ปอร์เช่ดึงผ้าขึ้นมาห่ม พรุ่งนี้จะได้กลับบ้านแล้ว แต่แชทไลน์ยังว่างเปล่า ตั้งแต่คืนนั้นที่ส่งไปบอกว่า ไปค่าย ข้าวตูก็เงียบหาย รออยู่นาน ก็ไม่อ่าน ไม่ตอบ เขาเลยไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อ กดดูซ้ำๆ มา 4 วันแล้ว ก็ไม่มีอะไรเคลื่อนไหว จนเขานึกว่าเน็ตต้องเสีย หรือไม่ก็ระบบล่ม แอพพัง ไม่ใช่ข้าวตูไม่สนใจเขาหรอก ปอร์เช่บอกแม่แล้วว่า ขนมที่แขวนหน้าบ้านเป็นของข้าวตู แม่บอกว่า ข้าวตูคงเอามาให้เขา เดี๋ยวแม่จะทำขนมให้กลับข้าวตูไปบ้าง อย่าทำตัวเป็นคนรับอย่างเดียว แม่ทำแล้วยังนะ เอาไปให้หรือยัง แม่บอกว่า ขนมของข้าวตูเป็นของเขา เขาก็น่าจะเป็นคนเอาไปให้สิ แม่ไม่เห็นบอกอะไร คงยังไม่เอาไปให้หรอก พรุ่งนี้กว่าจะถึงบ้านก็คงค่ำ ถ้าเอาไปให้วันเสาร์ จะได้เจอมั้ย ถ้าเจอกัน ข้าวตูจะทำหน้ายังไงนะ ไม่เจอกันตั้งหลายวันแล้ว ครั้งสุดท้ายที่เจอ เขาเห็นสิวขึ้นอยู่ข้างแก้ม จะหายหรือยังนะ

"เป็นไง ค่ายสนุกมั้ย ไม่ได้เล่นโทรศัพท์ซะหลายวัน เบื่อรึเปล่า คิดถึงใครรึเปล่า" แม่ถามเสียงเรื่อยๆ แต่ทำไมเขาเขินก็ไม่รู้

"เช่ก็คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน จะให้คิดถึงใคร แม่ทำขนมรึยัง"

"ขนมอะไร หิวเหรอลูก" แม่ย้อนถามยิ้มๆ นี่ลูกชายไม่รู้ใจตัวเอง หรือ กำลังปากแข็งกันแน่นะ

"ก็ขนมที่แม่บอกจะทำให้...." แม่หัวเราะอีกแล้ว จะอารมณ์ดีไปไหน กล่องพลาสติกในมือแม่ มีริบบิ้นเส้นเล็กสีขาวกับสีชมพู ผูกไว้เป็นโบ กระดาษรูปหัวใจห้อยติดอยู่ที่ปลายริบบิ้น ข้างในเป็นอะไรก็ไม่รู้ ริบบิ้นบังจนดูไม่ออก

"ทำให้แล้วจ้า น่ารักมั้ย" ปอร์เช่รับไปดู ไม่พูดอะไร แต่แก้มแดงจนแม่เห็น เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ "บอกข้าวตูรึยัง ว่าจะไปหา อย่าบอกแค่ว่า ไปค่าย อีกนะ ข้าวตูโทร.มาถามแม่ว่า แปลว่าอะไร เขานึกว่าเช่ส่งรหัสลับให้น่ะ" แม่จบประโยคด้วยเสียงหัวเราะ

"ข้าวตู ถาม เหรอครับ" ปอร์เช่ถามตะกุกตะกัก ลูกชายแม่ หน้ายังไม่หายแดงเลย ถามแล้วก็ไม่รอฟังคำตอบ ทำท่าจะเดินขึ้นห้อง ถือกล่องขนมติดมือไปด้วย

"เขียนอะไรลงไปสักหน่อยนะ เขาจะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก" แม่พูดตามหลัง กำลังจะหัวเราะ ก็ต้องหยุด เพราะปอร์เช่สะดุดขั้นบันได

