ตอนที่ ๑๕ สัมผัสจากความรัก

ดวงหน้าเรียวสวยเชิดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าคนที่ก่ายเกยอยู่บนร่างกายอย่างท้าทาย รสิตาผุดรอยยิ้มเยาะหยันออกมาเมื่อเห็นท่าทางของชายหนุ่มกำลังลังเล แม้บรรยากาศรอบข้างจะมืดมิดและเงียบสงัดแต่อลันสาบานได้ว่าเขาเห็นประกายตาเยาะหยันของเธอชัดจนเหมือนมันกำลังสว่างวาบไปทั้งความรู้สึก ...โอ...พระเจ้า!...เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่...เป็นเพราะยัยแอ๊ปเปิ้ลนี่แท้ๆ ที่เปิดสัญญาณไฟเขียวให้เขาผ่าน...อลันเริ่มเดือดปุดๆ เมื่ออารมณ์หวามถูกสกัดด้วยท่าทางถือดีของหญิงสาวจนทำหน้าไม่ถูก “ถอยออกไปเดี๋ยวนี้ไอ้บ้ากาม...” ขณะกำลังละล้าละลังไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่ๆ สัญญาณไฟสีเขียวๆ ในแอ๊ปเปิ้ลเขียวที่เขาปรามาสว่ามันเปรี้ยวก็เปลี่ยนเป็นแอ๊ปเปิ้ลเหลือง....และแดงโร่ขึ้นทันใดเมื่อเสียงห้วนๆ ของหญิงสาวตวาดแว้ดขึ้นมา อลันถึงกับหน้าชาเมื่อได้ยินเสียงเยาะหยันคำรามอยู่ในลำคอระหง...หมดกัน...ชายหนุ่มกัดกรามแน่นจนรู้สึกเจ็บหนึบไปทั้งหน้าก่อนจะถอยกลับไปยังเบาะฝั่งตัวเองด้วยท่าทีปกติแล้วออกรถทันที ดวงตาคมกริบจ้องถนนเบื้องหน้าด้วยอารมณ์ที่ยังกรุ่นไปด้วยความขุ่นเคือง ไหนจะโกรธที่ถูกเยาะหยัน ไหนจะขัดเคืองที่เผลอไผลไปกับอารมณ์เบื้องต่ำจนต้องกลืนน้ำลายของตัวเอง ยิ่งคิดอารมณ์เดือดปุดๆ ก็ยิ่งประทุเมื่อแก้ไขอะไรไม่ได้อลันจึงกัดฟัดดังกรอดๆ แล้วเหยียบคันเร่งเต็มสปีดจนคนนั่งข้างๆ หัวใจแทบวาย “จอดรถเดี๋ยวนี้ฉันจะลง” รสิตาแว้ดขึ้นอย่างเหลืออดเมื่ออลันยังคงเร่งความเร็วของรถจนแทบเหาะขึ้นสวรรค์ “จะลงไปยั่วใครอีก...ไม่เห็นเรอะว่าเส้นทางสายนี้มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยว...ลงไปสภาพนี้คงถูกยำเละจนไม่เหลือชิ้นดี” “จะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน...จอดรถ” “หยุดพูดแล้วนั่งไปเงียบๆ” “นายก็ขับให้มันช้าหน่อยสิจะขับเร็วอะไรนักหนา...ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าอยากตายก็เชิญตายคนเดียวฉันไม่ใจดีเดินร่วมทางไปเมืองผีกับนายแน่...ฉันบอกให้จอด” รสิตาพูดยังไม่ทันขาดคำรถที่ห้อมาด้วยความเร็วยิ่งกว่าจรวดก็เบรกเอี๊ยด...