ฟ้าจับราวระเบียงห้อง มองลงไปข้างล่าง แค่ชั้น 2 โดดลงไปก็ไม่ตาย ถ้าโดดแล้วตาย จะโดดเดี๋ยวนี้

ลมเย็นของฤดูหนาว พัดมาโดนตัว แต่ไม่ได้ช่วยให้เย็นลงเลย คำพูดแม่ยังลั่นอยู่ในหู แค่นี้ไม่ได้ก็ไปตายซะ ใช่ คนอย่างฟ้า น่าจะตายไปตั้งนานแล้ว ไม่สวย ไม่เก่ง ไม่ดี ไม่เด่น ไม่อะไรสักอย่าง ไม่น่าอยู่จนถึงตอนนี้เลย

ฟ้าเดินกลับเข้าห้อง ตายซะก็ดี จะได้ไม่ต้องตื่นมาฟังแม่ด่า  ไม่ต้องไปโรงเรียนให้โดนเพื่อนล้อ ไม่ต้องทำการบ้านให้ครูการอยแดงๆ มาเต็มหน้า ไม่ต้องไปเจอผู้ชายที่ไม่จริงใจกับเรา

แต่จะตายยังไงดี มีวิธีไหนที่ตายแน่ๆ เบื่อมาก ไม่อยากเจออีกแล้ว

ฟ้าปิดไฟในห้อง นั่งลง แล้วเริ่มคิด โดดสะพานลอยหน้าโรงเรียน หรือ โดดตึกเรียนดี ตึก 5 ชั้น โดดลงมาก็ตายแน่ๆ แต่วันก่อน เพิ่งเห็นข่าวเด็กอีกโรงเรียนโดดตึกตาย ภาพข่าวในทีวีถูกเบลอไว้ แต่ในทวิตเตอร์ เด็กคนนั้น แขนขาบิดผิดรูปไปหมด ตาเหลือก เลือดกระจายเต็มพื้น  สงสารป้าแม่บ้าน  ต้องเป็นคนมาล้างพื้น  แกเคยช่วยไล่พวกที่จะมารุมตบด้วย  ถ้าโดดสะพานลอยก็น่าจะโดนรถเหยียบซ้ำ คงจะเละหนักกว่านั้น สงสารคนแถวนั้นอีก ถ้าเกิดไปตกใส่ใคร เดี๋ยวเขาซวยไปด้วย

งั้น โดดน้ำดีกว่า ไม่โดนใคร ไม่มีอะไรหัก ไม่มีเลือดเลอะเทอะให้ใครต้องมาเก็บล้าง แต่ เคยได้ยินพวกกู้ภัยให้สัมภาษณ์ว่า ศพจมน้ำตายเก็บยาก ยิ่งแช่น้ำหลายวัน ศพจะบวมอืด จับไม่ค่อยติด เนื้อหนังก็เปื่อยยุ่ย พอดึงก็หยุดเป็นชิ้นๆ

ถึงไม่สวยก็ทาครีมทุกวันนะ พอนึกสภาพผิวหนังหลุดติดมือเป็นชิ้นๆ เห็นเนื้อแดงๆ ข้างใน ก็...หาทางอื่นดีกว่า

หรือโดดให้สิบล้อชน แต่จะไปหาสิบล้อที่ไหน เคยเห็นวิ่งอยู่แต่ตามถนนใหญ่ๆ นอกเมือง ถ้าหาเจอแล้วให้สิบล้อชนจริงๆ คนขับจะซวยมั้ยหว่า เคยได้ยินว่า ถึงไม่ได้เป็นคนผิด ก็ต้องโดนจับอยู่ดี ข้อหาขับรถประมาท สงสารเขา คนขับรถสิบล้อ คงไม่ใช่คนมีตังค์

หาพวกรถซิ่ง รถเมาดีกว่า ชนคนตายบ่อย แต่จะไปหาที่ไหน น่าจะต้องไปรอตอนดึกๆ พวกชอบแข่งรถ พวกเมาแล้วขับไม่รับผิดชอบ เพ่นพ่านกันเต็ม แต่ออกไปรอดึกๆ จะโดนลากไปข่มขืนก่อนจะตายหรือเปล่า ไม่เอาดีกว่า

