จีบอยู่ รู้ยัง - บทที่ 11 เข้าใจ ไปด้วยกัน

ข้าวตูค่อยๆ วางแพนเค้กลงในกล่องแล้วปิดฝา ป้าอรณีบอกให้ข้าวตูเอานิ้วจิ้มมาก็พอ น้ำผึ้ง เนย แยม ที่นั่นมีหมดแล้ว วันนี้ ข้าวตูขอแม่แล้ว ไปบ้านปอร์เช่ก่อน เอาแพนเค้กไปให้ ไปเรียนพิเศษ แล้วไปรอเจอปอร์เช่ที่โรงหนัง แล้วค่อยกลับมากินมื้อเย็นที่บ้านด้วยกัน แม่บอกว่าจะทำของชอบของข้าวตูไว้ให้ ปอร์เช่จะได้รู้ว่าข้าวตูชอบอะไร ข้าวตูก็จะได้รู้ด้วยว่า ปอร์เช่ชอบเหมือนข้าวตูหรือเปล่า

ข้าวตูไปถึงหน้าบ้านปอร์เช่แต่เช้า เขายังไม่ออกจากบ้านแน่ๆ เพราะเมื่อคืนบอกข้าวตูว่ามีนัดซ้อมตอน 9 โมง ป้าอรณีเห็นข้าวตูก็ทัก

"หวัดดีจ้ะ มาแต่เช้าเลย นัดกันไว้เหรอ เจ้าตัวดียังไม่ลงมาเลยf"

"เปล่าค่ะ หนูมาดูลายชุดนอน เอ้อ..ไม่ใช่ค่ะ ทอดแพนเค้กได้แล้ว เลยเอามาให้ค่ะ เดี๋ยวจะไปเรียนพิเศษต่อ"

"แล้วอยากดูลายชุดนอนมั้ย ป้าจะได้ไม่บอกว่าข้าวตูมา" ป้าอรณีถามขำๆ

"อ่า....จะโป๊ลงมามั้ยคะ" ข้าวตูก็อยากเห็นหรอก แต่ก็ไม่อยากเห็นเยอะเกินไป แต่ป้าอรณีหัวเราะเสียงครื้นเครงกว่าเดิม

"ไม่หรอก เขาติดชุดนอน เข้าค่ายยังต้องเอาไปเลย"

ปอร์เช่เดินหน้ายุ่งลงมาจากข้างบน เพราะป้าอรณีเรียกให้มาลองชิมแพนเค้ก

"แม่ก็ทำขนมอร่อยอยู่แล้ว จะให้เช่ลองทำไม อ้าว!! เฮ้ย!!" อุทานจบปอร์เช่ก็ทำท่าจะวิ่งอีกแล้ว ข้าวตูต้องรีบเรียกไว้

"ลงมาเลย แพนเค้กฝีมือบี๋เอง เห็นหมดแล้ว ไม่ต้องหนี" แล้วข้าวตูก็โปรยยิ้มสว่างไสวให้

แล้วเขาก็ได้แค่ล้างหน้าแปรงฟัน ลงมานั่งข้างข้าวตู ฟังข้าวตูเล่าความพยายามในการทอดแพนเค้กให้กินได้ กินแพนเค้กเปล่าๆ โดยไม่ใส่อะไรเพิ่ม เพราะข้าวตูยืนยันว่า เอานิ้วจิ้มมาแล้ว

ยืนรออยู่ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงเรียกมาแต่ไกล พร้อมๆ กับเจ้าตัวที่วิ่งอย่างร่าเริงมาหา

"ทาร์ต บี๋มาแล้ว ไปเอาตั๋วกัน"

"ไม่ได้สาย วิ่งทำไม"

"อือ ไม่สาย แต่บี๋ตื่นเต้น เดี๋ยวไปเอาป๊อปคอร์นด้วยนะ ทาร์ตชอบรสอะไร"

"ไม่เอาหรอก เปลืองตังค์"

"บอกมาน่า ไม่เปลืองหรอก มันเป็นโปร แถมมากับตั๋วหนัง ถ้าไม่แถมบี๋ก็ไม่กินหรอก เปลืองตังค์" ข้าวตูยิ้มกว้างขวางให้เขาอีกแล้ว เห็นแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้