จนหน้าเธอแทบโขกกับหน้ารถ... “หยุดทำท่าร่านสวาทแล้วกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มันมิชิดกว่าชุดนี้ก่อนออกมาทานข้าวกับฉันเข้าใจมั้ย!” รสิตานั่งอึ้งจนพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำสั่งปนคำตำหนิของเจ้าเสือร้ายที่ว้ากออกมาแล้วกระแทกประตูปิดเสียงโครมสนั่นเมื่อจอดรถจนนิ่งสนิท...ก่อนอลันตัวร้ายจะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าไปด้านในโดยไม่ใส่ใจกับเธออีก “เป็นบ้าอะไรอีกล่ะนั่น...” รอยยิ้มสะใจผุดพรายออกจากมุมปากสีสวยเมื่อเห็นความพ่ายแพ้ของอีกฝ่าย แม้อยากจะกวนใจพ่อพยัคฆ์ร้ายต่อแต่เพราะอารมณ์ไม่คงที่ของอลันเธอจึงไม่คิดแหย่รังแตนเล่นในตอนนี้... รสิตาอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะก้าวลงจากรถและเดินตามเข้าไปเงียบๆ...ที่ผ่านมามันแค่ชั่วโมงบินแบบนักบินฝึกหัด...ประเดี๋ยวเถอะฉันจะทำให้ดูว่าระดับกัปตันเขาบินกันยังไง...หญิงสาวมองตามร่างสูงผึ่งผายแล้วบอกตัวเอง... เอกทัศน์เดินกลับเข้ามาในห้องอาหารอีกครั้งด้วยท่าทางร่าเริงจนคนที่นั่งซึมมาพักใหญ่ยิ่งน้อยใจหนักเข้าไปอีก... รติญาลอบมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของชายหนุ่มที่กำลังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกด้วยสายตาตัดพ้อ...แม้จะบอกตัวเองว่าทำใจได้ถ้าเอกทัศน์จะเบนสายตาไปมองพี่สาวฝาแฝด...แต่พอเอาเข้าจริงๆ เธอกลับรู้สึกเจ็บลึกไปถึงขั้วหัวใจเมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มพุ่งเป้าไปที่รสิตา ดวงตากลมโตเริ่มคลอรื้อเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของคนที่กำลังเดินใกล้เข้ามามีรอยยิ้มแต้มอยู่ทั่วทั้งหน้า...ราวกับว่าเขาเพิ่งไปพบเจอกันเรื่องอะไรสักอย่างที่ถูกอกถูกใจเป็นหนักหนา... “คุณโรสสั่งอะไรหรือยัง...ผมหิวจังเลย” ใบหน้างดงามหม่นลงเพราะรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งใจ แม้คำถามที่ปนออกมากับน้ำเสียงออดอ้อนของชายหนุ่มจะฟังไพเราะเสนาะหู แต่เธอกลับมองว่ามันเป็นเหมือนน้ำผึ้งหวานแต่เคลือบแฝงไปด้วยพิษร้ายที่เขากำลังใช้ฆ่าเธอให้ตายช้าๆ อย่างเลือดเย็น “ว่าไงครับ” พอเห็นอีกฝ่ายเมินหน้าหลบและไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เอกทัศน์จึงยิ้มกว้างออกมา “คุณลิลลี่...” “ฉันอยากกลับบ้านค่ะ...” รติญาพูดแทรกขึ้นเมื่อความน้อยเนื้อต่ำใจกำลังเปลี่ยนเป็นเปลวไฟอันโชติช่วงและลุกโชนอยู่ในร่างกายจนรู้สึกทุรนทุรายเพราะความร้อนระอุของมัน “คุณไม่สบายหรือเปล่า...