45 25 รักบวก 10 (ภาคต่อ) - 10 ปีมีอยู่จริง

พอร์ชหาที่จอดรถได้แล้ว ก็รีบวิ่งไปที่โรงเรียน ลูกชายตัวน้อย พอเห็นหน้าพ่อ ก็ปล่อยมือครู รีบวิ่งไปกระโดดเข้าใส่อ้อมแขนของพ่อที่รอรับอยู่ เขาขอบคุณคุณครูที่จูงลูกชายมาส่ง แล้วอุ้มลูกรีบเดินกลับไปที่รถ

"ทำมป๊าไม่ให้เพลินเดินเองอ่ะ"

"ป๊าจอดรถไกล ป๊ารีบด้วย เราต้องไปเอาดอกไม้อีก"

"ดอกไม้ให้ยายเหรอ ป๊าซื้อดอกอะไร"

"ไปถึงร้านเดี๋ยวก็เห็นเอง เพลินกินนมรองท้องไปก่อนนะลูก เดี๋ยวค่อยไปกินชุดใหญ่กัน" เด็กน้อยรับกล่องนมไปดูดอย่างว่าง่าย

พอร์ชยืดตัวไปหอมหัวลูกชายที่ชื้นเหนียวไปด้วยเหงื่อ โชคดีที่ลูกเป็นเด็กน่ารัก เลี้ยงง่าย ไม่งั้นการเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว คงทำให้เขาลำบากมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ ก็มีคนเต็มใจช่วยกันเลี้ยงแล้ว

เพลินเห็นดอกไม้ก็ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"ยายชอบสีขาว ป๊าเอาสีขาวสิ ไม่เอาสีนี้"

"สีนี้แหละ แทนความรักของป๊า เพลินมาเลือกนี่ เอาการ์ดสีอะไร เอาไว้เขียนข้อความให้ยาย"

"เพลินยังเขียนหนังสือไม่เป็นเลย" เด็กน้อยโอดครวญ พอร์ชหัวเราะน้อยๆ ด้วยความเอ็นดู

"เพลินก็วาดรูปก็ได้ สีชมพูดีมั้ย ยายเป็นผู้หญิง"

"ไม่ ไม่ ยายชอบสีฟ้า เพลินเอาสีฟ้า"

พอร์ชหยิบการ์ดสีฟ้ามา 2 ใบ ตกลงกับลูกว่า ถึงบ้านปุ๊บ รีบอาบน้ำ จะได้วาดรูปในการ์ด เอาไปเซอร์ไพรส์ยาย

พี่เลี้ยงรับตัวลูกไปอาบน้ำแล้ว พอร์ชนั่งลงเขียนการ์ดอย่างมีความสุข

แต่ ที่รักที่สุดของผม

ดีใจที่สุดที่ได้อยู่ด้วยกัน รักผม อยู่กับผม

ฉลองวันนี้กับผมไปจนตายเลยนะครับ

ยิ่งกว่ารัก

พอร์ช

เขาเอนตัวลงพิงเก้าอี้ สายตาจับอยู่ที่ผ้าม่านสีครีมลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋ม ที่ถูกเปลี่ยนแทนที่ม่านสีน้ำเงินขริม ด้วยเหตุผลว่า ห้องนี้เขาไม่ได้นอนคนเดียวอีกแล้ว ต้องตามใจคนนอนด้วยบ้าง พอร์ชยิ้มให้ตัวเอง เขาไม่ชอบม่านสีนี้ แต่...ต้องอดทน ต้องรอ ผ่านบททดสอบมาตั้งเท่าไหร่ แค่ยอมมาอยู่ด้วย ถึงต้องเปลี่ยนหมดทั้งบ้าน เขาก็พร้อมจะทำให้

เพลินเอารูปวาดในการ์ดมาอวด ชายหนุ่มรวบตัวลูกชายขึ้นนั่งบนตัก ลูกป๊าน่ารักที่สุด เขาคิดอยู่ในใจตอนที่ฟังเด็กน้อยอธิบายความหมายของรูป โชคดีที่ลูกเข้ากับพี่ตาลได้ดีมากๆ แล้วพี่ตาลก็เอ็นดูเพลินมากๆ ด้วย

