เรื่อง รัก ลึก อุ่น (Omega Verse) - บทที่ 44

เข็มบอกให้ผมไปทำงานต่อ  เดี๋ยวเขาเอารองเท้าไปคืนพี่นาราให้เอง ผมเดินแยกไปอีกทางแล้ว แต่ก็อดหันไปมองไม่ได้ ผมไม่ได้ยินว่าเข็มพูดอะไร แต่พี่นาราต้องไม่พอใจแน่ๆ หน้าเขาตึงยังกับเพิ่งไปฉีดโบทอกซ์มา ผมอดยิ้มให้ตัวเองไม่ได้ ผมชอบจังที่เข็มแสดงออกว่ารักผม ปกป้องผม ไม่สนสายตาแปลกๆ ที่มองเขา  ไม่แคร์ด้วยว่าใครจะเห็นผมเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ ไม่ใช่แฟนเขา

แขกบางคนในงานอยากได้น้ำส้ม ทั้งที่เป็นงานเลี้ยงน้ำชา คุณเต้ยคนที่รับจัด Catering วันนี้ เตรียมไว้ให้แล้ว ทั้งน้ำตาลทรายขาว น้ำตาลทรายแดง น้ำเชื่อมไซรัปด้วย แต่ก็มีคนอยากได้น้ำผึ้งอีก ผมเดาว่าที่คุณเต้ยไม่ได้เตรียมมา ก็น่าจะเพราะไม่ได้ตกลงกันไว้ก่อน ผมเลยบอกคุณเต้ยว่า ถ้าไม่ว่าอะไร ผมจัดการให้เอง ไม่ต้องรอถามเจ้าของงาน ผมเสิร์ชหาคาเฟ่ที่ใกล้ที่สุด โทรไปสั่ง ทั้งน้ำส้มและน้ำผึ้ง โอนจ่ายเรียบร้อย ทางร้านบอกว่ามีรถมาส่งให้ แต่ผมกลัวช้า น้องคนที่ไม่ค่อยสบาย ให้ผมยืมมอเตอร์ไซค์ไปเอาของกลับมาบริการแขกในงาน ผมช่วยเคลียร์ถ้วยจาน เก็บข้าวของจนคิดว่าเรียบร้อยแล้ว แต่อาม่าให้คนมาสั่งให้ผมอยู่ช่วยเก็บกวาดสถานที่จัดงานก่อน พอคนของอาม่าไป เข็มก็มาตามผม บอกว่า อาม่าให้เขาไปส่งเบลล์ ไม่ยอมให้รอให้ผมเสร็จงาน    ผมนึกอยากถอนหายใจออกมาดังๆ อาม่าหาทางให้เข็มได้ใช้เวลากับคนดีๆ ที่อาม่าเป็นคนเลือก แต่ประโยคสุดท้ายของเข็มก็ทำให้ผมยิ้ม เขาบอกให้ไปเจอกันที่บ้าน ไปกินข้าวเย็นพร้อมป๊าม๊า เข็มยังน่ารักกับผมเหมือนเดิม ยังมั่นคงกับผมเหมือนเดิม คนสวยคนดีของอาม่า ก็ไม่น่ามีผลอะไรกับเรา

ผมเห็นอาม่ามายืนดูผมยกโต๊ะยกเก้าอี้อยู่สักพักแล้ว ถึงได้ให้คนมาเรียกผมไปหา อาม่าพูดกับผมว่า ขยันดีนี่ เหมาะแล้วที่จะเป็นคนงาน ผู้หญิงที่นั่งข้างเข็ม คนหนึ่งเป็นลูกสาวของนักธุรกิจร้อยล้าน อีกคนทำงานบริษัทต่างชาติ เงินเดือนหลักแสน อาม่าคงเห็นผมไม่พูดอะไร เลยพูดต่อว่า ถ้าเข็มอยากได้เมียเป็นแม่บ้านเหมือนแม่เขา เบลล์ก็เหมาะสมดี แต่ถ้าอยากได้คนไปช่วยสานต่อธุรกิจของครอบครัว จีน่าเขาต้องทำได้ดีแน่ๆ สายตาดุๆ ของอาม่า จ้องผมเขม็ง ถามผมว่า แล้วคนต่ำๆ อย่างเธอ เป็นอะไรให้เข็มได้ ผมมองตอบสายตานั้นนิ่งๆ พูดเรียบๆ ว่า ไม่รู้ครับ เข็มไม่เคยบอกว่าอยากให้ผมเป็นอะไร เขาแค่บอกว่า รักเขามากๆ ก็พอแล้ว  อาม่าขึ้นเสียงใส่ผมว่า จะไม่ยอมเลิกกับเข็มใช่มั้ย จะมาทนให้คนเขาดูถูกทำไม กลับไปอยู่กับพวกเดียวกัน ก็ไม่มีใครว่าอะไรแล้ว แกคิดว่าเข็มจะปกป้องแกไปได้ตลอดหรือไง โง่

