ตอนที่ ๑๖ เล่ห์นารี

อลันนั่งหน้าตาบูดบึ้งอยู่บนโต๊ะอาหารเมื่อเห็นแม่แอ๊ปเปิ้ลเปรี้ยวยังท้าทายเขาด้วยการใส่เสื้อผ้าชุดเดิม...แถมไม่พอแม่คุณยังจงใจทำเสียงซี๊ดซ๊าดอันแสนเซ็กซี่เมื่อตักพริกเม็ดเล็กๆ ในชามต้มยำเข้าปาก ริมฝีปากได้รูปอ้าออกเล็กน้อยและค้างอยู่อย่างนั้นเพราะลืมตัวเมื่อเห็นริมฝีปากอิ่มกระชับสีระเรื่อเผยอขึ้นสูดลมสูดแล้งก่อนแม่คุณจะหรี่ตาลงแล้วทำท่าเผ็ดจี๊ดได้เร่าร้อนจนคนมองนึกอยากระชากเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างเพรียวระหงนั่นแล้วโยนเธอลงสระน้ำเย็นๆ ให้หายคลั่ง รสิตาลอบมองใบหน้าคมคายที่กำลังจ้องปากของเธออย่างเผลอไผลด้วยประกายตาเยาะหยัน เมื่อเห็นว่าอลันมองเธอจนตาค้างหญิงสาวจึงกรีดนิ้วไปตามริมฝีปากเพื่อแหย่อารมณ์ที่เป็นปกติของชายหนุ่มให้งุ่นง่านและซ่านอารมณ์ขึ้นไปอีก “อยากลองทานต้มยำแล้วเหรอคะ...เอาสิรสชาติเผ็ดจี๊ดเชียวล่ะ” อลันหุบปากลงแทบไม่ทันเมื่อสายตาคมกริบประสานเข้ากับดวงตากลมโตที่กำลังไหวระริกอย่างร่าเริงของคนตรงหน้า....ใบหน้าคมคายที่เหวอมาสักพักเริ่มกลับคืนสู่สภาพเมื่อหญิงสาวสบตาเขาอย่างท้าทายด้วยประกายตาที่พยัคฆ์อย่างเขาแทบคลั่งตาย ...ให้ตายเถอะ...ต้มยำงั้นเรอะ...อลันหลุบเปลือกตามองชามต้มยำตรงกลางโต๊ะแล้วกัดกรามแน่น...ต้มยำ...ต้มยำ!...ฉันสาบานว่าชาตินี้จะไม่แตะมันเด็ดขาดกับอาหารรสชาตินี้...ชายหนุ่มบอกตัวเองพร้อมกับไล่สายตาไปตามจานอาหารอีกสองสามอย่างบนโต๊ะ...มองไปเรื่อยจนหยุดชะงักอยู่ตรงริมฝีปากอิ่มกระชับที่มีรอยยิ้มบางๆ แต้มอยู่...และฉันก็จะไม่มีกันกระเดือกเธอด้วยยัยแอ๊ปเปิ้ลพิษ...เมื่อตัดสินใจเด็ดขาดเสียงเกรี้ยวกราดก็ดังขึ้น “ต้มยำรสชาติจัดจ้านที่หาความอร่อยไม่ได้แบบนี้เห็นทีจะกระเดือกไม่ลง...อาหารร้อนแรงแบบนี้มันคงเหมาะกับผู้หญิงที่ร้อนสวาทอย่างเธอ...ส่วนฉันเห็นทีจะไม่ล่ะถ้าชอบก็เชิญกินไปคนเดียวเถอะเผื่อเสียงซี๊ดซ๊าดของมันจะทำให้เธอจินตนาการถึงบทเร่าร้อนตอนนอนกับผู้ชายสักคน...แต่ผู้ชายโง่ๆ นั่นไม่ใช่ฉันแน่นอน” “มันก็ไม่แน่หรอกของแบบนี้” พอได้ทีรสิตาจึงโยนลูกเต๋าลูกแรกออกไปทำแต้ม “ฉันสาบานว่ามันจะไม่มีวันเกิดขึ้น” “แต่มันก็เกิดขึ้นมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ...” และเสียงหวานหากยียวนก็ดังตามมาติดๆ จนอลันถึงกับสะอึกจาหน้าชา “เพราะความมืดมันทำให้ฉันหน้ามืดน่ะสิ...แต่ขอแสดงความเสียใจด้วยนะถ้าเธอคิดจะต่อบทกับฉันให้จบ...