"ผมไม่ชอบคาราเมล รสอื่นกินได้หมด บี๋เลือกเองเลย"

"อ้าว แต่บี๋ว่า คาราเมลอร่อยสุดแล้วนะ ไม่เป็นไร เอาที่อร่อยรองลงมาก็ได้ จะได้กินด้วยกัน" ข้าวตูจบประโยคด้วยรอยยิ้มตามเคย จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเรียนมา ยามรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน สงสัยจะเป็นแบบนี้

"ไม่ซื้อน้ำเหรอ กินแต่ป๊อปคอร์น เดี๋ยวหิวน้ำ" ปอร์เช่ถามก่อนจะรับถังป๊อปคอร์นจากพนักงานมาถือไว้ ข้าวตูส่ายหน้า ดึงเสื้อปอร์เช่ให้เดินห่างออกมา

"ในเป้บี๋มีน้ำเปล่า ทาร์ตไม่กินน้ำหวานน้ำเย็นไม่ใช่เหรอ บี๋เลยเอามาจากบ้านด้วย" ปอร์เช่แปลกใจจนอดขำไม่ได้ เขาเคยเห็นแต่แบบอยากดูดี ดูกลมกลืนกับคนอื่น หันซ้ายหันขวา ใครก็ถือแก้วน้ำอัดลม แก้วกาแฟกันทั้งนั้น ใครจะเหมือนเบบี๋ของเขา มั่นใจสุดๆ น่ารักสุดๆ

ข้าวตูออกมาจากห้องน้ำ เห็นปอร์เช่กำลังคุยกับสาวๆ ที่เคยเห็นที่ห้องซ้อม ข้าวตูยังเดินไปไม่ถึง ก็ได้ยินเสียง

"ยายเตี้ยหน้าสิวเนี่ยเหรอ แฟนแก" เสียงนั้นดังจนคนแถวนั้นหันมามองกันหมด  จงใจทำแบบนี้  คิดว่าข้าวตูจะอายหรือไง  ฝันไปเถอะ

"ใช่ เราเป็นแฟนปอร์เช่"

"ไปนอนกันมาเมื่อไหร่ล่ะ ถึงได้กล้ามาประกาศ" ข้าวตูได้ยินก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้า มีสิทธิ์อะไรมาเที่ยวว่าคนอื่น กำลังขยับจะเถียง แต่ก็ไม่ทัน

"เรื่องเรา แฟนเรา แกอย่ายุ่งดีกว่า ไป บี๋" ปอร์เช่กดมือลงที่เป้ที่หลังข้าวตู ดันเบาๆ ให้ข้าวตูเดินออกไปจากตรงนั้น "ไปดูหนังกัน ไม่ต้องสนใจหรอก" ใช่ ถึงจะไม่สูงเท่า หน้าไม่ใสเป๊ะ แต่ปอร์เช่ก็บอกพวกนั้นว่า มากับแฟน เชอะ สวยแล้วไง

แต่คำพูดนั้น คำถามนั้น ก็ยังคาใจข้าวตูอยู่ดี ตอนนั่งแท็กซี่กลับมา ข้าวตูเลยบอกให้คนขับไปส่งที่สวนหย่อมของหมู่บ้าน

"ทาร์ตคุยกับบี๋ก่อนนะ บี๋ไม่อยากไปคุยในบ้าน"

"ได้ บี๋มีอะไร"

"ก็...ที่พวกนั้นเรียก ทาร์ตไม่อายเหรอ"

"เรียกอะไร อ๋อ อายทำไม บี๋แค่ตัวเล็ก แล้วตั้งแต่รู้จักบี๋ ผมก็เห็นบี๋เป็นสิวตลอด ไม่เป็นตรงนั้น ก็เป็นตรงนี้ ผมเห็นจนชินแล้ว"

"ก็...เป็นสิวก็ไม่สวย" ข้าวตูพึมพำ จู่ๆ ความมั่นใจก็หายไปเฉยๆ

"แต่เป็นสิว ก็เป็นบี๋ไง เป็นพระจันทร์ที่มีจุดสีชมพู" พูดเองก็แอบเขิน หันไปมองว่าจะเขินเหมือนกันมั้ย  คนฟังก็เมินหน้าไปทางอื่นเสียอีก

"ร้อนเหรอ แก้มแดงหมดแล้ว กลับบ้านกันมั้ย"

"ยังก่อน แล้ว....เรื่องที่เรา...ไม่มีอะไรกัน..."

