หลังจากกลับจากดินแดนในฝันแล้ว ชั้นก็เริ่มต้นการผจญภัยครั้งใหม่อีกแล้วละ
เพื่อนชั้นคนนึงมาเรียนอยู่ที่เกียวโต เราโทรคุยกันเรียบร้อย และนัดแนะกันว่าหลังจากกลับจากดีสนีย์แลนด์แล้วชั้นจะแวะไปหา เพื่อนก็ดีใจหาย ให้เพื่อนชายสองคนมารับชั้นที่สถานีมิคกาวะอันโจ ชั้นง่ะ ไม่เคยพบเห็นตาสองคนนี้มาก่อนเลย ทำไมถึงได้วางใจไปกะเค้าได้น๊าเช้าตรู่ของวันนั้นก็มาถึง ชั้นลุยเดี่ยวขี่จักรยานไปจอดไว้ที่สถานีรถไฟ และรอโทรศัพท์จากสองหนุ่ม สองหนุ่มนี้หน้าตาดีทีเดียว แต่บังเอิญว่าตอนนั้นชั้นยังมีรสนิยมเหมือนผู้หญิงปกติอยู่ คือ ชอบหนุ่มอายุมากกว่า เลยไม่ได้คิดไร สองคนนี้ชื่อว่า "มิฯ" กะ "มาฯ" (เพราะชั้นเข็ดแล้วเรื่องเอ่ยชื่อคนอื่นแล้วความซวยบังเกิด ขอใช้ชื่อย่อบ้างละกัน" มิฯ ขับรถ ส่วน มาฯ นั่งอยู่ข้างคนขับ ชั้นเหรอ..นั่งอยู่เบาะหลัง มิฯ ขับรถพา มาฯ ไปส่งที่บ้านญาติของเค้า ไม่ไกลจากสถานีมิคกาวะอันโจนัก พอมาฯ ลงจากรถ ก็ลงมาเปิดประตูหลัง เรียกชั้นให้ไปนั่งข้างหน้า ชั้นละเป็นงง ตอนนั้นภาษาก็แสนจะอ่อนแอ โง่ๆ ด้วย จับใจความได้ว่า มาฯ จะพักที่บ้านป้า ให้ชั้นนั่งรถกับมิฯ ไปตามลำพัง

ภาพประกอบ ... ถ่ายกับสาวญี่ปุ่น ในห้องของเพื่อน (เห็นได้ชัดเลยว่าสีผิวช่างตัดกัน)



หากเป็นชั้นในตอนนี้...คงจะดีใจเป็นยิ่งนัก อยู่ๆ ก็มีหญ้าอ่อนให้เคี้ยว แต่ขอโทษ ตอนนั้นชั้นยังอ่อนโลกนัก ได้แต่เกรงว่า "จะเกิดไรขึ้นรึเปล่าน๊า นั่งรถไปกับคนแปลกหน้าสองคนเนี่ย" แต่ก็ positive thinking ง่ะ สลัดความกังวลเล็กๆ ออกไป แล้วก็คิดว่า "ชีวิตก็เหมือนรถไฟเหาะ แค่โดดขึ้นไป อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละน่า" มิฯ ก็ขับรถไปเรื่อยๆ เปิดกระจกสูบบุหรี่ควันฉุย จนบุหรี่หมด มิฯ ก็แวะร้านสะดวกซื้อ ซื้อบุหรี่กับน้ำ ส่วนชั้นซื้อไอติมมากิน ชั้นชักชวนมิฯ ให้กิน แต่มิฯ ไม่ชอบของหวาน ชอบแต่บุหรี่... ชั้นถามๆ ดูเค้าสูบวันละสามซองแน่ะ โอย..สงสารปอดเธอจัง

