กระเป๋าหายที่สถานีรถไฟหัวลำโพง

หลายปีก่อนในช่วงที่เพิ่งจบการศึกษาใหม่ ๆ
ได้เดินทางไปมาระหว่างหาดใหญ่ กรุงเทพฯ
เพื่อสมัครหางานทำเพราะไม่อยากหางานทำที่บ้านเกิด
รวมทั้งงานการก็หายากมากในยุคนั้น
กอปรกับยังลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง
เหลืออีกเพียงไม่กี่หน่วยกิตก็จะจบแล้ว
จึงต้องขึ้นไปสอบที่กรุงเทพ ฯ ในบางเดือน
โดยพักอาศัยกับเพื่อนที่ทำงานแล้วอยู่ที่กรุงเทพ ฯ

ในวันนั้นหลังจากซื้อตั๋วรถไฟแล้ว
พอขึ้นขบวนรถชั้นสาม(ยังไม่มีรถไฟฟรี)
รถไฟเที่ยวบ่ายสองโมงออกจากสถานีรถไฟ
พอวางกระเป๋าเสื้อผ้าบนราววางกระเป๋า
ข้างในกระเป๋านอกจากเสื้อผ้าแล้ว
ยังมีเอกสารทางราชการประเภทต่าง ๆ
เช่น สำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน ใบทหารของตนเอง
กับสำเนาเอกสารเบ็ดเตล็ด ประเภททะเบียนบ้าน
สำเนาใบสูติบัตรที่ถ่ายเอกสารของพี่น้องที่นำติดตัวมาด้วย
จำไม่ได้เหมือนกันว่านำขึ้นไปทำไมในตอนนั้น
หรือให้ลงลายมือชื่อกำกับสำเนาถูกต้อง
รถไฟต้องรออีกประมาณเกือบชั่วโมงจึงจะได้เวลาออก
เลยมักง่ายเดินลงไปว่าจะซื้อหนังสือพิมพ์สักฉบับ
เพราะเห็นมีคนประมาณสามสี่คนนั่งอยู่ในขบวนรถแล้ว

หลังจากซื้อหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์มติชนเสร็จ
ขึ้นมาไม่เห็นกระเป๋าเดินทางแล้ว
ใจหายหมดเลยไม่รุ้จะทำอะไร
คิดได้แต่อย่างเดียวว่าจะต้องรีบไปแจ้งความ
หรือลงบันทึกประจำวันที่สถานีตำรวจ
เพราะอ่านหนังสือพิมพ์มีข่าวว่า
มีการขโมยขึ้นบ้านพักหลังหนึ่งในกรุงเทพฯ
แล้วมีบัตรประชาชนเป็นของนักศึกษารามคำแหง
ตกหล่นอยู่ใกล้บริเวณบ้านพักหลังนั้น
ตำรวจเรียกตัวไปสอบสวนและบีบบังคับให้สารภาพ
กว่าจะจับโจรผู้ร้ายได้จริง
นักศึกษารายนั้นก็อ่วมอรทัยไปแล้ว

พอดีเจอผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ในขบวนเดียวกัน
สอบถามว่าจะลงที่หาดใหญ่เช่นกัน
เลยเขียนข้อความว่าลงในหนังสือมติชนว่า
กระเป๋าหายจะลงไปในวันรุ่งขึ้น
เพราะต้องไปแจ้งความก่อน
แล้วฝากเธอช่วยไปส่งทีบ้านด้วย
เธอทั้งสองคนก็ไปส่งให้
แต่พอทางบ้านถามก็ไม่รู้รายละเอียดมา
ที่ไม่ได้โทรศัพท์ไปบอกตอนนั้น
เพราะเงินทองร่อยหรอมากแล้ว
กับอับอายทางบ้านที่สะเพร่าทำกระเป๋าหาย
กะว่าจะไปบอกด้วยตนเองภายหลัง
รวมทั้งมึนงงทำอะไรไม่ค่อยถูกแบบว่าตกใจ
ต้องขอบคุณสองสาวชาวใต้ไว้ ณ ที่นี้ด้วย
จำหน้าจำตาเธอทั้งสองคนไม่ได้เลย
เพราะฉุกละหุกและหลายปีแล้ว

