17 วันที่ฉันเป็นครู : เรื่องของพี่เลี้ยง            พูดถึงพี่เลี้ยงของเธอ ที่ชื่อ “พี่บัว” พี่บัวคงจะรุ่นคราวเดียวกับฉัน หรืออาจจะอ่อนกว่าฉันเล็กน้อย แต่ฉันขอเรียกพี่บัวตามน้องผึ้งแล้วกัน พี่บัวเป็นคนอีสานน้องผึ้งบอกว่าชอบกินปลาร้ามาก เธอจะเรียกพี่บัวว่าเป็นคนใช้ ไม่ใช่พี่เลี้ยง สาเหตุที่เรียกอย่างนั้น “เพราะอะไร” ฉันถาม “คุณครูบอกว่าหนูกำลังจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อยู่ป.6 ต้องช่วยเหลือตัวเอง ดูแลตัวเอง พี่บัวจึงไม่ได้เป็นพี่เลี้ยงของหนูแล้ว แต่พี่บัวคือคนใช้” ทำยังไงเธอก็ไม่ยอมเปลี่ยนไปเรียกพี่เลี้ยงเพราะเชื่อว่าเธอโตพอที่จะไม่ต้องมีพี่เลี้ยง               เวลาที่ฉันสอน พี่บัวจะไม่อยู่บ้าน ฉันถามน้องผึ้งว่าพี่บัวหายไปไหนทุกวัน น้องผึ้งจะตอบว่า “ไปเม้าท์กับคนใช้บ้านข้างๆ พี่บัวเค้าชอบเม้าท์ค่ะ เม้าท์ภาษาอีสานหนูฟังไม่รู้เรื่องหรอก” ฉันหัวเราะ เพราะนึกถึงละครไทยที่มักมีบทคนรับใช้ที่มักจะรวมกลุ่มกันเม้าท์เรื่องของเจ้านาย               “อ้าวน้องผึ้งเป็นคนอุดรด้วยไม่ใช่เหรอ ทำไมฟังไม่รู้เรื่องล่ะ”             “หนูพูดไม่เป็น หนูไม่เข้าใจไม่รู้เขาพูดอะไรกัน”             “แล้วตอนอยู่ที่นั่นไม่มีใครพูดให้ฟังเหรอ”             “หนูเรียนโรงเรียนคริสต์ เขาห้ามพูด” อันนี้ฉันไม่ทราบจริงๆว่ามีแบบนี้ด้วย               มาเรื่องของพี่บัวกันต่อ     วันก่อนเธอมีปากเสียงกับพี่เลี้ยงของเธอ ในเรื่องที่เธอชอบพูดเรื่องผี ขณะที่เรานั่งเรียนกันอยู่ พี่บัวกำลังรีดผ้าอยู่ใกล้ๆ ฉันให้เธอแต่งประโยค แล้วอยู่ๆ เธอก็พูดถึงเรียนผีๆขึ้นมาอีก ซึ่งเธอเองก็รู้ว่าพี่บัวขู่จะไปฟ้องแม่ เธอจึงพูดแล้วก็หันไปหาพี่บัว ซึ่งพี่บัวก็รอสบตาอยู่ก่อนแล้ว เธอละแวงว่าพี่บัวจะว่าจึงชิงพูดก่อน             “นี่มันเรื่องจริงนะ” เธอตะโกนใส่             “เรื่องจริงอะไรน้องผึ้งเห็นเหรอ” พี่บัวว่า             “แต่ครูอังคณาเล่าให้ฟังนะ ไม่เชื่อไปถามครูดูสิ”             “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ นึกว่าหายแล้วยังพูดอีกเหรอเรื่องผีเนี่ย”             “แต่มันเป็นเรื่องธรรมะนะจ๊ะ” เธอกระแทกเสียงด้วยความประชดประชันและด้วยความโกรธพร้อมกับชักสีหน้า             “พูดแค่นี้ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย อย่างนี้เค้าเรียกกินปูนร้องท้อง พี่แค่มองเฉยๆ น้องผึ้งก็บอกว่าเป็นเรื่องจริงเรื่องธรรมะ พี่ไม่ได้ว่าอะไรเลย”             “ก็มันเป็นเรื่องธรรมะจริงๆ ไม่เชื่อไปถามครูอังคณาดู” เธอยังไม่ยอมแพ้             “เรียนต่อไปๆ ไม่ต้องอารมณ์เสีย” น้องผึ้งหยุด เพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ เธอค้อนใส่พี่บัว               ฉันรีบยุติ พร้อมกับลูบหลังเธอเบาๆ “เอาล่ะๆ ไม่โกรธนะ เป็นเด็กต้องสดใสร่าเริงสิคะ เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องกฎแห่งกรรม ครูเล่าให้ฟังเพราะต้องการสอน แต่เรายังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเป็นจริงหรือไม่ เพราะฉะนั้น ไม่เชื่อแต่อย่าหลบลู่แล้วกันนะ อ้าวนับหนึ่งถึงห้า หายนะ” โอ้โห ฉันว่าน้องผึ้งเป็นเด็กที่อารมณ์ดีก็จริงนะ แต่โกรธง่ายเหลือเกิน โชคดีว่าหายเร็ว วันนั้นบรรยากาศจึงไม่เลวร้ายนัก แต่เล่นเอาฉันพลอยตกใจไปด้วย   Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2564 Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2564 10:34:26 น. 0 comments Counter : 453 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก