บริเวณผาน้ำตก  สถานที่นัดประลองของยออุนและซอนัมซุน

“เจ้าพร้อมที่จะตายรึยัง..........ชอนจู” ทายาทสำนักดาบอสูรเอ่ยกับชอนจูสำนักโคมดำที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่

“ซอนัมซุน สำนักดาบอสูรของเจ้า ไม่เคยข้องเกี่ยวกับฮันยางมาก่อน ทำไมถึงต้องพากันมาถึงที่นี่ด้วย”

“ข้ามีธุระสองสามเรื่องที่ต้องสะสาง เรื่องแรก ก็คือการล้างแค้นคนสองคน แต่เสียดาย ที่พวกมัน ตายไปหมดแล้ว”

“คงจะเป็นท่านคอมซา กับอดีตชอนจูสำนักโคมดำสินะ”

“รู้ดีเหมือนกันนี่นา เมื่อเจ้าเฒ่าสองคนนั่นตายไปแล้ว งั้นก็ต้องเป็นเจ้า กับเจ้ามูซานั่น ที่ต้องใช้เลือดล้างดาบอสูรของข้าแทน ดาบอสูรของข้า ต้องเหนือกว่าดาบนภา กับดาบเทพยดา และข้า ก็จะขึ้นเป็นจอมดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอน”

“แล้วเรื่องพระนางจองซุนล่ะ เป็นเหตุผลที่ทำให้เจ้ามาฮันยางด้วยใช่มั้ย”

“สมกับเป็นชอนจูสำนักโคมดำ งั้นเจ้าก็ย่อมรู้ว่า ข้ากับนาง เคยรักกันมาก่อนตั้งแต่สมัยเด็ก ถ้าไม่ใช่เพราะพระราชาเฒ่าบังคับนางแต่งงานล่ะก็ ป่านนี้ ข้ากับนางก็ต้องมีลูกด้วยกันไปแล้ว”

“แต่เรื่องนั้น ตระกูลคิมเป็นฝ่ายเลือกเอง นางเต็มใจเป็นพระมเหสีของพระเจ้ายองโจเอง อีกอย่าง ที่อดีตชอนจูสำนักโคมดำคิดสังหารเจ้า ก็เพราะเป็นคำสั่งจากฮงแทจู ศิษย์ร่วมสำนักของเจ้าเอง”

“ใครจะอยากเป็นเมียของผัวที่แก่คราวปู่ เจ้าเฒ่านั่น ทำให้นางต้องเจ็บช้ำใจถึงสิบเจ็ดปี ตอนนี้มันตายไปแล้ว ข้าก็มีสิทธิที่จะทวงคนรักของข้าคืน แต่พระราชาองค์ปัจจุบันดันเป็นอุปสรรค ถ้าไม่มีพระราชาองค์นี้ ข้ากับนางก็จะครองคู่กันได้ และถ้าคิดจะกำจัดพระราชาลีซานให้ได้ล่ะก็ ก็ต้องกำจัดเจ้ากับเพ็กทงซูให้ได้ซะก่อน”

“อย่างนั้นเหรอ......คิดว่าจะทำได้มั้ยล่ะ” พูดจบชอนจูหนุ่มก็รีบลุกอย่างรวดเร็ว ราวกับจับปฏิกิริยาบางอย่างได้

“อย่าพูดมากเลย......รับดาบ” ซอนัมซุนถือดาบพุ่งใส่ยออุนอย่างรวดเร็ว ร่างโปร่งกระโดดหลบได้ทัน พร้อมชักดาบคู่ออกมา ดาบสั้นเล่มเก่าที่เคยใช้มานานซึ่งเป็นดาบที่ยออุนจ้างให้ช่างตีขึ้นตั้งแต่สมัยเด็ก กับดาบกึ่งยาวอีกเล่มที่เป็นของอดีตชอนจูคนแรกของสำนักโคมดำ ดาบดาวหางที่ทั้งคมกริบและแข็งแกร่ง ส่วนดาบสั้นอีกเล่ม ชอนจูหนุ่มแอบซ่อนไว้เพื่อใช้เป็นไม้ตายสุดท้าย