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น พอร์ชหยิบมาอ่าน แล้วหันไปพูดกับเพลิน

"ยายจะมาช้า บอกให้เราไปกันก่อน ยายกลัวลูกหิว มา เอาการ์ดให้ป๊า" พอร์ชจัดการร้อยการ์ด 2 ใบเข้าด้วยกันด้วยริบบิ้น แล้วเอาไปผูกไว้ที่ช่อดอกไม้ จูงมือลูกชายเดินไปร้านอาหารที่อยู่ซอยถัดไป

ระยะทางจากบ้านไปร้านที่เขาตั้งใจไปฉลองครบรอบปีวันเริ่มต้นชีวิตคู่ ไม่ได้ไกลเท่าไหร่ แต่กว่าจะมีวันนี้ ระยะเวลามันยาวนานมาก มากจนเขาเคยถอดใจไปแล้วด้วยซ้ำ ตั้งแต่วันที่พี่ตาลมาหาวันที่เขาไม่สบาย แล้วก็กลับไปพร้อมกับยืนยันคำเดิม พี่รักพอร์ช แต่เรารักกันได้แค่นี้

นับจากนั้น เส้นทางรักของเขาก็มีแต่เหน็ดเหนื่อยทดท้อ พี่ตาลใจแข็งกว่าที่เขาคิด ทั้งที่เขาทำให้พี่ตาลเห็นแล้วว่า ต่างคนต่างต้องการกันและกันแค่ไหน พี่ตาลก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่มาหาเขา ไม่ให้เขาไปหา ไม่ติดต่อกับเขาทางโซเชียลทุกช่องทาง พี่ตาลบอกว่า ไม่อยากให้มีอะไรหลุดออกไป มันจะกระทบกับชื่อเสียงของเขา เขาเคยโทร.หา พี่ตาลรับสายเขา แต่การได้คุยกัน ได้ยินเสียงกัน มันทำให้วันเวลาที่เขาได้แต่นอนเหงาคิดถึง ยิ่งทรมานไปอีกหลายเท่า เขาก็ต้องเลิกโทร.หาไปเอง พี่ตาลไม่เคยโทร.หา วิธีให้กำลังใจ แสดงความรักถึงเขา คือกาารแชร์รูปของเขาในไอจี แล้วก็เขียนแคปชั่นหวานๆ มันหวานจนมีคนแซวว่า ถ้าพี่ตาลมีสามี คงโดนขอเลิก

เสียงเจ้าตัวเล็กคุยไม่หยุดปากเรื่องที่โรงเรียน เขาอยากเอาลูกเข้าโรงเรียนดังๆ แต่พี่ตาลบอกให้เข้าที่นี่ ใกล้บ้าน ไปรับไปส่งง่าย เขาว่าพี่ตาลเลือกถูก เพลินชอบโรงเรียนมาก ลูกกลายเป็นความสุขที่สุดอีกอย่างหนึ่งของเขา ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจเลย แต่ก็เพราะเพลิน พี่ตาลถึงได้ยอมกลับมา

ตลอดหลายปีที่พี่ตาลไม่ยอมมาเจอเขา และไม่ยอมให้เขาไปเจอ เขาไม่เคยเลิกคิดถึงเธอได้เลย โอกาสในการทำงานทำให้เขาเจอใครอีกหลายคน ที่อยากเข้ามาในชีวิตเขา แต่พอร์ชก็เห็นเงาของพี่ตาล ซ้อนอยู่ในทุกคนที่เขาสานสัมพันธ์ด้วย พอร์ชคิดถึงเธอ รสสัมผัสกอดจูบนั้น ไม่เคยหายจากความทรงจำ เขาอยากกลับไปรู้สึกแบบนั้นกับพี่ตาลอีก แต่มันไม่มีทาง เขาโหยหามากจนเขาเผลอ ถึงจะแค่ไม่กี่ครั้ง แต่มันก็ทำให้เขาพลาด ตอนที่เขารู้ว่าเพลินอยู่ในท้อง พอร์ชรู้สึกเหมือนโลกถล่ม งานที่พี่ตาลอุตส่าห์เสียสละตัวเอง เพื่อโอกาส เพื่อความฝันของเขา มันจะย่อยยับ เพราะแฟนคลับรับไม่ได้หรือเปล่า พี่ตาลจะโกรธเขามากมั้ย พี่ตาลจะโกรธจนไม่มีวันจะกลับมารักกันหรือเปล่า