ถ้าสายตากับคำพูดของอาม่าคือมีดจริงๆ มันก็เฉือนเนื้อตัวหัวใจผมไปหลายแผลแล้ว ผมเจ็บ แต่ผมก็รู้ ผมต้องอดทน เพื่อเรา ผมไม่ตอบ แต่พูดกับอาม่าว่า  คุณนายจะทำอะไร  ไม่สนใจความรู้สึกผมได้  แต่ช่วยแคร์ความรู้สึกเข็มด้วยนะครับ ยกมือไหว้ลาอาม่า แล้วถอยหลังออกมา กลับไปทำงานต่อ ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่อาม่าปล่อยให้ผมออกมาเฉยๆ แต่ก็ดีแล้ว ผมอยากรีบทำงานให้เสร็จ จะได้ไปหาเข็ม

น้องคนนั้นอาการยังไม่ดีขึ้นเลย แต่ก็ยังอดทนอยู่จนงานเสร็จ เพราะกลัวไม่ได้ค่าแรง ผมสงสารก็เลยอาสาพาไปส่งโรงพยาบาล เพราะถ้าปล่อยให้ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอง ไม่น่าจะไปถึง ผมกะว่าจะแค่ไปส่ง แต่น้องเป็นเด็กต่างจังหวัด ไม่มีญาติไม่มีเพื่อนอยู่ในกรุงเทพเลย ผมก็เลยต้องอยู่ด้วย ผมกำลังจะโทร.หาเข็ม ก็มีลูกค้าโทร.เข้ามา คุยกับเขาเสร็จ ผมถึงได้รู้ว่าแบตเหลือแค่ 1% แล้วเครื่องก็ดับ ผมรู้ว่าเข็มต้องเป็นห่วงแน่ๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไง จะยืมมือถือน้องมาโทร. ผมก็จำเบอร์เข็มไม่ได้ ผมรอจนน้องหาหมอเสร็จ ขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งที่หอพัก แล้วค่อยหาแท็กซี่ไปบ้านเข็ม กว่าจะถึงบ้าน มันก็เลยเวลาที่ผมควรจะถังไปเกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว

ผมแทบตั้งตัวไม่ทัน ตอนที่เข็มวิ่งเข้ามากอดผมทั้งน้ำตา ละล่ำละลักถามว่า ผมหายไปไหนมา ไม่เป็นไรใช่มั้ย  แล้วก็กอดผมอีก กอดไว้แน่นจนผมต้องบอกให้ปล่อยผมก่อน ผมหายใจไม่ออก

เข็มเป็นห่วงผมมาก ม๊าเล่าตอนผมกินข้าวว่า เข็มตามหาผมทั่วไปหมด วุ่นวายยังกับผมเป็นเด็ก 3 ขวบ แล้วก็บอกให้ผมโทร.หาแม่ด้วย เข็มโทร.ไปบอกแม่ว่าจอมหาย ป่านนี้ตกใจแย่แล้ว เข็มพูดอ่อยๆว่า เขากลัวว่าอาม่าจะพูดอะไรไม่ดีจนผมไม่ไหวเหมือนคราวที่แล้วอีก เขาไม่ได้อยู่ด้วย จู่ๆ ผมมาหายไปอีก เห็นเข็มเป็นแบบนั้น ผมเลยตัดสินใจไม่เล่าให้ฟังว่าอาม่าพูดอะไรกับผม เพราะผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรมาก แค่เห็นว่าเข็มกลับมารอผม ไม่เถลไถลไปกับคนอื่น เป็นห่วงผม ถึงม๊าจะบอกว่ามันเยอะไป แต่เข็มก็ทำเพราะรักผม ใครจะเห็นผมต่ำต้อยยังไง ทำไมผมต้องสนใจด้วย

