ยุทธการบนพื้นที่ 3 จังหวัด เพชรบูรณ์ พิษณุโลก และเลยนั้น ฝ่ายผกค. ปะทะกับเจ้าหน้าที่ทหารตำรวจและพลเรือนอาสาสมัคร ต่อเนื่องยาวนาน ตั้งแต่ 2511-2525 เวลาสี่สิบกว่าปีนานจนผู้คนเกือบลืม แม้แต่ตัวฉันเองที่เกิดทันยุคสมัยนั้น ยังเกือบลืม มองเห็นแต่ด้านความเพลิดเพลิน ลืมขอบคุณน้อมระลึกถึงผู้กอบกู้พื้นแผ่นดินให้กลับมาเงียบสงบดังเดิม ถ้าท่านไม่มาให้เห็น ฉันก็คงนั่งที่ร้านอาหารวิวดี อากาศดีสักแห่ง ถ่ายรูปกับวิวสวยๆ แค่นั้น เรื่องราวเหตุการณ์บนเขาค้อในทริปนี้ มีความผิดปกติจนต้องนำมาลงบันทึกเก็บไว้อ่าน จะทะยอยบันทึกไปพล่ามไป ประสบการณ์จริงที่เริ่มเลือนลางไปตามกาลเวลา หาข้อมูลเพิ่มประกอบบันทึกลงไว้ให้ละเอียด 
ตั้งแต่ปากทางเข้า และภายใน ฐานอิทธิ
มีต้นคอสมอสดอกสีชมพู ปลูกลงแปลงไว้ทั่วบริเวณ
มีประวัติความเป็นมาของ ฐานอิทธิ จารึกบนแผ่นโลหะอยู่ด้านหน้า ฐานแห่งนี้เดิมชื่อ พตท 1617 มีภารกิจ เป็น ฐานการยิงสนับสนุน ทำการยิงสนับสนุนให้กับหน่วยดำเนินกลยุทธในพื้นที่ ฝ่าย ผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ ได่รับความสูญเสียอย่างหนัก ถูกทำลายฐานที่มั่นของผกค. ในเขตงานเขาค้อได้อย่างสิ้นเชิง ต่อมาฐานยิงแห่งนี้ได้ชื่อว่า " ฐานยิงสนับสนุนอิทธิ" เพื่อเป็นอนุสรณ์แด่
พันเอกอิทธิ สิมารักษ์
( ต่อมาได้รับพระราชทานยศเป็นพลเอกอิทธิ สิมารักษ์ )
ตำแหน่ง ผู้ช่วยผู้อำนวยการ พตท. 1617
ซึ่งเสียชีวิตจากการบัญชาการรบที่เขาค้อ เมื่อ 17 พฤศจิกายน 2523
ปัจจุบันสถานที่แห่งนี้ ได้รับการปรับปรุง และก่อสร้างเพิ่มเติมให้เป็นพิพิธภัณฑ์อาวุธ และการสู้รบ เขาค้อ โดย ป พัน 30 เป็นหน่วยรับผิดชอบ
ที่มาของ” ฐานยิงอิทธิ “ บนเขาค้อ
ถ้าใครเคยขึ้นไปเที่ยว เพชรบูรณ์ คงไม่น่าจะพลาด เขาค้อ ไปได้ และถ้าขึ้นเขาค้อ สถานที่ ที่พลาดไม่ได้อีกที่คือ“อนุสรณ์สถานผู้เสียสละเขาค้อ” และเส้นทางการเดินทางระหว่างบนเขา ซึ่งภูมิประเทศที่สวยงาม จนได้ชื่อว่าสวิสฯเมืองไทย มีสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นสถานที่แสดงอาวุธ ยุทโธปกรณ์ ต่างๆ รวมทั้ง เครื่องแบบทหารที่ พล.