ตั้งแต่ไปหาปอร์เช่ที่บ้านวันนั้น ข้าวตูก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย อุตส่าห์ไปเดินเล่นรออยู่แถวปากซอยเผื่อจะเจอตอนเขากลับจากโรงเรียน ก็ไม่เห็นเขาเลย สั่งขนมไป ป้าอรณีก็เป็นคนมาส่งเอง ป้าบอกว่าปอร์เช่กลับบ้านค่ำทุกวัน เลยไม่ได้มาช่วยส่งขนม

มาอยู่บ้านใกล้กัน นึกว่าจะหาเรื่องไปเห็นได้บ่อยกว่าเดิม ที่ไหนได้ เห็นแต่บ้านกับจักรยาน พอเห็นว่าวงของปอร์เช่กำลังจะมีงานโชว์ ข้าวตูเลยดีใจสุดๆ

หน้าเพจวง พีวีพี เพิ่งอัพเดตรูปโปรโมทงาน ลานเล่น เต้นด้วยกัน ข้าวตูรู้จากเพื่อนว่างานนี้ เปิดโอกาสให้วงโรงเรียนไปสมัครเพื่อโชว์บนเวทีได้แบบฟรีๆ งานนี้เหมือนงานเฟสของการเต้น มีเวทีให้ขึ้นโชว์หลายเวที แล้วแต่สไตล์การเต้น เพื่อนจะเริ่มไปซ้อมพรุ่งนี้ ถ้า พีวีพี ไปโชว์ ปอร์เช่ก็ต้องไปซ้อมด้วยแน่ๆ

ข้าวตูรีบบอกแม่ว่า ขอไปดูเพื่อนซ่อม อาจจะกลับค่ำ แม่นิ่วหน้าใส่ข้าวตูอีกแล้ว แล้วก็บอกว่า อย่าให้ค่ำมาก แม่เป็นห่วง

ข้าวตูรีบทำการบ้านให้ได้มากที่สุด เลิกเรียนแล้วก็ตามเพื่อนไปที่ห้องซ้อม ข้าวตูชะเง้อรอจนคอยาวแล้ว ถึงได้เห็นปอร์เช่ เขามากับเพื่อนในวง แล้วก็มีผู้หญิงอีกหลายคนมาด้วย หิ้วน้ำหิ้วขนมกันมาเพียบ ข้าวตูไม่มีอะไรมาเลย เฮ้อ เห็นยี่ห้อที่แก้วน้ำกับถุงขนมก็รู้แล้วว่าแพง ข้าวตูน่าจะต้องอดข้าวทั้งอาทิตย์ ถึงจะเหลือเงินพอซื้อทั้งหมดที่เห็นนั่นได้ ลำพังแค่ค่าแท็กซี่กลับบ้านวันนี้ ก็ต้องอดขนมไป 2 วันแล้ว ถ้าต้องซื้อของแพงๆ แบบนั้นมาจีบปอร์เช่ มีหวัง อดตายแน่

ข้าวตูช่วยเพื่อนตั้งกล้องเพื่อถ่ายวิดีโอตอนซ้อมเต้นเสร็จแล้ว ก็ออกมาหาที่นั่งทำการบ้านต่อ วิชาอื่นเสร็จหมดแล้ว เหลือแต่เลขเนี่ยแหละ จะยากไปไหนก็ไม่รู้ หรือจริงๆ มันไม่ได้ยาก แค่ข้าวตูไม่เหมาะกับมันเอง มีเสียงคนเดินผ่านไป สาวๆ ที่ตามมากับพวกปอร์เช่น่ะเอง คงจะกลับกันแล้ว ข้าวตูรีบเก็บของแล้วไปดูที่ห้องซ้อม

“อ้าว เธอ มาทำอะไร” ปอร์เช่ถาม ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่เหงื่อ

ข้าวตู stun ไป 3 วิ ไม่ได้คิดว่าจะมาเจอกันตรงนี้ ตอนที่ไม่มีใครอยู่ด้วย ข้าวตูเผลอมองช่วงไหล่ไล่มาตามลำแขนที่มีแต่กล้ามเนื้อ เคยเห็นแต่แต่งตัวจัดเต็ม ใส่เสื้อกล้ามแบบนี้ มัน....มัน....

