงใช้พิษจันทราอาดูรกับตัวเอง แล้วข้ากับเซจิก็............”

“แล้วเจ้าขับพิษให้ตัวเองหมดมั้ย.............” ยออุนถามอย่างห่วงใย

“ขอบใจที่เป็นห่วง.............. พิษจันทราอาดูร ขนาดเจ้ายังสลายพิษได้ แล้วทำไมข้าจะทำไม่ได้ล่ะ”

“เจ้าใช้วิธีการเดียวกันกับพวกข้าหรอ............ถังชุน” เพ็กทงซูถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ใช่................มันเป็นวิธีเดียวที่ได้ผล และข้าก็ขับพิษได้สำเร็จแล้วด้วย”

“ถ้างั้น............เสี่ยวชุน............เจ้าใช้พิษกับยออุนชอนจูอีกทำไมล่ะ” เซจิเป็นฝ่ายถามบ้าง

“เพราะพิษจันทราอาดูรบางส่วน ตกค้างบนแผลเป็นของอุนยังไงล่ะ ถ้าคิดจะใช้ไหมโลหิต ก็ต้องขับพิษที่แผลออกให้หมดซะก่อน ไหมโลหิตนี่.... ข้าต้องใช้เลือดมนุษย์ล่อมาติดกับ ถึงจะจับได้ ข้าไม่เสี่ยงให้มันตายเพราะพิษจันทราอาดูรที่ติดบนแผลของเจ้าหรอก แต่เจ้าไม่ต้องห่วงนะอุน... เพ็กทงซู.... อีกซักพัก แผลที่หน้าของเจ้าก็จะเหมือนเดิม จากนั้น เมื่อถึงเวลา ข้าจะใช้ไหมโลหิตรักษารอยแผลที่ใบหน้าเจ้าเอง”

“แต่.............. ข้าไม่เข้าใจ............. ทำไม..........มัตสึโมโต้ ถึงไม่ต้องกรีดใบหน้าแบบอุนล่ะ” เพ็กทงซูสงสัย

.....

...