หรือจะกรีดข้อมือ เห็นวัยรุ่นชอบทำกัน กรีดแล้วก็นอนตายในอ่างอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำสีแดงนองท่วมร่างอย่างสวยๆ เคยอ่านนิยาย นางเอกใช้มีดกรีดข้อมือ เขาบรรยายว่า กรีดไปทีนึง ก็เหมือนตัดเชือกที่ร้อยรัดเราไว้กับสิ่งที่เราไม่ชอบ ออกไปทีละเส้น ทีละเส้น กรีดทีนึง ก็ตัดเส้นนึง

พ่อที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน แม่ปากร้าย เพื่อนเลวๆ ครูที่เอาแต่ดุ กิจกรรมที่ต้องเป็นแต่ตัวประกอบ...

หลายเส้นจังแฮะ ต้องกรีดกี่ที วันก่อนโดนมีดบาดหน่อยเดียวยังน้ำตาร่วง จะไหวเร้อ ที่บ้านไม่มีอ่างอาบน้ำด้วย นอนตายข้างโถส้วม ตอนเป็นข่าวลงทวิตเตอร์คงทุเรศ ไม่ไหว ไม่ไหว

ไปโดดตึกร้างแถวซอยข้างๆ นี่ดีกว่า ไม่ตกมาโดนใครหรอก แถวนั้นไม่มีใคร ไม่สิ จริงๆ มีพวกคนเร่ร่อนมาอาศัยนอน เห็นเขาอด ยังเคยเอาขนมปังกับน้ำไปวางไว้ให้ ถ้าตำรวจมาตรวจพื้นที่ เขาก็คงปิดไม่ให้ใครเข้า แล้วจะไปนอนที่ไหนกัน แต่เขาคงไม่ปิดไปตลอดชาติหรอกน่า แล้วเขาจะกลัวผีกันหรือเปล่า เฮ้อ ถึงกลัวผี ก็คงไม่กลัวเรา ขนาดตอนเป็นคน ยังไม่มีใครสนใจเลย ตายเป็นผี คิดว่าจะมีใครสน

ฟ้าดึงชาบูมากอด ตุ๊กตาตัวนุ่มนิ่ม ที่เอามาอวดแม่อย่างภาคภูมิใจว่า ซื้อมาด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรงตัวเอง นอกจากแม่ไม่ยิ้ม ยังถามว่า ทำงานตั้งนานกว่าจะได้เงิน เอามาซื้อของไร้สาระ ไม่รู้จักเสียดายมั่งรึไง  แม่ไม่เคยเข้าใจหรอกว่า เพราะอยากได้ชาบูนี่แหละ ถึงได้ยอมเหนื่อยไปทำงาน อยากซื้อเอง ไม่อยากใช้เงินพ่อแม่  เสียดายเงินพ่อแม่  หามาลำบาก

จำได้ว่าเคยเห็นข่าว รถไฟชนรถกระบะ คนในรถตายหมด ถ้าไปให้รถไฟชนก็คงตายเหมือนกัน ตอนโดนชนจะเป็นยังไงนะ รถไฟจะลากร่างครูดไปตามรางรถไฟจนแหลกเละ หรือ จะโดนรถไฟเหยียบขาดเป็นชิ้นๆ ศพน่าจะเก็บยาก รถไฟขบวนนึงมีผู้โดยสารกี่คนนะ คนบนรถทุกคน จะต้องเสียเวลาไปกี่ชั่วโมง กว่าจะเอาเราออกจากรางรถไฟ แล้วเดินทางไปกันต่อ คงถูกแช่งแน่ๆ

ถ้าผูกคอตายล่ะ จะผูกที่ไหน ห้องมีแต่เพดานเรียบๆ ไม่มีขื่อ หน้าต่างเป็นกระจกบานเลื่อน ไม่มีเหล็กดัด เคยเห็นข่าวเอาเชือกผูกรองเท้าแขวนคอกับลูกบิดประตู แต่สุดท้ายกลายเป็นฆาตกรรมอำพราง ทำจริงก็คงไม่ได้ผล ตอนเด็กๆ เคยเลี้ยงกระต่าย ผูกมันไว้กับขาเก้าอี้ มันโดดขึ้นนั่งบนเก้าอี้ ชมนกชมไม้อย่างสบายใจ แต่ขาลงดันไปลงอีกฝั่งกับขาขึ้น ก็เลยกลายเป็นห้อยต่องแต่ง ดิ้นรนถีบอากาศอยู่หลายทีกว่าจะตาย เห็นอยู่คาตา แต่กว่าจะไปถึงตัว มันก็ตายแล้ว แค่นึกภาพก็ทรมานไม่ไหวแล้ว ข้างนึงดิ้นรนพยายามหายใจเพื่อไม่ตาย อีกข้างพยายามดิ้นรนเพื่อจะตาย

