ตะกอน ซอนซุก - ตอนจบ 2 : จริง

พราวจัดการงานบ้านเสร็จแล้ว ก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เตรียมตัวออกไปหาเขา เครื่องสำอางเรียงรายอยู่เต็มหน้ากระจก ของพราวทั้งนั้น มีของภูมิอยู่แค่ 2 ขวด ไม่ว่าจะใช้บำรุงผิว หรือ แต่งหน้า ไม่มีชิ้นไหนราคาถูก แต่ภูมิไม่เคยว่า แค่อย่าให้เกินเงินที่ภูมิให้พราวไว้ใช้ส่วนตัวก็พอแล้ว เขาไม่มีรายได้ดีเท่าภูมิ ถ้าอยู่กับเขา พราวจะอาลัยอาวรณ์ คิดถึงเจ้าพวกนี้มั้ยนะ

ตั้งแต่แต่งงาน ถึงบ้านนี้จะเป็นบ้านพราวที่พ่อแม่ยกให้ แล้วตัวเองก็ย้ายไปอยู่บ้านยาย แต่ภูมิก็เป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมด เงินภูมิ ภูมิไม่เคยเอามาให้พราวจัดการ แต่ภูมิก็เอามาให้ดูตลอดว่า นอกจากเงินส่วนที่ให้พราวใช้ส่วนตัวทุกเดือน และค่าใช้จ่ายในบ้านแล้ว เขายังกันเงินไว้สำหรับซื้อรถใหม่ เงินสำหรับไปเที่ยว แล้วยังมีเงินออมสำหรับการเกษียณอีก ภูมิบอกว่า  ค่อยๆ เก็บไป อีก 2 ปี ก็น่าจะพอซื้อรถใหม่ เพราะภูมิไม่อยากใช้รถเก่ามาก ขายไม่ได้ราคา แล้วยังต้องมาคอยซ่อมอีก ภูมิบอกพราวว่า อยากไปเที่ยวที่ไหน ให้พราวเลือกได้เลย ไปต่างจังหวัดได้ปีละหน รออีก 2 ปี หมดภาระเรื่องรถแล้ว ค่อยไปเที่ยวต่างประเทศกัน และถ้าเกิดภูมิเป็นอะไรไป พราวก็จะไม่ลำบาก เพราะภูมิทำประกันชีวิตไว้ ใส่ชื่อพราวเป็นผู้รับผลประโยชน์

ใครๆ ก็บอกว่า ชีวิตพราวสบายจนน่าอิจฉา ใครๆ ไม่เห็นหรอกว่าพราวไม่มีความสุข พราวไม่อยากได้ความรักที่มีแต่มูลค่าอย่างที่ภูมิให้ ยิ่งมาเจอเขา พราวก็ยิ่งรู้สึกว่า พราวชอบที่เขาชอบสิ่งที่พราวเป็น ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเห็น

พราวไปเจอเขาอีกหลายครั้ง ตั้งแต่พราวจูบเขา แล้วเขาบอกให้พราวกลับบ้าน ขอบคุณพราวที่ให้ความรู้สึกดีๆ กับเขา แต่เขาไม่อยากให้พราวรู้สึกผิด อยากให้พราวแน่ใจว่า พราวต้องการแบบนี้จริงๆ พราวก็ยิ่งอยากรู้จริงๆ ว่าใจพราวอยู่ที่ไหน

พราวเล่าให้เขาฟังเรื่องตุ๊กตาดินปั้นกับถ้วยจานหลากสี เขาถามพราวว่าสนใจเอามาไว้ที่บ้านหรือที่ร้านเขามั้ย เขามีร้านอาหารเล็กๆ กับบ้านสีฟ้าหลังน้อยๆ ทั้ง 2 ที่ ก็ดูสบายๆ เหมือนตัวเขา พราวไม่แน่ใจว่าของพวกนั้นจะเข้ากับที่ของเขาหรือเปล่า เขาตอบพราวง่ายๆ ว่า ก็เอามาลอง ใช่ก็เอาไว้ ไม่ใช่ก็เอากลับ

พราวค่อยๆ รื้อตุ๊กตาตัวน้อยกับถ้วยจานออกจากตู้มาลงกล่อง แล้วปิดตู้กลับ ทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยดีเหมือนเดิม เหมือนที่มันเป็นอยู่ทุกวัน เหมือนจนภูมิดูไม่ออกว่า มันมีอะไรผิดปกติไปแล้ว แต่จริงๆ มันก็เป็นปกติของภูมิแหละ ไม่เคยสังเกตว่าพราวรู้สึกยังไง ไม่เคยรู้สึกว่าลึกๆ ข้างใน อะไรมันหายไป