เข็มเอาบิลค่าเหล้าวันที่ผมเมาเละมายื่นให้ บอกให้ผมจ่ายคืนเขาด้วย เขาไม่ชอบที่ผมมีปัญหาแล้วไปพึ่งเหล้า  เขาบอกว่า ผมมีเขาแล้ว ก็อยากให้เล่า  อยากให้ระบายกับเขา ผมว่าเขายังอยากรู้ว่าอาม่าพูดอะไรกับผมหรือเปล่า ผมไม่อยากเห็นเข็มไม่สบายใจ ก็เลยเล่าแค่ว่า อาม่าชมว่าขยันดี สมกับเป็นคนงาน แล้วเปลี่ยนเรื่องไปถามเข็มว่า ผู้หญิง 2 คนที่นั่งข้างเขาเป็นใคร  เข็มเล่าเรื่อยๆ ว่า รู้จักทั้ง 2 คนก่อนหน้านี้นานแล้ว แต่ก็แค่รู้จัก ไม่ได้สนิท จีน่าทำงานเก่ง แล้วก็คุยเก่งด้วย ส่วนเบลล์พ่อแม่ให้อยู่ดูแลบ้าน เพราะมีพี่หลายคนไปช่วยงานอยู่แล้ว เบลล์ชอบตกแต่งบ้าน เอารูปของแต่งบ้านมาโชว์ให้ดู ชวนเขาไปดูด้วยกัน เข็มบอกว่าโดนอาม่าทำตาเขียวใส่ เพราะเขาตอบไปว่า พี่ยังไม่มีแพลนจะแต่งห้องใหม่เลย จอมเขาบอกว่าห้องนอนพี่ พี่ชอบ เขาก็ชอบ แล้วเขาก็ถามว่า ถามทำไม หึงผมเหรอ เข็มหัวเราะ ตาเขาแวววาวเหมือนรอฟังคำตอบ ผมรู้ว่าเขาอยากให้ตอบอะไร แต่ผมอยากตอบที่ตรงใจผม ผมตอบเขาไปว่า ไม่หรอก ผมรู้ว่าคุณไว้ใจได้ แต่เข็มไม่ยอม ผมลุกจากโซฟาที่นั่งคุยกันอยู่ จะไปอาบน้ำ เข็มก็ตามมากอดแล้วก็บ่นว่า ทีเขายังกลัวแทบตาย ตอนผมหายไป ผมไม่กลัวเขาหายบ้างเหรอ เด็กเอาแต่ใจ อยากให้ผมตามใจ แต่ผมอยากยั่วเขามากกว่า ผมก็เลยตอบไปว่า คุณหลงผม คุณไม่หายไปไหนหรอก

วันนั้น เราอยู่ในห้องน้ำด้วยกันนานมาก เข็มยังทำให้ผมมีความสุขจนสุดได้เหมือนเดิม ผมคงเป็นแม่บ้านที่เก่งเหมือนม๊าไม่ได้ ทำธุรกิจเก่งๆ ก็คงไม่ได้อีกเหมือนกัน แต่ผมเป็นคนที่ทำให้เข็มมีความสุขได้แน่ๆ

ตั้งแต่วันงานเลี้ยงน้ำชา อาม่าก็เงียบหายไป จนผมคิดว่า บางทีอาม่าอาจจะเลิกพยายามเรื่องเราแล้วก็ได้ เพราะเข็มไม่มีทีท่ากับผู้หญิงดีๆ ของอาม่าเลย เบลล์โทร.มา เข็มก็ให้ผมรับสายทุกที จีน่าชวนไปกินข้าว เข็มก็ตอบไปว่า ขอถามจอมก่อน จนผมคิดว่า ผมจะได้คบกับเข็มแบบสงบราบรื่นบ้าง แต่ผมคิดผิด

เข็มชวนผมไปงานมอเตอร์โชว์ เขาบอกว่า เขาได้บัตรเชิญจากบริษัทนำเข้ารถยี่ห้อที่เขาใช้อยู่ ให้ไปร่วมงานอีเว้นท์ ตรงกับวันหยุดร้านพอดี เขาเลยอยากให้ไปด้วย เข็มลงทะเบียนเข้างานแล้วถามผมว่า อยากไปดูอะไรก่อนมั้ย อีกนานกว่าจะถึงเวลา อันที่จริงผมก็อยากดูรถ แต่ก็ไม่อยากกวนกิเลสตัวเอง ถึงเข็มจะบอกว่า เขาจะซื้อให้ แต่ผมรู้ว่าผมไม่ควรรับ มันมากเกินไป ผมเลยชวนเข็มไปดูโซนขายอาหาร เผื่อจะได้ไอเดีย เอาไว้ใช้เวลามีลูกค้าจ้างไปออกงาน เข็มตามใจผม เดินนำผมผ่านบูทขายรถไปหลายยี่ห้อ ผมเห็นเขาทำท่าสนใจ แต่ก็แวะดูแป๊บเดียว เขาบอกว่า ไปดูที่คุณอยากดูก่อนดีกว่า ผมยิ้มตอบเขา ยังนึกในใจอยู่เลยว่า แฟนผมน่ารักจัง  แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ไม่ใช่แล้ว  แฟนผมไม่น่ารัก  ไม่น่ารักเลย

