บันทึกการเดินทางวันที่ 5 จะเป็นเรื่องที่บ้านชินจังทั้งหมดเลย เพราะไม่ได้ออกไปเที่ยวไหน ไม่ค่อยมีรูปด้วย ออกจะส่วนตัวไปนิ๊ดส์ ถ้าไม่สนใจข้ามไปวันที่ 6 ได้เลยจ้า

กริ๊งก่อง เสียงออดดัง เมื่อโอก้าซังเกิดประตูออกมา เห็นเราหอบของพะรุงพะรัง ก็บ่นชินจังว่า"ของเยอะนี่ ทำไมไม่โทรมา ให้แม่ไปรับที่สถานีละ" แล้วเงยหน้ายิ้มให้ชั้น ชั้นสวัสดีตอนเช้า ชินจังสาธยายให้แม่ฟังว่าชั้นยังไม่อาบน้ำ เพราะเดินทางทั้งคืน ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน แม่สั่งให้ชินจังยกของชั้นไปไว้ในห้องนอน แล้วบอกชินจังว่า คืนนี้ให้ชินจังไปนอนห้องแม่ แล้วให้ชั้นนอนห้องชินจัง ชินจังรีบสั่งการ ให้ชั้นอาบน้ำ แล้วโบ๊ะหน้าอีกรอบ ก่อนลงมากินข้าว

ชั้นอาบน้ำเสร็จ สระผม แต่ขี้เกียจโบ๊ะหน้าใหม่ พอจะไดร์ผมมองหน้าตัวเอง อร๊าย ตายแร้วผีเดอะริง.... มาสคาร่า แอนด์ อายไลเนอร์ ไหลเยิ้มจากการที่ชั้นสระผม ชั้นรีบจัดการเช็ดลูกกะตาแล้วโบ๊ะใหม่ (ความซกมกเฉพาะตัวห้ามลอกเลียนแบบ) เสร็จแล้วก็ใส่ชุดเดิมที่ไปดีสนีย์แลนด์มา (ชุดก็ไม่ซัก ใกล้เน่าแล้วชั้น) แต่ชินจังขอร้องให้ใส่ชุดนี้ตอนเจอแม่ ก็เลยจำเป็น แล้วฉีดน้ำหอม กำจัดกลิ่นเสื้อผ้าเน่าๆ
ก่อนออกจากห้องน้ำไม่ลืมที่จะสำรวจพื้น และอ่างล้างหน้า มามีเศษผม หรือขนจั๊กกะแร้ และขนอื่นๆ บลาๆๆ ตกหล่นไว้หรือไม่ และกำจัดมันซะ (อันนี้อ่านมาจากนิตยาสาร RAY (นิตยสารหัวยุ่น)บทความว่าด้วยการไปพบพ่อแม่สามีครั้งแรก)



ลงมาข้างล่าง แม่ปอกลูกท้อสดไว้ให้ แล้วบอกให้ชั้นกินซะ ก่อนจะกินแม่บอกชินจังว่า "เอ้าแนะนำซะทีสิ" ชินจังเลยแนะนำ แม่ชินจังชื่อว่า คิงคิโกะ แต่แม่จำชื่อชั้นไม่ได้ บอกว่าเรียกยากชินจังเลยบอกแม่ให้เรียกชั้นว่า "มารุจัง" (มารุโกะแหละ) แปลว่า เด็กตัวกลม เพราะว่าชั้นมันหน้ากลมบ๊อกไง แม่ชินจังชอบมาก ก็เลยเรียกชั้นว่ามารุจัง เฮ้อ อุตส่าห์คิดไว้ว่าจะได้ชื่อกิ๊บเก๋ยูเรก้า ดันต้องกลายมาเป็นมารุโกะ
ว่าแต่บ้านนี้เค้าเป็นบ้านตระกูลโกะกันจริงๆ แม่ชื่อคิงกิโกะ, พี่สาวชื่อมิจิโกะ, ชินจังก็ชินโกะ อะเพิ่มมารุโกะอีกคนละกัน (โมเมเลยว่าเป็นสมาชิกครอบครัวเค้าแล้ว)