กินน้ำยาล้างห้องน้ำ ก็คงทรมานพอกัน แค่เครียดลงกระเพาะ ปวดท้องจนนอนดิ้นไปดิ้นมา แม่ต้องรีบพาไปโรงพยาบาล ก็มีครั้งนั้นแหละที่ได้ยินแม่ร้องไห้ ได้ยินแม่พูดว่า อย่าตายนะลูก

จริงๆ กินยาตายน่าจะง่ายที่สุด แต่ต้องกินยาอะไร กินแค่ไหนถึงจะตาย เคยกินยาแก้ปวดทีเดียว 10 เม็ด ไม่เห็นเป็นอะไรเลย แค่ตื่นมาปวดท้อง วันเดียวก็หายแล้ว สงสัยต้องกินเป็นร้อย แต่กินขนาดนั้น ไม่น่าตายเพราะยา น่าจะเพราะกินน้ำเยอะจนท้องแตกตายมากกว่า

เสียงท้องร้องโครกคราก พอไม่หลับก็เริ่มหิว ลงไปเปิดตู้เย็น หยิบนมที่มีติดตู้เย็นไม่เคยขาด กับเค้กหน้าครีมหมาๆ ที่แม่บ่นทุกทีว่ากินแล้วอ้วน แต่ก็ซื้อให้ ถ้าตายแล้ว แม่จะเหงามั้ยนะ ชอบซื้อของมาใส่ตู้เย็น ใครจะช่วยกิน

ยานอนหลับน่าจะดีที่สุด แต่หาซื้อยากมาก ต้องซื้อจากพวกเว็บขายของผิดกฎหมาย ทั้งแพง ทั้งไม่รู้ว่าได้ยาอะไรมาด้วย จะได้ของจริงมารึเปล่าก็ไม่รู้ ร้านขายยาก็ขายให้แต่ยากล่อมประสาทอ่อนๆ กินเป็นขวดก็ไม่รู้จะตายหรือเปล่า

กินจนอิ่มแล้ว ได้ยินเสียงไก่ข้างบ้าน ขันเวลาเดิมเป๊ะ ได้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน เอาไว้ไปปรึกษามิวว่าจะซื้อยาจากไหน ต้องหาเงินด้วย ยืมใครก็ไม่ได้ เดี๋ยวตายแล้วไม่ได้มาใช้คืน

ต้องไปอัดกาแฟให้สดชื่น ตื่นไปก่อน ยานอนหลับ รอไปก่อน

มิวทำท่าจะร้องไห้ พอถามมิวเรื่องยานอนหลับ ดุมิวไปแล้วว่ายังไม่ได้ตาย เอาไว้ร้องตอนตายแล้วก็ได้ มิวบ่นเบาๆ ว่า อีบ้ามีชั้นเป็นเพื่อนมันแย่นักรึไงวะ

มีมิวเป็นเพื่อนไม่แย่หรอก มิวบอกครูว่าฟ้าปวดประจำเดือน แล้วก็ได้นอนห้องพยาบาลตลอดบ่ายจนโรงเรียนเลิก แต่เชือกเส้นเดียวที่ผูกเราไว้ กับ เชือกอีกหลายเส้นที่เราอยากตัดทิ้ง มันเทียบกันไม่ได้

วันนี้ขี้เกียจเรียนพิเศษ ชวนมิวไปอ่านการ์ตูนกินขนมร้านประจำ มิวเพื่อนรักไม่เคยปฏิเสธ ยังไม่อยากกลับบ้านเลย แต่มิวจะให้กลับท่าเดียว บอกว่า เย็นกว่านี้มันอันตราย