พอร์ชยังไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำว่าจะจัดการกับปัญหานี้ยังไง ข่าวอักษรย่อก็มาแล้ว งานโดนยกเลิก เพราะค่ายไม่อยากให้ไปเจอนักข่าว เขายังไม่เคยให้สัมภาษณ์ แต่คนในสังคมก็ใช้คำพูดเฆี่ยนตีเขาปางตาย แม้แต่ม๊าก็ยังดุด่าว่า ทำอะไรไม่รู้จักคิด

มีแต่พี่ตาลคนเดียวที่เข้าใจเขา พี่ตาลโทร.มาหา เป็นครั้งแรกในรอบ 5 ปี คำถามแรกของพี่ตาลคือ พอร์ชไหวมั้ย ความรู้สึกทั้งดีใจ เสียใจ กลัว วิ่งชนกันอยู่ในอกจนหายใจแทบไม่ออก เขาตอบทั้งน้ำตาว่า ผมไม่ไหว ไม่ไหว พี่ตาล ผมขอโทษ

ร้านอาหารร้านนี้ บ้านเขามากินกันบ่อยอยู่แล้ว ตั้งแต่เขาถอยมาทำงานเบื้องหลัง ก็ไม่ได้จำเป็นต้องหลบหรือกลัวใครจะเห็น ไม่ต้องกลัวเป็นข่าว แต่วันนี้ วันพิเศษ เขาอยากฉลองอย่างพิเศษ ก็เลยจองห้องส่วนตัวไว้ ลูกโป่งลอยเต็มห้อง แล้วยังมีกองหมอนนุ่มๆ ให้เพลินโดดใส่ สลับกับวิ่งไปดูลูกโป่งสีนั้นสีนี้ ลูกพ่อหัวเราะดังจนพอร์ชต้องจุ๊ปาก บอกว่าอย่าทำเสียงดัง ยายสอนหลายทีแล้วนะ ต้องเกรงใจคนอื่นด้วย

ตาลถอนหายใจดังเฮือก หมดกรรมซะทีวันนี้ อุตส่าห์จะหนีงานตอนบ่าย ดันมีงานด่วนฉุกเฉินชนิดคอขาดบาดตายมาให้ทำ เลยต้องให้พอร์ชไปรับลูกเอง ผ้าพันคอไหมพรมถักเป็นรูปหมาป่า กว่าจะมารอพร้อม ก็ต้องให้ร้านซิ่งมอเตอร์ไซค์มาส่ง ขับรถไปตอนนี้ กว่าจะถึงร้าน เพลินคงหิวไส้ขาดไปแล้ว ตาลตัดสินใจทิ้งรถไว้ที่ออฟฟิศ แล้วเรียกวินมอเตอร์ไซค์ให้ไปส่ง

วันนี้ เป็นวันครอบรอบ 1 ปีของการเป็นครอบครัว ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ที่ได้มาฉลองวาระนี้ ตอนอายุ 55 และคนที่ฉลองด้วย ก็เป็นชายหนุ่มอายุ 35 กับเด็กชายอายุ 4 ขวบ มอเตอร์ไซค์ พาซอกแซกไปตามทางลัด เพื่อจะได้ไปถึงจุดหมายได้เร็วขึ้น ช่างต่างกันไกลกับชีวิตของเธอ นอกจากไม่มีทางลัด ยังต้องหยุด รอ และ ออกนอกเส้นทางไปเสียไกล กว่าจะได้มีวันนี้