หลังจากนั้นรีบเดินไปที่สถานีตำรวจหัวลำโพง
ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับแจ้งความหรือลงบันทึกประจำวัน
บอกว่าให้ไปซื้ออากรสแตมป์มาปิดคำร้องก่อนตามกฎหมาย
จึงจะรับแจ้งความหรือลงบันทึกประจำวันให้
พอสอบถามว่าซื้อที่โรงพักมีหรือไม่
ตอบว่าไม่มี  ให้ไปหาซื้อที่อื่นหรือลองไปที่ไปรษณีย์ดูก็แล้วกัน
เลยไปสอบถามที่ไปรษณีย์หัวลำโพง
เจ้าหน้าที่ไปรษณีย์บอกว่ามี  
เพราะมีเรื่องกระเป๋าหายบ่อยมากที่หัวลำโพง
เลยนำมาสำรองไว้ขายให้กับชาวบ้าน

เลยคาดว่าการที่ตำรวจใช้วิธีการ/เกียร์ว่างในยุคนั้น
โดยอ้างเหตุผลตามกฎหมายในช่วงนั้นว่า
ตามกฎหมายคำร้องทางราชการต้องปิดอากรแสตมป์
น่าจะใช้แบบหลักมาเฟียอิตาลีที่ชอบพูดว่า
การปฏิเสธคนที่ดีที่สุด  คือให้มันปฏิเสธเราเอง
หรือมีเงื่อนไขมาก ๆ จนมันเลิกขอเราไปเอง
หลังจากซื้ออากรสแตมป์เสร็จแล้ว
จึงเดินกลับไปโรงพักแจ้งความอีกครั้ง
ก็ได้รับการแจ้งความตามปรกติ
มีการลงบันทึกประจำวันและมอบสำเนาให้
แต่ต้องเขียนคำร้องด้วยลายมือตนเอง
พร้อมกับมีสำเนาที่มีคาร์บอนลองข้างล่าง
พอเขียนเสร็จปิดอากรแสตมป์
ยื่นให้ตำรวจเสร็จก็จะมีการลงนามโดยร้อยเวร
แต่สังเกตเห็นว่าตำรวจที่รับเรื่องลงนามแทน

พอเสร็จเรื่องที่โรงพักเดินกลับมาที่สถานีรถไฟ
กำลังลังเลใจว่าจะกลับไปหาเพื่อนที่บ้านก่อน
หรือกลับบ้านเลยในวันนั้น
แต่แล้วตัดสินใจว่าจะขอคืนตั๋วโดยสารก่อน
ระหว่างรอคืนตั่วรถไฟใช้เวลานานมาก
เพราะคิวคนรอซื้อตั๋วล่วงหน้ากับคืนตั๋วยาวมาก
เกินกว่าครึ่งชั่วโมงรถไฟก็ออกไปแล้ว
เลยได้คืนตั๋วราคาลดหลั่นลงไปอีก

เมื่อขึ้นรถเมล์ไปหาเพื่อนที่บ้านพักตำรวจ
แถววัดโสมนัสวิหาร ปรากฎว่าเพื่อนไม่อยู่ซะอีก
จริง ๆ เป็นบ้านพักตามสิทธิ์ของตำรวจสัญญาบัตร
เป็นลูกพี่ลูกน้องของเพื่อน แกไป ๆ มา ๆ
เพราะมีบ้านพักของครอบครัวแถวฝั่งนนทบุรี
เลยอนุญาตให้เพื่อนอยู่ที่นั้นเลย
จึงตัดสินใจขึ้นรถเมล์ไปที่สถานีขนส่งสายใต้
กลับรถทัวร์ที่ออกประมาณสองทุ่มเศษ
กว่าจะกลับถึงบ้านที่หาดใหญได้
ก็ใช้เวลาเกือบสิบสี่ชั่วโมง
พอถึงบ้านจึงบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด
โดนดุพอสมควรเรื่องที่ทำกระเป๋าหาย