สีหน้าไม่ดีเลย” เอกทัศน์จ้องดวงตากลมโตที่กำลังไหวระริกอยู่บนม่านน้ำใสๆ ที่กำลังไหลเอ่อออกมาอย่างห่วงใย “เปล่าค่ะฉันแค่รู้สึกไม่สบาย...ที่นี่มีรถรับจ้างไหมคะ” “คุณจะไปไหน” “ฉันอยากกลับบ้าน...” “จะกลับไปยังไง...ที่นี่เรารับแต่ลูกค้าระดับวีไอพีเท่านั้น...และที่สำคัญแถวนี้ไม่มีรถรับจ้างผ่านเข้าออกเพราะเป็นสถานที่ส่วนตัว” เอกทัศน์บอกเสียงเรียบ “คุณโรส...” รติญาเงยหน้าขึ้นมองคนเรียกเพราะน้ำเสียงที่เรียกขานนุ่มนวลจนชวนให้ใจหวิว ดวงตากลมโตจ้องคนตรงหน้าเขม็งเพราะต้องการรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ “ถ้าคุณอยากถามอะไรถามมาได้เลย...แต่ถ้ารู้สึกไม่สบายเดี๋ยวผมจะพาไปพักผ่อน” “ฉันอยากไปพักผ่อนค่ะ” เพราะคิดว่าเอกทัศน์จะพากลับบ้านรติญาจึงรีบคว้าหมับไปที่ข้อเสนอที่สองโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายถามซ้ำ “งั้นก็ไปกันเลย” เอกทัศน์กระชับมือบางในอุ้งมือ จูงหญิงสาวเดินลิ่วๆ ออกจากห้องอาหารแล้วเดินลัดเลาะไปทางด้านหลังผ่านสวนหย่อมตกแต่งอย่างมีสไตร์มุ่งหน้าไปยังเรือนไม้ขนาดย่อมหลังงามที่ปลูกอยู่ห่างไปไม่ถึงสองร้อยเมตร “เดี๋ยวค่ะ...คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” รติญาขืนตัวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพาเธอเดินมาอีกทางพร้อมกับทำท่าจะหมุนตัวกลับ “ก็คุณบอกเองว่าอยากพักผ่อนและผมกำลังทำตามความต้องการของคุณอยู่นะครับ” คำตอบของชายหนุ่มทำเอาคนฟังแทบอยากตบปากตัวเองที่เผลอปล่อยช่องว่างให้อีกฝ่ายตะครุบเป็นโอกาส “ฉันหมายถึงกลับบ้านค่ะไม่ใช่แบบนี้” เอกทัศน์ไม่ได้สนใจฟังหรือใส่ใจกับท่าทางฮึดฮัดของหญิงสาว เขาถือวิสาสะคว้าหมับไปที่เอวคอดบางและยึดไว้พร้อมกับล้วงกุญแจออกจากกระเป๋าแล้วไขกุญแจก่อนจะดึงร่างเพรียวระหงให้เดินตามเข้าไปด้านใน “คุณ...จะทำอะไร?...” รติญาถามพร้อมกับก้าวถอยไปด้านหลังอย่างระวังภัยเมื่อเอกทัศน์เปิดไฟสว่างจ้าจนเห็นเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่จัดวางอย่างเป็นสัดส่วนในห้องชัดถนัดตา “ไม่ต้องตกใจที่นี่เป็นบ้านพักของผมไม่ใช่ห้องเช่าอย่างที่คุณคิด...” ชายหนุ่มบอกราวกับรู้ความคิดของเธอ “ฉันอยากกลับบ้าน...ลิลลี่กับเจ้านายคุณรอพวกเราอยู่ข้างนอกคุณพาฉันมาในนี้ตามลำพังแบบนี้ลิลลี่จะคิดยังไงแล้วเจ้านายคุณอีกเขายิ่งเห็นฉันเหลวแหลกอยู่ด้วย” “พวกเขากลับบ้านไปแล้ว” เอกทัศน์บอกเสียงเรียบ “อะไรนะคะ!...คุณหมายความว่ายังไง” “เมื่อกี้ผมกำลังจะบอกคุณว่าคุณลิลลี่กลับบ้านไปพร้อมกับคุณอลัน...