ร่างกำยำร่ายเพลงดาบอสูรได้อย่างน่ากลัว ชื่อเพลงดาบอสูร คงจะได้มาจากกระบวนท่าที่โหดร้ายหมายเอาชีวิตฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น ร่างดปร่งสามารถใช้เพลงดาบคู่ของตนตั้งรับได้อย่างชำนาญและไม่มีทีท่าจะเพลี่ยงพล้ำแต่อย่างไร

“เพลงดาบที่แสนวิเศษ ชอนจู กระบวนท่าของเจ้าช่างงดงาม เพลงดาบไม่ธรรมดาจริงๆ” พูดไประหว่างต่อสู้ แต่ดูเหมือนลมหายใจจะเป็นปกติดี ไม่แสดงอาการเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย เป็นยอดนักสู้ที่อึดและแข็งแกร่งมากจริงๆ

ตีลังกาหมุนและฟาดดาบห้าครั้งติดต่อกันได้อย่างหนักหน่วง รุนแรง และรวดเร็ว ชอนจูหนุ่มที่เป็นฝ่ายรับมาตลอดโดยไม่ยอมบุกถึงกับเซถอยไปด้านหลัง เพียงเท่านี้ ประมุขหนุ่มรูปงามแห่งสำนักโคมดำก็ทราบได้ทันทีว่า คู่ต่อสู้ตรงหน้า ผ่านการฝึกฝนมาอย่างโชกโชน มีจิตสังหารที่แรงกล้า และมีเพลงดาบที่เหนือกว่าอดีตชอนจูของตนเองเสียอีก ถ้าเป็นสมัยก่อน ตนเองอาจจะพลาดท่าเสียทีและจบชีวิตภายใต้คมดาบอสูรไปแล้วก็เป็นได้ แต่เพราะประสบการณ์ที่พัฒนาขึ้น ยออุนจึงยังยืนหยัดได้อยู่

“ร้ายกาจมาก กระบวนท่าอสูรเหวี่ยงของข้า เจ้ายังรับมือได้ ทั้งๆที่หลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครรอดตายจากท่านี้ของข้ามาก่อน เห็นท่าว่าข้าคงจะฆ่าเจ้าไม่ได้ง่ายๆซะแล้ว.... งั้นเอาอย่างงี้ เจ้าลองรับมือกับค่ายกลดาบปีศาจของวิชาสำนักดาบอสูรดูก็แล้วกัน” ซอนัมซุนหยุดต่อสู้กับยออุน แล้วให้นักดาบอีกแปดคนที่แต่งกายด้วยสื้อผ้าสีสันแตกต่างกันออกมา นักดาบทั้งแปดยืนประจำตำแหน่งการเคลื่อนไหวคล้ายกับใยแมงมุม ชายคนนึงมีอาวุธประหลาดคล้ายโซ่ที่มีตะขอเกี่ยว มีหนึ่งคนที่ถือเคียว อีกคนถือกรงเล็บเหล็ก มีคนหนึ่งถือขวานใหญ่ ยออุนเห็นคนตัวใหญ่ถือค้อนยักษ์ คนที่ยืนอยู่หลังชายร่างยักษ์เหมือนจะถือดาบสั้นคู่คล้ายของยออุน ชอนจูรูปงามพยายามมองว่าเป็นบุรุษหรือสตรีกันแน่ แต่เห็นไม่ค่อยชัด และมีสองคนที่ใช้ดาบยาว ถึงอาวุธของทั้งแปดคนจะแตกต่างกัน แต่ท่าทางที่ใช้เป็นวิชาดาบอย่างไม่ต้องสงสัย

“แปดรุมหนึ่งอย่างนั้นเหรอ เล่นวิธีสกปรกจนได้นะ ซอนัมซุน ไหนเจ้าท้าข้ามาดวลดาบยังไงล่ะ”

“ข้าก็ไม่ได้บอกนี่......ว่าจะสู้กันตัวต่อตัวและจะไม่รุมเจ้าน่ะ อย่าห่วงไปนักเลย ท้ายที่สุด เจ้าต้องตายด้วยเพลงดาบของข้าอย่างแน่นอน ดาบนภาของเจ้า ต้องสิ้นชื่อด้วยดาบอสูรของข้า”