แม่นะแม่ จะแซวทำไม ก็แม่บอกเองว่าอยากทำขนมไปตอบแทนเขา ปอร์เช่ก้มดูคุกกี้ชิ้นกลมแบน มีจุดแต้มสีชมพู เหมือนคุกกี้เป็นสิว แค่เอาขนมไปให้ ทำไมต้องบอก ถ้าไม่มีคนอยู่บ้าน ก็แขวนไว้ก็ได้ ทีข้าวตูยังไม่รอเอามาให้เองเลย

ปอร์เช่เปิดกล่องข้างหมอน เอาการ์ดออกมาอ่าน เชนบอกว่าช่วงนี้เขางดซ้อม รออีก 2 อาทิตย์ สอบเสร็จปิดเทอมแล้วค่อยว่ากัน

ปอร์เช่ดีดตัวลุกจากที่นอน เขียนข้อความลงไปบนกระดาษรูปหัวใจ ยิ้มเบาๆ กลับมาเก็บการ์ดลงกล่อง วางไว้ข้างหมอนเหมือนเดิม แล้วก็ปิดไฟนอน

ปอร์เช่ตื่นมากินอาหารเช้า แล้วกลับขึ้นไปอาบน้ำ แม่ได้ยินเสียงไดร์เป่าผมดังแว่วๆ ก็อดแซวไม่ได้

"แค่เอาขนมไปให้ ต้องเซ็ตผมเลยเหรอ" แม่มองดูทรงผมที่ถูกเซ็ตเข้ารูป

"ก็เช่สระผม มันเปียก ก็ต้องเป่า"

"อึ้มมม กลัวไม่หอม" แม่หัวเราะอีกแล้ว แต่งตัวหล่อก็ไม่ดีหรือไง รีบไปดีกว่า

ปอร์เช่จอดจักรยานแอบไว้ข้างกำแพง กดออด แล้วกลับหลังหัน จู่ๆ ก็ใจสั่น สิวหายหรือยัง สบายดีมั้ย ขอบใจนะ พูดอะไรก่อนดี

ข้าวตูกำลังกินมื้อเช้า ป้าอรณีบอกว่า ปอร์เช่ไปค่ายถึงวันศุกร์ วันนี้น่าจะอยู่บ้าน ถ้าไปขอให้ช่วยสอนเลข จะโดนเมินใส่มั้ย เสียงออดหน้าบ้านดัง ใครมาก็ไม่รู้ แน่อาบน้ำอยู่ข้างบน ข้าวตูก็เลยเดินไปดู ใครยืนหันหลังอยู่ ดูคุ้นตาจังเลย

"ผมเอา...คือ แม่ผมให้เอาคุกกี้มาให้"

กายละเอียดของข้าวตูกรี๊ดดังไปถังปากซอยแล้ว ปอร์เช่แต่งตัวหล่อมาหา เอาขนมมาให้ด้วย บ้าบอบ้าบอ แต่กายหยาบยืนทำหน้านิ่ง

"ป้าอรณีทำมาให้เหรอ เอามาสิ ขอบใจนะ" ข้าวตูพูดรวดเดียว ยื่นมือลอดช่องประตูออกไปรอรับกล่องขนม ปอร์เช่กะพริบตา ทำหน้างงๆ ยื่นกล่องมาให้ ข้าวตูกลั้นหายใจ ลุ้นว่าเขาจะพูดอะไรมั้ย แล้วก็ต้องถอนใจ ข้าวตูรับของลอดประตูกลับมาแล้วหันหลังกลับ