อ พิจิตร กุลละวณิชย์ ใส่อยู่เป็นประจำในการประจำการอำนวยการ ต่อสู้กับภัยคอมฯ สถานที่นี่เองจะมีซากเครื่องบิน ซากอาวุธ เครื่องมือเครื่องใช้ของทั้งฝ่ายรัฐ และฝ่ายตรงข้าม ที่ดำเนินการสู้รบอยู่ จะมีป้ายไม้อันใหญ่ประดับด้วยหินก้อนใหญ่เหมาะสำหรับนั่งโพส ชักภาพ เพราะผมก็ได้มาตรงนั้น 1 ภาพเมื่อนานหลายปีมาแล้ว ราวซัก 2538 เห็นจะได้ ซึ่งเมื่อคราวนั้น ก็ไม่ได้สนใจถึงที่มาที่ไปของชื่อ “ฐานยิงอิทธิ” เดาตามประสาวัยหนุ่มเรื่อยเปื่อยไปว่า คงเป็นอิทธิฤทธิ์ อะไรเถือกนั้นเพราะชื่อ ต้องเข้มขลังทรงอำนาจ
จนมาได้อ่านหนังสือ “นักรบเลือดไทย” โดย พันทิวา สำนักพิมพ์ อันนิเมท กรุ๊ป ล่ะครับ ความคับข้องสมัยก่อนก็ถึงเวลาได้ชำระ ผู้อ่านคงเคยเป็นเช่นกันอย่างตอนเราเรียน ติดขัดอยู่จนเรียนจบ เมื่อไปเจอเหตุการณ์ใหม่มากระตุ้น ถึงได้เรียกว่า “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง “
ในบทความนี้ผมจะขอยกย่องวีรกรรมของ พล.อ.อิทธิ สิมารักษ์ เจ้าของเหรียญ “ Bronze star “ จากสงครามเวียตนาม และเครื่องราชฯ อันมีศักดิ์รามาธิบดีชั้นอัศวิน ชั้นที่4 (ต้องขออภัยคราวที่แล้วลงว่าชั้นที่ 6 )เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันมีศักดิ์รามาธิบดี ชั้นที่ 4 มีชื่อว่า อัศวิน และมีอักษรย่อว่า อ.ร. เป็นเครื่องราชอิสริยาภรณ์ชนิดประดับหน้าอกเสื้อ มีลำดับเกียรติอยู่ในลำดับที่ 22 จาก 36 ลำดับ[7] 1 สำรับ ประกอบด้วยดวงตรา มีลักษณะเช่นเดียวกับ ดวงตราของโยธิน แต่มีขนาดเล็กกว่าห้อยกับแพรแถบขนาดกว้าง 32 มิลลิเมตร ใช้สำหรับประดับหน้าอกเสื้อเบื้องซ้าย
พ.อ. อิทธิ สิมารักษ์ (ยศขณะนั้น) ดำรงตำแหน่งผู้บังคับการทหารบก จ.เชียงราย โดยนิสัยส่วนตัวท่านเป็นนักรบในสายเลือดอยู่แล้ว ทั้งเคยผ่านสมรภูมิเวียตนามโดยอยู่ในกองพลเสือดำอันลือชื่อของไทย ก่อนที่ท่านจะเข้าร่วมศึกเขาค้อ ท่านเป็นนักรบปราบปราม ผกค.ในเขต จ.เชียงราย ทั้งดอยผาหม่น ดอยผาจิ จนได้ชื่อ “ นักรบ “ ผู้โชกโชนคนนึง ไม่เหมือนนักรบลายพรางยืนเก้ๆกัง อยู่หน้าโรงแรมกลางกรุง โดนตำรวจอุ้มเยี่ยวแตกร้องลั่น หลังจากทางการไทย ได้จัดตั้ง พตท.1617 เพื่อปราบปราม ผกค.ในพื้นที่รอยต่อ 3 จังหวัด เพชรบูรณ์ เลย พิษณุโลก พ.อ. อิทธิ ก็ขออาสาเข้าร่วมอยู่ในกองอำนวยการนี้ด้วย