“อา........งั้นก็ลองดู” ร่างโปร่งกระโดดหมุนตัวแล้วกางดาบออกราวกับพญาหงส์เหินเวหามาร่ายรำอยู่บนฟ้า ใช้ออกด้วยวิชาดาบดาราสวรรค์ ซึ่งเป็นเพลงดาบที่คนในสำนักดาบอสูร ไม่เคยมีใครพบเห็นกระบวนท่านี้มาก่อน นักดาบทั้งแปดต่างผลัดกันจู่โจมชอนจูหนุ่ม แต่ชอนจูหนุ่มคนนี้ ได้ชื่อว่ามีเพลงดาบที่ไร้เทียมทาน ดาบดาราสวรรค์ก็สำแดงอานุภาพได้อย่างน่าอัศจรรย์ หนึ่งในแปดนักดาบใช้โซ่ที่มีตะขอเกี่ยวจู่โจมพันดาบดาวหางไว้ ทำให้ดาบดาวหางไม่สามารถเคลื่อนไหวตามทิศทางที่ยออุนคิดได้ แต่ยออุนเพียงใช้มือซ้ายหมุนดาบดาวหางที่ถืออยู่ ให้ตัวดาบหมุนรอบตัวเองโซ่ที่เกี่ยวดาบไว้ก็ขาดสะบั้นลงและใช้ด้ามดาบกระแทกตะขอที่ลอยอยู่กลางอากาศให้พุ่งไปกระแทกใส่เจ้าของเอง แถมยังสามารถใช้ดาบที่อยู่ในมือขวารับการโจมตีของเคียวที่ฟาดมาอย่างรวดเร็ว และใช้มือซ้ายที่เป็นอิสระแล้วเหวี่ยงดาบดาวหางไปฟันถูกสีข้างของคนที่ใช้เคียวพอดี เพียงเวลาสั้นๆ ชอนจูสำนักโคมดำก็สังหารนักดาบฝ่ายศัตรูได้สองคน

คนที่ใช้กรงเล็บ กระโดดลอยตัวสูงพลางใช้กรงเล็บตะปบใส่ร่างโปร่งที่ยืนสงบนิ่งอยู่ ท่าร่างกระโดดดูเฉียบขาด รวดเร็วราวกับพญาเหยี่ยวกางกรงเล็บตะปบเหยื่ออันโอชะ น่าเสียดายที่เหยื่อของพญาเหยี่ยวตัวนี้ ไม่ใช่กระต่ายป่าผู้อ่อนแอ หากแต่เป็นพญาหงส์ผู้ปราดเปรียว เข้มแข็ง และเปี่ยมพลังชีวิต ราวกับนกอมตะในนิทานปรัมปรา ร่างโปร่งตีลังกาไปด้านหลัง ทำให้กรงเล็บตะปบพลาด แต่นักสู้สำนักดาบอสูรก็ไม่ปล่อยเวลาให้เนิ่นช้า เหวี่ยงกรงเล็บไปด้านข้าง เรี่ยพื้น หมายจะตะปบให้ถูกขาของชอนจูหนุ่ม แต่ยออุนกลับเตะสวนไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่า สนับแข้งที่ทำจากโลหะชนิดพิเศษบวกกับแรงเตะที่หนักหน่วงของอดีตนักฆ่า แข็งแกร่งเพียงพอจะกระแทกด้ามยาวของกรงเล็บให้กระเด็นหลุดมือของนักสู้ที่เป็นเจ้าของ ชอนจูหนุ่มกรีดดาบลงหมายใจจะสังหารคู่ต่อสู้ให้ตายใต้คมดาบของตน แต่ขวานเล่มเขื่องก็เหวี่ยงมาใกล้ศีรษะของตนทำให้ต้องก้มหลบ และกรีดลำตัวถูกนักสู้ฝ่ายศัตรูได้หนึ่งแผลบางๆ