ไม่แน่ใจว่าตอนนั้นลงแวะที่นครศรีธรรมราชหรือเปล่า
แต่จำได้ว่าเจอชื่อพระขาวที่วัดแห่งหนึ่งจำชื่อวัดไม่ได้
ได้บนว่าขอให้ได้สำเนาเอกสารคืนเถอะ
เพราะกังวลเอกสารราชการตัวจริงที่หายส่วนหนึ่ง
กับสำเนาเอกสารที่หายไปบางส่วน
แล้วจึงขึ้นรถเมล์กลับหาดใหญ่อีกทอดหนึ่งหรือไม่
แต่จำได้แม่นว่ามีการบนพระองค์นี้ไว้
ทุกวันนี้ยังหาพระพุทธรูปองค์นี้กับวัดไม่เจอเลย

ถัดมาอีกสองสัปดาห์มี
ผู้หญิงคนหนึ่งส่งจดหมายพร้อมเอกสาร
สำเนาเอกสารพี่น้องบางส่วน
คืนมาให้ที่บ้านพร้อมแนบจดหมายน้อยบอกว่า
มีคนนำมาลืมไว้ที่ร้านทำผมแถวสามย่านหรือไง
แต่ใบทหารกับบัตรประชาชนที่มีชื่อของผมหายไปแล้ว
แต่ได้ไปแจ้งออกใหม่ต้องใช้เวลารอนานเหมือนกัน
เพราะในยุคนั้นจะออกบัตรเหลืองให้ก่อน
กว่าจะได้บัตรขาวก็รอกันเป็นเดือน

พี่สาวเลยบอกให้ผมมีจดหมายแจ้งไปว่า
ขอบคุณที่ส่งเอกสารคืนให้และบอกเรื่องกระเป๋าหาย
รวมทั้งเอกสารบางส่วนได้ไปแจ้งความเพื่อออกให้ใหม่แล้ว
ต่อมาผมโทรศัพท์ติดต่อกับน้องสาวได้
ให้ช่วยซื้อตุ๊กตาจำชื่อไม่ได้ว่าชื่ออะไร
แต่ในตอนนั้นฮิตกันมากที่กรุงเทพฯ
ราคาไม่แพงมากนักให้ช่วยไปมอบให้คนที่ส่งเอกสารมาให้
เพราะอยู่ใกล้ ๆ กับที่เรียนของน้องสาว
ชื่อที่อยู่ของคนใจดีคนนั้น
สูญหายไปแล้วกับน้ำท่วมหาดใหญ่
ในช่วงเดือนพฤศจิกายนในปีนั้น
เลยไม่ทราบชื่อนามสกุลและที่อยู่อีกเลย
ถามน้องสาวบอกจำร้านได้ไหม
ก็บอกปิดร้านไปแล้วไม่รู้ว่าย้ายไปไหน
ก็ขอขอบคุณไว้ ณ โอกาสนี้เช่นกัน

ที่เขียนเรื่องจากความทรงจำนี้
พอดีไปตอบกระทู้เรื่องการช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก
ความทรงจำเรื่องนี้เลยผุดขึนมาอีกครั้ง
หลังจากลืมเลือนไปนานเหมือนกันแล้วเรื่องนี้
ขอลอกมาพร้อมกับเขียนเพิ่มเติมบางส่วน

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2558		0 comments
Last Update : 1 มีนาคม 2559 21:08:06 น.
Counter : 1071 Pageviews.
Share Tweet