17 พ.ย 2523 เป็นวันที่เกิดการปะทะกันจน พ.อ.อิทธิโดนกระสุนจาก ผกค.เสียชีวิต ในวันที่เกิดเหตุ พล.อ หาญ เพไทย เล่าว่า ขณะนั้นดำรงตำแหน่ง ผบ.พัน ยศ พ.ท. อยู่บนเขาค้อขณะที่ พ.อ.อิทธิ อยู่บน บก.ที่หล่มสัก วันนั้นเป็นตอนเช้า เกิดการณ์ปะทะกันระหว่างทหารพรานที่เข้าร่วมในการกวาดล้าง ผกค.ถูก ผกค.เข้าโจมตีได้รับบาดเจ็บตั้งแต่เช้ามืด ในวันดังกล่าว พตท.1617 มีการเปิดอบรมด้านการเมืองแก่สื่อมวลชน พ.อ.อิทธิ ซึ่งมีตำแหน่ง ผู้บังคับบัญชาการโดยตรง วิทยุมาแจ้งเพื่อให้ผมลงไปที่งานด้วย เพราะอยากให้ ผบ.พัน เข้าร่วมด้วย ในตอนสายเมื่อสถานการณ์เริ่มคลี่คลาย ผมจึงลงจากเขาค้อเพื่อไปร่วมพิธีเปิดการอบรมดังกล่าว
จังหวะนี้เอง บก.ได้รับรายงานว่ามีการปะทะรอบใหม่ และมีการเสียชีวิตของทหารพรานด้วย เมื่อ พ.อ. อิทธิ ทราบเรื่อง ท่านจึงบอกให้ผมรีบกลับไปขึ้นแนว เพราะมีลูกน้องตายในบริเวณการปะทะ เมื่อทั้ง พ.ท.หาญ เพไทย และ พ.อ.อิทธิ เข้าสู่แนวรบ เมื่อถึงการสู้รบยังเป็นไปอย่างดุเดือด มีการใช้ปืน ค.ยิงถล่ม ผกค.ซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของร่องเขา ครู่ต่อมาการปะทะสงบลง ฝ่าย ผกค.หยุดยิง
พ.อ.อิทธิ ลุกขึ้นสั่งการให้ทหารลงไปนำคนเจ็บและผู้เสียชีวิตขึ้นมา ซึ่งบริเวณนั้นปัจจุบันคือด้านหน้าที่ทำการอำเภอเขาค้อใกล้กับเสารับสัญญาณโทรศัพท์ จังหวะที่ท่านลุกขึ้นสั่งการนี่เอง ผกค.ได้เปิดฉากระดมยิงใส่ฝ่ายเราอีกครั้ง ในตอนนั้น พล.อ หาญ เล่าว่า “ผมหมอบอยู่ใกล้กับจุดที่ท่านยืนสั่งการอยู่ กระสุนของ ผกค.พุ่งเข้ามาถูกดินกระจุยเป็นทาง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีท่านก็หันกลับมาบอกว่า เฮ้ย หาญ พี่ถูกยิง” ผมจึงรีบเข้าไปประครองท่านและมองเห็นว่าที่หัวไหล่ของท่าน มีเลือดออก ในตอนนั้นไม่มีใครคิดว่าท่านจะเสียชีวิต เพราะกระสุนที่ว่าไม่ได้ถูกจุดสำคัญของร่างกาย แต่กระสุนแฉลบเข้าไปตุงอยู่ที่สีข้างด้านหลังทำให้เลือดตกในเสียชีวิต โดยปกติแล้วการปะทะ กับ ผกค.ส่วนมากจะเป็นการปะทะในช่วงระยะเวลาสั้นๆ และถอนตัวกลับ แต่ครั้งนี้การต่อสู้ไม่ทีท่าว่าจะสงบลง ท่านจึงต้องการที่จะขึ้นไปอำนวยการด้วยตัวเอง และ ผกค.คงจับสังเกตุได้จากการที่ท่านชี้นิ้วสั่งการ ด้วยเสียงอันดังเสียงของท่านก็ไปได้ไกลเนื่องจากเป็นพื้นที่เขา ทั้งหมดนี้จึงเป็นการง่ายที่ ผกค.จะเล็งเป้าไปที่ท่าน เพราะขณะที่ทุกคนยังหมอบอยู่ ท่านกลับลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมา พร้อมบอกว่า “ไม่เห็นมีอะไรเลยหมอบกันทำไม ลงไปเอาคนเจ็บคนตายขึ้นมาจากหุบเขาได้แล้ว” การเสียชีวิตของ พ.อ.อิทธิ เป็นการยืนยันว่าในสมรภูมิรบทหารทุกชั้นยศมีโอกาสที่จะ บาดเจ็บล้มตายได้เท่าเทียมกัน