หลบพ้นแรงเหวี่ยงของขวานเล่มใหญ่ได้หวุดหวิด แต่ค้อนยักษ์อันหนักก็ฟาดมาในทิศตรงกันข้าม ชอนจูหนุ่มยกดาบขึ้นต้านแรงฟาดของค้อนยักษ์ แต่ด้วยแรงและน้ำหนักมหาศาล อดีตนักฆ่าหนุ่มถึงกับกระเด็นผละไปด้านหลัง โชคดีที่ยออุนรู้จักหลักการยืมแรงต้านแรงจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็เสียจังหวะรุกเลยหมดโอกาสจู่โจมสังหารซ้ำเจ้าของกรงเล็บนั้น ขณะที่ทั้งขวานและค้อนยักษืกลับเริ่มเป็นฝ่ายจู่โจมอีกครั้ง ด้วยน้ำหนักมหาศาลบวกกับพลังโจมตีที่รุนแรงทำให้ยออุนไม่กล้าปะทะตรงๆได้แต่อาศัยความคล่องแคล่วรวดเร็วหลบการโจมตีของอาวุธหนักทั้งสอง หาจังหวะและโอกาสใช้ความได้เปรียบด้านความเร็วและท่าร่างที่ปราดเปรียวเอาชัยศัตรู

แม้จะเสียกรงเล็บที่เป็นอาวุธคู่ใจ และบาดเจ็บจากการถูกดาบของยออุนกรีดใส่ แต่นักสู้คนนั้นก็ยังกลิ้งตัวหลบออกไปได้และลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เขาควักมีดสั้นออกมาถือและไปยืนด้านข้างของนักสู้อีกคนที่ใช่ค้อนยักษ์ ชายที่ถือขวานเล่มใหญ่ กับคนที่ถือค้อนสบตากัน จากนั้น ทั้งสองก็พุ่งหาชอนจุหนุ่มอย่างรวดเร็ว แม้รูปร่างออกจะใหญ่โตไปไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับร่างโปร่งที่คล้ายจะบอบบาง แต่ชายที่ถืออาวุธขนาดใหญ่ทั้งสองคนกลับเคลื่อนที่ได้เร็วกว่าที่ยออุนคาดคิด ค้อนเหวี่ยงใส่ร่างท่อนบนคงหมายจะฟาดกะโหลกชอนจูหนุ่มให้แตก ขณะที่ชายอีกคนก็เหวี่ยงขวานโจมตีทางด้านล่าง ด้วยความตั้งใจจะฟันขาของคู่ต่อสู้ให้ขาดกระจาย ชอนจูหนุ่มกระโดดลอยตัวแล้วพุ่งไปเป็นแนวนอน ศีรษะพุ่งไปด้านหน้า ขณะที่ขาสองข้างอยู่ด้านหลังแล้วหมุนตัวไปพร้อมกัน สามารถลอดระหว่างอาวุธทั้งสองได้อย่างเหลือเชื่อ พร้อมกับกรีดดาบคู่ในมือของตนใส่ข้อมือของนักสู้ร่างใหญ่ทั้งสองคน ก่อนจะไปหยุดยืนไม่ห่างนัก

เคร้งงงงงงงง.........เสียงค้อนและขวานหล่นลงบนพื้น ข้อมือของนักสู้ทั้งสองคนชุ่มไปด้วยเลือด เสียเลือดและบาดเจ็บจนไม่อาจจะยกอาวุธขึ้นได้อีก แต่นักสู้สองคนก็ยังพอมีเรี่ยวแรงเหลือบุกอดีตนักฆ่าหนุ่มได้ ยออุนแทงดาบคู่ใส่ทรวงอกของคนทั้งคู่เต็มแรง แม้ว่าจะโดนแทงและเหลือมือข้างเดียว แต่นักสู้ร่างใหญ่ทั้งสองคนก็ไวจนสามารถใช้มือและแขนที่เหลือจับและยึดมือของยออุนไว้ได้ทั้งสองข้างจนไม่สามารถหลุดจากพันธนาการของคนทั้งคู่ได้ คนที่เคยใช้กรงเล็บได้โอกาส รีบถือมีดพุ่งเข้าใส่ชอนจูหนุ่มทันที

ฉึกกกกก..............เสียงถูกแทง แม้ชอนจูหนุ่มจะยกขาเตะสวนแต่ก็ยังถูกแทงที่สีข้างเบาๆไม่ลึกมาก ขณะที่เท้าสองข้างของร่างโปร่งก็รัดคอของศัตรูที่เป็นคนแทงตนด้วยท่ากรรไกรไขว้ ยออุนบิดขาและเท้าของตนจนมีเสียงดังกร๊อบ......คอของคนที่เคยใช้กรงเหล็บหักและสิ้นใจตายทันที ในเวลาเดียวกับที่เพลงดาบดาราสวรรค์ก็คล้ายจะสยายปีกกรีดลำตัวของนักสู้ร่างใหญ่ที่ยึดปีกเอาไว้สองข้างจนสามารถเป็นอิสระจากพันธนาการได้ในที่สุด

