วิถีไทยอย่างที่ไทยควรจะเป็น กับความประทับใจก่อนจากมา คนไทยแต่ดั้งแต่เดิม มีชีวิตผูกพันอยู่กับสายน้ำ ด้วยบ้านเมืองมีแม่น้ำลำคลองเชื่อมต่อกันมากมาย และด้วยอาชีพเกษตรกรรมที่ทำให้ต้องเกี่ยวข้องกับน้ำตลอดเวลา วิถีไทยจึงเป็นวิถีที่เรียบง่าย สงบเย็น ค่อยเป็นค่อยไป คนไทยจึงยิ้มง่าย อารมณ์ดี มีน้ำใจไมตรีต่อทุก ๆคน อย่างที่ไม่มีชนชาติใดเสมอเหมือน เมื่อก่อน การคมนาคมของไทยเรา อาศัยลำน้ำเหล่านี้เป็นเส้นทางติดต่อกัน แต่ในปัจจุบัน ถนนหนทางซึ่งเราเรียกว่า ความเจริญ เข้าไปถึงทุกที่ทุกทาง ผ่านเข้าไปในเรือกสวนไร่นา ในป่า แบบถึงไหนถึงกัน ความสะดวกเพิ่มมากขึ้น ความรวดเร็วเข้าไปถึงทุกชุมชน ให้ประโยชน์มากมายหลายสถาน ความจำเป็นที่จะต้องใช้ลำน้ำค่อย ๆ ลดลงไปเรื่อย ๆ วิถีชีวิตคนไทยเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบก้าวกระโดด แม้ว่าการพัฒนาจะทำให้อะไรหลาย ๆ อย่างสะดวกง่ายดายขึ้น แต่ความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย และเป็นธรรมชาติค่อยๆหมดไปทุกที บ้านเรือนไทยหลายหลังถูกรื้อ เปลี่ยนเป็นบ้านคอนกรีต สวนผลไม้ กลายเป็นตึกแถว ถนนกลางหมู่บ้าน กลายเป็นถนนสี่เลน หกเลน ที่นาน ๆ ทีจะมีรถวิ่งผ่าน แบ่งแยกวิถีชีวิตเดิม ๆ ให้ขาดออกจากกันโดยสิ้นเชิง ถนนมา ต้นไม้สองข้างทางถูกตัด ความร้อนของคอนกรีตเข้ามาแทนที่ ความชุ่มฉ่ำเย็นของต้นไม้ใบหญ้า โรงงานอุตสาหกรรมสร้างขึ้นมาติดรั้วบ้าน คลองซอย ท้องร่อง ที่เคยน้ำใสไหลริน ให้ปลาเล็กปลาน้อย แหวกว่าย กินสาหร่ายเขียว จอกแหน ที่เป็ดเคยลงไซร้กิน กลายเป็นคลองน้ำเน่า จาก มลพิษของโรงงานอุตสาหกรรมมักง่าย เรือพายที่เคยอำนวยความสะดวก กลายเป็นความเชื่องช้า ถ่วงความเจริญที่รุดหน้าไปปานนั้น ความเงียบสงบถูกกลืนหายไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครมของเครื่องจักร ที่ก้าวเข้ามาแทนที่ ชีวิตไทยที่หายไป ชีวิตชาวบ้านหลายหมู่บ้านในบ้านเรา เปลี่ยนแปลงไปหมด ลูกคนทำนาทำสวนทำไร่ ไม่อยากทำงานหนัก พากันขายผืนแผ่นดินของบรรพบุรุษ ไปเป็นคนงานในโรงงาน ขี่มอเตอร์ไซด์ รถปิคอัพ รถเก๋ง ดึงเอามลพิษทางอากาศเข้ามาแทนที่ สวนผลไม้ไร่นา กลายเป็นที่รกร้าง ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปสิ้น เหมือนคำพระท่านว่า ไม่มีอะไรคงที่ แปรเปลี่ยนไปในทุกกาลเวลา เป็นสัจจธรรมที่ทุกคนต้องยอมรับโดยดุษฎี หลังเศรษฐกิจฟองสบู่พังทลาย ด้วยความคิดก้าวกระโดดของนักพัฒนาผู้เก่งกล้า ของดีในบ้านเมืองเรา ถูกทำลายไปมิใช่น้อย ชีวิตของคนหลายคน หาทางออกไม่ได้ จะเดินหน้าก็มืดมน จะถอยหลังก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว เพราะสิ่งที่เราพากันเดินตามไปนั้น มันไม่ใช่วิถีชีวิตของคนบ้านเราเลยสักนิด ความพอดียังคงเป็นคาถาขลังในการดำเนินชีวิตคนเราอยู่ดี การก้าวไปไกลโดยที่ไม่มีพื้นฐานที่มั่นคง ทำลายคนมานักต่อนักแล้ว บางคนอาจโชคดี ที่รอดไปได้ แต่อีกหลายคนนัก ที่ล้มอย่างไม่เป็นท่า และกว่าจะลุกขึ้นยืนใหม่ได้ ต้องใช้เวลาที่เหลือเกือบจะทั้งชีวิต เพื่อสร้างอะไร ๆ ใหม่ให้กับตัวเอง ดูเอาเถอะ ปัญญาของบรรพบุรุษที่ให้ทางไว้ กลับไม่มีใครสนใจ และที่สุดของวันนี้ กว่าลูกหลานจะคิดได้ ก็เกือบจะสายเกินไป หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตที่เรามองเห็นได้ คือการเปลี่ยนแปลงไปสู่สิ่งที่เรียกกันว่า ความเจริญหรือโลกาภิวัฒน์ แต่มันคงจะเป็นแค่ความเจริญทางด้านวัตถุ ที่นับวันก็จะเดินสวนทางกับความเจริญทางจิตใจ หรือที่เรียกกันว่า ศีลธรรม ที่ค่อย ๆเลือนหายไปจากใจของผู้คน ตราบใดที่คนเรา ยังมัวแต่คิดว่าจะได้อะไรจากแผ่นดินนี้ แทนที่จะคิดว่า จะให้อะไรกับแผ่นดินนี้ เพื่อทดแทนคุณของแผ่นดินที่ได้ใช้ชีวิต ได้อยู่อาศัยอย่างมีความสุขตลอดมา ตราบนั้นเมืองไทยคงไปได้แค่นี้แหละ บ้านชมเดือน เรือนคุ้งน้ำ ชื่อของสถานที่ที่เราไปพัก และได้รับความประทับใจอย่างยิ่ง ด้วยวิถีชีวิตแห่งธรรมชาติ ที่เรียบง่าย ความสุขที่ได้รับ ไม่ต้องการสิ่งปรุงแต่งมากมายนัก แต่เป็นความสุขที่สงบและเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง ความรู้สึกที่รับรู้ได้ด้วยหัวใจดวงนี้ เหมือนได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต สิ่งนั้นคือความสงบกายและใจ อย่างยอดเยี่ยม ชนิดที่ยากจะลืมเลือน เรือนริมชล เป็นชื่อศาลาหลังน้อยริมแม่น้ำแม่กลอง และเป็นที่มาของบันทึกฉบับนี้ ยังคงยืนสงบนิ่งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ บอกทักทายคนมาเยี่ยมเยือน ให้ได้มารู้จักสิ่งที่ขาดหายไปในชีวิต เพื่อเข้ามาซึมซับความสุขที่ไร้มายา และเก็บเกี่ยวเอาความสุขสงบเหล่านั้น กลับไปเป็นแรงกายแรงใจให้ต่อสู้ไปในวิถีทาง ที่หันหลังกลับได้ยากแล้วของคนไทยในยุคนี้ ที่ยกย่องการพัฒนาเหล่านั้น อย่างหลับหูหลับตาต่อไป . ลาทีมิใช่ลาก่อน .แล้วเราจะกลับมาใหม่ . ด้วยหัวใจดวงเดิม   Create Date : 01 มิถุนายน 2549 1 comments Last Update : 4 สิงหาคม 2553 18:11:28 น. Counter : 5627 Pageviews. Share Tweet

ที่1 อิอิ   โดย: ก้อ IP: 58.147.113.181 2 กันยายน 2550 6:31:33 น.