ภายหลังการเสียชีวิตของพันเอกอิทธิ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมพระราชทานเลื่อนยศเป็น “พลเอก” และมีการตั้งชื่อฐานยิงสนับสนุนบนเขาค้อว่า “ฐานยิงอิทธิ” เพื่อเป็นเกียรติและรำลึกนึกถึง รองผู้อำนวยการ พตท.1617 ผู้จากไปอย่างกล้าหาญขณะปฏิบัติหน้าที่กลางสนามรบ
"พ่อหนูเป็นทหาร"
คิดถึงพ่อ ที่ไปรบ อยู่เขาค้อ หนูเฝ้ารอ ข่าวจากพ่อ ยากแสนเข็ญ
อยู่ชายแดน พ่อลำบาก สุดลำเค็ญ หนูขอเป็น กำลังใจ ไม่เสื่อมคลาย
คิดถึงพ่อ คิดถึงมาก อยากไปหา แต่ไม่กล้า และไม่รู้ พ่ออยู่ไหน
รู้แต่พ่อ อยู่เขาค้อ ที่แสนไกล หนูร้องไห้ เหงาหงอย คอยพ่อมา
เห็นสีเขียว ไหวไหว ใช่พ่อแน่ หนู ตาแม่ ดีใจ ได้เห็นหน้า
พ่อกอดแม่ หอมแก้มหนู และกราบตา พ่อบอกว่า มาคราวนี้ เพียงสี่วัน
หนูขอไป เที่ยวฐานบ้าง ได้ไหมพ่อ พ่อบอกว่า ไปไม่ได้ หรอกลูกขวัญ
หนูอยากอยู่ กับพ่อ ทุกทุกวัน ให้พ่อนั้น เล่านิทาน เรื่องห่านฟ้า
พ่อกอดหนู แล้วบอกว่า ลูกรัก พ่อต้องหัก สุขใดใด ไปแนวหน้า
ทั้งที่พ่อ รักห่วง ปานดวงตา จำร้างลา เพราะหน้าที่ ที่เป็นงาน
ลูกอย่าทำ อ่อนแอ แม้แพ้พ่าย เป็นผู้ชาย ต้องหนักแน่น และอาจหาญ
พ่อละสุข อยู่ชายแดน แสนกันดาร ปราบผู้ก่อการ รักษาถิ่นแผ่นดินไทย
พ่อของหนู วันนี้ ไม่มีแล้ว ไปแนวหน้า ทุกข์ยากจริง งานยิ่งใหญ่
ทำหน้าที่ ทหารกล้า ชาติอาชาไนย ธงชาติไทย คุลมร่างพ่อ ที่เขาค้อ..กลางสมรภูมิ
"น้องแจ้"
จารึกแผ่นโลหะ คำกลอนของน้องแจ้ อยู่ทางด้านหน้าทางเข้า
ปัจจุบัน ฐานอิทธิแห่งนี้ เป็นพิพิธภัณฑ์แสดงอาวุธ แต่ละอาวุธ แต่ละจุด แต่ละเครื่อง มีประวัติความเป็นมาที่น่ายกย่อง ติดตามและเก็บรวบรวมจากแต่ละแห่งที่กระจัดกระจายให้ปะติดปะต่อเป็นเรื่องราวเดียวกันแล้ว นำมาบันทึกไว้ แม้จะรู้สึกแน่นในหน้าอกและใจเต้นแรงทุกครั้งที่แตะต้องพื้นที่สีแดงแห่งนั้น ฉันก็จะพยายาม น่าจะเป็นซีรีย์ยาวทีเดียว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 36 คน [