“เธอ ผมจะไปห้องน้ำ หลีกหน่อย” ปอร์เช่ทำเสียงเขียวใส่ สมองข้าวตูหมุนเร็วจี๋อีกแล้ว แต่มันยังหมุนไม่เสร็จเลย ข้าวตูก็พูดไปแล้ว

“ไปด้วยได้มั้ย เราไม่กล้าไปคนเดียว”

ปอร์เช่มองเหมือนอยากจะถามว่า บ้าหรือเปล่า

“ก็เดินไปสิ หรือจะฉี่ตรงนี้”

ข้าวตูรีบกลับหลังหันเดินไปทางห้องน้ำ ได้อยู่กันสองต่อสองอย่างนี้ จะคุยอะไรกับเขาดี

“เธอยังไม่ตอบผมเลยนะ  มาทำอะไร” ปอร์เช่ถามซ้ำ

“เรามาดูเพื่อนเราซ้อม”

“เธอเป็นเพื่อนเชนเหรอ” ปอร์เช่ถามอีก

“ใช่ อยู่โรงเรียนเดียวกัน” ข้าวตูนึกดีใจว่า ดีจัง ชวนเราคุยด้วย

“เธอนี่แปลกตลอดเลยนะ วันนี้เชนซ้อมชั้น 3 ไม่ใช่ชั้นนี้ ห้องน้ำผู้หญิงอยู่นั่น เธอมาทำอะไรที่ชั้นนี้ หลงทางหรือไง” ปอร์เช่ไม่ได้รอฟังคำตอบ เดินหายเข้าไปในห้องน้ำผู้ชาย ข้าวตูอายจนต้องรีบก้มหน้างุดๆ เข้าห้องน้ำ ใช้ห้องน้ำเสร็จแล้ว ล้างมือไปก็คิดไปด้วย ปอร์เช่จะรู้หรือเปล่าว่าเราตั้งใจมาดูเขา

“เธออออออ ถ้ายังไม่ออกมา ก็เดินกลับคนเดียวเลยนะ” เสียงปอร์เช่ตะโกนลั่นอยู่หน้าห้องน้ำ ข้าวตูสะดุ้ง รีบออกจากห้องน้ำ เขายืนรออยู่จริงๆ ด้วย

“เอ่อ....เราไม่รู้ว่านายรอ”

ปอร์เช่มองอีกฝ่ายด้วยสายตาดุๆ “ก็เธอบอกว่าเธอไม่กล้ามาคนเดียว แล้วเธอกล้าเดินกลับคนเดียวเหรอ มาทางนี้ ผมพาไปส่ง  เดี๋ยวก็เฟอะฟะหลงไปไหนอีก”

ปอร์เช่เดินนำลิ่วๆ ลงมาชั้น 3 เชนออกมาพอดี ปอร์เช่ทักเชน แล้วบอกว่า กูพาเพื่อนมึงมาส่ง เพื่อนมึงไปผิดห้อง กูเลยพามา เชนหันมามองข้าวตู ส่งสายตาถามว่า คืออะไร

ปอร์เช่กำลังจะเดินกลับไปแล้ว ข้าวตูรีบเรียกไว้ พูดรัวเร็วจนตัวเองก็ยังฟังไม่ทัน

“นายกลับบ้านยังไง ไปส่งเราที่บ้านได้มั้ย กลับแท็กซี่นะ หารค่าแท็กซี่กัน แม่เราจะได้ไม่ว่าด้วยว่า กลับบ้านค่ำๆ คนเดียว” พูดจบแล้ว ข้าวตูก็กลั้นหายใจ รอฟังคำตอบ

ปอร์เช่หันมามองข้าวตูเต็มตา ดูนาฬิกา  ตอบว่า อื้ม แล้วก็เดินไป

ข้าวตูชูกำปั้นให้ตัวเอง Yes!!! สำเร็จ!!  คืนนี้ข้าวตูต้องฝันดีแน่ๆ

ปอร์เช่โบกมือลาเพื่อน แล้วเดินมาหาข้าวตู เขาขมวดคิ้วใส่อีกแล้ว

“ทำไมอยู่คนเดียว เพื่อนเธอไปไหนหมด”

“กลับหมดแล้ว” ข้าวตูตอบเฉยๆ แอบงงไปด้วยว่าทำไมเขาต้องดุ

“สำนึกมั่งมั้ยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง  นั่งคนเดียวได้ยังไง อันตราย คิดเองไม่ได้นี่ไง แม่ถึงได้เป็นห่วง ทำไมไม่ไปรอที่ห้องที่ผมซ้อม” ปอร์เช่ส่ายหัว มองหน้าข้าวตูแบบเพลียๆ “มาสิ จะได้กลับบ้าน ผมเหนื่อย”

