เราอยู่เชียงใหม่กันอีกวันหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรกันมาก
ไปเดินงานหนังสือ ที่ มช. ไปงานแจ่มใสตะลอนทัวร์ และไปกินขันโตก

วัน 4 ธันวาคม 2550
เราออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่ไปปาย ทางก็เหมือนเคย
แต่เมารถไม่เหมือนเคยไม่รู้ทำไม ขับได้น่า...มาก
พอไปถึง เราก็เข้าที่พัก เก็บสัมภาระ
ไปเช่ามอ'ไซค์ โดยจุดมุ่งหมายอยู่ที่ ปางมะผ้า
เขาว่า 42 กิโล แหม ๆ สี่สาวสยามไม่เจียมบอดี้จะขับไปเองค่ะ
ดูจากแผนที่ "โอ๊ย ซำบาย" แผนที่แค่นี้จิ๊บ ๆ
ขับตรงไปอย่างเดียว
แต่แม่เจ้า เป็นทางตรงที่ลำบากมาก
พอไปได้หน่อย แทบอยากกลับ ไหงทางมันโหดเยี่ยงนี้ วุ้ย
โค้งก็เยอะ เขาก็แยะ จะโค้งไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้
อยากกลับเสียหลายหน
แต่ด้วย "ฟอร์ม" คำเดียวที่ยั้งพวกเราไว้
แถมยังกลัวขายขี้หน้า"กาย"เพื่อนฝรั่งตาน้ำข้าวเพียงคนเดียวที่ไปด้วย
เลยไปต่อไป อย่าหยุด (จริง ๆ แล้วหยุดไม่ได้)

แก๊งซิ่งสายฟ้า ปางมะผ้าทีม


เนินนี้เกือบแย่ รถดับกลางโค้งซะงั้น ดีนะ ได้พี่ใจดี
คนไทยไม่แล้งน้ำใจ ช่วยให้เราไปกันต่อได้



ถึงถ้ำธารลอด ที่ปางมะผ้าด้วยความทุลักทุเล
และความคิดคำนึงที่ไม่อาจปฏิเสธได้
"ฉันมาทำอะไรที่นี่"
กว่าจะไปถึงแทบแย่ ใครจะรู้ว่า คนขับช้านนนไม่ใส่คอนแทคเลนส์
แล้วพี่ท่านกล้าหาญขนาดใส่เกียร์สี่ลงเข้า
พระเจ้าจอร์จ ทอดกล้วย
เกือบเอาชีวิตไปทิ้งเสียแล้ว

ก่อนอื่นเราก็ไปติดต่อ ไกด์และเรือที่จะพาชมถ้ำ
ซึ่งไกด์จะทำหน้าที่บรรยายด้วย
เรานั่งเรือเข้าไปชมหินงอกหินย้อย ซึ่งได้อารมณ์ไปอีกแบบ

เขาว่าเหมือนต้นกระบองเพชร


ดูกันออกไหม จรเข้ ที่ห้อยลงมาเขาว่าอนาคอนด้า


ฟ ฟัน เห็นครั้งแรกสยองเลย


ลากเรือมาอีกจุดหนึ่งจะเจอกับปากถ้ำ เพราะภายในถ้ำมืดมาก
แสงสว่างข้างหน้าจึงสวยเชียว


ปากถ้ำ


เรือที่เรานั่งเป็นเช่นนี้


รูปนี้ถ่ายจากด้านหลัง


พอออกจากถ้ำ เราได้เหมารถกระบะให้มาส่งที่ปาย
ไม่ไหวค่ะ ไม่กล้าแล้ว
เพื่อนก็ไม่ได้เอาแว่นไป กลางคืนคงมองไม่เห็น
พยายามจะหาเหตุผลที่ต้องนั่งรถกระบะ
"ยางแตกค่ะพี่ ยางแตก" ไม่วายรักษาฟอร์ม อิอิ
ขึ้นท้ายกระบะมันหนาวดีแท้ ลมโกรกซะเกือบตาย

พอได้ขึ้นกระบะเราก็พอมีเวลาได้มองวิว มองฟ้าบ้าง หลังจากที่เกร็งมานาน







พอมาถึงเมืองปาย
ยังค่ะยัง ฟอร์มยังมี ให้รถกระบะ จอดไกลๆ ตัวเมือง
เดี๋ยวจะขับรถเข้าไปเอง (ยังอุตส่าห์เนาะ)

มาถึงปายด้วยความปลอดภัย เราก็เดินเล่นหาอะไรกินกัน
ที่นี่จะมี "ถนนคนปาย" ซึ่งมีของขาย แม้จะไม่ได้เยอะเท่าไร
แต่ก็เรียกได้ว่าน่าเดินทีเดียว ด้วยจำนวนคนไม่เยอะอย่างเชียงใหม่
ทำให้เดินสบาย ๆ อากาศก็ดีกว่าด้วย เดินไม่เหนื่อยเลย
ร้านรวงก็เข้าท่า จัดได้น่าเข้า น่าซื้อหาเสียนี่กระไร
ไม่น่าแปลกใจว่ามาปายทีไร หมดตัวทุกที
ของฝาก ของที่ระลึกมีเยอะจริง ๆ


ถนนคนปาย


ของที่ระลึก ถึง ความ ระทึก


ตอนขับรถผ่านเห็นร้านเค้กร้านหนึ่งน่ารักดี เราเลยไม่ปล่อยให้หลุดไป
ต้องไปชิมสักหน่อยแล้ว ร้านอยู่ใกล้ ๆ ร้าน มิตรไทย อันเลื่องชื่อ

ชื่อร้าน "Pai Republic" เจ้าของร้านอัธยาศัยดี มีชัยไปกว่าครึ่ง


เค้กที่นี่อร่อยพอใช้ได้ (สำหรับเพื่อนร่วมเดินทาง)
ส่วนตัว จขบ. คิดว่าอร่อยดี ขนาดตอนเช้าก่อนกลับยังต้องแวะไปกินอีกครั้ง


คืนนั้นเรากลับมานอนกันอย่างมีความสุข อิ่มเค้ก อิ่มใจ
ยังไม่วายออกไปกินบะหมี่โบราณรอบดึก อิอิ



วันที่ 5 ธันวาคม 2550
ตอนเช้าเราตื่นกันค่อนข้างสาย จึงไม่ได้เห็นบรรยากาศของปายยามเช้าสักเท่าไร
เพราะ จริง ๆ ตอนเช้าหมอกจะเยอะมาก แต่เราเห็นแค่นี้แหละ


เราไปเดินเล่นริมน้ำปาย และแวะไป "บ้านปายนา" ที่มากี่ทีก็อบอุ่น


เรานั่งจิบกาแฟ แพนเค้กกันอยู่ไม่นาน ก็กลับที่พัก
เก็บของเตรียมตัวกลับ
ก่อนขึ้นรถ เราแวะไป Pai Republic อีกครั้ง เพื่อกิน พายแอปเปิ้ลให้ได้
แล้วก็ไม่ผิดหวัง อร่อยจริง ๆ




สุดท้าย เราสัญญากันว่า ปีหน้าจะกลับมาอีกครั้ง
ปาย เมืองแห่งสายหมอก ที่มากี่ครั้งก็ยังติดใจ