"ทำไม บี๋กลัวเหรอ ผมคิดดีแล้วนะ ถึงได้รับปากแม่บี๋ แม่ผมก็ถามเหมือนกัน แม่บอกว่า ถ้าผมคิดว่าการมีอะไรกันมันเป็นเรื่องปกติของคนเป็นแฟน ผมก็ไม่ต้องไปง้อบี๋ก็ได้ เพราะบี๋ไม่ชอบให้ผมทำแบบนั้น แต่ผมชอบบี๋มากจนไม่อยากทำอะไรให้บี๋ไม่ชอบผม" ข้าวตูหันไปมองคนพูดที่เอาแต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง ความกังวลคลายไปหมดแล้ว ผู้ชายคนนี้ ช่างน่ารักเป็นหนักเป็นหนา

"แล้วบี๋ล่ะ ทำไมต้องตั้งใจจะไม่มีอะไรกับแฟน"

"อือ...แม่ขอตั้งนานแล้ว ขอว่าอย่าปล่อยตัวไปเป็นของเล่นของใคร แม่บอกว่า ถ้าบี๋ได้มีกับคนที่บี๋กับคนนั้นรู้สึกต่อกันจริงๆ มันจะเป็นโมเม้นท์ที่น่าประทับใจมากๆ บี๋ก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก ที่บี๋ตั้งใจทำตามแม่บอก เพราะบี๋ไม่อยากเป็นแบบ....มีเพื่อนในห้อง มันกลัวแฟนเลิก แฟนมาเรียกเมื่อไหร่ก็ต้องไปนอนด้วย ล่าสุดไปมีกันในห้องน้ำโรงเรียนแล้วมีคนแอบดู บี๋ไม่อยากเป็นแบบนั้น บี๋อยากเป็นของรักของแม่ เป็นคนที่ทำให้แม่ภูมิใจได้ว่า แม่เลี้ยงลูกเก่ง" ข้าวตูจบประโยคด้วยรอยยิ้ม ยิ้มแบบนั้นมันช่าง...

"บี๋น่ารักจัง ขอผมลูบหัวหน่อยได้มั้ย" รอจนข้าวตูพยักหน้าแล้ว เขาถึงได้วางมือลงไปแล้วโยกเบาๆ ใจอยากทำมากกว่านี้ แต่เขารับปากไปแล้ว

"พอแล่ว" ข้าวตูพูดแล้วก็ขยับตัวออก

"ทำไม บี๋ไม่ชอบเหรอ" ปอร์เช่หน้าเสีย จนข้าวตูต้องรีบส่ายหน้า

"บี๋เขิน" แล้วก็ตามด้วยยิ้มเขินๆ ข้าวตูต้องหายใจเข้าตั้งหลายที กว่าจะดึงสติกลับมาได้

"พวกนั้นปากร้ายจัง ถ้าเขาเอาไปพูด ทาร์ตจะโดนเพื่อนล้อมั้ย"

"ก็คงโดน แต่ไม่เป็นไรหรอก เหลืออีกแค่เทอมเดียวก็แยกย้ายแล้ว กลับบ้านกัน เดี๋ยวแม่บี๋เป็นห่วง"

"กลัวแม่เป็นห่วง หรือว่าหิวข้าว พูดมาเลย"

"ก็ทั้ง 2 อย่างแหละน่า มา เร็วๆ"

