ลืม
เมื่อเช้าฉันฟังเพลงนี้มาบนรถ เล่นเอาฉันน้ำตาซึมไปเลย..นึกถึงตอนที่ยังมีเค้าโทรมา ยังมีเค้าให้ได้คุย แต่ตอนนี้เหรอ แค่เสียงโทรศัพท์ยังไม่โทรหาเลย เฮ้ออออ ฉันไม่อยากเศร้า ไม่อยากร้องไห้แล้วเจ็บปวด ทรมาน พอแล้วกับการคิดถึงเค้า ฉันร้องไห้ทำไมนะ ฉันคงคิดถึงเค้ามากไปเท่านั้นเองฉันส่งแมสเสจหาน้องที่สนิทว่า ไม่อยากร้องไห้แล้ว ไม่มีคนปลอบกูน้องส่งกลับมาว่า ไหน ใครกันที่บอกว่าไม่คิดแล้วฉันเก่งแต่ปากจริงๆ ด้วย แต่ใจฉันไม่เคยลืมเค้าเลย ฉันรู้สึกว่า เค้ามีอิทธิพลต่อความรู้สึกต่อฉันมากเพื่อนสนิทของฉัน ถามฉันว่า นี่ยังไม่ลืมอีกหรอ?? เค้ามีอะไรถึงทำให้เพื่อนฉันเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้นั่นสิ เค้ามีอะไรนะ ที่ทำให้ฉันลืมเค้าไม่ได้ ลืมเค้าไม่ลง...ฉันอยากจะถามเค้าว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลยใช่ไหม??ตอบ ฉันหน่อยว่า ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับน้องคนนี้เลย...ถ้าเค้าตอบคำถามนี้ ของฉันมาจริงๆ ฉันจะรับมันได้หรือเปล่า............ฉันทำใจยอมรับได้หรือเปล่ากับคำตอบนั้น......พี่คะ...คิดถึง พี่มาก ไม่อยากร้องไห้แล้ว ทรมานพอแล้ว แต่คิดถึงพี่มากๆ เลยนะคะถ้าพี่โทรมาตอนนี้ พี่คงได้ยินเสียงน้องคนนี้ ร้องไห้เพราะความคิดถึงพี่แน่นอน...ปล.ฉันพิมพ์ไป น้ำตาซึมไป อยากร้องไห้ ให้หายบ้า แต่ฉันทำไม่ได้ เพราะยังอยู่ที่ทำงานอยู่คืนนี้ ฉันคงนอนหลับพร้อมน้ำตาแน่นอน..
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ตอนนี้เราตัดใจจากเขาแล้วล่ะ
เลือกที่จะเดินบนเส้นทางของเรา
ขอเป็นกำลังให้นะคะ
ท้องฟ้าจะต้องกลับมาสดใสอีกครั้ง