“โอ๊ะ สี่ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหน้าปัดนาฬิกาขนาดใหญ่อุปกรณ์งานควิลท์ราคาถูกที่อยู่ฝาผนังห้องบ่งบอกเวลาที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงนี้นานกว่าสามชั่วโมง

“หึหึ ขนาดนึกว่าไม่มีอะไรจะเขียนยังเขียนไปได้เกือบครึ่งเล่มแหน่ะ เฮ่อ” ชางมินพูดพลางพลิกหน้าไปกลับเพื่อดูความเรียบร้อย เดินไปที่เตียงและหยิบมันขึ้นมาอ่านใหม่อีกครั้ง

“สวัสดีไดอารี่ที่รัก....

เหอะๆฟังดูแปลกจังนะที่มาเรียกนายที่ไม่มีชีวิต พูดก็พูดไม่ได้ว่าที่รัก...

อยากขอบคุณขอบครอบครัวที่อบอุ่น ขอบคุณทุกๆคนที่มอบความรักให้มาอย่างสมบูรณ์...ถึงแม้ว่าความเป็นมาของครอบครัวเราจะดูแปลกๆไปจากคนอื่นแต่ฉันก็ดีใจที่ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งที่ได้รับความรักจากทุกคน

เอ๊ะนี่เรากำลังเขียนอะไรอยู่กันแน่นะ คนเขียนไดอารี่เขาเขียนอะไรกันบ้างล่ะ.....

วันนี้ฉันได้เจอเจ้าของไอเดียการเขียนบันทึก...ความคิดของเธอค่อนข้างแปลกหรืออาจจะแปลกตรงที่คนที่พูดให้ฉันฟังไม่ได้เป็นคนมีการศึกษาใส่สูทผูกไทอย่างที่เจอทุกวัน แต่กลับเป็นเด็กผู้หญิงผอมๆตัวเล็กหน้าตามอมแมมคนหนึ่ง แต่จิตใจของเธอไม่ได้สกปรกมอมแมมตามลักษณะภายนอกจริงๆนะ

ให้ย้อนไปวันแรกที่ฉันเจอเธอจะดีกว่า...คนอะไรนั่งร้องไห้ได้อย่างกับพ่อแม่เสียอย่างนั้นเพื่อเพิงเก่าๆที่เธอเรียกมันว่าบ้าน 5555...น่าขำสิ้นดีที่นับแต่นั้นมาฉันก็ไม่เข้าใจตัวเอง นี่ฉันคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆหนังสืองานควิลท์ที่วันๆคิดถึงแต่หน้าเด็กคนนั้นจนทำให้พี่แจจุงเกิดสงสัย

วันนั้นเธอบุกมาถึงบริษัทมีความกล้าอย่างที่บางทีฉันก็ไม่กล้าเหมือนกัน...อะไรน่ะแต่งตัวแบบนั้นจะเข้าตึกได้ยังไงและในเมื่อรู้ว่าเข้าไม่ได้ก็ยังดันทุรังเหอะๆๆความพยายามที่ไม่เหมือนใครและไม่มีใครคงอยากจะเหมือน

แล้วยังไงพี่แจจุงกลับเดาใจถูกได้อย่างหน้าตาเฉย...ว่าฉันสนใจเธอ??

ไม่หรอก!!มันก็เป็นแค่ความสงสารเท่านั้น...แต่ความสงสารมันต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ

ชายหนุ่มย้อนกลับมาอ่านบันทึกถึงตรงนี้ก็ลุกขึ้นพลางสะบัดภาพของเด็กผู้หญิงในบันทึกอุปกรณ์งานควิลท์สําเพ็ง ทำไมทั้งบันทึกที่เขาเขียนกลับมีแต่เรื่องระหว่างเขากับเธอกันนะ สรุปแล้วความรู้สึกในตอนนี้ของเขามันคือแค่ความสงสารใช่มั้ย??

อุปกรณ์งานควิลท์