ข้าวตูยืนรอดูจนปอร์เช่เดินลับหายไปจากสายตาแล้ว ถึงได้เข้าบ้าน เดทแรกวันนี้ มันดีมากๆ ปอร์เช่ไม่ว่าอะไรที่ข้าวตูประหยัด เอาน้ำไปกินจากบ้าน เขาทำหน้านิ่วนิดหน่อย พอข้าวตูบอกว่า น้ำมีขวดเดียว แล้วเขาก็ยิ้ม ตอนข้าวตูพูดต่อว่า แต่มีหลอด 2 อัน สีขาวกับสีแดง แบ่งกัน  ตอนกินข้าวเย็นด้วยกัน  ปอร์เช่ทำหน้ายู่ยี่ตอนเห็นมะเขือเทศ  เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้  เลยต้องรีบบอกว่า  ไม่บังคับแล้ว  ไม่ชอบก็กินอย่างอื่น  หน้าถึงได้ดีขึ้น  แม่ยิ้มมากกว่าข้าวตูอีก  เพราะปอร์เช่เล่าเรื่องที่ต้องลงมานั่งกินแพนเค้กกับข้าวตูทั้งชุดนอน  แล้วถามแม่ว่า  เขาขออนุญาตมากินมื้อเช้ากับข้าวตูในชุดนอนบ้างได้มั้ย    พวกปากร้ายนั่น เกือบทำบรรยากาศเสียแล้ว แต่ที่จริงก็ดี ข้าวตูก็ได้รู้ว่าปอร์เช่คิดยังไงจริงๆ เขาคงกำลังตั้งใจทำให้ได้อย่างที่เขารับปากแม่ วันนี้ทั้งวัน เขาโดนตัวข้าวตูแค่ตอนขอลูบหัว กับ ตอน...เมื่อกี๊นี้ ตอนที่เดินมาส่งปอร์เช่ที่ประตู

"บี๋ กลับหลังหันหน่อยได้มั้ย" ข้าวตูทำตามเขาขออย่างงงๆ

"บี๋ ผมขอ...จูบหลังบี๋นิดนึง ได้มั้ย" ข้าวตูตกใจกับคำขอ กำลังจะหันกลับไปถาม ปอร์เช่ก็ห้ามไว้ก่อน

"อย่าหันมา ผมขอนิดเดียว ผมอยากรู้ความรู้สึกตัวเอง ผมขอตรงนี้ แล้วบี๋ก็เข้าบ้าน ผมก็กลับบ้าน นะ"

น้ำเสียงอ้อนวอนขอจริงจังทำให้ข้าวตูลังเล ตรงนี้ อาจจะมีคนเห็น อาจจะมีคนว่า แต่ตรงนี้ ก็จะจบแค่ตรงนี้ แล้วต่างคนต่างแยกย้าย

"บี๋ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ผมจูบล่ะนะ" แล้วข้าวตูก็รู้สึกว่ามีอะไรมาแตะที่กลางหลังเบาแสนเบา แวบเดียว แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไป ข้าวตูหันกลับมามอง ปอร์เช่เดินตรงไปข้างหน้า ไม่หันกลับมาเลยสักนิดเดียว

ปอร์เช่นอนมองเพดาน  ครุ่นคิดถึงเรื่องวันนี้  คิดถึงความอยากรู้ของตัวเอง  ที่มันมากจนต้องขอ  ความปั่นป่วนและอารมณ์ที่วูบขึ้นมาจากแค่แวบเดียวนั่น  ข้าวตูจะรู้สึกเหมือนกันหรือเปล่า

"ฮัลโหล  ทาร์ตนอนรึยัง"

"ยัง  บี๋มีอะไร"

"บี๋อยากรู้ ทำไมทาร์ตขอแบบนั้น ทาร์ตอยากรู้อะไร"

"ผม...ผมอยากรู้ว่า ผมจะรู้สึกยังไงจริงๆ ถ้าได้...ได้จูบบี๋ คือ แม่ผมสั่งว่า ถ้าผมอยากทำให้ได้ตามที่รับปาก ผมต้องห้ามอยู่ในที่ลับตาคนกับบี๋"

.แล้วไง ทำแล้วรู้สึกยังไง" ปอร์เช่อึ้งไปหลายวิ จะตอบยังไง โกหกโลกสวย หรือ...

