การเดินทางไกลวันที่ 4 .....คืบก็ทะเล ศอกก็ทะเล ตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ ฟังเทศน์หลวงพ่อ ทำกรรมฐานมีความสุขมาก ตีห้าลุกไปทำกับข้าว เตรียมข้าวของเพื่อไปเกาะมันนอก วุ่นๆ จัดโน่นเตรียมนี่อยู่ ฟังเสียงพูดคุยกันแล้ว เราทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จัดๆๆๆๆของลงตระกร้า และปิ่นโต แล้วเอามากองๆไว้รวมกัน เฮ้อ.....ยังกะย้ายบ้าน เรือที่เราไปเป็นเรือเร็ว ลำเล็กนิดเดียว โหลดคนเข้าไป 10 คน ข้าวของอีกพะเรอเกวียน เรือเพียบจนท้ายจม เราขยับขึ้นไปอยู่ข้างหน้าข้างคนขับเรือ เพื่อนสองคนย้ายไปนั่งที่ที่นั่งด้านหน้าของเรือ ติดกับหลวงพี่เพื่อถ่วงน้ำหนักให้มาข้างหน้าบ้าง ข้าวของที่ขนไปเพียบนั้นทำให้เราไม่มีที่นั่ง ต้องแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างคนขับเรือและแม่ชี เรือโคลงมาก และที่ยึดจับไม่แน่นหนา ที่นั่งแคบมากไม่ถนัด ทำให้เราต้องเกร็งและทรงตัวไว้ให้มั่นคง ไม่รู้ว่าใครเมาคลื่น ต้องเอายาดมมาให้ดมกัน เรือวิ่งไปแค่ครึ่งชั่วโมง ทั้งๆ ที่ควรจะใช้เวลาน้อยกว่านั้น แต่เพราะเรือหนักไป เรามองเห็นท้ายเรือจมลงไปในน้ำ น้ำเข้ามาใต้ท้องเรือเป็นระยะๆ คิดว่า ถ้าเรือล่มจะทำอย่างไรไม่มีใครใส่ชูชีพสักคน แล้วยังมีเด็กเล็กๆ มากับเรือด้วย มองไปที่เสื้อชูชีพที่กองไว้ ถึงเวลามันจมจริงๆ จะโยนให้ใครทันมั้ยเนี่ย คนขับเรือมองเราแล้วยิ้มให้อย่างเข้าใจกัน เรือที่แบกชีวิตหลายชีวิตไว้เพียบขนาดนี้ ไม่ต่างอะไรกับชีวิตคนเรา ที่แบกอะไรต่ออะไรไว้เยอะแยะ ดูจะหนักหนาสาหัสเอาการ ฝ่าคลื่นลมมรสุมออกไปหาทะเลกว้างใหญ่ ในขณะที่คนอื่นต่างก็ไม่รู้ไม่ชี้ ต้องใช้ทั้งกำลังกายและกำลังใจเท่าที่มีอยู่ ที่จะพาทุกคนไปให้ถึงฝั่ง ประคับประคองเรือชีวิตให้พ้นไปในแต่ละวันๆ เพื่อที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่ ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างนั้น รู้ทั้งรู้ก็ยังแบก หน้าที่ไง หน้าที่ที่ยังวางไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่า....ไม่รู้จะแบกไปทำไมกัน แต่ก็ไม่วางซะที หรือหากจะหนีไปคนเดียวให้มันสุดทาง โดยไม่ต้องห่วงพะวงกับใครเลย ดูจะเป็นการเห็นแก่ตัวเหมือนกันนะ เอาอะไรมาตัดสินล่ะ ว่าอะไรคือสิ่งสมควรทำ แต่ถึงที่สุดแล้ว คงจะแบกใครไปไม่ได้ เรือจมเมื่อไหร่ อย่างดีก็แค่โยนชูชีพให้กันเท่านั้น ต่างคนต้องต่างช่วยตัวเองต่างหาก ใครจะช่วยใครได้ละหนอ แล้วเรือก็วิ่งฝ่าคลื่นไปถึงเกาะจนได้...... ขณะนั่งอยู่ริมทะเล มองคลื่นลูกแล้วลูกเล่าซัดเข้าหาฝั่ง แล้วแตกกระจายหายไป คลื่นไม่ว่าจะลูกเล็กหรือใหญ่ต่างวิ่งเข้ามาชนฝั่ง