เพราะตอนนี้ฉันตาสว่างแล้วล่ะ” แม้จะถูกตอกกลับซะหน้าชาแต่อลันก็ยังไม่ยอมจนตรอกง่ายๆ “ถ้าฉันสามารถทำให้คุณอยากตะกายขึ้นมาได้ล่ะ...คุณจะกล้าให้ทุกอย่างตามที่ฉันขอไหม” เมื่อแต้มจากลูกเต๋าลูกแรกที่โยนออกไปกำลังทำแต้มสูงจนอีกฝ่ายชักรวนรสิตาจึงท้าทายโดยโยนลูกที่สองตามไปติดๆ “ถ้าเธอคิดจะใช้ร่างกายเหม็นเน่ามาต่อรองกับฉัน...แล้วหวังว่ามันจะสำเร็จเห็นทีคงยาก...เพราะฉันขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่าฉันไม่มีวันโง่แตะต้องเธอให้มันเสื่อมเสียเกียรติของฉันแน่...ไม่มีวัน” “คุณกล้าพนันกับฉันไหมล่ะว่าหากคุณกลับคำและถ้าชนะไม่ว่าฉันขออะไรคุณจะให้โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้นต่อให้สิ่งที่ขอมันจะเป็นไปได้หรือไม่ได้ก็ตาม” รสิตาวางเดิมพันแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย “ทำไมฉันจะไม่กล้า...เอาสิถ้าคิดว่าคนอย่างเธอจะชนะฉันได้...จะเอาเสาแสตนเลสสักต้นไหมเผื่อเวลาเต้นมันจะได้เย้ายวนชวนให้อยากตะกายขึ้น...แต่ขอโทษเถอะรสนิยมของฉันไม่เคยเที่ยวบาร์ชั้นต่ำแบบนั้นหรอกนะ...เต้นให้ตายยังไงก็คงตะกายไม่ลง” เมื่อตั้งปฏิญาณกับตัวเองเรียบร้อยคนเจ้าอารมณ์จึงแยกเขี้ยวแล้วเริ่มกัดแทะแม่แอ๊ปเปิ้ลเปรี้ยวด้วยวาจาเชือดเฉือน ก่อนจะเมินสายตาไปจากริมฝีปากเชิญชวนของเธอแล้วผุดลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะอาหารไปอย่างหัวเสีย หึ...คืนนี้เราจะได้เห็นดีกันฉันก็อยากรู้ว่าผู้ชายปากอย่างใจอย่างแบบแกมันจะทนได้สักกี่น้ำ...รสิตาเชิดหน้าขึ้นอย่างหมายมาดก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบและแค่นยิ้มอย่างใจเย็น เวลาเกือบสี่ทุมครึ่งอลันนั่งดับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านของตัวเองอยู่ตรงบาร์เหล้า...ชายหนุ่มกระดกวิสกี้ที่เหลืออยู่ก้นแก้วลงคอและวางกึก...พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดและผ่อนออกช้าๆ...ใบหน้าคมคายสะบัดไปมาเมื่อสมองกำลังส่งภาพยั่วยวนของใครคนหนึ่งเข้ามาในมโนสำนึก “บ้าไปแล้วหรือยังไง...” ชายหนุ่มพึมพำพร้อมกับเทวิสกี้ลงแก้วแล้วปรายตาไปทางห้องนอนของคนที่กำลังวิ่งวนอยู่ในหัวสมอง...ให้ตายเถอะนี่เขาเป็นอะไรไป...ทำไมถึงเห็นหน้ายัยนั่นลอยไปลอยมาอยู่ในหัวแบบนี้ ขณะกำลังก่นด่าตัวเองที่เผลอใจไปกับความยั่วยวนของคนที่อยู่อีกฟากของประตู...อยู่ๆ บานประตูที่ปิดสนิทก็เปิดผัวะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย...อลันถึงกับสะดุ้งจนแก้วที่ยกขึ้นจ่อริมฝีปากแทบหลุดร่วง...เมื่อเห็นเรือนร่างสะโอดสะองเยื้องย่างออกมาจากห้องในสภาพที่ผู้ชายคนไหนเห็นเป็นตาค้าง อลันอ้าปากค้างพลางกลืนน้ำลายดังเอื๊อก! เมื่อเห็นภาพยั่วยวน ตรงหน้า ชายหนุ่มจ้องร่างเพรียวบางที่กำลังเดินใกล้เข้ามาตาไม่กะพริบแล้วร้องเรียกหาพระเจ้าเสียงดังลั่นอยู่ในใจ...โอ้ก็อด!...นั่นมันนางฟ้านางสวรรค์หรือยังไง... ชายหนุ่มถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเมื่อเห็นเรือนร่างเย้ายวนของรสิตาสวมชุดนอนสุดเซ็กซี่ที่ชายทิ้งตัวคลุมสะโพกลงมาแค่คืบจนอวดเรียวขานวลผ่องท้าทายสายตาคนที่พบเห็น ดวงตาคมกริบมองเอวคอดกิ่วที่ถูกสายเสื้อคลุมรัดไว้อย่างลืมตัว...จนเผลอบีบแก้วจนมือสั่น...ให้ตายเถอะยัยบ้านั่นเห็นเขาเป็นอนุสาวรีย์หรือยังไงถึงได้ตั้งใจใส่เสื้อผ้ายั่วตบะแบบนั้น...อลันพยายามทำอารมณ์ให้เดือดดาลเพื่อระงับกระแสเลือดร้อนๆ ที่ฉีดพล่านก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงแล้วกระดกเหล้าดับอารมณ์ไปเงียบๆ บ้านทั้งหลังเงียบกริบเงียบจนชายหนุ่มได้ยินเสียงจังหวะหัวใจของตัวเองกระหน่ำเต้นยังกับมีกลองมารัวอยู่ใกล้ๆ รสิตาเดินผ่านร่างสูงผึ่งผายที่ยืนตัวเกร็งจนรับรู้ได้เข้าไปในครัว...หญิงสาวเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเทใส่แก้วถือเดินออกมาชะม้ายตามองคนที่กำลังเป็นบ้าเป็นหลังกับอารมณ์ของตัวเองชั่วแวบแล้วเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่น อลันจับจ้องทุกอิริยาบถของหญิงสาวตาเขม็งก่อนจะยืนฮึ่มๆ อยู่หลังบาร์เมื่อรสิตาไม่ได้เดินกลับห้องอย่างที่คิด แม้จะขัดใจอยู่ในทีเมื่อเห็นท่าทางยียวนปนเซ็กซี่ของเธอ แต่พอได้มองเขาก็ไม่อาจละสายตาออกจากความเย้ายวนของเรือนร่างงดงามนั่น ดวงตาคมกริบเริ่มล่องลอยเมื่อเรียวขานวลผ่องโผล่ขึ้นมาวับแวมยามเธอยกขึ้นไขว่ห้างขณะเจ้าของเรือนร่างกำลังเอนหลังพิงกับพนักโซฟา แม้จะเห็นไม่ชัดว่าเธอกำลังนั่งอยู่ในอิริยาบถใด แต่จินตนาการอันล้ำเลิศก็ส่งภาพอันเพริดแพร้วมาให้...ว่าบัดนี้ทรวงงามทั้งสองข้างคงกำลังแอ่นชันชูช่อราวกับดอกทานตะวันที่หันหน้าเข้าหาแสงอาทิตย์... ...พระเจ้า...อลันเรียกหาพระเจ้าเป็นรอบที่เท่าไรเขาก็ไม่อาจนับได้เมื่อเห็นริมฝีปากอิ่มกระชับเผยอปากรับน้ำในแก้ว... ชายหนุ่มเผลออ้าปากตามก่อนจะสะบัดหน้าไล่อาการกระหายน้ำจนลำคอแห้งผากแล้วกัดฟันอย่างอดทน...ทำไมไม่หาอะไรมาล็อกให้ยัยบ้านั่นอยู่แต่ในห้องนะ...