"ผมพูดกับบี๋ตรงๆ ได้ใช่มั้ย ผมไม่อยากโกหก" ข้าวตูอึ้งไปหลายวิเหมือนกัน ทำไมต้องถามแบบนี้ ตรงๆ ของปอร์เช่คืออะไร

"ก็ต้องได้แหละ คือ บี๋ก็ไม่รู้ว่าฟังแล้วจะโอเคมั้ย แต่บี๋อยากฟัง ทาร์ตพูดเถอะ พูดแบบที่ทาร์ตอยากพูด"

"ผมรู้สึกกับบี๋มากๆ ผมมีอารมณ์ ผมอยากไปต่อ ผมถึงบอกบี๋ว่า อย่าหันมา ผมกลัวว่าผมจะรู้สึกอย่างนี้ แล้วผมก็รู้สึกจริงๆ ผมรับปากเพราะผมเข้าใจที่แม่บี๋ขอ แต่ผมไม่แน่ใจเลยว่าจะทำได้แค่ไหน ยิ่งอยู่ใกล้บี๋ ผมก็ยิ่ง..ยิ่งรู้สึกว่ามันยากจัง"

"ทำไม" ในหัวข้าวตูมีแต่ความว่าง สมองไม่ทำงานเลยตอนนี้

"บี๋น่ารัก ผมตื่นเต้น บี๋ต้องระวังตัวเอง คอยเตือนผมด้วย"

"อื้ม บี๋จะได้บอกแม่ แม่เห็นตอนเราอยู่หน้าบ้าน แม่ถาม"

"อะไรนะ แม่โกรธรึเปล่า ผมขอโทษนะ ลืมคิดไปเลยว่าแม่จะเห็น"

"ไม่เป็นไร ไม่โกรธหรอก แม่แค่ถามว่า ทำไมบี๋ปล่อยให้ทาร์ตทำแบบนั้น บี๋บอกไปแล้วว่าทาร์ตขอ บี๋คิดแล้ว อยู่ตรงนั้น ยังไงก็ได้แค่นั้น แล้ว...บี๋ก็อยากรู้ความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน"

"แล้ว..." ปอร์เช่ทอดเสียงเหมือนถาม

"ก็..." ข้าวตูคิดถึงจังหวะนั้น เสี้ยววินาทีที่มีแต่ความวูบวาบหวามไหว "ก็เหมือนทาร์ตแหละ แม่บอกว่าทุกคนก็เป็นแบบนี้ ถึงได้ต้องมีอะไรไว้คอยเตือนสติตัวเอง ถ้าบี๋ไม่อยากให้อารมณ์พาไปถึงจุดที่บี๋จะหยุดตะตัวเองไม่ได้"

"อื้ม เราต้องช่วยกันพยายาม บี๋ อาทิตย์หน้าผมแข่งแล้วนะ บี๋ไปเชียร์ผมมั้ย"

"ต้องไปสิ บี๋ขอแม่แล้ว ชวนเพื่อนแล้วด้วย แล้วบี๋จะเอาป้ายไปด้วย"

"ป้ายอะไร อ๋อ...ป้ายที่บี๋ถือในคลิปที่ส่งมาจีบผมน่ะเหรอ" ปอร์เช่นึกถึงแล้วก็อดขำไม่ได้

"หัวเราะอะไร บี๋อุตส่าห์ตั้งใจทำให้ ใครจะเหมือนทาร์ต ไม่เคยจีบบี๋เลยสักนิดนึง"

"ใครบอก บี๋ไม่รู้จริงๆ เหรอ ที่ผมสอนการบ้านให้ ผมให้ดินสอ ผมไปส่งที่บ้าน ผมชวนบี๋มาทำขนม มากินข้าวที่บ้าน ก็เพราะผมอยากอยู่ใกล้บี๋"

"หือ...ทาร์ตจะบอกว่า ทาร์ตก็ตั้งใจอยากจีบบี๋เหรอ จริงดิ" ข้าวตูถามจบ เพิ่งรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนแทบจะเดือด

"ก็จริงสิ ผมจีบบี๋อยู่ ไม่รู้เลยเหรอ" คนฟังเงียบกริบจนปอร์เช่อยากเห็นว่าแก้มจะเป็นสีชมพูอีกมั้ย