"อ่านการ์ดด้วยนะ วันนี้ผมอยู่บ้านทั้งวัน" ข้าวตูพยายามฝืนทำหน้านิ่ง ทั้งที่จริงๆ อยากจะตะโกนร้องกระโดดโลดเต้น พยักหน้าให้ แล้วเดินเข้าบ้าน ข้าวตูอดไม่ได้ แอบหาช่องดู ปอร์เช่ทำหน้านิ่ว เดินวนๆ ชะเง้อมองเข้ามาข้างใน สะบัดหัวเหมือนไม่พอใจ แล้วขี่จักรยานออกไป ข้าวตูหัวเราะเต็มเสียง  ถือกล่องขนมหมุนรอบตัวเองจนริบบิ้นพลิ้วไสว

"เป็นอะไร ข้าวตู ทำไมดีใจขนาดนั้น นั่นถืออะไรอยู่ เมื่อกี๊ใครมา"

"ปอร์เช่มาค่ะ เอาขนมมาให้ด้วย" ข้าวตูยิ้มเต็มหน้าแบบเก็บอาการไม่อยู่

"ให้ทำไม วันพิเศษอะไรเหรอ" แม่ถามพลาง จับสังเกตอาการลูกสาวไปพลาง

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ปอร์เช่บอกว่าป้าอรณีทำมาให้" ข้าวตูพูดไปยิ้มไป ปอร์เช่บอกให้อ่านการ์ด อยู่ไหนนะ เห็นมีแต่กระดาษรูปหัวใจ

ผมติวเลขให้มั้ย

ข้อความสั้นๆ นั้น ทำให้ใจข้าวตูโลดตามไปถึงบ้านเขาแล้ว ข้าวตูยื่นให้แม่ดู

"ตูไปนะคะ เมื่อกี๊เขาบอกว่าเขาอยู่บ้านทั้งวัน" ลูกแม่ร่าเริงยังกับดอกไม้บาน เลือดสาวฉีดจนแก้มเป็นสีชมพู

"วันก่อนก้ไปให้เขาช่วยสอนทีนึงแล้วนี่ เขาสอนดีเหรอ"

"ดีค่ะแม่ เขาใช้คำที่ตูเข้าใจ ไม่ใช่คำที่พวกเทพๆ เขาคุยกัน  ตู่ทำการบ้านถูกหมด  ครูยังถามเลยค่ะว่าไปลอกใครมา"

ลูกสาวขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวไปบ้านหนุ่ม ก็เห็นหรอกว่าข้าวตูดูจะชอบคนนี้มาก แต่ก็แค่ห่างๆ เหมือนชอบดารา ตอนนี้มาอยู่บ้านใกล้กัน ท่าทางจะไม่ใช่แค่นั้นแล้ว โทร.หาคุณอรณีแล้ว ทางนั้นยืนยันว่า มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย ไม่ต้องห่วง

ข้าวตูเดินตัวหอมมาจากข้างบน แม่ได้แต่บอกว่า ดูแลตัวเองดีๆ กลับมากินข้าวเที่ยงที่บ้านนะ แม่รอ

ปอร์เช่จูงจักรยานเข้าบ้านด้วยความเซ็ง จะงอนอะไร ไม่ใช่แฟน อุตส่าห์ไปหาแล้ว ทำไมไม่ถาม จะได้อธิบาย อยู่หน้าบ้านแท้ๆ ยังไม่ชวนเข้าบ้านเลย ไปหาอะไรทำดีกว่า รอไปก็ไม่มาหรอก

เจ้าลูกชายหน้าเหี่ยวกลับมา ผิดกับขาไปเป็นคนละคน แม่ข้าวตูโทร.มาบอกว่าปอร์เช่ชวนข้าวตูมาติวเลขที่บ้าน เดี๋ยวข้าวตูจะมา เธอรับปากแม่ข้าวตูไปแล้วว่า จะดูแล และอยู่ด้วยตลอด ไม่ต้องห่วง กำลังจะบอก แต่ก็เปลี่ยนใจ รอให้เขามาเซอร์ไพรส์กันเองดีกว่า พอเห็นข้าวตูมากดออดหน้าบ้าน เธอก็ตะโกนเรียกลูกให้ไปเปิดประตู