เขาเอาถ้วยจานแสนสวยของพราว ไปใช้ที่ร้านทั้งหมด เขาบอกว่าลูกค้าต้องชอบแน่ๆ สีสันน่ารัก คนเห็นก็น่าจะสดชื่น ส่วนเจ้าตัวน้อยๆ เขาให้พราวเอาไปตกแต่งร้านได้ตามใจชอบ เขาบอกแค่ว่า อย่าวางตรงที่คนหยิบง่าย ผมกลัวหาย ของพราวน่ารักทุกตัวเลย เขาหยุดนิดนึง แล้วก็พูดต่อว่า เหลือไว้ไปวางที่บ้านผมบ้างนะ ได้ใช่มั้ย

เขาทำให้ผีเสื้อบินอีกแล้ว พราวรู้หรอกว่าวันนั้น ถ้าพราวรุกต่อ เขาก็คงไม่หยุด พราวรู้ว่าไม่ควรเข้าใกล้เขา ไม่งั้นคงเป็นพราวที่ทำให้ตัวเองเตลิด

แล้วพราวก็เตลิดจริงๆ

บ้านเขาเล็กน่ารักเหมือนบ้านตุ๊กตา เขาปล่อยให้พราวจัดแจงโยกย้ายได้ตามสบาย ตรงไหนที่เขาวางอะไรไว้ ถ้าพราวอยากย้าย เอาของพราวมาวางแทนได้เลย ถ้าตรงไหนเขาไม่ชอบ เดี๋ยวเขามาบอกเอง เขาปล่อยพราวไว้ แล้วเข้าครัวไปทำของโปรดของเขาให้พราวกิน พราวเพิ่งลงรูปปลาช่อนลุยสวนไปไม่กี่วัน อาหารที่เขาบอกว่าเป็นของโปรด คือ ปลาช่อนต้มโคล้ง หลังอาหาร ยังมีเยลลี่สีแดงรูปหัวใจ เสิร์ฟมาบนจานสีครีมของพราว

พราวใช้ส้อมจิ้มเยลลี่ป้อนเขา เขาจับมือพราวตอนงับเข้าปาก แล้วเขาก็จิ้มเยลลี่ในจานเขาป้อนพราว มันวาบอยู่ในความรู้สึก ไม่รู้เพราะพราวรัก เพราะเขาหวาน หรือเพราะภูมิ พราวยืดตัวไปจูบเขา เขาจูบตอบพราวนิดนึงแล้วถอยออก พึมพำเรียกชื่อพราว พราวจูบเขาอีก เขามองตาพราวเหมือนจะถาม พราวไม่ได้หลบตาเขา เขาเดินอ้อมโต๊ะมาหาพราว รวบตัวพราวไปกอด เขายังถามว่าเขาทำได้ใช่มั้ย พราวไม่ตอบแต่จูบเขาหนักกว่าเดิม

เขาไม่ได้รีบร้อนอะไรเลย เขาค่อยๆ สำรวจเนื้อตัวพราว คอยถามว่าพราวชอบมั้ย แบบนี้ดีรึเปล่า พราวพร้อมรึยัง เขาทำแรงไปมั้ย พราวได้ยินเขาคราง เขาถามว่าจะถึงรึยัง พราวพยักหน้า หายใจหอบถี่ แล้วเขาก็พาพราวไปจนถึงจุดที่พราวโหยหา แต่ไปไม่ถึงมานานแล้ว

นานเท่ากับที่ภูมิสนใจแต่อารมณ์ตัวเอง ไม่ได้ใส่ใจอารมณ์ของพราว

ออกจากบ้านเขา พราวโทร.บอกภูมิว่าจะกลับค่ำ พราวไม่พร้อมจะเจอภูมิตอนนี้ ตอนที่ความรู้สึกยังใหม่ ยังซับซาบไปทั่วตัว พราวเดินเล่นดูของไปเรื่อยๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ชีวิตวันก่อน ชีวิตวันนี้ ชีวิตวันหน้า บ้านหลังกว้างของพราว บ้านหลังน้อยของเขา ชีวิตเรียบร้อยที่ภูมิชอบ ชีวิตสดใสที่พราวชอบ