กำจัดฝ่ายตรงข้ามไปได้อีกสามคนอย่างต่อเนื่อง แต่อดีตนักฆ่าฝีมือไร้เทียมทานก็เริ่มได้รับบาดเจ็บ บาดแผลที่สีข้างแม้จะไม่ลึกมาก แต่ก็เจ็บแปลบไม่น้อย ซอนัมซุนที่ดูอยู่มีอาการขุ่นใจไม่น้อยที่เห็นลูกน้องมือดีของตนถูกสังหารไปถึงห้าคน แต่ก็แอบดีใจอยู่บ้างที่เห็นยออุนได้รับบาดเจ็บ

“ข้าว่า..........ฝีมือเจ้า เหนือกว่าเจ้าชอนจูเฒ่านั่นอีกนะ......... ใช่มั้ย.....ยออุน”

“เจ้ารู้จักชื่อจริงของข้า งั้นก็คงจะรู้ประวัติของข้าด้วยล่ะสิ” ยออุนพูดไปก็ยังคงระแวดระวังนักดาบอีกสามคนที่เหลือ คนที่ใช้ดาบคู่เหมือนกับตนเองที่ครั้งแรกดูไม่ชัดว่าเป็นชายหรือหญิงนั้น ที่แท้ก็เป็นหนุ่มน้อยคนหนึ่ง เขาตัวเตี้ยกว่ายออุนเล็กน้อย ร่างโปร่งคล้ายกันแต่ก็ดูบึกบึนกว่านิดหน่อย ไว้ผมสั้นกว่าปกติทั่วไป ชอนจูหนุ่มทันสังเกตตอนที่หนุ่มน้อยคนนี้แอบยิ้มฟันคู่หน้าเด่นออกมาบ้างพอเป็นเสน่ห์น่าเอ็นดูจนอดคิดไม่ได้ว่านี่คือนักฆ่าของสำนักดาบอสูรจริงหรือ ขณะที่นักดาบอีกสองคน มีใบหน้าเหมือนกันราวฝาแฝด แววตาดุร้ายภายใต้รูปหน้าหล่อเหลา ชอนจูหนุ่มประเมินว่านักดาบฝาแฝดหนุ่มสองคนนี้ฝีมือไม่ธรรมดา อาจจะระดับใกล้เคียงกับจางแทซันหรือเหนือกว่าเล็กน้อยเพราะความหนุ่มแน่นด้วยซ้ำไป

“ทายาทของยอโชซัง...........ใช่มั้ย”

“พูดเหมือนรู้จักท่านพ่อของข้าอย่างนั้นแหละ......... เจ้ารู้จักชื่อของพ่อข้าจากซอกึมซุน แม่ของเจ้า...งั้นล่ะสิ”

“สืบเรื่องของข้ามาดีเหมือนกันนี่........ยออุน”

“หลานชายของจอมดาบอสูรซอนัมฮง...... ลูกชายกำพร้าที่ถูกแม่เลี้ยงมาโดยลำพัง”

“อา.....ข้าเป็นลูกไม่มีพ่อ...... คงไม่เหมือนกับเจ้าสินะ...........ยอโชซังคงเอาใจใส่เจ้าเป็นอย่างดี”

“ดูเจ้าจะสนใจพ่อของข้ามากเลยนะ.............ซอนัมซุน.........ซอกึมซุนแม่เจ้า........เคยบอกมั้ย ว่าพ่อบังเกิดเกล้าของเจ้าคือใคร” แม้จะดูเหมือนระวังจะถูกรุมจู่โจมจากนักดาบคู่แฝด แต่ชอนจูหนุ่มก็ใจจดใจจ่อ กับคำตอบไม่น้อย

“เจ้าดูตื่นเต้นนะ.......ยออุน......ใบหน้าเจ้าคล้ายข้ามาก ข้าว่า.....เจ้าก็น่าจะเดาคำตอบได้อยู่แล้วนี่” ซอนัมซุนแอบสังเกตเสียงลมหายใจที่เปลี่ยนไปของยออุน สังเกตบาดแผลที่สีข้าง และเตรียมจู่โจมอีกครั้ง