แต่ดูเหมือนคุณไม่อยากฟังสักเท่าไร” “เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะกลับไปก่อนเรา...คุณโกหก” รติญาเริ่มเดือดดาล “พวกเขากลับไปแล้ว...และดูเหมือนคืนนี้เราคงต้องค้างที่นี่” “ไม่...ฉันไม่ค้างที่นี่แน่...คุณทัศน์พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ” “เห็นจะไม่ได้แล้วล่ะครับเพราะตอนนี้คุณอลันเอารถไป กว่าคนของผมจะเอารถกลับมาคืนให้ก็คงเป็นเช้าพรุ่งนี้” เอกทัศน์บอกอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ แต่สำหรับรติญามันกำลังกลายเป็นเรื่องใหญ่ “คุณโรส...อย่ากลัวไปผมบอกแล้วไงว่าจะไม่ขืนใจคุณ...อีกอย่างมันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่เรานอนห้องเดียวกันเท่าที่ผ่านๆ มามันไม่ทำให้คุณเชื่อใจผมบ้างเลยหรือ” ชายหนุ่มขยับเท้าเข้าไปหารั้งร่างอรชรเข้ามากอดไว้ ดวงตาหวานหยาดเยิ้มราวอิสตรีมองใบหน้าตื่นตระหนก...และริมฝีปากอิ่มเย้ายวนอย่างเสน่หา...ปรารถนาเหลือเกินกับทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นเธอ...เอกทัศน์บอกตัวเองพร้อมกับพยายามข่มความต้องการที่กำลังเต้นตุบอยู่ภายในให้ผ่อนเบา “ฉัน...เอ่อ...” รติญาเริ่มอึกอักและใจเต้นตึกตักไปกับสัมผัสหวามไหว “คุณไม่สบายตรงไหนบอกผมได้ไหมคุณโรส...” หญิงสาวแทบหลอมละลายไปกับน้ำเสียงนุ่มนวลที่เปล่งออกมา รติญาค่อยๆ เงยหน้ามองใบหน้าเรียวเข้มแล้วเม้มปากแน่นเพราะแข้งขาเริ่มอ่อนแรง “คุณไม่สบายตรงไหนจ๊ะ” “เอ่อ...ฉันสบายดีค่ะ...ก็แค่อยากกลับบ้าน” รติญาเสมองไปทางอื่นเมื่อใบหน้าของชายหนุ่มกำลังโน้มต่ำลงมาจนปลายจมูกใกล้สัมผัสกับผิวแก้มนวลเนียนเต็มที หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อไปชั่วอึดใจเมื่อรับรู้ว่ามีลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดลงบนแก้มจนรู้สึกวูบวาบไปทั้งความรู้สึก “ผมรักคุณนะ...รักมาก...รักจนไม่อยากรออะไรอีกแล้ว” เอกทัศน์บอกพร้อมกับแนบริมฝีปากลงบนแก้มนวลและซุกไซ้ไปตามลำคอระหง “คุณแน่ใจเหรอคะว่ารู้สึกแบบนั้นกับฉันจริงๆ” ถึงแข้งขาจะอ่อนแรงแต่ทิฐิยังคงแกร่งกล้า...เมื่อนึกถึงสายตายามเอกทัศน์มองพี่สาวฝาแฝด พออาการปวดแปลบแล่นไปทั่วร่างรติญาก็หวนกลับคืนสู่สัมปชัญญะครั้ง “ผมแน่ใจ...” “แต่ฉันไม่แน่ใจ...พาฉันกลับบ้านเถอะค่ะ...ฉันขอร้อง...