พราวบังเอิญเจอเพื่อนเก่า เพื่อนบอกว่ากำลังเบื่อ หาเพื่อนกินข้าวอยู่พอดี พราวก็เลยไปกินข้าวด้วย

สามีเขาเป็นทหาร ชีวิตต้องอยู่ในระเบียบยิ่งกว่าพราวอีก พราวจำได้ว่าแรกๆ เจอกันทีไร เพื่อนบ่นทุกทีว่าเครียด แต่วันนี้ เพื่อนดูยิ้มแย้ม ผิวพรรณหน้าตาดูเปล่งปลั่ง มีความสุขกว่าตอนนั้น พราวถามเพื่อนว่าครอบครัวเป็นยังไง ยังเครียดเหมือนเดิมมั้ย เพื่อนตอบไปยิ้มไปว่า ก็ไม่ขนาดนั้นแล้ว เมื่อก่อนนะ จะรองเท้าเรา รองเท้าเขา ต้องขัดจนเงาวับส่องหน้าได้ทุกคู่ รองเท้าเราก็ต้องเช็ดไม่ให้มีฝุ่นติด หลังๆ เราไม่ไหว แหวไปทีนึงว่าเราแค่เป็นเมียทหารนะ ไม่ใช่ทหาร เขาก็คงตกใจแหละ เพราะเรายอมทำตามตลอด วันรุ่งขึ้นก็เลยไปซื้อตู้เก็บรองเท้ามาให้เราเก็บเฉพาะของเรา เขาบอกว่าเก็บให้พ้นตาเขาแล้วกัน เขาจะได้ไม่หงุดหงิด พราวนึกถึงภูมิแล้วก็นึกอยากรู้ ถามเพื่อนว่า แล้วในบ้านทำไง พวกของแต่งบ้าน เพื่อนทำหน้าย่น บอกว่าเราชอบเปลี่ยนของตกแต่งไปเรื่อยน่ะ ได้อะไรมาใหม่ก็เอามาโชว์ เขาก็บ่นตลอดว่าเราชอบเอาของมาวางรับฝุ่น พราวถามเพื่อนว่าแล้วทำไง เพื่อนหัวเราะ บอกว่า เราก็วางแหละ ก็เราชอบ เนี่ย วันนี้เราเพิ่งซื้อตู้กระจกเล็กๆ มา เอาไว้วางแถวห้องรับแขก แล้วใส่พวกชิ้นเล็กๆ เข้าไปข้างใน ถ้าสวยดี ค่อยไปซื้อเพิ่ม จะได้เช็ดแค่ตู้ ทำความสะอาดง่ายหน่อย พราวเล่าเรื่องจิ๊กซอว์ของตัวเองที่พราวท้อ ยอมแพ้ เอาเก็บไปแล้ว ถามเพื่อนว่า เป็นเพื่อนจะทำไง เพื่อนนังเกาคางท่าทางใช้ความคิด แล้วก็ตอบว่า ก็คงไปซื้อใหม่ที่จำนวนชิ้นมันน้อยลง เอามาต่อใหม่ แล้วก็ใส่กรอบมาติดใหม่ รูปมันเล็กลง ก็คงทำความสะอาดง่ายขึ้น เราก็ชื่นชมผลงานของเรา สามีก็ไม่ต้องบ่น เพื่อนคงรู้สึกว่าพราวเครียด เพื่อนบอกพราวว่า อยู่ด้วยกันนานๆ บางทีมันก็เผลอ ตามใจกันจนเคยชินว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าเราไม่โอเค ก็ต้องบอกให้เขารู้บ้าง เขาเห็นเราตามใจ ไม่ว่าอะไร เขาก็ไม่ได้คิดหรอกว่าเราฝืนใจอยู่ อยู่ด้วยกัน มันก็ต้องมีเขามีเรา ส่วนใครจะมากจะน้อย มันก็แล้วแต่เรื่อง ใครจะยอมใครได้แค่ไหน พราวถามเพื่อนอีกว่าทำไมถึงยอม เพื่อนตอบง่ายๆ ว่า ก็เรารักเขานี่ เขาดีกับเรามากนะ ถึงกินเหล้าก็ไม่เคยเมากลับบ้าน ไม่เคยใช้กำลังกับเรา เงินทองก็ให้เราตามที่เขาตกลงกับเราไว้ไม่เคยขาด ของใช้ส่วนตัวเขา เขาให้เราเป็นคนจัดการหมด ซื้ออะไรมาให้ใช้ เขาก็ใช้หมด ไม่เคยงอแง วันพิเศษเขาก็ไม่เคยลืม พ่อแม่เราเขาก็ดูแลตลอด 

