ผมเป็นมะเร็ง และผมอกหัก

ผมอยู่กับการเป็นผู้ชายอกหักมาแล้ว 6 ปี ตอนที่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็ง ผมรู้ว่าแม่เสียใจ แล้วก็อยากโทษอะไรสักอย่าง แม่ก็เลยบอกว่า เพราะเขา ทำให้ผมป่วย ผมควรลืมเขาได้แล้ว แม่พูดยังกับว่า ถ้าผมลืมเขาได้ ผมจะหาย

ทั้งที่ในความเป็นจริง เขาคือความรัก และมะเร็งก็ไม่ได้สนใจเขามากกว่าร่างกายของผม

ตั้งแต่เขาตัดสินใจเลือกเดินต่อไปบนเส้นทางที่ไม่มีผม ปลายทางชีวิตที่เคยฝันว่าจะมีด้วยกัน มันก็เลือนรางไปหมด ผมไม่เห็นตัวเองอยู่ที่ไหน กับใครเลย มันว่างเปล่าไปหมด และก็เป็นอย่างนั้นอยู่นาน จนวันที่หมอยืนยันผลตรวจว่า ผมเป็นมะเร็ง จริงๆ

อยู่ๆ ปลายทางชีวิตของผมก็กลับชัดขึ้นมาอีก ไม่ว่าเขาจะอยากอยู่ที่ปลายทางนั้นด้วยหรือไม่ ผมก็อยากให้เขาอยู่ด้วย ผมบอกตัวเองว่าผมจะสู้ ผมยังอยากอยู่เพื่อรักเขา

แต่ชีวิตก็คือชีวิต ไม่มีใครบอกได้ว่าปลายทางของใครจะถึงก่อนกัน ผมเห็นปลายทางที่ใกล้เข้ามาทุกที ตามผลการรักษาที่ไม่ได้ดีขึ้นเลย 7 ปีที่ผมยังลืมเขาไม่ได้ เวลาที่ไม่รู้ว่าเหลืออยู่เท่าไหร่นี้ ผมอยากอนุญาตให้ตัวเองได้รักเขาให้สุดเท่าที่ผมอยากทำ ผมเจ็บมา 7 ปีแล้ว ถึงจะต้องรับรู้ว่าเขาไม่เหลือความรู้สึกอะไรให้ผมแล้ว มันก็คงไม่เจ็บมากไปกว่านี้ แล้วก็คงไม่เจ็บนานด้วย

ผมส่งข้อความไปหาเขาทางไอดีไลน์อันเดิม แค่คิดว่าจะทิ้งข้อความไว้ ผมไม่รู้ว่าเขายังใช้อยู่หรือเปล่า ผมตื่นเต้น ไม่รู้จะมีอะไรตอบกลับมามั้ย ผมแทบทำมือถือตกพื้น ตอนที่เขาวิดีโอคอลกลับมา หลังจากผ่านไปแค่ 2-3 นาที แต่อาจไม่ใช่เขาก็ได้ อาจจะแค่กดผิด เสียงสัญญาณเรียกยังดังไม่หยุด ผมหายใจเข้า ภาวนาขอให้เป็นเขา แล้วก็เป็นเขาจริงๆ

เขาดูดีใจที่เห็นผม ผมเองก็ดีใจที่เห็นเขา แต่แล้วผมก็กลัวอีก ผมรู้เรื่องเขาน้อยมาก นับตั้งแต่เขาจากไป ผมรู้แค่ว่าเขามีลูก ลูกเขาไม่ค่อยสบาย แล้วเขาก็เลิกทำงานเพื่อมาดูแลลูก เขาอาจดีใจที่เห็นผม แต่เขาอาจไม่ได้อยากคุยกับผมก็ได้

เขาบอกว่าเขาต้องนอนแล้ว เพราะเขาต้องดูแลลูก ผมบอกเขาว่า ผมว่าง ถ้าเขามีเวลา ผมอยากให้โทร.มาหา เขารับปากว่าเขาจะโทร.มา

