“อ่อ อันนี้เป็นสมุดบันทึกของฉันค่ะ”เธอตอบออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“ฮะ?? สมุดบันทึก...หึหึ ตลกชะมัด ที่จริงอยู่กับเธอก็ทำให้ฉันเห็นอะไรแปลกๆหลายอย่าง”ชางมินอดขำไม่ได้ขณะที่เริ่มไกวชิงช้าของตัวเองให้เร็วขึ้น

“แปลก อะไรแปลกเหรอคะ??”

“ก็อย่างบ้านของเธอที่ไม่ว่าฉันจะมองยังไงก็เหมือนเพิ่งเก็บของเก่ากับสมุดบันทึกของเธอที่ไม่ว่ายังไงก็เหมือนเศษกระดาษไม่ใช้แล้วอยู่ดีเหอะๆๆ”ชางมินยิ้มพลางส่ายหน้าจนทำให้จีซองเริ่มที่จะเกิดแสดงสีหน้าไม่เห็นด้วยกับความเห็นของชายหนุ่มเข้าให้แล้ว

“อะไรกัน ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณมองโลกในด้านเดียวแบบนี้นี่เองตอนแรกฉันก็หลงดีใจว่าคุณเป็นคนดี วันหลังคุณห้ามดูถูกคนแบบนี้อีกนะคะ”จีซองพูดออกมาอย่างเหลือออดแต่ครั้งนี้เธอไม่ถูกตอกกลับเลยสักคำเป็นเพราะทุกคำพูดที่เธอพูดมาเหมือนกับพี่ชายของเขาไม่มีผิดเพี้ยนหรือจะเพี้ยนไปบ้างก็เพราะเธอคือคนที่ถูกกล่าวหานี่เอง

“โทษที หึหึ...เธอรู้มั้ยว่าเธอพูดเหมือนพี่ชายฉันไม่มีผิดเลย”

“พี่แจจุงน่ะเหรอคะ ฉันว่าพี่เขาดูอ่อนโยนเป็นคนดีกว่าคุณเยอะเลย”กลับกลายเป็นว่าจีซองถือโอกาสจักรควิลท์ว่าชายหนุ่มเสียยกใหญ่

“นี่พอฉันขอโทษเข้าหน่อยได้ใจเชียวนะเธอนี่ แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันต้องอ่อนโยนกับเธอด้วย ฉันกับพี่มันคนละคนกันนะ”ชางมินเริ่มเถียงไม่หยุด

“นั่นสิ ฉันก็ว่าอย่างนั้นพวกคุณดูไม่เห็นเหมือนพี่น้องกันเลย นิสัยต่างกันน่าดู...เหอะๆๆฉันล้อเล่นน่ะค่ะ” จีซองเห็นว่าเธอหยอกล้อมาจนเกินไปทำให้เธอรีบกลบเกลื่อน

“ที่จริงที่เธอว่ามันก็ถูกแล้วล่ะ ฉันกับพี่แจจุงไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอก พ่อของพี่แจจุงกับแม่ของฉันแต่งงานกันเราก็เลยเป็นพี่น้องกันยังไงล่ะ” ชางมินแสยะยิ้มกับชีวิตครอบครัวหนังสืองานควิลท์ที่ไม่ค่อยเหมือนคนอื่นสักเท่าไหร่

“ทำไมคุณทำหน้าอย่างนั้นล่ะ คุณน่ะโชคดีกว่าฉันหลายเท่านะคะ.” พูดแล้วจีซองก็ทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง จนบางครั้งชางมินนึกว่าเธอเหมือนเด็กยังไม่รู้จักโตหรือเธอโตเป็นสาวแล้วกันแน่ นี่ตกลงเธออายุเท่าไหร่กันนะ

“เฮ่!!ไม่ต้องมาร้องไห้ให้ฉันเห็นหรอกเธอไปแสดงความอ่อนแอที่อื่นไม่ที่นี่ ฉันปลอบใจคนไม่เป็นหรอกนะ”

อุปกรณ์งานควิลท์