เขาสม่ำเสมอกับเราตลอดนะพราว ดีสม่ำเสมอ ที่ไม่ดีก็สม่ำเสมอเหมือนกัน เพื่อนหยุดพูด  หัวเราะเสียงใส พูดต่อว่า ก็ต้องรับทุกอย่างแหละ

พราวไม่ได้ไปหาเขาอีก บอกเขาว่า พราวขอเวลาให้ตัวเอง บอกภูมิว่าพราวคิดถึงพ่อแม่ ภูมิจะลางานพาพราวไปหา แต่พราวบอกภูมิว่า พราวอยากไปคนเดียว ตอนพราวไปถึง พ่อกำลังโวยวายว่ากิ๊กของแม่มาหาอีกแล้ว แม่ชวนพราวไปเดินเล่นนอกบ้าน เล่าให้พราวฟังว่า คนนั้นคือคนรักคนแรกของแม่ และแม่ก็ชอบเขา ชอบความสนุกสนาน ตลกโปกฮาของเขา แต่มันก็มาพร้อมกับความเรื่อยเปื่อย ไม่เป็นโล้เป็นพาย จนทุกวันนี้ที่แวะเวียนมาก้อร่อก้อติกกับแม่ เขาก็ยังใช้ชีวิตอย่างนั้น ถึงดูไม่ได้ลำบาก แต่ก็ไม่มีความมั่นคงให้มั่นใจเลย แม่ก็เลยเลือกแต่งงานกับพ่อ เลือกมาอยู่กับความเรียบและราบรื่น ไว้ใจได้ อย่างที่แม่ต้องการ ที่สำคัญแม่แน่ใจว่าพ่อรักแม่ แม่บอกว่า แม่ยังคิดถึงคนนั้นอยู่นานๆ ที แต่ตั้งแต่ย้ายกลับมาอยู่บ้าน แล้วเขารู้ว่าแม่กลับมา ก็แวะมาหาอยู่เรื่อย พ่อไม่ชอบเขาเพราะแม่ยังชอบเขาอยู่

แม่ถามพราวว่าทำไมจู่ๆ ก็มา แล้วยังมาคนเดียว มีปัญหากับภูมิหรือเปล่า

พราวกอดแม่ บอกแม่ว่าพราวแค่อยากมาพัก พราวกำลังนึกว่าพราวกำลังเจอทางเลือกเหมือนที่แม่เคยเจอ แต่พราวไม่อยากทำเหมือนแม่ ได้มั้ย

พราวกลับถึงบ้าน แค่มองเข้าไปก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ มีรูปแขวนที่ผนัง บนโต๊ะข้างโซฟามีตุ๊กตาเด็กผู้หญิงวางอยู่ พราวเดินเข้าไปใกล้ ถึงได้เห็นว่า รูปนั้นคือรูปที่พราวเอาลงมาแล้วไม่อยากเอาไปแขวนอีก ตุ๊กตาตัวนั้น น่าจะเป็นของใหม่ พราวไม่เคยเห็นอยู่ในบ้าน ภูมิเดินยิ้มเข้ามากอดพราว คำแรกที่ภูมิพูดคือ ขอโทษนะพราว

ภูมิจูงมือพราวเดินต่อไปที่โต๊ะกินข้าว กับข้าวอยู่ในจานสีขาว มีจานสีสวยพร้อมช้อนส้อมวางอยู่ข้างกัน  ภูมิถามพราวว่า  ถ้วยจานที่พราวเก็บไว้ไปไหนหมด  ภูมิหาไม่เจอ  เลยไปซื้อมาใหม่  พราวชอบสีนี้มั้ย