"เช่ ไปดูที ใครมา แม่มือไม่ว่าง" เสียงปิดประตูโครมคราม เสียงฝีเท้าวิ่งลงบันไดตึงๆ บอกอารมณ์เจ้าของเสียงได้อยู่ไม่น้อย เดี๋ยวเถอะ จะคอยดู เห็นหน้าสาวแล้วจะอารมณ์ดีขึ้นหรือเปล่า

ข้าวตูยืนยิ้มแป้นอยู่ตรงนั้น ปอร์เช่เดินช้าลง จะมาไม้ไหน อะไรของเขา เมื่อกี๊ยังทำหน้านิ่งใส่อยู่เลย

"นายบอกให้เรามาติวเลขกับนายไง ขอเข้าไปหน่อยนะ" ข้าวตูยิ้มกว้างสุดๆ ใส่ตาขุ่นๆ ของอีกฝ่าย

ปอร์เช่เปิดประตูให้ แล้วรีบหันหลังกลับ จะบ้าตาย ยิ้มขนาดนั้นทำไม เสียงข้าวตูยังดังตามหลัง

"งอนเหรอ แกล้งเล่นนิดเดียว ก็ทีนายยังส่งมาแค่ 2 คำ ใครจะไปรู้เรื่อง"

"ก็เธอไม่อ่าน ไม่ตอบ จะให้พูดอะไรต่อ"

"ไม่ใช่ไม่อ่าน แต่อ่านไม่ได้ ลืมโทรศัพท์ไว้บ้านย่า ป้าอรณี สวัสดีค่ะ วันนี้ข้าวตูกินข้าวมาอิ่มแล้ว รับรองไม่กินปอร์เช่ค่ะ"

"อ้อ จ้ะ ป้าจะคอยดู" คำพูดตรงๆ ของสาว ทำเอาลูกชายปากแข็งของแม่ หน้าแดงไปถึงหู

ก่อนจะปล่อย 2 คนให้นั่งด้วยกันที่โต๊ะกินข้าว แม่บอกข้าวตูว่า ป้าอยู่ในครัว ถ้าปอร์เช่ทำตัวไม่ดี ตะโกนเรียกป้านะ สาวน้อยยิ้มรับคำ ส่วนลูกแม่ทำหน้ายุ่ง

"จะยิ้มอีกนานมั้ย  ต้องไปกินข้าวเที่ยงที่บ้านไม่ใช่เหรอ"

"ก็กำลังเปิดอยู่นี่ไง นี่นี่ อันนี้ ครูสอนเร็วมาก ตามไม่ทัน"

"มัวแต่ยิ้มจนลืมฟังครูมา8กกว่ามั้ง"

เฮ้อ จะติวหรือจะตีกัน แม่เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เพิ่งเคยเห็นลูกขายต่อปากต่อคำ ไม่ยอมจนแต้มเสียด้วย

ปอร์เช่หมุนกระดาษรูปหัวใจในมือ พลิกไปพลิกมา ข้าวตูเอาคุกกี้กล่องนั้นกลับมากินที่นี่ กลับไปแล้วเขาถึงได้เห็นว่ากระดาษนี้ยังอยู่บนโต๊ะ คิ้วย่นเข้าหากันแบบอัตโนมัติ ทำไมทิ้งไว้ เมื่อกี๊ก็ยังคุยกันดีๆ ยังบอกเขาอยู่เลยว่า ตั้งใจซื้อกลีบลำดวนมาให้เพราะหอมดี เอามาแขวนไว้เฉยๆ เพราะเซ็งสติ๊กเกอร์ที่เขากดส่งผิด  กำลังจะหยิบไปทิ้งอยู่แล้ว ลมพัดจนหัวใจกลับด้าน ถึงได้เห็นลายมือกลมๆ เล็กๆ เขียนว่า ขอบใจนะ พร้อมกับหัวใจที่วาดด้วยปากกาแดง เขาเผลอยิ้ม เอากระดาษแตะจมูก นึกถึงกลิ่นที่รวยรินมา ตอนที่นั่งหายใจอยู่ใกล้ๆ ข้าวตู

