“พี่แจจุง วันนี้พี่มีประชุมเช้านี่นา มานั่งทำอะไรตรงนี้” ชางมินเดินเข้ามาหาพี่ชายถึงภายในห้องทำงาน

“วันนี้พี่มีธุระ พ่อก็ติดประชุมที่เมืองนอกวันนี้นายเข้าประชุมแทนฉันไปก่อนแล้วกันนะ” แจจุงส่งแฟ้มการประชุมพลางตบไหล่ชางมินและยิ้มบางๆให้ก่อนเดินออกไป

“อะไรน่ะมีเรื่องอย่างนี้ด้วย....แล้วฉันเคยประชุมเรื่องใหญ่แบบนี้ที่ไหนกัน” ชายหนุ่มพูดพลางมองแฟ้มที่พี่ชายเพิ่งส่งมาให้

การประชุมดำเนินไปอย่างเชื่องช้าตามความรู้สึกของชายหนุ่มที่ไม่ถนัดทางด้านการบริหารแม้แต่น้อย แน่นอนก็เขาไม่ได้จบมาทางด้านนี้เหมือนกับแจจุงพี่ชายของเขา การตลาดอุปกรณ์งานควิลท์จึงเป็นเรื่องที่เขาถนัดกว่าแต่การที่ให้เขามานั่งฟังเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ถนัดแบบนี้ทำให้เขารู้สึกเบื่อหน่ายถึงแม้ว่าเขาจะทำออกมาได้ดีก็ตาม

“ขอบคุณที่ให้ความคิดเห็นดีๆนะครับ ถ้ายังไงก็กลับไปลองคิดถึงเรื่องข้อจำกัดและวงเงินของลูกค้าของเราภายในปีนี้ด้วยนะครับ” ชางมินบอกกับพนักงานและยิ้มอย่างนอบน้อมเมื่อจบการประชุม

“เป็นอะไรไปคะ รองผู้จัดการ ท่าทางดูเหนื่อยๆ” คุณลีเลขาสาวคนขยันเดินขนาบข้างเมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของชางมิน

“เปล่าหรอกครับ ถ้ายังไงบ่ายนี้ผมไม่อยู่แต่จะกลับเข้ามาตอนเย็นคุณลีช่วยรวบรวมรายละเอียดการประชุมของวันนี้ให้ผมด้วยนะครับ ผมจะเอาไปให้พี่แจจุงดู”ชางมินบอกและเดินนำไปที่ลิฟท์ทันทีทำให้เลขาสาวอดที่จะสงสารเจ้านายของเธอไม่ได้

“โธ่ คุณชางมิน...คงเหนื่อยมากล่ะสิกับการเป็นทายาทของบริษัท” เลขาลีพูดพลางส่ายหน้าเดินไปทำตามคำสั่งที่ชางมินบอก

สวัสดีครับผมชื่อชิม ชางมิน ทายาทคนที่สองของบริษัทประกันภัยจักรควิลท์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศความวุ่นวายที่มีอยู่ในตัวเมืองและงานประจำที่ต้องเซนต์เอกสารทุกวันทำให้บางทีผมก็อยากจะตะโกนออกมาดังๆเสียด้วยซ้ำ....เฮ่อนานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้ออกมาเดินตากแดดตากลมแบบนี้ตั้งแต่พี่แจจุงเกิดเป็นโรคที่ยังไม่มีทางรักษา แม่ก็กลัวว่าผมจะเป็นโรคแบบพี่แจจุงตามไปด้วย การออกมาข้างนอกหรือให้เล่นกีฬาหนักๆจึงเป็นเรื่องที่แม่ผมเป็นห่วงมากที่สุด การที่เราค่อยๆเดินไปตามถนนที่ผู้คนขวักไขว่โดยไม่รีบร้อนก็ดีเหมือนกันมันทำให้ผมได้เห็นมุมมองใหม่ๆจากคนที่มีความรับผิดชอบและอดทนต่อการทำงานสูงพวกนี้...พวกประเภทเดียวกับผม

การขับรถกินลมมาเรื่อยและเดินตามถนนมาเรื่อยของชายหนุ่มทำให้เขาสะดุดกับสิ่งตรงหน้าหนังสืองานควิลท์ทำให้เขาเลือกที่จะชลอรถเพื่อดูสถานการณ์

“เฮ้ยอะไรของแกวะ ไหนบอกว่าเดือนนี้จะจ่ายค่าเช่าไม่ใช่เหรอไม่อย่างนั้นฉันจะเฉดหัวแกออกไป แล้วนี่อะไรป่านนี้แล้วยังบอกว่าจะมาขอผัดไปอีกเหรอนังเด็กบ้า!!” ชายวัยกลางคนเอามือทุบตีเด็กสาวหน้าตาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและคราบน้ำตาที่วิงวอนขอชายคนนั้น

“ลุงจ๋า ฉันขอผัดผ่อนไปอีกสักเดือนนะเพราะช่วงนี้งานพิเศษที่ทำอยู่เขาก็ไล่ฉันออกด้วย”

“ไม่ได้ๆๆถ้าเย็นวันนี้แกไม่เอาเงินมาให้ฉันก็เชิญเก็บของออกจากบ้านไปได้เลย โว๊ยย!!” ชายวัยกลางคนเดินออกจากบ้านไปอย่างหัวเสีย คราบน้ำตาที่ยังมีอยู่มองชายวัยกลางคนเดินออกไปอย่างน่าเวทนา

อุปกรณ์งานควิลท์