เราเข้าห้องน้ำกันเสร็จแล้ว กำลังจะเดินกลับเข้าไปในงาน ตอนที่ชายแปลกหน้า 2 คนเข้ามาทักผม แล้วเข็มก็ต่อยเขาจนหน้าแตกเลือดอาบ เพราะเขาพูดว่า ผมฮีตจนหน้ามืด ถึงกับจำไม่ได้ว่าเคยนอนกับเขา ผมไม่ชอบที่ 2 คนนั้นพูดกับผม  ทั้งๆที่ผมไม่รู้จักพวกนั้น แต่ผมก็ไม่อยากให้เข็มทำแบบนั้นเหมือนกัน ผมต้องใช้แรงทั้งตัว กว่าจะดึงเข็มให้ลุกขึ้นจากที่เขานั่งคร่อมทับคนปากเสียคนนั้นอยู่ เข็มขู่ 2 คนนั้นว่า ถ้าอยากมีเรื่องอีก ก็ไปแจ้งความได้เลย แล้วก็ลากผมออกจากตรงนั้น เดินลิ่วๆ ไปขึ้นรถ ผมกำลังจะดุเข็มว่า เขาไม่ทำตามสัญญาอีกแล้ว แต่เขากลับกระชากเสียงใส่ผมก่อนว่า มันเป็นใคร

ผมหันไปมองเข็มด้วยความรู้สึกว่า นี่คือเข็มขาวคนเดียวกันกับที่บอกรักผมหรือเปล่า เขาถามคำถามนี้เพราะอะไร เพราะเขาคิดว่า ผมเคยนอนกับคนนั้นจริงๆ เหรอ ผมตอบเข็มว่า ไม่รู้ ผมไม่รู้จัก แต่ดูเหมือนคำตอบของผม ยิ่งทำให้เข็มโมโห แล้วหลังจากนั้น เข็มก็พูดแต่คำที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากเข็ม คำถามที่ดูถูกผม ไม่เชื่อใจผม ทำไมเข็มต้องโกรธผม เขาควรจะไปโกรธ 2 คนนั้นที่พูดจาใส่ร้ายผม ไม่ใช่ผม แต่เข็มกลับไปเชื่อคำพูดร้ายๆ นั่น ผมปฏิเสธยังไง  เข็มก็ไม่ฟังผม สุดท้าย พอถึงบ้าน เขาก็ตะโกนใส่หน้าผมว่า จะโกหกไปถึงไหน ไม่มีอะไร มันจะพูดขนาดนั้นได้ยังไง แล้วก็กระแทกปิดประตูรถเต็มแรง ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมไม่อยากทะเลาะกับเข็ม ไม่อยากพูดอะไรกับเข็มอีกแล้ว ผมลงจากรถ เดินย้อนจะไปที่ประตูรั้ว เข็มตะโกนดังลั่นตามหลัง จอม หยุดเดี๋ยวนี้นะ ผมไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมปาดน้ำตาแล้วเดินต่อ คุยรู้เรื่อง แปลว่า ผมต้องรับว่าผมไปนอนกับคนอื่นมาจริง ฮีตจนนอนกับใครมั่วไปหมดจริง แบบนั้นใช่มั้ย เข็มถึงจะพอใจ ผมได้ยินเสียงเข็มเดินกระแทกส้นเข้ามาใกล้ ผมไม่อยากอยู่ใกล้เข็มเลยตอนนี้ แต่ผมก็ต้องหยุดเดิน เพราะม๊าเรียกไว้ ถามผมว่าจะไปไหน ไปยังไง อย่าออกไปเองแบบนี้ ม๊าเป็นห่วง  แล้วม๊าก็บอกคนขับรถให้ไปส่งผม ผมรู้ว่าผมไม่ควรร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ แต่เสียงเข็ม คำพูด ท่าทีของเขา มันบาดใจผมจนเจ็บไปหมด ทำไม ทำไมไม่ฟังผม ทำไมไม่เชื่อผม ผมเลวจนเข็มเชื่อไม่ได้หรือไง

ผมพยายามทำหน้าให้ดีแล้ว ไม่อยากให้แน่ตกใจ แต่พอเห็นหน้าแม่ ผมก็ไม่ไหวอยู่ดี ผมนั่งพิงไหล่แม่นิ่งๆ อยู่นานกว่าจะเล่าให้แม่ฟังได้ว่าผมเจออะไรมา ผมถามแม่ว่า เพราะผมเป็นโอเมกาหรือเปล่า คำพูดของผมถึงเชื่อไม่ได้ เข็มเชื่อคนแปลกหน้าแต่งตัวหรูหรา เข็มคิดว่าผมเลว  เขาคิดว่าผมมั่ว นอนกับใครก็ได้ทั่วไปหมดจริงๆ ใช่มั้ย ถึงได้ตะโกนใส่ผมซ้ำๆ ว่า โกหก จะโกหกไปถึงไหน

แม่ยังนั่งนิ่งให้ผมพิงไหล่อยู่ท่าเดิม แม่ไม่พูดอะไรเหมือนทุกที ปล่อยให้ความเงียบทำงานของมันไป แม่บอกผมเสมอเวลาผมเป็นแบบนี้ แม่รู้ว่าผมแค่อยากระบาย อยากรู้สึกว่ามมีที่พึ่ง ไม่ได้อยากได้คำปรึกษาตอนนี้ ผมนิ่งฟังเสียงในหัวตัวเอง ได้ยินเสียงรถผ่านหน้าบ้าน เสียงหมาเห่ารับกันเป็นทอด เสียงกรุ๋งกริ๋งจากโมบายที่ถูกลมพัด เสียงแม่ร้องเพลง