ท่าื่ทางแม่จะดีใจที่ชั้นพูดภาษาญี่ปุ่นได้ แล้วก็ชมทรงผมของชั้นว่า ทรงผมเหมือนคนญี่ปุ่นเลย ที่เมืองไทยมีคนตัดได้แบบนี้ด้วยเหรอ อิ๊ๆ ขอบคุณพี่สุมาก ที่ปั้นแต่งหัวกบาลของชั้นให้เหมือนสาวยุ่น กลับไปจะต้องซื้อของกำนัล ไปฝากผู้ใหญ่ซะแระ กินลูกท้อเสร็จ ชินจังก็บอกแม่ว่า มารุนอนไม่พอเมื่อคืนนี้ บนรถบัสนอนไม่สบาย เพื่อให้ชั้นได้ขึ้นไปนอน สิบเอ็ดโมงเช้าชินจังมาเรียก ชั้นนอนหลับดีมากเหมือนบ้านตัวเองเลย ชินจังปลุกให้เซ็ทผม โบ๊ะหน้า แล้วออกไปกินมื้อกลางวัน กินอาหารญี่ปุ่นต่อหน้าคุณแม่ ชินจังอบรม ชั้นมาเป็นอย่างดีว่าให้นั่งให้เรียบร้อย เวลายกน้ำขึ้นมาจิบให้เอามืออีกข้างประคองไว้ ชั้นก็ทำตามที่สั่ง ผ่านไปได้มื้อนั้น กินเสร็จแม่พาไปซื้อของฝากให้พ่อแม่ของชั้น ชั้นบอกแล้วว่าไม่ต้องหรอกค่าเดี๋ยวหนูซื้อไปฝากเอง นี่พ่อแม่หนูนะ คุณแม่ก็บอกว่า ไม่ด้ายหรอก นี่จากมาม่านะ อ้อ ลืมบอกแม่พร่ำรำพันชมผมชั้นอีกแล้ว พอรู้ตัวก็บอกว่า อุ๊ย ขอโทษนะ ที่เอาแต่คุยเรื่องทรงผมของเธอ พอถึงห้างแม่ก็พาไปแผนกเครื่องประดับ

แล้วบอกชินจังว่า ให้มารุจังเลือกเครื่องประดับสักชิ้นสิ เป็นของขวัญจากมาม่า โอ้ พระเยซู อู้ว์ มายบุดด้า นี่คงเป็นสัญญาณว่าคุณแม่ชอบอิชั้นแล้ว ชั้นเลือกสร้อยน่ารักมาเส้นนึง แม่บอกว่า "ถูกไปหรือเปล่าเนี่ย ไม่เป็นไรเหรอ" (ก็จะเอาอีกเส้นชินจังรีบไปเปิดดูราคาแล้ววางเลยนิ) ชั้นตอบไปว่า "น่ารักดีนะคะแค่นี้ก็พอแล้วละคะ" แม่ก็บอกว่า "อื้อ งั้นคราวหน้าค่อยเอาของจริงนะ" ได้ค่ะคุณแม่ หนูจะลงบันทึกประจำวันคำพูด ของคุณแม่ไว้นะคะ อะ..โชว์สร้อยให้ดู



ช้อปปิ้งเสร็จแม่ก็พาเราขับรถไปบ้านคุณย่า (คุณย่า go to heaven ไปเรียบร้อยแล้ว)
แต่พี่สาวชินจังอยู่ที่นั่น
กริ๊งก่อง...พี่สาวชินจังออกมา หน้าตาซีดเซียว ไม่แต่งหน้า. ผิดกะคุณแม่ที่เมคอัพเนี้ยบ ตลอดเวลา .. แม่ชินจังรีบแนะนำว่า "นี่มารุจังนะ" ชั้นสวัสดีพี่สาวเค้า ได้ยินคุณแม่พูดกะพี่สาวว่า "มารุจัง ไอราชี่ โกะ เดส เนะ" โอ้ววว มายก๊อด ซิลล่า (แปล --หนูมารุเป็นเด็กน่าเอ็นดูเนอะ) ชั้นหน้าบานกว่าเดิม ยัดหัวเข้าไปในรถเกือบไม่เข้า ชินจังขับรถพี่สาวกลับมา คุยกะชั้นในรถว่า "หายกลัวหรือยัง น่าจะคิดได้นานแล้วนะ ว่าพ่อแม่ผมน่ะต้องใจดี ก็ดูผมสิ ผมใจดีขนาดนี้พ่อแม่จะไม่ใจดีได้ไง" ไมชั้นไม่เคยรู้สึกเลยนะ ว่าชินจังใจดีเอาแต่ขู่และสอนมารยาทชั้นอยู่นั่นแหละ บอกว่า อย่าทำงี้ แม่ไม่ชอบ ห้ามนั่งขัดสมาธิ ห้ามใส่สายเดี่ยว แขนกุด ห้ามใส่สีฉูดฉาด เดี๋ยวแม่ไม่ปลื้มนะ ชั้นก็นึกว่าแม่โหดนะสิ