หญิงสาวนึกย้อนไปถึงตอนที่เห็นข่าว ไอด้อล พ กำลังจะเป็นพ่อ ทั้งที่ทำใจเรื่องเธอกับเขาไปตั้งนานแล้ว แต่ใจก็ยังหล่นวูบหาย สิบปีไม่มีจริงหรอก แค่ 5 ปี พอร์ชก็หมดใจไปแล้ว แต่วันต่อๆ มา กระแสโจมตีนักร้อง พ ทั่วโซเชียลว่า เจ้าตัวไม่ออกมาพูดอะไร เพราะกำลังพยายามทำลายหลักฐาน ไม่จริงหรอก พอร์ชไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่มีวันสั่งฆ่าใคร ตาลตัดสินใจโทร.หา หลังจากเห็นประกาศยกเลิกคิวงานทั้งอาทิตย์ ไม่ได้คุยกันหลายปี เบอร์ที่ใช้โทร.ก็ไม่ใช่เบอร์เดิม แต่แค่เธอ ฮัลโหล พอร์ชก็เรียกชื่อเธอ แล้วก็ร้องไห้

เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่คิด พอร์ชบอกว่าเขาพลาดเพราะคิดถึงเธอมากเกินไป เขาไม่ได้ไปมีอะไรกับใคร เพราะเขาไม่รักเธอ พอร์ช้ย้ำซ้ำๆ ว่า ผมแค่พลาด ทำไมทุกคนต้องทำกับผมขนาดนี้ ตาลอยากไปกอดเขา แต่นักข่าวคงกำลังจ้อง ได้แต่พูดปลอบให้เข้มแข็งไว้ เขายืนยันว่ายังไง เขาก็ไม่แต่งงาน เพราะเขารักเธอ รอเธอมาคลอด สุดท้าย พอร์ชก็แถลงข่าว รับว่าเขาคือนักร้อง พ เขาผิดเองที่ไม่ระวัง ปฏิเสธเรื่องแต่งงาน แต่พร้อมรับผิดชอบเรื่องลูกทุกอย่าง ตามแต่ฝ่ายหญิงต้องการ

เพลินก็เลยได้มาอยู่กับพอร์ช เพราะแม่ของเพลินเอง ก็แค่พลาดเหมือนกัน และดูเหมือนพอร์ชจะพร้อมดูแลลูกมากกว่า

กระแสความนิยมในตัวพอร์ช ไม่ได้ตกลงอย่างที่เขากลัว มันดีสำหรับพอร์ช แต่ไม่ดีสำหรับตาล พอเรื่องซา เธอตัดสินใจถอยห่างจากเขาเหมือนเดิม การมีลูก ทำให้เขาดูอ่อนโยนขึ้น แต่การมีเมียแก่ ไม่ได้ทำให้เขาดูดีได้ในทางไหนเลย ไม่มีแฟนคลับคนไหนอยากเห็นอย่างนั้นแน่ แต่พอร์ชไม่ยอมอีกแล้ว ทั้งที่ดีใจ แต่ก็ใจหาย ที่พอร์ชประกาศเล่นคอนเสิร์ตสุดท้าย แล้วเขาจะขอไปทำงานเบื้องหลัง ขอให้แฟนๆ สนับสนุนเขาต่อไปด้วย ตอนนั้นเพลินเกือบ 2 ขวบแล้ว พอร์ชอัพรูปลูกลงไอจีเรื่อยๆ แทบทุกรูป มีหมีสีน้ำตาลประกอบฉาก จนโดนแซวว่า น้องเพลินติดหมี มีแต่ตาลที่รู้ หมีตัวนั้นเป็นของตาล พอร์ชหยิบไปจากห้องนอนตอนมาที่บ้าน มันเหมือนพอร์ชกำลังขอ ขอให้มาอยู่กับเขา อยู่กับเพลิน