ให้ตายเถอะเขากำลังจะคลั่งตายอยู่แล้ว...ไม่...ไม่...ไม่...อดัมกินแอ๊ปเปิ้ลจนได้ลูกกระเดือก...แต่สำหรับเขาถ้าเผลอไปกัดแอ๊ปเปิ้ลเขียวๆ เปรี้ยวๆ แบบยัยนั่นเห็นทีลูกกระเดือกที่มีอาจจะไม่เหลือ...อลันพยายามชี้หนทางสว่างให้กับตัวเอง ยั่วได้ยั่วไปสาบานต่อให้ต้องตายเขาจะไม่โง่เหมือนอดัมที่ไปกัดกินแอ๊ปเปิ้ลแน่...เสียงที่แผดก้องอยู่ในใจกำลังทำหน้าที่ห้ามทัพอย่างหนัก...แต่ดูเหมือนมันจะทำหน้าที่ไม่ดีพอ... เพราะทันทีที่รสิตาขยับตัวเอื้อมมือไปหยิบรีโมทจนชายเสื้อคลุมหลุดออกจากหัวไหล่...เสียงห้ามปรามจากอลันตัวร้ายก็แตกกระจายไปคนละทิศละทาง...จนความอดทนขาดผึงในอีกเสี้ยววินาทีต่อมา... “เธอเป็นบ้าเรอะถึงใส่เสื้อผ้าโชว์เนื้อหนังมังสามาเดินนวยนาดบนบ้านที่มีแต่ผู้ชายแบบนี้” เพราะไม่อยากเสียเชิงชายสองครั้งซ้อนในคืนเดียวอลันจึงตั้งใจหาเรื่องผู้หญิงที่กำลังบีบอัดความรู้สึกของเขาจนใกล้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยวาจาที่คิดว่าจะทำให้เธอหน้าชาและรีบลุกหนีเข้าห้องไป รสิตาไม่ได้สนใจกับท่าทางเอาเรื่องของอลันนัก เธอปรายตามองเขาแต่พองามแล้วผุดรอยยิ้มออกมาก่อนจะกดรีโมทเลือกรายการโทรทัศน์ต่อเงียบๆ “ฉันถามไม่ได้ยินเรอะ” อลันตวาดถามอีกครั้งด้วยระดับความเกรี้ยวกราดที่นับว่าน่าผวาสำหรับใครอีกหลายคน...แต่ดูเหมือนมันจะใช้ไม่ได้ผลกับรสิตา “คุณถามว่ายังไงคะ” รสิตาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มหวานพร้อมกันโน้มตัวเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำยกขึ้นจิบด้วยท่าทางที่อลันเห็นเป็นลอบกลืนน้ำลาย...เพราะนึกหิวกระหายน้ำในแก้วใสๆ ใบนั้น “ฉันถามว่าเธอเป็นบ้าหรือยังไงถึงได้ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ออกมาเดินดึกๆ ดื่นๆ ในบ้านที่มีแต่ผู้ชาย” “ในบ้านหลังนี้ผู้ชายมีแค่คุณกับคุณทัศน์ไม่ใช่เหรอ...และคุณก็ประกาศเสียงดังฟังชัดว่าไม่มีวันแตะต้องฉันให้เสื่อมเกียรติ...คุณการันตีถึงขนาดนั้นฉันก็ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรกับผู้ชายที่อยู่บนเรือนนี่คะ” “กลับเข้าห้องไปได้แล้ว...” “ฉันจะรอน้อง” เธอตอบกลับน้ำเสียงเรียบเฉย “จะรอก็ไปรอในห้องโน่น...