เรากลับบ้านรอโทรศัพท์จากเอเจนต์หางานโทรมาหาชินจัง อีกสักพักแม่กลับมาหลังจากไปซื้อของ พอแม่กลับมา ชินจังก็พาชั้นไปเที่่ี่ยวภูเขา เสียดายที่ฝนตก เลยไม่ได้เห็นวิวสวยๆแต่บรรยากาศแสนดีนะ อากาศเย็นสบาย หมอกลงด้วยละ

กลับมาแม่ทำอาหารเย็นเป็นโอโคโนมิยากิ กับโซเมน อร่อยจัง กินทุกอย่างที่ขวางหน้า แม่ชินจังเปรยขึ้นมาว่า "อื้ม ก็ไม่ใช่คนเอาแต่ใจอะไรนะ ..กินได้ทุกอย่าง ไม่เลือกเลยนิ" (ไม่รู้แม่ชมหรือด่าอะนะ) แม่เล่าต่อว่า เพื่อนพี่สาวกะเพื่อนฝรั่งชินจังเคยมา แล้วกินอะไรก็ไม่ได้แม่ทำอาหารไม่ถูกเลย กินข้าวเสร็จ ชั้นถามชินจังว่าควรช่วยแม่ทำกับข้าวหรือล้างจานไหม ชินจังบอกว่า "ไม่ต้องนะ ผมรู้จักแม่ีดี แม่ไม่ชอบให้คนอื่นวุ่นวายในครัวนะ" แล้วก็เหน็บแนมชั้นว่า "มารุเสแสร้งได้ดีมากแล้ว ไม่ต้องเสแสร้งทำมากก็ได้" หนอยยยยยย บังอาจรู้ทัน เกลียดนัก

สองทุ่มพ่อชินจังมา ทักทายชั้นเป็นภาษาอังกฤษ พูดอังกฤษปนญี่ปุ่นจนชั้นงงงวย
กรุณาพูดกะชั้นเป็นภาษายุ่นเถอะค่าคุณพ่อขา พ่อคุยไม่มากนัก ก่อนจะไปนอนพ่อบอกว่า "ทำตัวตามสบายเหมือนบ้านตัวเองนะ" แล้วลาไปนอน ตอนสี่ทุ่มชั้นก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนบ้าง

เที่ยงคืนมั้ง ชินจังเข้ามา...อุตส่าห์ดีใจคิดว่าจะมาลักหลับ แต่จริงๆ แม่ให้เอาน้ำมาให้ชั้น
แล้วสั่งให้ปิดแอร์ กลัวชั้นไม่สบาย แล้วชั้นจะหายใจได้ไงเนี่ย ชั้นต้องอยู่ห้องแอร์เวลานอนนะ ไม่เคยนอนแบบนี้มานามากและ นับตั้งแต่ไฟฟ้าเข้าถึง บ้านชั้นน่ะ ชินจังบอกให้ปิดแอร์นอนเอาใจแม่ไปก่อน ถ้าร้อนดึกๆ ค่อยเปิด นอนก็ได้ฟระ

จบไปอีกหนึ่งวัน วันที่เคยเป็นวันที่ชั้นกังวลมาตลอด



ความในใจ
ชั้นเคยกังวลมาตลอดเลย ว่าถ้าเจอแล้วจะเป็นยังไง ถ้าครอบครัวเค้าไม่ชอบชั้นขึ้นมา
อาการกังวลมีมากตอนอยู่เมืองไทย แต่ก็น่าแปลกตอนที่ลงจากรถบัส เดินผ่่านสนามหญ้าเข้าบ้านชินจัง ชั้นกลับไม่ตื่นเต้นอะไรเลย ยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของ แม่ชินจังแล้ว ยิ่งรู้สึกดี ตอนนี้ก็มีแต่ความสบายใจ

วันที่ 6 จะไปเที่ยวนารา ไปดูกวางวิ่งไล่งับหมู แล้วก็ชมพระใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น ที่วัดโทไดจิ