30 กย 54 วันลาจาก

         วันนี้เป็นวันทำงานวันสุดท้าย ของเพื่อนและพี่ๆที่ร่วมงานหลายคน  สิ้นเดือนกันยายนของทุกปี  เป็นเทศกาลของการลาจาก  คนที่รู้จักรักใคร่ต่างลาจากกันไปทุกๆปี  เมื่อเราจากกันแล้วก็คงไม่มีโอกาสได้มาร่วมงานร่วมทางกันอีก  บางคนจากไปทั้งที่ใจยังไม่จากไป  บางคนสมัครใจและดีใจที่จะได้จากไป  ความแตกต่างของการลาจากมีมากหลายเงื่อนไขและหลายเหตุผล 
        เพื่อนร่วมทำงานหลายคน  ลาจากกันไปอย่างยินดี  การทำงานทุกตำแหน่งมีความยากลำบาก  ทุกชีวิตทุกสถานะต่างมีความยากลำบาก ( ความทุกข์) ในรูปแบบของมันเอง  เมื่อเกิดมาก็ต้องอาศัยความอดทนฝ่าฝันไปให้ถึงที่สุด  ไม่พ่ายแพ้ความอดทนของตัวเอง 
        ชีวิตของเราก็เหมือนการล่องลอยไปตามกระแสน้ำ แห่งกาลเวลา  บางครั้งสายน้ำพัดพาเรามาพบกัน  แล้วเราก็เลื่อนไหลลาจากกันไป การพบกันของทุกชีวิต ทุกสรรพสิ่ง เป็นเพียงชั่วขณะ  ในที่สุดเราก็ล้วนต้องลาจากกันไปทั้งหมดทั้งสิ้น  เป็นสัจจธรรม  บางคนทนทรมานจากความคิดถึง ถ้าเราไม่ตักตวงสิ่งใดเข้าสู่ใจเรา  สักแต่ว่าเห็นสักแต่ว่าพบเจอ เราก็ไม่ต้องทุกข์จากความคิดถึงผู้ใดสิ่งใดไปตลอดกาล

"อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขัง อะริยะสัจจัง
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สภาวะเหล่านี้แลเป็นตัวทุกข์อย่างแท้จริง คือ
- ชาติปิ ทุกขา
ความเกิดก็เป็นทุกข์
- ชะราปิ ทุกขา
เมื่อความแก่เข้ามาถึง ก็เป็นทุกข์
- มะระณัมปิ ทุกขัง
เมื่อความตายเข้ามาถึง ก็เป็นทุกข์
- โสกะปริเทวะทุกขะโทมะนัสสุกปายาสาปิ ทุกขา
เมื่อความเศร้าโศก ความร่ำไรรำพัน ความเสียใจ และความคับแค้นใจเกิดขึ้นมา ก็เป็นทุกข์
- อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข
เมื่อประสบพบกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ ก็เป็นทุกข์
- ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข
เมื่อพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่ชอบใจก็เป็นทุกข์
- ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง
และแม้คิดปรารถนาอยากได้สิ่งใด แต่ไม่ได้สิ่งนั้นสมปรารถนา ก็เป็นทุกข์
- สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา ฯ
กล่าวโดยย่อแล้วก็คือ การหลงคิดว่าร่างกายเป็นของเราของเขานั่นแล เป็นตัวทำให้ใจเกิดทุกข์อย่างแท้จริง ฯ
อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ยายัง ตัณหา
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ตัณหาคือความอยากไม่มีสิ้นสุดที่มีอยู่ในใจนี้แลเป็นต้นเหตุทำให้ใจเกิดทุกข์อย่างแท้จริง
โปโนพภะวิกา นันทิราคะสะหะคะตา ตัตระ ตัตราภินันทินี เสยยะถีทัง กามะตัณหา
คือ มีความอยากเวียนว่ายตายเกิดอยู่ร่ำไป และมีความกำหนัดยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสที่น่าปรารถนา ก็เป็นเหตุให้ใจเกิดทุกข์
ภะวะตัณหา
สิ่งใดที่ยังไม่มี ก็คิดอยากจะให้มีขึ้นมา อย่างนี้ก็ทำให้ใจเกิดทุกข์
วิภะวะตัณหา
และเมื่อมีทุกอย่างสมปรารถนาแล้ว ก็อยากจะให้ทุกอย่างคงทนอยู่ตลอดไป เมื่อมันจะต้องสลายหายไป ก็ร้อนใจไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น อย่างนี้ก็ยิ่งทำให้ใจเกิดทุกข์หนักขึ้นอีก ฯ
อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง โย ตัสสาเยวะ ตัณหายะ อะเสสะวิราคะนิโรโธ จาโค ปะฏินิสสัคโค มุตติ อะนาละโย ฯ
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย การดับตัณหาความอยากให้หมดไปจากใจด้วยการ ละ วาง ปล่อย และไม่คิดยินดีพัวพันอยู่กับตัณหาความอยากนั้นอีกเด็ดขาด คือ การดับทุกข์ให้หมดไปจากใจได้อย่างแท้จริง ฯ "

Create Date : 30 กันยายน 2554		6 comments
Last Update : 30 กันยายน 2554 19:32:42 น.
Counter : 1315 Pageviews.
Share Tweet