ตาลกวาดสายตามองไปทั่วร้าน ก็ไม่เห็นทั้งพ่อทั้งลูก พนักงานในร้านรีบมาบอกว่า คุณพอร์ชจองห้องไว้ ตาลส่ายหัวเบาๆ ฟุ่มเฟือยไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว เปิดประตูเข้าไปกำลังจะบ่นว่าจองห้องให้เสียเงินเพิ่มทำไม ก็ได้ยินเสียงตัวเล็กร้อง เฮ้ เฮ้ ส่วนคนตัวโต รวบเธอไปกอด ยื่นกุหลาบสีแดงช่อน้อยมาให้

"พอร์ช ทำอะไร เดี๋ยวพี่ล้ม" หญิงสาวลืมที่จะบ่นไปหมดแล้ว ตั้งแต่เห็นช่อดอกไม้

"ผมกอดอยู่ พี่จะล้มได้ยังไง เพลิน มาช่วยกันกอดยายหน่อย เร็วลูก" ทั้ง 2 คนย่อตัวลงพร้อมกัน รอรับอ้อมแขนเล็กๆ ที่ถลาเข้ามาหา

แวบแรกที่รู้ว่ามีเพลิน คำแรกที่ผุดขึ้นในใจพอร์ช คือ ฉิบหายแล้ว เขาเลิกคิดเรื่องมีลูกไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เขามั่นใจว่าเขารักพี่ตาลมากๆ จนไม่อยากมีคนอื่น ม๊าตั้งแง่กับพี่ตาล ก็เพราะเรื่องนี้ด้วย พี่ตาลอายุมากเกินกว่าจะมีหลานให้ม๊า นี่จู่ๆ เขาก็จะมีลูก มีหลานให้ม๊า พอร์ชไม่เคยคิดจะผูกพันกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ไม่เคยคิดทำลายเด็ก ยังไงก็ความผิดของเขา เขาต้องรับผิดชอบ แต่จะรับผิดชอบยังไง พี่ตาลคนดี เข้าใจเขา ให้อภัยเขา บอกให้เขาตัดสินใจทำสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ ไม่ต้องไปใช้เหตุผล ผิดถูก ควรไม่ควร แล้วก็ทำใจรอรับสิ่งที่จะตามมา

สิ่งที่ตามมา มันผิดคาดไปหมด พอเขายืดอกรับสารภาพ ใครๆ ก็เลิกสนใจข่าวของเขา แฟนคลับไม่ได้หายไปอย่างที่เขากลัว ยิ่งพอเพลินมาอยู่กับเขา เพราะแม่ของเพลินไม่พร้อมจะเลี้ยง เขาก็ยิ่งดูมีลุคของความน่ารักอ่อนโยน มันเพิ่มขึ้นพร้อมๆ กับความรู้สึกของการเป็นพ่อ เขาเริ่มอยากมีครอบครัวจริงๆ ให้เพลิน อยากมีเวลาได้เห็นเพลินเติบโต เขาเริ่มไม่อยากทำงานหามรุ่งหามค่ำ อยากมีเวลาอยู่กับลูก

พอร์ชตัดสินใจประกาศแขวนไมค์ ส่งข้อความไปหาพี่ตาล เอาเพลินใส่รถ ขับไปบ้านพี่ตาล เขาจะรอจนกว่าพี่ตาลจะให้เข้าบ้าน

ตาลหอมแก้มเด็กน้อยเต็มแรง แล้วเอียงแก้มรอรับจุ๊บจากเจ้าตัวน้อย วันแรกที่เจอกัน เพลินกอดป๊าแน่น เข้าบ้านมาแล้วก็ยังไม่ยอมลงจากตัว แปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ ที่เห็นพอร์ชหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ ข้างในมีทั้งขวดนม ขวดน้ำ นมผง ผ้าอ้อมผ้า ผ้าอ้อมสำเร็จรูป ผ้าเช็ดตัว เสื้อกางเกง 2 ชุด ทิชชูม้วน ทิชชูเปียก แล้วยังมีกล่องข้าวเล็กๆ