ภาพประกอบ... วัดคินคาคุจิ วัดทองคำจ้า



มิฯ พาชั้นมาส่งที่ห้องเพื่อนชั้น เพื่อนชั้นไปทำงานพิเศษที่ร้านอาหาร มิฯ ก็เลยกลับมาอยู่เป็นเพื่อนชั้นอีก และพาสาวญี่ปุ่นมาอีกคน ชื่อฮารุจัง ไม่นานนักเพื่อนชั้นก็กลับมาพร้อมอาหารจากร้าน มีลาบหมูด้วยง่ะ แล้วก็พาหนุ่มมาอีกคน (ในกาลเวลาต่อมา เพื่อนกะหนุ่มนั้นก็ได้เป็นแฟนกัน) เค้าซื้อเหล้าซื้อเบียร์มาเต็มไปหมด จริงๆ พวกวัยสะรุ่นพอกินเลี้ยงกัน เค้าจะแชร์กันนะ (เห็นเพื่อนบอก) แต่พอดีว่าชั้นเป็นเกสละม้าง เค้าก็เลย แชร์กันในส่วนของชั้นด้วย

ภาพประกอบ...ดิชั้น..และวัดคินคาคุจิ ภาพนี้ชินจังชอบมาก ถึงขนาดขอไปเก็บไว้ทีเดียว



วันต่อมา เพื่อนพาชั้นไปเที่ยววัดทอง โดยนั่งรถเมล์ไป ช่วงเย็นๆ มิฯ ไปส่งชั้นที่สถานีรถบัส เพราะชั้นโง่เง่า เพิ่งมาครั้งแรก กลับเองไม่ถูก พอชั้นขึ้นรถแล้ว มิฯ ก็ยังคงยืนรออยู่ เหมือนจะรอจนกว่ารถจะออก ชั้นมองเห็นเค้าจากกระจก เลยโบกมือบ๊ายๆ หวังว่าเค้าจะรีบกลับไป แต่เค้าก็ยังยืนรออยู่ สุดท้ายชั้นส่งเมล์ไปบอกเค้าว่า "กลับไปเหอะ ไม่ต้องรอจนรถออกหรอกนะ ขอบคุณมากๆ สำหรับทุกอย่าง" เค้าก็เลยกลับไป

ภาพประกอบ...ก่อนบ๊ายบายเกียวโต ซ้ายสุดเพื่อนชั้น ขวาสุดคุณมิฯ



ชั้นถึงนาโงย่าสามทุ่ม และแล้วเหตุการณ์น่าตื่นเต้น ทดสอบเซ้นส์การเอาตัวรอดของชั้นก็เกิดขึ้น
ชั้นลืมมือถือไว้ในรถบัส เรื่องของเรื่องชั้นใส่ชุดเอี๊ยม แล้วเอามือถือใส่กระเป๋ากุงเกงไว้ เวลาหลับ มือถือจึงหล่นไปที่เบาะ โดยไม่รู้ตัว พอลงมา อ้าว.. ซื้อตั๋วรถไฟแล้วด้วย อ้าว.. มือถือกรูหาย เวร... ชั้นรีบวิ่งออกไปนอกสถานีรถไฟ กลับไปช่องจอดรถบัส อ้าว.. รถบัสไปแล้ว ชิหาย... ทำไงดี ชั้นถามคนแถวนั้น เค้าให้เบอร์โทรสถานีที่รถบัสจะไปจอดมา อ้าว.. กรูไม่มีโทรศัพท์นะ จะโทรไง.. ว่าแล้วก็ต้องซื้อการ์ดไปพันเยน..
พอโทรไป ชั้นพูดภาษาญี่ปุ่น ช้าๆ ว่า" ชั้นลืมมือถือไว้บนรถค่ะ ต้องทำไงคะ" ฉอดๆๆๆๆ นายสถานีใส่กรูเป็นภาษาญี่ปุ่นแบบเร็วปรื๋อ ชั้นสวนกลับไปแบบไม่รีรอว่า "เฮ้ย พูดช้าๆ หน่อยสิคะ ชั้นเป็นคนต่างชาตินะ ไม่ใช่คนญี่ปุ่น" เค้าบอกประมาณว่าให้ชั้นนั่งรถแท๊กซี่ไปเอา สถานีรถบัสอยู่ใกล้รพ. อะไรซักอย่าง และให้รีบมาด้วย เพราะหากมาช้ารถไฟกลับอันโจก็จะหมด ชั้นก็จะตกรถ ต้องนอนสถานีคนเดียว เวร....