นะคะ” เอกทัศน์นึกฉุนขึ้นมานิดๆ เมื่อร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนเริ่มแข็งขืน “คุยกันหน่อยได้ไหม...คุยกันให้เข้าใจ” “ฉันไม่มีอะไรจะคุยค่ะ...ฉันต้องการกลับบ้านเดี๋ยวนี้” รติญาเชิดหน้าอย่างแสนงอนพร้อมกับเน้นย้ำถ้อยคำสุดท้ายเสียงเข้ม “แต่ผมมี...และมันเป็นเรื่องสำคัญเกี่ยวกับอนาคตของเรา” “คุณเก็บไว้ไปคุยกับคนรักในอนาคตของคุณเถอะ...ฉันไม่อยากฟัง” “ก็กำลังคุยอยู่นี่ไง” เอกทัศน์ยอกย้อนอย่างเหลืออดเมื่อแมวเหมียวแสนเชื่องเริ่มเดือดดาลจนเขาชักอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อสั่งสอน “พูดให้ดีๆ...นะ” แม้จะรู้สึกอึ้งระคนปรีดิ์เปรมที่อีกฝ่ายทึกทักได้อย่างเหมาะเหม็งแต่เพราะภาพที่เห็นจึงทำให้หญิงสาวไม่อยากเชื่อใจ “ผมก็พูดดีๆ นี่นา” “คุณทัศน์!...” พอถูกชายหนุ่มยอกย้อนคนที่ตั้งท่าจะงอนก็ชักอยู่ไม่สุข “คุณหึงผมเหรอ” คำถามจี้ใจดำของเอกทัศน์ทำเอาใบหน้านวลเนียนเริ่มแดงสลับซีด “ถามแบบนั้นมันจะไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอคะ” แม้จะถูกต้อนตรงจุดแต่รติญาก็ไม่อยากยอมรับอะไรง่ายๆ เอกทัศน์มองสำรวจใบหน้าของหญิงสาวแต่อีกฝ่ายกลับเมินหลบ “ผมเชื่อสายตาตัวเอง...และถ้าคุณกำลังหึงผมจริงๆ มันจะเป็นสิ่งวิเศษที่สุด...เพราะอะไรรู้ไหม” เอกทัศน์รั้งกายหญิงสาวเข้ามาจนชิดร่างก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้างดงามที่เขาไม่อาจละวางได้นับตั้งแต่แรกเห็น แม้คราแรกเขาจะพยายามมองผ่านและแกล้งนิ่งเฉยแต่มันยากเหลือเกินที่จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เดินผ่านมาแล้วก็ผ่านไป “เพราะถ้าคุณหึงนั่นก็แปลว่าคุณรู้สึกดีๆ กับผมและมันคงดีไม่น้อยถ้าเราทั้งสองจะมีความรู้สึกแบบเดียวกัน...” เมื่ออีกฝ่ายยังเลือกที่จะใช้ความเงียบเป็นคำตอบเอกทัศน์จึงเฉลยพร้อมกับก้มลงไล้จมูกและปากไปตามผิวเนื้อหอมกรุ่นด้วยความรู้สึกร้อนระอุไปทั้งร่าง... ไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านหรือปฏิเสธจากหญิงสาว...นอกจากเนื้อตัวแข็งขืนในคราแรกเริ่มอ่อนระทวยจนเหมือนเธอกำลังสิ้นไร้เรี่ยวแรงที่จะหยัดยืน ชายหนุ่มช้อนอุ้มร่างเพรียวบางขึ้นแนบอกเดินตรงไปยังเตียงกว้างและวางเธอลงช้าๆ อย่างถนอม รติญาทอดร่างลงบนที่นอนนุ่มราวกับกำลังต้องมนตร์ตราอะไรสักอย่าง...เธอเหมือนกำลังลอยคว้างอยู่กลางอากาศจนบอกไม่ได้ว่าเวลานี้เธอกำลังหลับหรือตื่นกันแน่ “จบเรื่องนี้เราจะแต่งงานกัน...