"บี๋ บี๋ เป็นอะไรรึเปล่า"

"เปล่าๆ เออ บี๋ทำป้ายใหม่ดีมั้ย ทำเป็นชื่อทาร์ต"

"ไม่เอา ชื่อปอร์เช่ดีแล้ว ชื่อทาร์ต เอาไว้ให้บี๋เรียกคนเดียว" เขาอุตส่าห์กลั้นใจพูดคำหวาน แต่กลับได้คำตอบรับคำเดียวว่า บ้า แล้วก็ตัดสายไปเลย

แต่เขามามั่นใจว่าข้าวตูเขินแน่ๆ เพราะหลังจากนั้น เขาได้สติ๊กเกอร์ส่งมาทางไลน์ เป็นรูปหัวใจดวงโตๆ 2 ดวงเบียดกันกั

เขารู้ว่าข้าวตูไม่ได้ตั้งใจให้เขาคิดแบบนี้ แต่เขาก็จินตนาการไปแล้วถึงเนื้อตัวที่กำลังเบียดเข้าหากัน แล้วมันก็ไปจบลงตรงห้องน้ำ ตามเคย

เขาจัดการตัวเองจนเสร็จ อาบน้ำ ใส่ชุดนอนเตรียมนอนแล้ว แต่เขายังอดคิดถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นวันนี้ไม่ได้ หมอที่เคยมาเป็นวิทยากรพูดเรื่องเพศที่โรงเรียน บอกว่า มันเป็นปกติของผู้ชายวัยนี้ แค่มีอะไรมาโดน ก็แข็งตัวได้แล้ว มันไม่ใช่ความรัก แม่ก็บอกเหมือนกันว่า ความรักบางทีก็ทำให้มีความรู้สึกแบบนี้ แต่ความรู้สึกแบบนี้ มันไม่ได้มาจากความรักไปทั้งหมด

เขาก็เลยส่งข้อความเสียงไปหาข้าวตู

"บี๋ ผมสัญญานะ ผมจะไม่ล่วงเกินบี๋ ผมอยากเป็นคนดี เป็นคนที่บี๋จะชอบไปนานๆได้ ฝันดีนะ อ้อ เอ่อ...ถ้าบี๋ชอบที่ผมจีบบี๋ พรุ่งนี้ บี๋มาบ้านผมนะ มาทำทาร์ตผลไม้รวมด้วยกัน" กดส่งแล้ว ปอร์เช่ก็จูบโทรศัพท์เบาๆ เขาอยากมีความสุขแบบนี้ทุกวัน เรื่องนั้น เอาไว้ทำเองก็ได้

ข้าวตูยิ้มให้กับคลิปเสียงนั้น เปิดฟังซ้ำไปแล้วหลายรอบ ปอร์เช่คนที่เคยเป็นคนที่ดูไกลเกินเอื้อม เวลานี้ เขาเต็มใจมาอยู่ข้างๆ แบบที่เข้าใจในความไม่เหมือนใครของข้าวตูด้วย ข้าวตูเอาแต่จดจ่อกับเจตนาของตัวเอง ไม่เคยสังเกตจริงๆ ว่าปอร์เช่ทำด้วยความรู้สึกอะไร  ไม่รู้เลยว่า  ตลอดเวลาที่จีบเขาอยู่  เขาก็กำลังจีบตัวเองอยู่เหมือนกัน

 พรุ่งนี้  ข้าวตู่อาจจะไม่รู้ว่าปอร์เช่จีบตอนไหน  แต่ข้าวตูรู้แน่ๆว่า    ข้าวตูจะมีความสุขกับเรื่องดีๆ  เพราะคนที่จะจีบข้าวตูพรุ่งนี้  เขาเป็นคนดีแน่นอน

และข้าวตูก็อยากให้เขาดีกับข้าวตู  ไปจนถึงวันที่...เราจะมีความสุขไปด้วยกัน

                จบแล้วจ้าาาาาา

Create Date : 10 พฤศจิกายน 2566		1 comments
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2566 20:26:56 น.
Counter : 355 Pageviews.
Share Tweet