ฉันถามจริงๆ เถอะเธอออกมารอน้องหรือกระหายผู้ชายมากจนต้องออกมาลากเข้าห้องสักคนกันแน่” อลันแค่นเสียงหยามหยันอย่างไม่ไว้หน้า “ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณไม่ใช่เหรอ...” รสิตาหันไปปรายตามองพ่อจอมหาเรื่องแล้วเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างท้าทาย “เธอเป็นนักโทษของฉันนะพูดจาให้มันดีๆ หน่อย” เมื่อถูกท้าทายเสือหนุ่มที่กำลังกรุ่นไปด้วยอารมณ์เร่าร้อนรุนแรงจึงไม่คิดปล่อยให้ตัวต้นเหตุลอยหน้าลอยตาและทำท่าอวดดีใส่เขาอีก “มานี่!...” อลันคว้าหมับไปที่ลำแขนกลมกลึงและกระชากร่างเปรียวบางเข้าหาตัวพร้อมกับตะคอกสั่ง “ปล่อย! ฉันเจ็บนะ” หญิงสาวแหวขึ้นเมื่อถูกอีกฝ่ายกระชากจนตัวปลิวก่อนจะพยายามดิ้นรน “หยุดดิ้นสักที” “ก็ปล่อยฉันสักทีสิ” รสิตาตะคอกใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างถือดี “เธอกล้าตะคอกใส่หน้าฉันเชียวเหรอเหิมเกริมไปแล้ว” ชายหนุ่มบีบลำแขนกลมกลึงแล้วเข่นเขี้ยวอย่างโกรธเคืองเมื่อถูกหญิงสาวท้าทายด้วยท่าทางอวดดีไม่มีลดระดับ “ฉันสาบานว่าทำได้มากกว่าตะคอกแน่ถ้าคุณยังไม่ปล่อยมือ” เธอขู่อีกฝ่ายด้วยประกายตาเอาจริง “อะไรที่เธอคิดจะทำ...แก้ผ้ายั่วฉันงั้นเหรอ...หึผู้หญิงหิวรักอย่างเธอคงมีปัญญาทำได้แค่นั้นสินะ” ฉาด! คำถามพร้อมสายตาดูถูกดูแคลนของอลันถูกตอบกลับด้วยฝ่ามืองามๆ ที่ตวัดลงบนซีกหน้าข้างหนึ่งด้วยระดับความเร็วและแรงชนิดที่ไม่มีใครสามารถเดาได้ว่ามันจะสร้างความเจ็บชาให้กับเจ้าของใบหน้าที่ถูกประทุษร้ายมากแค่ไหน อลันสะบัดหน้าที่หันไปตามแรงฝ่ามือกลับมาจ้องผู้หญิงเลือดร้อนด้วยประกายตาที่กำลังแดงก่ำไปด้วยเพลิงโทสะ ฝ่ามือหนายกขึ้นหวังสั่งสอนแต่ก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย...แต่ประกายตากำลังดูถูกและหมิ่นหยามเมื่อเขาคิดใช้กำลังทำร้ายผู้หญิง แม้จะไม่มีเสียงก่นด่าออกมาจากริมปากอิ่มน่าจูบนั่น...แต่ภาษาตาที่เธอถ่ายทอดออกมามันก็ทำหน้าที่เป็นโทรโข่งชั้นดีในการประกาศก้องว่าเขาเป็นผู้ชายที่เลวมากขนาดไหนหากคิดแตะต้องเธอ “เธอกล้าดียังไงถึงตบหน้าฉัน” มือแข็งราวคีมเหล็กยกขึ้นบีบคางเล็กๆ แล้วเข่นเขี้ยวถามอย่างโกรธเกรี้ยว “แล้วคุณล่ะกล้าดียังไงถึงมาบังคับฉัน” ระดับน้ำเสียงขุ่นเขียวของรสิตาเป็นเหมือนน้ำมันชั้นดีที่กำลังเทลงบนอารมณ์ร้อนระอุดั่งเปลวไฟอย่างอลันจนมันลุกโชนขึ้น... “ที่กล้าบังคับก็เพราะฉันมีอำนาจที่จะสั่งเป็นสั่งตายเธอน่ะสิ” “งั้นเรอะ...แต่ฉันว่าคุณมันก็เป็นได้แค่ไอ้ผู้ชายเลวๆ ที่ชอบใช้กำลังเพื่อเยียวยาตัวเองจากปมด้อย...