มันดีกว่าที่คิด บางที วันสุดท้ายของผม อาจจะไม่โดดเดี่ยวอย่างที่ผมกลัวก็ได้

เขาโทร.มาหาผมจริงๆ เขามีเวลาคุยกับผมวันละนิดหน่อยตอนลูกหลับ แต่เขาก็โทร.มาทุกวัน เขาเล่าเรื่องตัวเอง เรื่องลูก เรื่องความฝันที่ทำให้เขายอมทิ้งผมเพื่อตามมันไป และตอนนี้ มันจบแล้ว ลูกเขาป่วยหนักกว่าที่ผมเห็นในข่าว เขาเต็มใจทำหน้าที่พ่อ 24 ชั่วโมง เพราะเขารู้ว่าลูกมีเวลาให้เขาได้อยู่ด้วยอีกไม่มากแล้ว ผมเข้าใจความเหนื่อย ความกลัวของเขา เขาพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่เขาก็ยังอ่อนแอเกินไป เขาร้องไห้กับผม เขาทำให้ผมรู้สึกว่าผมต้องแข็งแรงให้ได้มากกว่านี้ ผมรักเขา ทุกความรู้สึกสุขทุกข์ที่เขาเล่าให้ผมฟังทุกวัน ไม่ว่าจะเพราะอะไร เขาก็ทำให้ผมรู้สึกว่า เขาต้องการผม มีบางครั้งที่ผมอยากรู้ว่าเขายังรักผมบ้างมั้ย แต่ถ้าคำตอบมันจะเป็นแค่ว่า เขาอ่อนแอและต้องการแค่ใครสักคน ผมไม่รู้ว่าผมจะทนฟังได้มั้ย ผมเลือกจะรับรู้แค่นั้น เลือกให้เขารู้แค่นั้น

จนวันหนึ่ง เขาก็เดินทางไกลมาหาผม มาบอกผมว่า เขาขอโทษ เขารักผม สิ่งที่ทำให้เขาทิ้งผมไป มันคือความเห็นแก่ตัว ไม่ใช่ความรัก ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ เขาไม่เคยรักใคร นอกจากผม ผมคนเดียว ความรักของเขาทำให้ผมอ่อนแอ ผมถามเขาตอนที่เรานอนกอดกันว่า อยู่ด้วยกันได้มั้ย ผมถามทั้งๆ ที่รู้ คำตอบไม่มีทางเป็นอย่างอื่น เขาคิดว่าผมยังมีเวลาให้เขาทั้งชีวิต เพราะผมรักเขา เขาขอใช้เวลากับลูกเขาก่อน ผมได้แต่นอนกอดเขา แล้วปล่อยให้น้ำตาไหล ถ้าเขาตอบว่าเขาจะทิ้งลูกมาอยู่กับผม ผมก็คงเกลียดเขา จะบอกเขาเรื่องผม แล้วต้องใช้ชีวิตที่ต้องเห็นเขาเดินหน้าสู่ความแตกสลาย ตอนที่คนที่เขารักที่สุด 2 คน กำลังจะจากเขาไป ผมเองที่ทนดูไม่ได้

สุดท้าย ปลายทางของผม ก็เป็นอย่างที่ผมเลือก ผมได้ทำหน้าที่เป็นคนรักที่ดีให้เขา เขาได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีของลูก ได้เป็นคนรักของผม ได้แชร์สุขทุกข์ของเขากับผม

เส้นทางอาจไม่ดีนัก แต่สำหรับปลายทางที่ใกล้จะถึง ผมพยายามเตรียมไว้ให้เขา แหวนวงที่ 8 จดหมายลา และกระดูกตรงที่ใกล้หัวใจ แม่ยังทำท่าโกรธๆ ตอนผมขอให้แม่ช่วยเก็บไว้ให้เขา ใครๆ ก็คิดว่าเขาใจดำ ทำกับผมอย่างนั้นแล้วยังจะไปรักเขาจนวินาทีสุดท้าย มีแต่ผมที่เข้าใจตัวเอง ผมไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้เขาร้องไห้ แค่ได้เป็นคนรักของเขาจนวันตาย มันก็ดีที่สุดแล้ว

ผมหลับตาลง ถ้าผมได้ตื่นก่อนถึงปลายทาง ผมคงได้เขียนจดหมายถึงเขาอีกสักฉบับ

Create Date : 29 ตุลาคม 2565
Last Update : 29 ตุลาคม 2565 17:34:48 น.		0 comments
Counter : 360 Pageviews.
Share Tweet