ยังไม่ทันได้ขึ้นรถกลับบ้าน แค่เดินออกจากร้านไม่กี่ก้าว อันตรายก็มาแล้ว รถเมล์จอด วัยรุ่นเสื้อช้อป โดดลงจากรถเมล์โกยอ้าวมาทางนี้ มีพวกเสื้อขาวอีกหลายคนวิ่งตะโกนไล่หลัง ฉิบหายแล้ว มีปืนด้วย  ฉวยมือมิววิ่งสุดชีวิตไปหลบในซอย ยังได้ยินเสียงพวกนั้นไล่ตีกันดังมาไกลๆ นั่งหลบกันอยู่ตรงนั้น มิวร้องไห้ มือเย็นเฉียบ มีเสียงคนหลายคนวิ่งผ่านไป แล้วก็มีเสียงเหมือนปืน  ตามด้วยเสียงหวด  ตำรวจคงมาแล้ว ดึงมือมิวให้เดินตามมา ลัดเลาะไปออกอีกซอย มิวยังตัวสั่นอยู่เลย ไม่กล้าขึ้นรถเมล์คนเดียว ก็เลยต้องนั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อนมิวกลับบ้าน จู่ๆ มิวก็ถามว่า

“เมื่อกี๊แกหนีทำไมวะ”

“เอ๊า ก็มันไล่ยิงกันมา ไม่หนี เดี๋ยวก็ได้โดนยิงตายอยู่ตรงนั้นหรอก”

“ก็แกบอกว่าแกอยากตาย อยากตายแบบไม่ให้ใครเดือดร้อน โอกาสก็มาแล้วไง โดนพวกมันยิง ไม่มีใครเดือดร้อน แล้วไอ้พวกนั้นจะได้โดนจับติดคุก ไม่ต้องมาไล่ยิงใครอีกไง”

ฟ้าอึ้ง พูดอะไรไม่ออก

“แกยอมรับมาเหอะ แกไม่ได้อยากตายจริงๆ หรอก”

“ชั้นแค่กลัวแกตายเว้ย ไอ้มิว”

“แกกลัวชั้นตาย แกก็ต้องไม่ตายดิ ชั้นกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ถ้าไม่มีแกพาชั้นหนี ชั้นอาจจะตายไปแล้วก็ได้”

ฟ้ายังนั่งเงียบ นั่นสิ ความตายมาถึงตัวอย่างที่อยากได้แล้วนี่ หนีทำไม

“เชื่อชั้นสิ แกไม่ได้อยากตายไปจริงๆ หรอก สัญญากับชั้นนะ ถ้าแกท้อแท้ ผิดหวัง หรือเสียใจจนอยากตายอีก แกไม่ต้องเล่าให้ชั้นฟังก็ได้ แต่แกต้องถามชั้นก่อนนะเว้ย ว่าชั้นยอมให้แกตายรึเปล่า”

ฟ้ามาโรงเรียนตามปกติ ไม่น่าไปใจอ่อนสัญญากับมิวเลย อุตส่าห์คิดว่าจะสบาย ต้องมานั่งทำการบ้านงกๆ อีก เลิกเรียนก็ต้องไปต่อที่เรียนพิเศษอีก วันนี้มิวซ้อมเต้นต่อ เซ็งชะมัด กำลังจะง้างเท้าเตะก้อนหิน ก็ได้ยินเสียงทัก

“เธอ เมื่อวานเราเห็นเธอวิ่งหนีไอ้พวกที่ตีกันน่ะ”

“แล้วไง”

“เราก็วิ่งตามเธอไปหลบในซอยไง เลยรอดมาได้ เธอเก่งว่ะ ไม่เห็นตกใจเลย”

“ตกใจดิ แต่กลัวตายมากกว่า” พูดไปแล้วก็....อยากฆ่าตัวตายแต่เสือกกลัวตาย

“เราชื่อเมฆ นี่เบอร์โทร.เรานะ ถ้าเธออยากบอกเราว่า เธอชื่ออะไร ก็โทร.มานะ”

ผู้ชายต่างโรงเรียนคนนั้น ยื่นกระดาษใบเล็กๆ ให้ ฟ้ารับมาดู เมฆยิ้มให้ แล้วเดินจากไป

นี่คือการจีบหรือเปล่า ถ้าอยากรู้ คงต้องอย่าเพิ่งรีบตาย

Create Date : 25 สิงหาคม 2565
Last Update : 13 กันยายน 2565 21:31:06 น.		1 comments
Counter : 278 Pageviews.
Share Tweet