ตอนอยู่บนแท็กซี่ด้วยกัน ปอร์เช่ถามข้าวตูว่า เธอทำอะไร รอตั้งนาน ไม่เบื่อเหรอ

“ไม่เบื่อหรอก ทำการบ้าน ยังไม่เสร็จเลย การบ้านเลข ยากจะตาย” ข้าวตูตอบผสมบ่นให้อีกฝ่ายฟัง ปอร์เช่ขอดูสมุดการบ้าน เปิดดูแล้วก็เอาสมุดเคาะหัวข้าวตู

“โอ๊ย อะไรเนี่ย” ข้าวตูร้องเสียงหลง ถึงชอบมากก็ไม่ได้จะอยากให้มาทำแบบนี้

“ทำโทษเธอไง ทำการบ้านถูกครึ่งผิดครึ่ง เอามือถือมา” ปอร์เช่ส่งสมุดคืนให้ แล้วยื่นมือรอรับ ข้าวตูส่งให้ทั้งที่ยังงงๆ ปอร์เช่เปิดแอพช่วยจำ กดๆ อยู่หลายครั้ง แล้วยื่นให้ข้าวตูดู

“นี่ มันต้องใช้สูตรนี้ ใส่ตัวเลขแทนค่าเข้าไป ก็ได้คำตอบแล้ว เลขง่ายๆ ยังจะทำผิดอีก”

ข้าวตูตาโต ถามอีกฝ่ายว่า “นายชอบเรียนเลขเหรอ ดูทีเดียวก็รู้เลย เก่งชะมัด เออ แล้วนายทำการบ้านตอนไหน ป้าอรณีบอกว่านายกลับค่ำทุกวัน” ข้าวตูหันไปหา ตั้งใจฟังคำตอบจริงจัง

ปอร์เช่หรี่ตามอง เรียกชื่อม๊าซะสนิท ยังรู้อีกว่ากลับค่ำ “ผมทำแต่เลข แป๊บเดียวก็เสร็จ วิชาอื่นก็ลอกเพื่อนเอา เหลือแต่เรียงความภาษาอังกฤษ ลอกใครไม่ได้” ปอร์เช่พูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ สีหน้าข้าวตูคงไม่ดี และเขาคงดูออก ก็ข้าวตูไม่ชอบ ถึงเรียนไม่เก่ง ก็ไม่ลอกการบ้านใคร

“ถ้าไม่ได้ต้องซ้อมเยอะ ผมก็ทำเอง ไม่ได้ลอกเพื่อนตลอด” ปอร์เช่ตอบแล้วก็งงตัวเอง ทำไมต้องอยากให้ตัวเองดูดีในสายตาผู้หญิงหน้ากลมคนนี้

“นายต้องเขียนเรียงความหัวข้ออะไร” ข้าวตูถาม

“อาชีพในฝัน” ปอร์เช่ตอบสั้นๆ

“แล้วอาชีพในฝันของนานยคืออะไร” ข้าวตูถามอีก

“นักบินอวกาศ” ปอร์เช่ตอบแบบไม่ต้องคิด

ข้าวตูหัวเราะกิ๊กกั๊ก ก่อนพูดว่า “นายก็แปลกเหมือนกันนะ นึกว่าอยากเป็นแดนเซอร์ เอามือถือมาหน่อยสิ”

ปอร์เช่ทำหน้าระแวงสุดขีดใส่ข้าวตู จนข้าวตูนึกขำว่า จะกลัวอะไร

“เอามาแลกไลน์กันไง เราเขียนเรียงความเสร็จจะได้ส่งให้ดู ถ้านายชอบ ก็ได้ลอกไปส่งครูไง” ข้าวตูพูดจบแล้วก็พยายามยิ้มให้ดูน่าเชื่อถือมากที่สุด ทั้งที่ในใจสั่นไปหมด ให้ ไม่ให้ ให้ ไม่ให้

“เอามือถือเธอมา” ปอร์เช่แบมือรอ แต่ตาไม่มองข้าวตูเลย ช่างเถอะ เขาไม่ไว้ใจข้าวตู แต่ข้าวตูไว้ใจเขา ปอร์เช่รับไปกดๆ ทั้ง 2 เครื่อง แล้วก็คืนให้ ข้าวตูรับมาดูหน้าจอแชทไลน์ ปอร์เช่กดส่งตติ๊กเกอร์มาให้ด้วย กรี๊ดดดดดดดดดด

