เราก็ไม่ใช่นักอ่าน อ่านหนังสือไม่เยอะและไม่หลากหลายเหมือนกันค่ะ
แต่ก็รักที่จะอ่านนะ

พูดถึง "อ่าน" แบบไหนล่ะ?
คนอ่านหนังสือ หรือ หนังสืออ่านคน

เรื่องอ่านเร็วบางทีถ้าทำได้มันก็ดีนะ
อย่างตอนไปเลือกหนังสือเนี่ย จะได้แอบสแกนเนื้อเรื่องคร่าว ๆ ให้แน่ใจว่ามันไม่ไขปมแบบมักง่าย หรือเล่าไปครึ่งเล่มแล้วยังไปไม่ถึงไหน ...ประมาณว่าพอให้เห็นภาพว่าเล่มนี้จะพูดถึงอะไรบ้างคร่าว ๆ แล้วค่อยมาละเลียดทีหลังตามใจ

(ช่วงนี้มี 3 for 2 promotion เลยทำแบบข้างบนบ่อย)

เอนี่เวย์ พี่ชอบทั้งแบบข้างบนกับแบบอ่านปกหลัง ชอบแล้วซื้อมาผจญภัย(ในการอ่าน)เลย บางเล่มมันช่างสุดแสนเซอร์ไพรซ์ สนุกไปคนละแบบ


ส่วนเรื่องนักอ่านต้องอ่านอะไรถึงเรียกได้ว่าเป็นนักอ่าน แค่อ่านเยอะก็พอมั้ง? เช่น ถ้าอ่านแต่นิยายแฟนตาซีก็อ่านจนเป็นโอตาคุนิยายแฟนตาซีไปเลยน่ะ หรืออ่านหลายแนวก็ให้มันมีหลายเล่มหน่อย ไม่ใช่แนวละเล่มสองเล่มแล้วอวดว่าตัวเองเป็นนักอ่าน 555

แต่ความจริง นักอ่านจริง ๆ น่าจะเป็นคนที่ไม่สนใจเรื่องแวดวงวรรณกรรมพวกนี้เลยรึเปล่า? ใครจำกัดความอะไรหรือเถียงอะไรกัน ไม่สนเฟ้ย จะอ่านหนังสือ ประมาณนั้น

ลอกคนข้างบน

ใช้ไม้บรรทัดทาบทีละ 2 บรรทัดแล้วกวาดตาเก็บความทั้งสองบรรทัดพร้อมกันในคราวเดียว ดันบอกให้ใช้วิธีนี้กับการอ่านนิยายด้วย!

จะบ้าตายถ้าเราต้องอ่านนิยายอย่างนั้น...มันจะซึมซาบประเล้าประโลมอะไรได้อ่ะ แบบนั้น?

ส่วนตัวก็อ่านหนังสือตามความพอใจส่วนตัวเหมือนกันค่ะ มีบางเล่มที่อ่านตามกระแส แต่ถ้าอ่านไปแล้วไม่ชอบก็วาง และไม่ฝืนตัวเองทู่ซี้อ่าน

ประเด็นอื่น ๆ ขอลอกคุณยาคูลท์ด้วยคน...

ตั้งเมโทรโนม

สวัสดีค่ะ เป็นอีกคนที่อ่านหนังสือไม่มากค่ะ อ่านเพราะอยากอ่านไม่ได้อ่านเพราะมีคนแนะนำว่าเรื่องไหนดีไม่ดี เอาความคิดตัวเองเป็นหลัก ไม่ยึดติดกับพวกหนังสือขายดีติดอันดับใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่ชอบที่จะอ่านเร็ว ๆ ด้วย เห็นหนังสือที่ว่าเหมือนกันค่ะ จะอ่านเร็วเอาโล่ไปไย

จะเป็นนักอ่านหรือไม่ ไม่สำคัญ

ขอเพียงให้ได้อ่าน ก็พอ


โดยส่วนตัวเป็นพวกอ่านช้าครับ
ไว้ต้องลองใช้ไม้บรรทัดทาบทีละสองบรรทัดดู
เผื่อจะเร็วขึ้นบ้าง

ไม่ใช่นักอ่าน แต่เป็นแค่คนอ่านค่ะ อ่านตามความพอใจของตัวเองเช่นกัน

อ่านแบบกว้างแต่ตื้นกับอ่านแคบแต่ลึก อย่างไหนถึงจะเรียกว่า "นักอ่าน" ? อันนี้ก็คงแล้วแต่ใครจะมอง
(อื่น ๆ ขอลอกคุณยาคูลท์ด้วยคน)

ถ้าให้ต้องอ่านเร็วแบบสปีดเร็วกว่านรกแบบทีละ 2 บรรทัดอะไรนั่นก็ไม่ไหวเช่นกันค่ะ
ขอไปแบบตามจังหวะปกติของชีวิตดีกว่า (ที่เร็วสุดที่เคยอ่านก็อ่านลอร์ดออฟเดอะริงส์ (แปลไทย) เล่ม 1 จบใน 2 คืน แล้วก็รู้สึกว่าพอเถอะ )

บางทีก็ไม่เร่งสปีดตามเมโทรโนม แต่ข้ามไปอ่านเอาตอนจบเลยค่ะ (เมโทรโนมพังพอดี) โดยเฉพาะเรื่องตื่นเต้นสืบสวนอะไรทำนองนี้

ง่า สารภาพว่าพึ่งใช้วิธีโกงนี้ไปกับเรื่อง the empty chair ฉบับแปลของเจฟฟรีย์ ดีเวอร์ไปหมาดๆ กระดาษแผ่นหลังตอนจบเรื่องยังเปียกอยู่เลย

"เราไม่ได้อ่านนิยายให้รู้พล็อต" ป้าบ...โดนไปเต็มๆหนึ่งดอกค่ะ แต่เฮียเจฟฟรีย์แกเขียนซะตื่นเต้นจนทนไม่ได้เอง ชิ โทษคนเขียนซะเลย

เป็นคนไม่ได้ยึดติดกับgenreอะไรเป็นพิเศษแต่จะบ้าเห่อเป็นพักๆ อย่างตอนเห่อแฟนตาซีก็หมกมุ่นอ่านอยู่อย่างเดียว(ตอนนั้นจะใส้แห้งเพราะแฟนตาซีมันชอบโจมตีนักอ่านเป็นซีรี่ยส์ละหลายเล่ม...) ปัจจุบันใครไปคิโนจะเห็นผู้หญิงตัวเตี้ยเกินมาตรฐานกระทรวงสาธารณสุขคนหนึ่งเดินป้วนเปี้ยนท่าทางมีพิรุธอยู่แถวhistorical novelค่ะ

ก็พยายามจะอ่านเร็ว
ช่วงหนึ่งบ้าอ่านวิธีการอ่านเร็ว
ทั้งเอานิ้วไล่ จำประเด็น
ฝึกความจำสมองยามเช้า
ทำไงได้กองดองมันเยอะมากนิน่า