“แม่ของเจ้า......แค้นพ่อของข้ามากนักเหรอ” ปากพูดพลางใช้นิ้วจี้สกัดจุดบริเวณบาดแผลที่สีข้างเพื่อห้ามเลือด

“แค้นหรอ..........เปล่าเลย...........นางไม่เคยแค้นเจ้านั่นแม้ซักนิด...........แต่เจ้ารู้มั้ย..............นางยิ่งคิดถึงยอโชซังมากเท่าไหร่......ข้าก็ยิ่งเกลียดมันมากเท่านั้น..........ข้าเกลียด..........คนที่ทำให้พวกข้าสองแม่ลูกต้องทรมานถึงสิบกว่าปี”

“ทำไม............ทำไมเจ้าถึงต้องเกลียดคนๆนั้นด้วย...........ในเมื่อเจ้าก็รู้ว่า.....เขาเป็นพ่อบังเกิดเกล้าของ.......”

“เค้าไม่ใช่พ่อข้า.............ข้าเป็นลูกไม่มีพ่อ.............ข้าเป็นแค่เด็กกำพร้าที่เติบโตมาโดยลำพัง แต่ข้าเกลียด เกลียดคนที่แย่งความรักของแม่ข้าไป แม่ข้าต้องทรมานกับความคิดถึง ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีหวัง ทั้งๆที่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นพวกเดียวกับศัตรูที่ฆ่าท่านตา แต่นาง.....ก็ยังเฝ้าคิดถึงคนที่ไม่คิดจะตามหาพวกเราสองแม่ลูกเลย” พูดจบ ซอนัมซุนก็เริ่มบุกยออุนอีกครั้ง คราวนี้ ทายาทจอมดาบอสูรใช้กำลังหนักกว่าเดิม แรงฟาดดาบหนักหน่วงกว่าเก่า จนชอนจูหนุ่มเซถอยหลัง

“นั่นเพราะเค้าไม่รู้ว่ามีเจ้าอยู่อีกคน...........ท่านพ่อ........ท่านไม่เคยที่จะ........” พูดยังไม่จบประโยค ดาบอสูรก็ฟาดใส่ตนอีกครั้งจนยออุนต้องกลิ้งหลบไปด้านซ้าย ครั้งนี้ดูราวกับว่าชอนจูหนุ่มเลือกที่จะเป็นฝ่ายตั้งรับโดยไม่คิดที่จะรุกแม้แต่น้อย

“อย่ามาแก้ตัวแทนคนๆนั้นเลย........ ยออุน...... เจ้าไม่มีวันเข้าใจหรอก เด็กผู้ชายกำพร้าพ่อที่เติบโตมาพร้อมแม่ที่ใจสลายตามลำพังมันลำบากขนาดไหน ตอนเด็กๆ ท่านแม่กับข้าต้องเจออะไรกันมาบ้าง ข้าต้องโดนคนอื่นๆรังแกโดยไม่มีใครคอยปกป้อง ขณะที่เจ้าโตมาอย่างอบอุ่น มีเจ้านั่นคอยห่วงใย” ซอนัมซุนส่งสายตาให้ลูกน้องฝาแฝดสองคนที่บุกเข้ามาพร้อมกัน นักดาบฝาแฝด หนึ่งแทงหนึ่งฟัน หนึ่งรุกหนึ่งป้องกัน หนึ่งจู่โจม หนึ่งคอยสกัด ต่างประสานเพลงดาบกันได้อย่างรวดเร็วเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ยออุนที่เป็นฝ่ายตั้งรับ ก็ปรับกระบวนท่าแทบจะไม่ทัน ดาบประสานของทั้งคู่เชื่อมเป็นหนึ่งราวกะคนๆเดียวกัน พอชอนจูหนุ่มคิดจะรุกกลับบ้าง ก็กลับถูกป้องกันได้ทั้งหมด จนตัวเองต้องเป็นฝ่ายกระโดดถอยออกมาทางด้านหลังเพื่อหลบหลีกการรุมจู่โจมที่น่ากลัวนั้นเสียก่อน

...

..

..