ชั้นรีบโทรไปบอกที่หอว่า ชั้นลืมมือถือ ต้องไปเอา ..กลับช้าหน่อย แล้วแจ้นขึ้นแท๊กซี่ไป แท๊กซี่ก็ขับแสนช้า รักษากฎจราจรดีเลิศ ชั้นบอกคนขับว่า "เร็วๆ หน่อยได้ไหมคะ ชั้นรีบนะ" เค้าหันมาถามว่า "ญาติไม่สบายเหรอ?" (ชั้นบอกเค้าว่าจะไปใกล้ๆ รพ. น่ะ) ชั้นตอบไปว่า "ป่าว ลืมมือถือ จะรีบไปเอา ถ้าไปเอาช้ากลับมาตกรถไฟอีกก็แย่" แต่ลุงก็ยังขับสปีดเดิมๆ ไม่น่าพูดให้เปลืองน้ำลายเลย... แถมยังหันมาชวนกรูคุยอีกแน่ะ

พอถึงที่จอดรถบัสนะ ชั้นก็รีบแจ้นไปพบนายสถานี เค้าเอามือถือให้ชั้นแบบไม่สงสัยเลย ว่าอันไหนของชั้น เพราะว่ามันมีรูปหน้าบานๆ อยู่บนจอ ชั้นขึ้นแท๊กซี่คันเดิม กลับสู่สถานีรถไฟ และนั่งรถไฟกลับไปโดยสวัสดิภาพ เสียค่าแท๊กซี่ไปสี่พัน (มือถือซื้อใหม่แค่ 1200 เอง) โง่แท้ๆ แต่เดี๋ยวเพื่อนๆ จะเข้าใจ ว่าทำไมๆ ชั้นต้องไปเอา ทำไมๆ ชั้นทิ้งมือถือนั่นไปซะแล้วซื้อใหม่เลยไม่ได้

พอถึงอันโจ...คิดแล้วก็ซึ้งน้ำใจนะ พี่ๆ ขี่จักรยานมารอรับชั้นด้วยง่ะ ซึ้งจัง... แถมกลับมาก็ยังมาก็มีสลัดไว้รอรับขวัญอีกด้วย และเม้าท์กันต่ออีกดึกเลย เพราะเจ๊เค้าโดนผีหลอก เลยเรียกชั้นไปนอนเป็นเพื่อนคืนนั้น...

ตอนนี้คงเห็นแล้วสิ ว่า "สถานการสร้างวีรบุรุษง่ะ" จริงเนอะ ชั้นเนี่ยสามารถถึงความสามารถที่มี ออกมาใช้ได้ทันท่วงทีในยามคับขัน ยังกะคนตกใจแบกตุ่มตอนไฟไหม้ยังไงยังงั้นเลย พอหลังจากเหตุการณ์นั้นมาแล้วนะ ชั้นก็มั่นใจภาษาญี่ปุ่นตัวเองมากขึ้น แม้ตอนที่คับขันสุดๆ ชั้นก็สื่อสารได้แล้ว ต่อไปนี้ไม่มีอะไรยากส์

หลังจากกลับมาจากการผจญภัยที่เกียวโตแล้ว ชั้นนึกชอบผู้ชายญี่ปุ่น และผู้ชายที่อายุน้อยกว่าขึ้นมาบ้างแล้วละ มีหลายๆ เรื่องที่จำได้ไม่ลืมนะ มีผู้ชายรุ่นน้องคนนึง (คนญี่ปุ่นน่ะ) เวลาเจอชั้นทีไร จะลูบผมชั้นเหมือนชั้นเป็นเด็กๆ , ถอดเสื้อให้ชั้นใส่เวลาที่ชั้นหนาว , เค้าคนนั้นเกิดวันเดียวกะชั้นซะด้วย อดคิดถึงไม่ได้ว่าเค้าใจดี และอ่อนโยนแค่ไหน วันนี้เค้ามีแฟนไปแล้วละ ชั้นก็เหมือนกัน มีชินจังแล้วไง ชินจังน่ะขี้หวงมาก บอกแล้วว่าเค้าเป็นเพื่อนชินจังก็ยังไม่วาย ขี้หวง ลบรูปชั้นกะเค้าคนนั้นทิ้งเฉยเลย.. ขอมีอดีตหวานแหววไว้ให้คิดถึงมั่งก็ไม่ได้...