“เธอ เธอ!! ใจลอยตลอด ถึงบ้านแล้ว ลงสิ” ปอร์เช่ขมวดคิ้วใส่เป็นหนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ข้าวตูรีบดึงสติตัวเองกลับมา ปอร์เช่บอกคนขับให้ส่งที่บ้านข้าวตู ข้าวตูเข้าใจว่า ส่งข้าวตูแล้ว ค่อยไปส่งเขา ข้าวตูเลยบอกเขาให้ช่วยจ่ายค่าแท็กซี่ไปก่อน เดี๋ยวโอนคืนให้ คราวนี้เขาเอามือเขกหัวข้าวตูจริงๆ จ่ายค่าแท็กซี่ แล้วก็เปิดประตูลงจากรถ

“เอ้า ลงมาสิ รถเขาจะได้ไป หรือจะตามกลับไปนอนบ้านเขา”

ข้าวตูรีบลงจากรถ มายืนข้างเขาที่หน้าประตูบ้าน  ยังงงไม่หายที่เห็นเขาลงรถพร้อมกัน  “ก็นึกว่า นายจะให้รถไปส่งนายที่บ้าน ก็เลยให้ช่วยจ่ายไปก่อน แล้วทำไมไม่ให้เขาไปส่ง จ่ายเพิ่มไม่กี่บาทเอง ลงมาทำไม” ข้าวตูมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย แต่ที่ข้าวตูเห็นคือ อาการเหนื่อยใจ

“เธอเข้าบ้านยังไง มีกุญแจมั้ย หรือต้องให้คนในบ้านมาเปิด  ยืนคนเดียวมืดๆ  มันอันตราย  หัดรู้ซะบ้างสิ” ข้าวตูยังไม่ได้ละสายตาจากเขาเลย เพื่อนข้าวตูบอกว่าปอร์เช่ไม่หล่อ ข้าวตูไม่เคยเห็นด้วยเลย ยิ่งตอนนี้ เขายิ่งหล่อมาก แม่มาเปิดประตูให้ พอเห็นปอร์เช่ยืนอยู่ด้วย ก็ถามด้วยความแปลกใจว่าทำไมมาด้วยกัน แล้วก็ขอบใจเขาที่ช่วยรอจนข้าวตูเข้าบ้านเรียบร้อย ข้าวตูหันไปยิ้มให้เขาก่อนเข้าบ้าน ข้าวตูว่า ข้าวตูเห็นเขายิ้มมุมปาก กระชากใจจนอยากจะเป็นลม น่ารักชะมัด สุภาพบุรุษสุดๆ

ข้าวตูเปิดคอมพ์หาข้อมูลเรื่องนักบินอวกาศ  แล้วถึงนึกได้ว่า  ยังไม่ได้ถามว่าทำไมนี่ถึงเป็นอาชีพในฝันของเขา  ต้องส่งครูวันไหนก็ไม่รู้  ข้าวตูส่งไลน์ไปถาม  เขาตอบกลับมาแทบจะทันทีว่า  อยากไปเต้นบนดวงจันทร์

ข้าวตูอ่านข้อความนั้นซ้ำหลายรอบ  คนที่ข้าวตูเคยเห็นเขาอยู่ไกลๆ  เคยตะโกนเรียกชื่อเขา  ทั้งที่รู้ว่าเขาคงไม่ได้ยิน  วันนี้  ข้าวตูมีไลน์ส่วนตัวของเขา  ได้นั่งรถกลับบ้านด้วยกัน  เห็นเขาใส่ใจ  เห็นเขาเป็นห่วง  ข้าวตูชอบจนไม่อยากจีบเขาเล่นสนุกๆแล้ว

ข้าวตูอยากจีบเขามาเป็นแฟนจริงๆ

ปอร์เช่อาบน้ำเสร็จ  กำลังจะนอนแล้ว  ก็เห็นไลน์ของข้าวตูถามว่าทำไมอยากเป็นนักบินอวกาศ  เขากดตอบแล้วก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้  ผู้หญิงคนนี้  เจอเขาทีไร  ทำไมต้องดูงงๆทุกที  การบ้านตัวเองยังเอาไม่รอด  ยังจะมาอาสาทำการบ้านให้คนอื่น  นึกถึงหน้ากลมๆ  ตอนยิ้มแป้นให้เขา  หน้าเหมือนตุ๊กตาแก้มป่องตามถุงขนม  ไม่สวยหรอก  แต่มองแล้วอิ่ม  เขาไม่อยากยิ้ม  ยังอดยิ้มไม่ได้เลย

คืนนั้น  ปอร์เช่ฝันว่า  เขากำลังเต้นอยู่ต่อหน้าดวงจันทร์กลมโต  ที่กำลังยิ้มแป้นให้เขา

Create Date : 04 พฤษภาคม 2566
Last Update : 4 พฤษภาคม 2566 16:13:51 น.		1 comments
Counter : 329 Pageviews.
Share Tweet