ฉันรู้ ฉันรู้ ตั้งแต่วันที่ฉันนั้นมีโอกาสได้ใกล้เธอ หัวใจฉันเองก็รู้ดี เธอคือ คนนั้น คนที่ฉันไม่เคยคิดฝันว่ามี แล้วเธอ แล้วเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้

แม้ว่าการตัดสินใจ ของฉันจะผิดพลาดมาสักเพียงไหน ก็ไม่อาจเปลี่ยนหัวใจไปจากนี้

ทำไมแม่ร้องเพลงนี้ตอนนี้ ไม่ใช่แค่แม่ แต่คนที่ได้ไปงานแต่งงานของพ่อกับแม่ พูดเหมือนกันหมดว่า พ่อตั้งใจร้องเพลงนี้ให้แม่

หยุดไม่ได้แล้วทุกๆ อย่าง ใจของฉันนั้นรักเธอตั้งแต่เราได้พบหน้า สบสายตากันและกัน ห้ามไม่ได้แล้วหัวใจ จะไม่ยอมปล่อยเธอให้ไปจากฉัน แม้ต้องเจ็บสักเท่าไหร่ แม้จะต้องแลกกับสิ่งไหน ฉันยอม

ผมเอียงหัวไปพิงพนักเก้าอี้แทนไหล่แม่ ถามด้วยเสียงเพลียๆ ว่า แค่จอมรักเขา จอมต้องยอมให้เขาทำได้ทุกอย่างเลยเหรอแม่ แม่กอดไหล่ผม ดึงให้กลับมาชิดตัวแม่อีก บอกผมว่า แค่ยอมฟังเขา ตอนเขามาง้อ แค่นั้น ผมบอกแม่ว่า เข็มไม่มาหรอก เขาเห็นจอมเป็นคนเลวขนาดนั้น เสียงผมเบาลอยจนตัวเองได้ยินเสียงตัวเองก็ยังใจหาย แต่แม่กลับบอกว่า ถ้าเข็มจะไม่มา เขาก็คงไม่มา ตั้งแต่วันที่ผมบอกแม่ว่าเขาขืนใจผม แม่พูดอีกว่า แม่เคยบอกแล้ว รัก ไม่ได้แปลว่า รู้จัก ผมแค่ต้องเรียนรู้ ที่จะอยู่กับเข็มคนที่ผมเจอวันนี้ ถ้าผมไม่อยากเลิกกับเขา

แม่บอกอีกว่า พ่อตั้งใจร้องเพลงนั้นให้แม่ในวันแต่งงาน ไม่ใช่เพราะจะยอมแม่ทุกอย่าง แต่พ่ออยากบอกว่า  พ่อยอมไม่มีแม่อยู่ในชีวิตอีกต่อไป ไม่ได้แล้ว

ผมเอาโมเดลอุลตร้าแมนขาหักออกมาเช็ดทำความสะอาด พ่อไม่ได้ยอมแม่ทุกอย่างจริงๆ อย่างน้อย เจ้านี่ก็เป็นหลักฐาน ผมว่าแม่คงห้ามพ่อแล้ว เพราะราคามันแพงมาก สำหรับคนฐานะอย่างเรา แต่พ่อก็อยากทำให้ผม ผมจำได้ว่า หลังจากพ่อตายได้เดือนหนึ่ง ก็มีคนโทร.มาบอกให้แม่ไปเอาของ พอแม่เห็นของ แม่ก็ร้องไห้ แล้วก็พูดว่า แม่ขอโทษ แม่มาเล่าตอนเอาโมเดลให้ผมว่า ตอนนั้น แม่เดาไปสารพัดว่าพ่อออกไปไหน ไปทำอะไรกันแน่  ทำไมต้องทำหลบๆ ซ่อนๆ ยิ่งคิด เรื่องมันก็ยิ่งร้าย จนวันที่ร้านขายโมเดลโทร.มาถามว่า พ่อยังต้องการโมเดลอีกมั้ย เห็นหายไปนาน มีคนมาขอซื้อ ถ้าไม่เอาแล้ว จะขายให้ แม่ไปดูที่ร้าน ถึงได้รู้ว่า พ่อแอบออกไปประกอบโมเดลให้ผม  ไม่ได้แอบไปทำอะไรแย่ๆอย่างที่แม่คิด

ผมเก็บอุลตร้าแมนกลับเข้าตู้ 2 คนนั้นเป็นใคร ทำไมต้องมาทำให้เข็มเข้าใจผิดผม ป้านารี พี่นารา อาม่า ยังมีใครอยากให้เราเลิกกันอีก แต่อันที่จริง จะมีอีกกี่คนก็ไม่สำคัญเลย ถ้าเข็มจะไม่เป็นแบบนี้ แม่ขอโทษพ่อหลังจากที่รู้ความจริง เข็มจะทำเหมือนกันหรือเปล่า