ถามจริงๆ เถอะตอนเด็กๆ ถูกใครรังแกมาหรือเปล่าถึงได้เก็บกดขนาดนี้” เพราะโต้วาทีกับอลันอยู่บ่อยครั้งจึงทำให้เธอพอรู้นิสัยของอีกฝ่ายว่าเป็นประเภทฆ่าได้แต่อย่าคิดมาหยาม “หยุดอวดดีสักทีฉันชักจะทนไม่ไม่ไหวแล้วนะ” “ทนไม่ไหวแล้วจะทำอะไรงั้นเหรอ...ตบฉันหรือจะฆ่าทิ้งล่ะ...ถ้าคิดยังไม่ออกก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” รสิตาถามเสียงเยาะพร้อมกับจงใจสะบัดตัวแรงๆ เพื่อยืมมือของอีกฝ่ายช่วยกระชากเสื้อคลุมออกจากตัว...และมันกำลังได้ผล... อลันถึงกับพูดไม่ออก...นอกจากอุทานเรียกหาพระเจ้าอยู่ในใจ...เมื่อเห็นทรวงอกอวบอิ่มทำท่าจะหลุดออกจากชุดนอนเนื้อบางที่ห่อหุ้มอย่างหมิ่นเหม่...ชายหนุ่มยืนตะลึงงันจนเกือบลืมหายใจ...เมื่อเห็นชัดว่าเนื้อผิวเนียนละมุนอวบหยุ่นปราศจากบราเซียห่อหุ้ม...มันกำลังชูช่อท้าทายสายตาราวกับดอกไม้แรกแย้มที่โยกไหวไปตามกระแสลมเพื่อโปรยกลิ่นหอมหวลยวนเย้าให้เขาก้มหน้าลงไปดอมดม อุแม่เจ้า!...ทำไมหัวใจเขาถึงได้เต้นแรงแบบนี้...ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากขณะดวงตาเริ่มพร่าเลือน...ส่วนสติสัมปชัญญะอย่าได้พูดถึงเพราะมันกำลังค่อยๆ ดับวูบเหมือนแสงไฟที่ถูกไล่ปิดทีละดวงๆ ร่างสูงผึ่งผายเริ่มหยัดเกร็งเมื่อแรงอารมณ์ที่ยายามซุกซ่อนไว้เริ่มเผยความปรารถนาออกมา ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วสัดส่วนอันงดงามแล้วบอกกับตัวเองว่า...เนื้อแท้ที่กำลังชูชันเย้ายวนนั่นช่างหมดจดงดงามและยั่วหัวใจของบุรุษเพศให้หวั่นไหวได้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังยืนนิ่งหญิงสาวจึงคิดหาวิธี ขณะกำลังจะขยับตัวสายเสื้อนอนก็ร่วงจากหัวไหล่ส่งผลให้ปลายยอดอกสีชมพูงดงามเผยออกสู่สายตาของคนที่สติกำลังกระเจิดกระเจิง...และมันกำลังเปลี่ยนความตั้งใจอันแรงกล้าของชายหนุ่มให้กลับกลืนคำในทันใด เพราะกำลังกรุ่นอยู่ในฤทธิ์แอลกอฮอล์ พอมันเข้าผสมกับเรือนร่างงดงามเย้ายวน อลันที่พยายามประคับประคองสติก็ถึงกับหูตาพร่ามัวและหมดความอดทนในที่สุด เมื่อสัมปชัญญะดับมืดชายหนุ่มจึงดึงทึ้งชุดนอนเนื้อบางออกอย่างบ้าคลั่งจนอาภรณ์บนร่างกายของหญิงสาวร่วงกราวลงบนพื้น แม้จะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้างแต่พอเอาเข้าจริงๆ รสิตาก็ถึงกับตะลึงจนพูดไม่ออก เมื่อมือใหญ่ช้อนศีรษะเธอขึ้นมาแล้วแนบริมฝีปากบดเบียดเข้าหาริมฝีปากของเธออย่างดุเดือดเหมือนกับคนขาดน้ำที่หิวกระหายอย่างหนัก ชายหนุ่มมองทรวงอกอวบอิ่มด้วยประกายตาหลงใหลก่อนจะดันร่างนุ่มลงบนโซฟาจนศีรษะของหญิงสาวแหงนเงย