แล้วย้อนกลับไปแล้ววิ่งกลับมาชนฝั่งอีก วนเวียนอยู่ในทะเลอย่างนี้ตลอดเวลา ชีวิตไม่ต่างอะไรจากคลื่น เกิดแล้วเกิดอีก หนีไม่พ้นตายสักที ว่ายวนอยู่ในทะเลของวัฏฏะ ทะเลที่เวิ้งว้าง หาฝั่งไม่เจอ ก็ไม่รู้จักเข็ด เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิด ไม่ไปไหนสักทีเลยเรา อยู่มันแค่เนี้ยะ ไปเดินลุยน้ำอยู่คนเดียวริมทะเล ชายหาดเต็มไปด้วยก้อนหินเล็กๆ ต้องใส่รองเท้าเดินเพื่อไม่ให้หินบาดเท้า เราชอบทะเล มีความสุขเวลาอยู่กับน้ำเสมอ คิดถึงใครๆที่บอกชอบทะเลเหมือนกัน อืมม ทะเลมันลึกล้ำนะเหมือนใจคนเลย รู้หน้าไม่รู้ใจ แต่รู้ว่าคิดถึงอะไรหลายอย่างก็แล้วกัน ไปเดินดูเต่าทะเลที่เขาอนุรักษ์พันธุ์ไว้ เดินไปไกลมากๆ เป็นกิโลๆ มั้ง อ้อมไปตามทางที่เขาทำไว้ยื่นลงไปในทะเล มองเห็นน้ำใสแจ๋ว เห็นปลาชิ้งชั้งตัวเล็กๆ หลายฝูง เป็นหลายแสนตัว หอยเม่น ปลาดาว ปลิงทะเล ปูทะเล และแมงดาทะเลตัวเล็กๆ และสัตว์ทะเลอีกมากมายที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เดินไปกลางแดดเปรี้ยงๆ เป็นชั่วโมงๆ ไอทะเลอวลอยู่รอบตัว ขากลับอ้อมเข้าป่า เดินลัดชายหาดที่เต่าขึ้นมาวางไข่ วิถีชีวิตที่แตกต่างกันไป แต่ต้องต่อสู้เพื่ออยู่รอด เจ้าหน้าที่บอกว่า ปล่อยเต่าทะเล 1 แสนตัว รอดแค่พันเดียว ที่เหลือกลายเป็นเหยื่อ จริง คนอ่อนแอเป็นเหยื่อของคนที่แข็งแรงกว่าเสมอ กฏของธรรมชาติที่มองเห็นได้ ไม่ว่าสัตว์หรือคน ขากลับลมแรง คล้ายกับจะมีฝนตก เรือสวนทางกับลมเข้าฝั่ง เรือวิ่งได้ช้าลง และกระแทกกับคลื่น ทำให้น้ำกระเซ็นซัดเปียกกันทั่วถึง มาด้วยกัน ลงเรือลำเดียวกัน เวลาโดนคลื่นซัด ก็โดนด้วยกัน อืมม จริงนะ แวะวัดชากกระโดน คำว่าชากแปลว่าป่าโปร่ง และคำว่า กระโดน เป็นชื่อไม้ยืนต้นชนิดหนึ่ง ไปไหว้หลวงปู่โต แล้วกลับวัดบ่ายเกือบเย็น คนมารอหลวงพี่เยอะแยะ เราหนีเข้าไปอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงหลวงพี่บอกให้คนที่มาหา สวดอิติปิโส 12 จบ เราสวดตาม หลับไปเลย ตื่นมาอาบน้ำ แล้วไปนั่งริมบ่อปลา สงบและเป็นสุขจัง กรรมฐานหลังทำวัตรเย็นวันนี้สงบมาก คิดถึงความไม่เที่ยงของชีวิต ของอะไรต่ออะไรในชีวิตเรา เหมือนคลื่นกระทบฝั่ง มองเห็นตัวเองมากขึ้น เสร็จจากกรรมฐานหนีเข้าห้องไปเลยไม่อยากคุยกับใคร คิดๆ ไปว่า ชีวิตที่เรียบง่ายที่นี่มีความสุข เพราะไม่มีภาระอะไรต่างหาก แต่คนเราหนีอะไรหนีพ้นได้ หนีใจตัวเองจะไปได้สักกี่น้ำกัน   Create Date : 25 พฤษภาคม 2549 1 comments Last Update : 27 พฤศจิกายน 2549 11:15:24 น. Counter : 412 Pageviews. Share Tweet

เขียนได้ดีคะ โดนใจดี   โดย: กิ่งไม้ไทย 26 พฤษภาคม 2549 3:17:08 น.