เข็มไม่ส่งข้อความ ไม่โทร.หาผม ผมจะเอาอะไรไปทำให้เข็มเห็นว่าความจริงคืออะไร  ผมมีแต่คำพูดที่เข็มไม่เชื่อ  แต่ทำไมผมต้องทำ  ในเมื่อความจริง  คือผมไม่เคยทำแบบนั้น  ไม่ว่าจะกับสองคนนั้น  หรือคนอื่น  ปัญหามันอยู่ที่เข็มไม่ไว้ใจ  ไม่เชื่อใจผม

ผมนึกถึงพ่อ ขอให้พ่อช่วยดลใจให้เข็มมั่นใจในตัวผม หายโกรธ แล้วกลับมาหาผมเร็วๆ อย่าให้เรื่องเล็กๆ แค่นี้ ทำให้เราต้องห่างกันนานนักเลย แค่คิดว่าผมต้องทนคิดถึงเขาไปถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมก็เหนื่อยแล้ว

ผมกลับจากบ้านแม่มาที่ร้านแต่เช้า นึกว่าจะได้เห็นอะไรที่แสดงว่าเข็มมาหาผมแล้ว แต่ก็ไม่มี  ผมพยายามตั้งใจทำงาน แต่มันก็ยากจัง ผมอยากโทร.หา แต่ถ้าเข็มยังไม่หายโมโห ผมก็ไม่อยากฟังอะไรอย่างที่ผมได้ยินจากเขาเมื่อวานอีก วันนั้นผมรอทั้งวัน คืนนั้นก็รอ รอให้เขามาขอโทษ รอจะบอกเขาว่า ผมรักเขา แต่เขาก็ไม่มา แล้วผมก็ทำฟ้าน้อยเปื้อนอีกแล้ว

คืนนั้นผมฝันว่ามีคนเอาผ้าสีสวย เนื้อนุ่มลื่นมาใส่มือผม ผ้าสวยจนผมหลง ลูบคลำด้วยความพอใจ แต่จู่ๆ มันก็ลื่นหลุดไปจากมือผม ทั้งที่ผมกำไว้แน่นแล้ว ผมพยายามจะคว้ากลับมา แต่ผ้ากลับเลื่อนห่างออกไปเรื่อยๆ ผมวิ่งไล่ตามสุดกำลังจนผมตื่น เพิ่งจะตี 5  ผมเปิดดู เข็มไลน์มาตั้งแต่ตี 4 กว่า ว่าเขากำลังจะออกจากบ้าน ข้อความต่อมาเป็นรูปหน้าร้านโจ๊ก แล้วข้อความล่าสุดก็เด้งขึ้นมา เข็มกำลังมาหาผม เอามื้อเช้ามาส่ง

ผมเห็นกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ก่อนเห็นหน้าเข็มอีก ผมเกือบจะยิ้มอยู่แล้ว แต่ผมรอดูว่าเข็มจะพูดอะไร เขาส่งช่อกุหลาบให้ผม ยิ้มหวานสุด ก่อนจะบอกว่า มีโจ๊ก ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ กินด้วยกันนะครับ ผมรับถุงจากมือเข็มไปวางไว้บนโต๊ะ วางช่อดอกไม้ไว้ข้างๆ กัน กำลังจะเดินไปหยิบถ้วยจาน เข็มก็เข้ามากอดผม พูดอยู่ข้างหูว่า ผมขอโทษนะ ผมเข้าใจผิดเอง ผมรู้แล้วว่ามีคนจ้างพวกนั้นมาใส่ร้ายคุณ ผมดันตัวเข็มออก ถามเข็มว่า คุณว่าอะไร คุณรู้ รู้ได้ยังไง เข็มตอบว่า ก็ให้คนไปสืบ ผมถอยหลังห่างออกมาอีก มันเกือบจะดีอยู่แล้ว แต่.... ผมถามเข็มว่า ทำไมต้องให้คนไปสืบ  ทำไมเข็ม ทำไมคุณเชื่อผมเลยไม่ได้ ผมยังเชื่อคุณได้เลยว่าคุณไม่ได้มีอะไรกับพี่นารา ทั้งๆ ที่บนตัวคุณมีทั้งน้ำหอม ทั้งลิปสติก ไม่ อย่ามาโดนตัวผม ผมถอยหลังออกมาอีก น้ำตาผมไหลอีกแล้ว ตอนผมพูดประโยคนั้น ออกไป ผมเป็นแค่โอเมกาที่คุณเชื่อไม่ได้ คุณไม่เชื่อผม ไม่ไว้ใจผม แล้วคุณมาทำไม ออกไป  เข็มยังขยับเข้ามา พูดกับผมว่า ฟังผมก่อน ผมแค่อยากรู้ความจริง ยิ่งฟังผมก็ยิ่งเจ็บ ผมตะโกนใส่เข็มว่า ความจริงก็คือ คุณไม่ฟังความจริงที่ผมพูดไงเข็ม คุณถึงต้องไปหาความจริงจากคนอื่น ออกไป๊!!! ผมเงื้อกำปั้นใส่เขา เข็มถึงได้ยอมหยุด แต่เขาก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น และผมก็ทนไม่ไหวแล้ว ผมทรุดตัวลงกับพื้น ก้มหน้าลงซบกับเข่าตัวเอง เสียงพูดผมปนไปกับเสียงสะอื้น ผมขอร้อง ออกไป ออกไปก่อนได้มั้ย

เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา 2-3 ก้าว แล้วก็ถอยห่างออกไป เสียงประตูเปิดแล้วก็ปิด แล้วผมก็นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น จนผมรู้สึกว่าน้ำตาหมดตัวแล้ว ถึงได้ลุกขึ้น ของทุกอย่างที่เข็มเอามายังอยู่บนโต๊ะ ผมเอาทั้งหมดลงถุงดำ และจัดการกำจัดมันออกจากร้าน

ผมไม่อยากเห็นหน้าเข็ม ไม่อยากเห็นของของเข็มด้วย

ผมไม่รู้ว่าผมทำตัวปกติอยู่ได้ยังไงทั้งวัน ผมยิ้มให้ลูกค้าประจำ จัดการกับลูกค้าเรื่องเยอะ แก้สถานการณ์ให้ลูกค้าที่อยากกินของที่เราไม่มีให้ลูกค้าพอใจ ผมทำได้ทั้งหมดโดยที่ไม่ระเบิดอารมณ์ใส่ใครเลย บางที มันอาจจะเป็นเพราะผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่า ระหว่าง เสียใจกับโกรธ ผมควรไปอยู่ข้างไหน หรือผมไม่ควรอยู่ทั้ง 2 ที่ เพราะเข็มก็มาง้อแล้ว มาขอโทษแล้ว แต่พอตอนค่ำ ผมเห็นเข็มเปิดประตูร้านเข้ามายิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็เดินขึ้นห้องไป ผมก็อดโมโหไม่ได้อีก

ตอนผมเข้าไปในห้อง เข็มอยู่ในชุดนอนแล้ว บนโต๊ะตรงหน้าเขามีกล่องกระดาษที่มีตัวหนังสือญี่ปุ่นวางอยู่ เข็มพูดยิ้มๆ ว่า เพื่อนจะกลับจากญี่ปุ่นพอดี เลยฝากเขาซื้อมา ช็อกโกแลตยี่ห้อนี้ ที่ญี่ปุ่นดังมากเลยนะ คุณเคยกินมั้ย ผมรู้ว่าผมไม่ควรพูดแบบนั้น แต่อารมณ์ผมแปรปรวนตั้งแต่เห็นเขา แล้วผมก็ไม่อยากควบคุมมันด้วย ผมตอบเข็มว่า ผมเป็นโอเมกาจนๆ ไม่มีปัญญาซื้อกินหรอก แล้วก็ไปอาบน้ำ ออกมาอีกที เข็มก็ไปนั่งอ่านหนังสืออยู่บนที่นอนแล้ว เขาบอกว่า เอาช็อกโกแลตไปเก็บในตู้เย็นให้แล้ว ผมมองเขานิ่งๆ จนเข็มหลบตาไปเอง ผมจัดการเรื่องส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ก็ไปเปิดตู้ หยิบผ้านวมออกมา เดินมาหยิบหนอนจากเตียง วางทั้ง 2 อย่างไว้บนพื้น แล้วบอกให้เข็มลงไปนอนข้างล่าง

เข็มมองผม ไม่พูดอะไร แต่ทำหน้าไม่เห็นด้วย แล้วก็ไม่ยอมลุกจากเตียง ผมเลยเอาทั้ง 2 อย่างมาถือไว้ แล้วพูดกับเข็มว่า งั้นคุณก็นอนไป ผมจะไปนอนที่อื่น เข็มรีบลุกจากเตียงมาจับแขนผม รีบพูดว่า จอม จอม โอเค ผมนอนพื้นก็ได้

ผมตื่นมาเข้าห้องน้ำ เห็นเข็มนอนเงียบก็คิดว่าเขาหลับ แต่พอผมขึ้นเตียง เขาก็ตามขึ้นมากอดผม รีบพูดว่า ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมกัดปากตัวเองนิ่ง ถึงไม่ตั้งใจ เขาก็ควรต้องรู้ว่าผมเจ็บมาก ผมทำตัวแข็ง ถามเขาเสียงแข็งว่า จะลงไปเอง หรือจะให้ผมถีบลงไป เข็มเรียกชื่อผมเสียงอ่อยๆ แต่พอเห็นผมยังทำตัวแข็ง เขาก็เลยปล่อย แล้วกลับลงไปนอนที่พื้นตามเดิม