ปอร์เช่รู้สึกแปลกๆ อีกแล้ว เขาเก็บหัวใจลงกล่องข้างหมอน พลิกกลับมาฝังจมูกลงที่หมอนข้าง หายใจเข้าเต็มปอด เบียดตัวเข้าหาหมอนข้างจนรู้สึกถึงแรงดัน บ้าเอ๊ยยย เขาพลิกตัวไปอีกทาง แก้มข้างนั้นไม่มีสิวแล้ว แต่เหมือนจะมีรอยนิดๆ อยู่ตรงปลายคาง ใครบอกว่าไม่ทาปากแล้วหน้าซีด ไม่เห็นจริงเลย ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งไม่จริงเลย

ข้าวตูเอาริบบิ้นทั้ง 2 สี ผูกไว้ที่ดินสอทั้ง 2 ด้ามที่ปอร์เช่ให้มา คนบ้า ทักมาได้ ไม่ชอบล้างหน้าเหรอ เห็นเป็นสิวอยู่เรื่อย ข้าวตูก็อายเป็นนะ แต่ว่า วันนี้ปอร์เช่น่ารักจัง พูดเองเลยว่า ไม่ได้ตั้งใจจะหัวเราะเยาะข้าวตู แค่ส่งสติ๊กเกอร์ผิด แต่ก็ไม่ยอมบอกว่า ตั้งใจจะส่งอันไหน ป้าอรณีชวนข้าวตูไปช่วยทำขนมตอนปิดเทอม ข้าวตูบอกไปแล้วว่า ถ้าไม่กลัวว่า ข้าวตูจะทำขนมไม่เป็นขนม ข้าวตูก็จะมา ข้าวตูตาไม่ฝาดหรอก ข้าวตูแน่ใจว่า เห็นปอร์เช่ยิ้ม คิดว่าข้าวตูทำไม่ได้ล่ะสิ คอยดูนะ ถ้าทำขนมแล้วขนมกินได้เมื่อไหร่ ข้าวตูจะบีบคอ บังคับให้กินให้หมดเลย

ปอร์เช่ไม่พูดถึงจดหมายเลย ได้อ่านรึยังนะ วันนี้ก็ไม่มีเวลาถาม แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่เขามาหา แค่เขารู้ว่าขนมกลีบลำดวนเป็นของข้าวตู แล้วยังอาสาติวเลขให้ด้วย ถึงยังไม่ชอบข้าวตู ก็ไม่ได้รังเกียจล่ะน่า ยังพอมีหวัง

ข้าวตูหยิบดินสอของปอร์เช่ออกมา ลงมือวาดรูปอย่างอารมณ์ดี อีกตั้ง 2 อาทิตย์ กว่าจะปิดเทอม อยากหาเหตุไปเจออีกจัง แต่ข้าวตูสัญญากับแม่แล้วว่า เทอมนี้จะทำเกรดให้ดีกว่าเดิม เอาไว้ค่อยไลน์หาแล้วกัน

หน้าจอแชทค้างอยู่ที่คำว่า ไปค่าย มาหลายวัน แต่คืนนี้มีมาเพิ่ม สติ๊กเกอร์รูปพระจันทร์อ้วนกลม มีจุดสีชมพูอยู่ที่ปลายคาง กำลังหยิบขนมเข้าปาก ข้าวตูพึมพำด่าว่า อีตาบ้า เอานิ้วจิ้มสิวที่ปลายคางตัวเอง ซุกหน้าลงกับหมอน พึมพำซ้ำๆ ว่า บ้าบ้าบ้าบ้าบ้า

Create Date : 06 กรกฎาคม 2566
Last Update : 6 กรกฎาคม 2566 21:09:55 น.		1 comments
Counter : 300 Pageviews.
Share Tweet