พอร์ชอยู่จนเย็น เพราะอยากกินข้าวกับเธอ ข้าวกล่องนั้น เธอจัดการอุ่นให้ พอร์ชทำทุกอย่างให้ลูกเองหมด ทั้งป้อนข้าว พาลูกไปล้างหน้าล้างมือ ล้างก้น เปลี่ยนผ้าอ้อม พอร์ชเอาเพลินใส่รถเข็น แล้วก็ชวนตาลว่า ไปเดินเล่นกัน

ตาลอ้าปากค้าง ถามพอร์ชว่า พูดอะไร ออกไปเดินด้วยกัน คนก็เห็นหมด พอร์ชหัวเราะดังลั่น ตอบกลับมาว่า ผมไม่ใช่นักร้อง ไม่ใช่คนดังแล้ว ใครเห็นก็ช่างเขาสิครับ ผมเคลียร์ตัวเองหมดทุกอย่างแล้วนะ เมื่อไหร่พี่จะใจอ่อนให้ผมสักที ตาลยื่นมือไปจับรถเข็น เดินช้าๆ คู่ไปกับพอร์ช

หญิงสาวรับช่อกุหลาบมาหอม หยิบการ์ดมาอ่าน ตั้งใจฟังเพลินอธิบายว่า วาดรูปดาวให้ยาย เพราะยายเป็นยายดี หอมแก้มลูกทีนึง หมอแก้มพ่อทีนึง เอาผ้าพันคอหัวหมาป่าทั้ง 3 ผืน มาพันคอ

"มาครับ มาถ่ายรูปไปอวดแม่อวดย่ากัน" ตาลถือโทรศัพท์รอ เพลินรีบไปที่กองหมอน กำกับให้ป๊ากับยาย ทำท่าแยกเขี้ยวให้เข้ากับผ้าพันคอ

พอร์ชมองภาพตรงหน้าด้วยความปลาบปลื้มอย่างบอกไม่ถูก พี่ตาลตัดทอดมันกุ้งเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่จานให้เพลิน เพลินใช้ส้อมจิ้มทอดมันกุ้งในจานตัวเอง ใส่ปากพี่ตาล ชีวิตเขายังจะต้องการอะไรอีก ม๊ายอมแพ้ไปแล้ว หลังจากที่ได้เพลินมาเป็นหลานสมใจ แล้วก็เห็นว่าเขายังมั่นคงกับความรักเหมือนเมื่อ 10 ปีที่แล้ว พี่ตาลยอมมาใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเขา รักลูกเขามากอย่างไม่ต้องสงสัย พี่ตาลเป็นคนบอกให้เพลินเรียกว่า ยาย เอง พี่ตาลบอกว่า เพลินมีแม่อยู่แล้ว ย่าก็มีแล้ว เรียกยายแหละดี ไปไหนด้วยกัน คนจะได้ไม่ต้องถามมาก

แล้วตั้งแต่นั้น ทุกวัน เขาจะได้ยินเสียงพี่ตาลเรียกเพลินว่า ลูกรักของยาย

ตาลยิ้มพลางมองพอร์ชพยายามแปรงฟันให้เพลินที่กำลังยืนหลับอย่างเอ็นดู ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่า เธอมีครอบครัวแล้วจริงๆ เพลินไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข แต่ตาลก็รักหมดใจไปแล้ว การปรากฏตัวของเพลิน ทำให้ทุกอย่างคลี่คลายไปอย่างง่ายๆ ราวกับพระมาโปรด

พอร์ชพาลูกไปส่งที่ห้องนอน กลับมาเช็กภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องลูกว่ายังทำงานปกติดีแล้ว ค่อยล้มตัวลงนอนข้างตาล แล้วกอดไว้ทั้งตัว ตาลจับมือพอร์ชไปจูบ หลับตาลงอย่างมีความสุข ความรักมีอยู่จริง 10 ปีก็ยังอยู่

Create Date : 21 กรกฎาคม 2566		0 comments
Last Update : 21 กรกฎาคม 2566 21:38:43 น.
Counter : 336 Pageviews.
Share Tweet