แต่งงานกับผมนะคุณโรส” รติญากะพริบตาปริบๆ เมื่อได้ยินคำขอแต่งงานที่รวดเร็วจนเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน “คุณพูดอะไรของคุณ...” “ผมกำลังขอคุณแต่งงาน...และคำตอบที่ผมต้องการก็คือคำว่าตกลง” พอได้ยินอีกฝ่ายเออออเอาฝ่ายเดียวรติญาก็ถึงกับส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ค่ะ...” “เดี๋ยวผมจะถามอีกครั้ง...ด้วยสัมผัสจากความรัก...ถ้าคุณไม่ต้องการก็พยายามหาคำปฏิเสธไว้ดีๆ ด้วยแล้วกัน” เอกทัศน์บอกอย่างมีเลศนัยก่อนจะแนบปากลงบนมุมปากอิ่มบังคับให้เธอเบนหน้าขึ้นด้วยสัมผัสนุ่มนวล แล้วจึงจูบซ้ำลงไปบนกลีบปากที่เผยอรับโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วยชั้นเชิงอันแพรวพราว รติญาที่กำลังมึนงงกับคำถามและรสสัมผัสอันฉ่ำหวาน เริ่มตอบสนองจุมพิตที่กำลังตักตวงอย่างดูดดื่มด้วยความรู้สึกที่ล่องลอย เมื่อหญิงสาวไม่ต่อต้านชายหนุ่มจึงเริ่มรุกรานหนักขึ้น...ริมฝีปากร้อนระอุเริ่มไล่ลงไปตามซอกคอหอมกรุ่น ลูบไล้ฝ่ามือไปตามเอวคอดบาง...ก่อนจะสอดฝ่ามือข้างหนึ่งหายเข้าไปสัมผัสเนื้อผิวเนียนละเอียดด้านบน และไล้ฝ่ามืออีกข้างไปตามปลีน่องไล่ขึ้นเรื่อยๆ จนกระโปรงตัวสวยถลกสูงขึ้นทุกขณะ “ผมทนไม่ไหวแล้วคุณโรส...” เมื่อความเย้ายวนของเรือนกายสาวปลุกเร้าเขาจนแทบคลั่งในที่สุดเอกทัศน์ก็ตบะแตกจนได้ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วค่อยๆ ดึงทึ้งปราการของหญิงสาวออก...รติญาสะดุ้งและเริ่มลนลานเมื่อเสื้อตัวสวยถูกเหวี่ยงลงข้างเตียงในเวลาอันรวดเร็ว “คุณทัศน์!” เสียงอุทานของหญิงสาวถูกกักอยู่แค่ลำคอเมื่อเอกทัศน์ขานรับเป็นจูบอันดูดดื่ม “แต่งงานกันนะคนดี...นะคะ” ชายหนุ่มถามเสียงพร่าขณะกดริมฝีปากลงบนกลีบปากงามอย่างหนักหน่วงและเร่าร้อน “อืม...” ใบหน้าแดงก่ำของเอกทัศน์สว่างวาบเมื่อรติญาตอบรับคำขอเขาด้วยเสียงครางที่ดังอยู่ในลำคอ “คุณตกลงแล้วนะคุณโรส...ห้ามเปลี่ยนใจด้วย” รติญาเบิกตาขึ้นก่อนจะอ้าปากปฏิเสธ แต่จูบลึกล้ำต่อมาก็ทำให้เธอครวญครางเสียง...อือ...อีกครั้งเพราะความรัญจวนใจ...เอกทัศน์ยังถามเธออีกหลายข้อ...และทุกคำถามก็ถูกตอบรับแบบเดียวกันเมื่อริมฝีปากและร่างกายของหญิงสาวถูกรุกรานหนักขึ้นเรื่อยๆ จนเจ้าของร่างกายไม่อาจต้านทานกับอานุภาพของสัมผัสจากความรักที่ชายหนุ่มกำลังตักป้อน...   Create Date : 01 พฤศจิกายน 2553 6 comments Last Update : 2 พฤศจิกายน 2553 11:48:19 น. Counter : 1494 Pageviews. Share Tweet