ด้านหน้าประตูเมืองทิศตะวันออก จอมยุทธสูงวัยท่านหนึ่งกำลังนั่งอย่างสง่างามบนเก้าอี้ไม้หรูหราสมฐานะของผู้นำตระกูลถังแห่งเสฉวน ชื่อเสียงของชายชราผู้นี้โด่งดังจนแม้แต่พระเจ้าจองโจยังมีพระประสงค์จะพบ เจ้าแห่งพิษถังอี้ถือกล้องยาสูบที่ทำจากทองคำ มีอัญมณีประดับอยู่จำนวนหนึ่งแสดงความโอ่อ่า สูบยาที่ผลิตจากสมุนไพรสูตรพิเศษ และพ่นควันออกมาช้าๆ สายตาคมกริบจ้องไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินเข้มเบื้องหน้า ดาบยาวที่ข้างเอว แม้จะสร้างความสะท้านให้กับผู้อาวุโสท่านนี้เล็กน้อย แต่ชายชรายังคงยิ้มที่มุมปากได้

“เจ้าคิดจะรับมือข้าตามลำพังจริงๆรึ ........ เพ็กทงซู” ถังอี้เอ่ยปากก่อน

“ข้า.........เพ็กทงซู มีสิ่งที่กลัวอยู่แค่สองอย่าง..... และหนึ่งในนั้น ไม่มีท่านอยู่...ประมุขถัง”

“สมกับเป็นยอดผู้กล้าวัยหนุ่ม มูซาเพ็กทงซู จอมดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอน ศิษย์เอกของคิมกวางเทค”

“ทำไมท่านถึงท้าสู้กับข้าที่หน้าประตูเมือง” เพ็กทงซูเป็นฝ่ายเอ่ยถาม

“ข้าก็แค่นึกสนุก เดิมที ข้ามาฮันยางนี่ ก็เพื่อจะแก้แค้นให้ลุกชายของข้า............. แต่ดูเหมือนว่า ไอ้ลุกชายตัวแสบ มันจะยังไม่ตาย ข้าก็ไม่อยากมาเสียเที่ยว ไหนๆก็มาถึงที่นี่ ลองซ้อมมือกับยอดฝีมือแห่งโชซอนซักหน่อย ก็คงจะดีไม่น้อย”

“ไม่ใช่ว่าท่านร่วมมือกับทูตต้าชิงคนใหม่ คิดเล่นงานราชวงศ์โชซอนของเราหรอกเหรอ”

“ฮ่าฮ่า ฮ่า........... อาณาจักรแห่งนี้ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า พวกขุนนางต้าชิงจะคิดทำอะไร ข้าก็ไม่สนใจ แต่ก็....ใช่...........เจ้าอาจพูดถูกบางส่วน ทูคนนั้น อยากกำจัดเจ้าและชอนจูสำนักโคมดำจริงๆ เขาวานข้าให้ร่วมมือ ไหนๆข้าก็อยากจะลงมือกับพวกเจ้าอยู่แล้ว........ อีกอย่าง ดูเหมือน พวกเจ้าก็ประสงค์จะพบข้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าข้าชนะ............ ข้าขอของบางอย่างที่ท่านพกติดตัว........จะได้หรือไม่”

“เจ้าอยากได้อะไรล่ะ........ยาพิษ..........ยาถอนพิษ.............หรืออะไรล่ะ”

“ขี้ผึ้งมรกต”

“รู้ด้วยว่าสิ่งนั้นอยู่กับข้า.......... เจ้าลูกชายของข้าคงจะเป็นคนบอกล่ะสิ ได้ข่าวว่า พวกเจ้าช่วยชีวิตเขาเอาไว้ คงจะมีใครที่เจ้าอยากใช้ขี้ผึ้งมรกตรักษาใช่มั้ย”

“อา...........แล้วท่านจะตกลงหรือไม่”

“ขี้ผึ้งมรกตถือเป็นโอสถทิพย์ที่หาได้ยาก ใช้สมานรอยแผลให้เนียนสนิท เชื่อมต่อกระดูกและอวัยวะได้ เจ้ากล้าเสี่ยงตายมาขอยาตัวนี้ จากข้า............. แปลว่า คนๆนั้น ต้องมีความสำคัญกับเจ้ามาก บอกได้มั้ย ว่าเป็นใคร”