พราวยังอึ้ง  ถามภูมิว่า  ทำไม  เกิดอะไรขึ้น  ภูมิจับมือพราวไปจูบ  พูดซ้ำว่า ขอโทษนะ  ตอนพราวไม่อยู่  แม่ภูมิมาหา  มาเห็นบ้านก็บ่นภูมิยกใหญ่เลยว่าของสวยๆของพราวหายไปหมด  แม่บอกว่า  พราวอยู่บ้านทั้งวัน  ภูมิเข้าบ้านเดี๋ยวก็นอนแล้ว  จะให้บ้านสวยตามใจตัวเองได้ยังไง  แม่บอกว่าภูมิใจดำกับพราว  ภูมิขอโทษนะ  ลืมคิดไปเลยว่า  พราวเห็นบ้านทั้งวัน  บ้านมันก็ควรเป็นอย่างที่พราวชอบมากกว่า  พราวยังไม่ได้บอกเลย  ของไปไหนหมด  พราวค่อยๆตอบว่า  เอาไปให้...คนรู้จัก  เขาอยากได้ไปตากแต่งร้านอาหาร  ภูมิยิ้มให้พราวบอกว่า  งั้น  เราค่อยไปหาซื้อกันใหม่นะ  ภูมิขายงานได้ล็อตใหญ่เลย  ได้ Incentive เพิ่มด้วย  ภูมิให้พราวเลือกเลยนะ  อยากไปเที่ยวไหน  อยากซื้ออะไร  แล้วก็  พรุ่งนี้  เราไปหาซื้อตู้โชว์สวยๆมาวางมุมนี้นะ  พราวจะได้วางโชว์ได้เยอะๆ  แล้วก็ไม่ต้องทำความสะอาดทุกวันด้วย  ดีมั้ย

คืนนั้น  ภูมิจูบพราว  ถอดเสื้อผ้าพราว  แล้วก็ทำท่าจะเดินหน้าอีกแล้ว  พราวนึกถึงเขา  พราวตัดสินใจบอกภูมิว่า พราวไม่ชอบแบบนี้  ทำให้พราวรู้สึกมากกว่านี้ก่อนได้มั้ย  ภูมิรู้รึเปล่าว่า  ภูมิถึงอยู่คนเดียว  ภูมิชะงักไปนิดนึง  พราวคิดว่าภูมิจะทำต่อ  ไม่สนใจเหมือนที่ไม่เคยสนใจ  แต่ภูมิกลับถามว่า  พราวอยากให้ทำแบบไหน  พราวเอามือแตะหน้าอกตัวเอง  ภูมิจูบลงมา ใช้มือคลึงอีกข้างเบาๆ  ถามพราวว่า แบบนี้ดีมั้ย

แล้วครั้งนี้  ก็น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบปีที่พราวเสร็จก่อนภูมิ

ภูมิยังกอดพราวไว้  บอกพราวว่า  ภูมิขอโทษจริงๆนะ  ที่สนใจแต่ความรู้สึกตัวเอง  คิดว่าภูมิทำให้พราวสบายทุกอย่าง  พราวก็น่าจะมีความสุขแล้ว  ภูมิบอกแม่ว่าภูมิรักพราว  แต่แม่บอกว่า  ภูมิรักอย่างเดียวไม่ได้  ต้องสนใจด้วย  ภูมิให้พราวอยู่บ้าน  ก็ต้องทำให้บ้านน่าอยู่สำหรับพราว  ไม่งั้น  เกิดพราวอยากไปสนุกนอกบ้าน  ภูมิจะเป็นคนเสียใจเอง  ภูมิบอกอีกว่า  รูปวาดที่พราวติดไว้ในครัว  ภูมิจะเอาไปใส่กรอบให้  พราวพึมพำตอบว่า ภูมิใจดีจัง  พราวกะพริบตาถี่ๆ  ไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมา  บอกภูมิว่า  ไม่ต้องหรอก พราวจะเอาเก็บอยู่แล้ว

พราวลงมาตั้งแต่เช้ามืด  แกะรูปลงมาพับ  แล้วเอาไปเก็บรวมไว้กับของที่เก็บไว้ตั้งแต่สมัยเรียน  ส่งข้อความไปบอกเขาว่า  พราวขอบคุณสำหรับทุกอย่าง  และ ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้  แล้วพราวก็บล็อกเขาทุกช่องทาง  พราวเดินออกไปนั่งในสวน  ร้องไห้เสียให้สาแก่ใจ

ที่พราวต้องเก็บเขาไว้  ซ่อนอยู่ในใจไปตลอดกาล

Create Date : 06 มกราคม 2566		0 comments
Last Update : 6 มกราคม 2566 22:42:22 น.
Counter : 554 Pageviews.
Share Tweet