เข็มตื่นแต่เช้ามาก ออกไปซื้ออาหารเช้ากลับมา แต่พอเห็นกาแฟไข่ลวกวางอยู่บนโต๊ะ ส่วนผมนั่งอยู่ที่อีกโต๊ะ กำลังกินแซนด์วิช หน้าเข็มก็เริ่มไม่ดีแล้ว ยิ่งพอผมบอกให้เขาเอาของที่ซื้อมาให้ผมกลับไปกินเอง เข็มก็ยิ่งหน้าเสีย ผมเก็บแก้วจานไปล้าง แล้วเอาช็อกโกแลตออกจากตู้เย็นมาให้เข็ม พูดสั้นๆ ว่า เอากลับไปด้วย

เข็มกินมื้อเช้าเสร็จแล้วก็เดินคอตกกลับไป ผมนึกว่าเขาจะเซ็งจนไม่อยากมาแล้ว แต่พอตอนค่ำ เขาก็มายิ้มให้ผมอีก

ผมเปิดประตูเข้าไปเจอห้องมืดๆ แล้วก็รู้สึกว่าโดนจุ๊บแก้ม โดนกอด โดนซุกไซ้ หัวใจผมเต้นแรง แต่มันไม่ได้ ถ้าเข็มยังเชื่อคนอื่นมากกว่าผม ผมหันหน้าหนี ถามด้วยเสียงที่พยายามให้เย็นที่สุด ทั้งที่ข้างในผมกำลังระอุว่า คุณจะทำอะไร จะขืนใจผมอีกรึไง เข็มชะงักไปเลย ดีแล้ว เขาไม่ควรรู้ว่าร่างกายผมกำลังต้องการเขา ผมพูดกับเขาต่อว่า ถ้าไม่ทำก็ปล่อย ผมจะไปอาบน้ำ

หน้าตาเข็มดูไม่สบอารมณ์เลย เขาถามว่าแต่งตัวจะไปไหน ผมเช็กความเรียบร้อยตัวเองอีกรอบ หยิบกุญแจรถ แล้วหันไปบอกเข็มว่า จะไปกินเหล้า เข็มดูหงุดหงิดกว่าเดิมอีก พูดเหมือนบ่นว่า ขับรถไปคนเดียว  เมาแล้วจะกลับยังไง ผมไปด้วย แล้วรีบลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เรานั่งรถด้วยกันไปเงียบๆ จนผมเบี่ยงรถขึ้นทางแยกเข้าสนามบิน เข็มถึงได้ถามว่า นี่คุณจะไปไหน แม่โทร.เข้ามาพอดีว่าลงเครื่องแล้ว ผมบอกให้แม่ไปรอชั้น 4 ผมใกล้ถึงแล้ว พอเข็มเห็นแม่ ก็หันมามองค้อนผม แล้วลงไปช่วยแม่ยกของใส่รถ แม่ทักเราว่า ดีกันแล้วเหรอ ถึงมาด้วยกันได้ ผมตอบแม่ว่า เปล่า เข็มแค่อยากมาดูว่าจอมจะโกหกอะไรเขาอีก เข็มรีบเถียงว่า ไม่ใช่นะครับ ก็จอมโกหกผมว่าจะออกมากินเหล้า ผมเลยตามมา ผมค้อนกลับใส่เข็ม พูดกับเขาว่า คุณก็คิดว่าผมโกหกอยู่แล้วนี่ ก็แค่โกหกเพิ่มอีกเรื่อง

ผมไปส่งแม่ที่บ้าน ก่อนลงจากรถ แม่พูดกับผมว่า งอนแค่พองามนะ เดี๋ยวเขาง้อไม่ไหว เข็มลงไปช่วยแม่เอาของเข้าบ้าน ไม่รู้แม่พูดอะไรกับเข็ม ดูเขาอารมณ์ดีขึ้น กลับไปถึงห้อง เขาก็เอาหมอน ผ้าห่ม ไปนอนที่พื้นเอง  เข็มพูดขึ้นมาลอยๆ ว่า ผมไม่ได้ตั้งใจว่าคุณโกหก ผมแค่ไม่คิดว่าจะมีใครอยากให้เรามีปัญหากันมากขนาดนั้น หายโกรธผมได้แล้วนะ

ผมขยับตัวไปจนชิดขอบเตียงด้านที่ไกลจากเข็ม นอนหันหลังให้เขา กอดฟ้าน้อยไว้กับอก มาง้อผม แต่ไม่เข้าใจผม จะมาทำไม ผมไม่อยากให้มาแล้ว

***เครดิต*** เพลง ยอม - ศิลปิน  บอย โกสิยพงษ์

Create Date : 26 เมษายน 2567		0 comments
Last Update : 26 เมษายน 2567 17:42:51 น.
Counter : 47 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet