เรามาถึงจุดนี้แล้ว

อยู่ๆผู้ชายก็ส่งข้อความมาว่า ผ่าแล้ว  พักฟื้น ค่อยทักมา
ถอดความให้ยาวกว่านั้นได้ว่า  ที่ไม่สบายอยู่  ไปผ่าตัดมาเรียบร้อยแล้ว  หลังจากนี้ ต้องพักฟื้น
แปลต่อไปได้อีกว่า  เขาต้องไปอยู่ให้คนของเขาดูแล  ส่วนเรา  ก็ให้อยู่เงียบๆ  อย่าทักอะไรเขาไประหว่างเวลานี้  เขาสะดวกแล้วจะทักมาหาเอง
เข้าใจดีอยู่  ว่าเราอยู่ตรงไหน  แต่ก็ยังสงสัย  ซักพัก มันนานแค่ไหน
ทำอะไรไม่ได้เสียด้วยนอกจาก รอ
ชีวิต ช่างเลื่อนลอยแท้ๆ  รู้ดีอยู่แล้วา ว่าไม่ควรเอาความรู้สึกไปผูกไว้กับเขา
แต่ก็ไม่เคยทำได้เลยสักที
อ่านไป 1 อาทิตย์  ก็ยังดี  ปลอบใจตัวเองว่า ผ่าตัด  ก็พักประมาณนี้มั้ง
เข้าอาทิตย์ที่ 2 ก็...เอาอีกแล้ว  ออกอาการที่ควบคุมไม่ได้  รู้เลยว่า ตัวเองนอนไม่พอ  อารมณ์ไม่ดี  พร้อมเหวี่ยงตลอดเวลา
พอผ่านไป 16 วัน  เขาทักข้อความมา  อาการทุกอย่างหายกริบ เหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน
อารมณ์ดี  ยิ้มทั้งวัน  หัวใจสูบฉีดความสุขไปทั่วร่างกาย
ก็ไม่ได้อยากรู้สึกขนาดนี้  แต่สมองส่วนควบคุมความรัก มันคงเสีย

บังเอิญเจอคุณหมอ อายุน่าจะสัก 30 ต้นๆ  มีอีก 1 หน้าที่คือ เป็นอาจารย์ด้วย  เข้าใจว่า คงจะสอนพิเศษด้วย  จึงได้เจอกับ เยาวชนปลดแอกคนหนึ่ง
คุยกันไปมา  แกเลยเล่าให้ฟังว่า  ฟังมาเหมือนกันว่า  เด็กคุยกันว่า ที่พ่อมแ่ทำให้ทุกอย่างนี้  มันคือ หน้าที่  ไม่ใช่ รัก
หมอเล่าว่า  จะพูดแบบธรรมดา ก็คงไม่เชื่อ  แทนที่จะบอกกันง่ายๆ  หมอก็เลยให้น้องเขาหาข้อมูลเอาเอง  เริ่มตั้งแต่  ประวัติเรื่องการคุมกำเนิด  ซั่งแน่นอนว่า  การคุมกำเนิดมีมานานมากแล้ว  ตั้งแต่ก่อนพ่อแม่น้องเกิด  ซึ่งนั่นก็หมายความว่า พ่อแม่เขาเลือกได้ ว่าจะให้น้องมาเกิดหรือไม่ ก็ได้
เด็กคงจะเถียงว่า  มันก็พลาดกันได้นี่
หมอก็เลยให้หาต่อไปอีกว่า เมืองไทยมีสถานสงเคราะห์ มูลนิธิที่ดูแลเด็กกำพร้า กี่แห่ง
แน่ล่ะ  ค้นขึ้นมาก็ต้องเจอเยอะมาก  ซึ่งนั่นก็หมายความว่า พ่อแม่ก็เลือกได้อีก  ไม่อยากเลี้ยงก็ทิ้งได้  ไม่ได้จำเป็นต้องทำ
สุดท้าย หมอให้หารายชื่อโรงเรียนในพื้นที่ที่น้องอยู่  น้องไม่เคยรู้เลยว่า อำเภอนี้ มีโรงเรียนหลายสิบโรงเรียน  มีทั้งโรงเรียนวัด  โรงเรียนประชาบาล  โรงเรียนเทศบาลไล่เรื่อยไปถึงโรงเรียนเอกชนหรูๆ
คำถามสุดท้ายของหมอคือ จำเป็นมั้ยที่พ่อแม่ต้องส่งให้มาเรียนโรงเรียนแพงๆอย่างนี้  ทั้งที่มีตัวเลือกอื่นอีกเยอะแยะ  นี่ยังไม่นับค่าเรียนพิเศษที่แพงกว่าค่าเทอมโรงเรียนอีก
แล้วก็ปล่อยให้ไปคิดเอาเองว่า  ทั้งหมดที่พ่อแม่ทำนี้  คือ หน้าที่  หรือ ความรัก
ฟังแล้วก็ได้แต่ หายใจเข้าลึกๆ  แล้วก็บอกตัวเองว่า โชคดีที่ไม่มีลูก  เพราะเราเองก็ไม่รู้จริงๆว่า
ถ้าเจอแบบนี้กับตัว  จะใจเย็นได้แบบหมอมั้ย

ไปซ่อมตามาแล้วด้วย  หลังจากที่ปล่อยให้มัวอยู่นาน  เพราะไปตรวจทีไร  หมอก็บอกว่ารอได้ รอก่อน  จนไม่อยากไปหา  รอมาจนเมื่อปลายปีที่แล้ว  คิดว่ามันมัวขนาดนี้แล้ว หมอคงทำให้แล้วล่ะ  ปรากฏว่า โควิดมาซะก่อน  เลยยาวมาจนถึงเดือนนี้  พอไปตรวจ  ได้คำตอบอย่างใจคิด คือ ทำเลย  ตรวจวันจันทร์  นัดไปยิงเลเซอร์ที่โรงพยาบาลวันศุกร์
ไม่ได้ไปโรงพยาบาลเสียนาน  นอกจากจะกำหมดทางเดินเข้าออกแล้ว แผนกตาก็ย้ายไปอยุ่อีกที่  แล้วระบบการรับคนไข้ก็เปลี่ยน  เล่นเอามึนตั้งแต่หน้าห้องตรวจ  พอเข้าไปข้างใน  ให้คุณพยาบาลซักประวัติเรียบร้อย  บอกให้ไปรอหน้าห้อง 409  ไอ้เราก็ตามัวๆมองไม่ค่อยเห็นถนักนัก  เห็นว่าพยาบาลชี้ไปทางนี้  ก็เดินไปห้องแถวๆนั้นแล้วก็นั่ง  มีคนไข้ใจดีซึ่งคงจะมาหลายทีแล้ว  ถามว่า พยาบาลให้ไปรอ 409 ไม่ใช่เหรอ  ห้องอยู่ทางโน้น  แล้วก็ชี้มือให้เดินเข้าไปอีก
มองตามมือเขาไปแหละถึงได้เห็นว่าแถวนั้นยังมีอีกหลายห้องสุดทางเดินมีทางให้เลี้ยวขวาไปอีก
เจอผู้ช่วยพยาบาลเดินมาพอดี  ถามเขาอีกที เขาบอกให้เลี้ยวขวาแล้วเดินไปอีก  พอเลี้ยวขวาไป
โอ้โห...ห้องตรวจมีทั้งซ้ายทั้งขวา ค่อยๆเดินดูเบอร์หน้าห้อง  กำลังเดินงงๆ  ได้ยินเสียงถามว่า หาหมอธวัชหรือเปล่า  หันไปตามเสียง  คือ มีซอยเล็กๆซ้ายมือ  มีคนนั่งรออยู่หน้าห้องหลายคน  เราตอบว่า ใช่ค่ะ  เขาเรียกบอกว่า ห้องนี้แหละ มาๆ  เอาแผ่นนั้นใส่ที่กล่องเลย เดี๋ยวพยาบาลออกมาเอา  แล้วก็หันไปคุยกันเองว่า ตอนเรามาครั้่งแรกก็แบบนี้  หาห้องไม่เจอ  ใครจะไปรู้  ห้องตรวจมาอยู่ในหลืบ
เอาเถอะนะ  ถึงห้องจะหายากไปหน่อย แต่น้ำใจก็หาง่ายมาก
ซ่อมแล้ว  ก็ใสขึ้นมาหน่อยนึง  อ่านหนังสือได้เยอะขึ้นหน่อยนึง  ก็ใช้ชีวิตง่ายขึ้นหน่อยนึง
ถ้าเคยจำต้องอยู่กับชีวิตยากๆ  การได้กลับมาใช้ชิวิตง่ายขึ้น แม้จะเพียงเล็กน้อย
ก็รู้สึกว่า  สิ่งนี้มีค่า ราวกับเป็นของขวัญจากสวรรค์เลยทีเดียว
และที่ดีที่สุดคือ เรายังมีตังค์จ่ายค่ารักษา  โดยไม่เดือดร้อนอะไร
รู้สึกดี ที่ยังมีอยู่

Create Date : 12 กันยายน 2563		0 comments
Last Update : 12 กันยายน 2563 21:47:49 น.
Counter : 821 Pageviews.
Share Tweet