“เขาคือคนอีกหนึ่งคนที่ท่านอยากจะประมือด้วย แต่ไม่สะดวกจะมาในคืนนี้ ชอนจูสำนักโคมดำยังไงล่ะ”

“เจ้าหมายถึง ชอนจูหนุ่มคนนั้นน่ะหรอ ข้าก็หลงคิดว่าเป็นหญิงงามที่เจ้ารักสุดหัวใจเสียอีก........ เอาเถอะ ทีแรก ข้าก็ไม่อยากลดตัวมาประลองกับเด็กรุ่นหลังอย่างเจ้าหรอกนะ แต่ได้ยินว่า เจ้าเคยเอาชนะอดีตชอนจูมาก่อน แล้วยังเป็นคนที่สังหารเฉาต้าเหยด้วย ก็ถือว่าคู่ควรกับการที่จะให้ข้าลงมือ”

“แล้วตกลงว่า.............ถ้าข้าชนะท่าน.......ท่านจะยอมมั้ย”

“ถ้าเจ้าชนะข้า...........ข้าจะแบ่งขี้ผึ้งมรกตให้เจ้าก็ได้..........เพ็กทงซู............เชิญลงมือก่อน”

จอมดาบหนุ่มถือดาบมั่นด้วยสองมือ แล้วเดินวนรอบๆจอมยุทธเฒ่าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไม่มีท่าทีตั้งรับ แต่ในความเป็นจริง ถังอี้กลับระแวดระวังและพร้อมโต้กลับตลอดเวลา ดาบยาวของเพ็กทงซูพุ่งจู่โจมก่อน ถังอี้ใช้กล้องยาสูบทองคำต่างอาวุธ แม้จะดูเหมือนไม่ยาวนักแต่ก็คล่องแคล่วปราดเปรียว สิ่งที่จอมดาบอันดับหนึ่งแห่งโชซอนต้องคอยระวังไม่ใช่แค่ตัวกล้องยาสูบเท่านั้น หากแต่เป็นกลุ่มควันจางๆสีม่วงที่ลอยออกมา จากที่ถังชุนเคยเล่าให้ฟัง เจ้าแห่งพิษถังอี้นิยมใช้พิษที่อยู่ในกล้องยาสูบจู่โจมศัตรูด้วย ควันสีม่วงเป็นพิษที่ปรุงพิเศษตำรับเฉพาะของตระกูลถัง หากเผลอสูดดมหรือหายใจเข้าไปก็อาจจะสิ้นลมหายใจได้อย่างรวดเร็ว แม้แต่ฝ่ามือและกรงเล็บคมของประมุขถังเองก็มีพิษผสมอยู่ หากพลาดท่าถูกทำร้ายแม้เพียงเล็บกรีดหรือฝ่ามือฟาดใส่ พิษก็จะซึมไปทั่วร่างกายจนขาดใจตายได้ทีเดียว

แม้จะมีผมขาวประปรายจนเป็นสีดอกเลาแสดงออกถึงความชรา แต่ร่างกายกำยำ แข็งแกร่งกลับแสดงให้เห็นว่าเหนือกว่าชายวัยฉกรรจ์ทั่วไปมากนัก การต่อสู้ที่โชกโชนการฝึกฝนและประสบการณ์ที่สั่งสมมาของจอมยุทธเฒ่า ทำให้เพ็กทงซูไม่สามารถประมาทคู่ต่อสู้ตรงหน้าได้เลย แม้จะบุกจู่โจมหลายครั้ง แต่จอมดาบหนุ่มก็ไม่อาจทำร้ายหรือแม่แต่สร้างความประหวั่นให้แก่ถังอี้ได้เลย สุดยอดจอมยุทธแห่งแผ่นดินจีนที่แม้แต่มัตสึโมโต้ เคนตะซามูไรอันดับหนึ่งแห่งแดนอาทิตย์อุทัยยังไม่กล้าท้าประลองคนที่อดีตชอนจูสำนักโคมดำยังให้ความยำเกรง เพ็กทงซูอาจได้เปรียบเรื่องความหนุ่มและความอึดกว่า แต่สู้กันอยู่นานสองนานเพลงดาบเทพยดาของเขาก็ยังไม่อาจแสดงอานุภาพเหนือเจ้าแห่งพิษได้

.....

..

TBC