ก่อนจะเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นโดยไม่คิดถอนริมฝีปากที่กำลังดูดกลืนน้ำหวานอันแสนซ่านใจแม้แต่อึดใจเดียว รสิตาเริ่มดิ้นอึกอักเมื่อรับรู้ได้ว่ากล้ามเนื้อของเขากำลังกระตุกจนเกร็งไปทั้งร่าง ก่อนจะเบิกตาขึ้นเมื่อร่างเปล่าเปลือยของชายหนุ่มทาบทับลงมาบนตัวจนรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่กำลังเสียดสีอยู่บนร่างกาย ...ไม่เธอไม่ได้ต้องการให้มันล่วงเลยจนถึงขั้นนี้...หญิงสาวหลับตาแน่นและบอกตัวเองให้หาทางเอาตัวรอด...แต่ดูเหมือนทางรอดที่เธอต้องการมันจะถูกปิดตายเพราะเขากำลังปลุกเร้าร่างกายของเธอด้วยรสสัมผัสเร่าร้อนที่มันกำลังแผ่รัศมีไปทั่วร่าง... อลันประกบจูบเธออย่างดูดดื่มขณะกดร่างของหญิงสาวให้แนบชิดกับเรือนกายแข็งแกร่งจนแทบไม่มีอะไรแทรกผ่านไปได้...จนเธอรับรู้ถึงสัญญาณบางอย่างที่กำลังเต้นตุบอยู่เหนือร่างยามเขาครวญครางขึ้นเบาๆ รสิตาพยายามกางมือผลักหัวไหล่ของเขาออกแต่ดูเหมือนเวลานี้อลันได้กลายร่างเป็นหินผาไปแล้วเพราะเขาหาได้สะดุ้งสะเทือนกับเรี่ยวแรงที่เธอกำลังใช้ผลักไส ชายหนุ่มยังคงบรรจงจูบและขบเม้มริมฝีปากเย้ายวนที่เขาถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่ารสชาติมันจะเป็นอย่างไร แล้วฉกลิ้นเข้ากระหวัดรัดลิ้นนุ่มๆ พร้อมกับบดเบียดร่างกายปลุกเร้าร่างสาวให้เดือดพล่าน... เขาต้องการเธอเดี๋ยวนี้...อลันบอกตัวเองพร้อมกับใช้ขาข้างหนึ่งแยกเรียวขาเล็กๆ ให้ขยับห่างจากกัน...เขาพร้อมแล้วแต่เธอล่ะ...เมื่ออารมณ์ปรารถนาเดินมาจนสุดทางคนที่เป็นบ้าเป็นหลังก็เริ่มได้คิด ช่างปะไร...เขาแค่ต้องการปลดเปลื้องเธอก็แค่เครื่องระบาย...อลันบอกตัวเองอย่างไม่แยแส...แต่ก่อนที่ซับในตัวจิ๋วด้านล่างจะถูกเปลื้องออก...อยู่ๆ เสียงเยาะหยันของรสิตาก็ดังกังวานขึ้น... “ตอนที่เราตกลงกันคุณบอกว่าถ้าชนะฉันจะได้อะไรนะ...” อลันถึงกับสวรรค์ล่มดังโครมสนั่นเมื่อเห็นประกายตาเหยียดหยามอย่างผู้ชนะจ้องมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มเยาะที่มุมปากอิ่มกระชับที่กำลังฉ่ำหวานได้ที่... โอ...พระเจ้านี่เขาถูกยัยบ้านี่ใช้มารยาและเล่ห์เหลี่ยมของผู้หญิงหลอกล่อจน...ยั้งใจไม่อยู่หรือนี่...ชายหนุ่มถึงกับนิ่งงันเมื่ออีกฝ่ายทุ่มเทร่างกายเพื่อชัยชนะ...และเธอกำลังกำชัยชนะอันนั้นได้อย่างงดงาม...เสียด้วย   Create Date : 02 พฤศจิกายน 2553 4 comments Last Update : 2 พฤศจิกายน 2553 11:43:32 น. Counter : 1917 Pageviews. Share Tweet