เมื่อวานว่าจะอัพบล๊อกซะหน่อย แต่งานรุมเร้า หมักหมมไว้ตั้งแต่ก่อนไปญี่ปุ่น กลับมาลูกค้าโทรจิก เลยต้องเอางานกลับมาแปลที่บ้านยันเที่ยงคืน อดแต่งรูปเลยชั้น ...กำำจิงๆ

วันนี้ต้องตื่นเช้า เพราะไม่อยากเช็คเอ้าท์จากโรงแรมคนเดียว แล้วก็อยากแอบไปช้อปปิ้งตอนชินจังไปสัมภาษณ์งานด้วย เลยยอมตื่นเช้า พอลงมาเช็คเอ้าท์ วิธีการเช็คเอ้าท์ก็คือ เอาการ์ดเสียบเข้าไปในเครื่อง เครื่องจะพิมพ์ใบเสร็จออกมา แค่นี้เอง ..จบ รู้งี้ตรูนอนต่อซะก็ดี ตื่นแล้วไปแอบช้อปปิ้งแถวนี้ก็ได้ นึกว่ายาก ...เชอะ แต่สายไปแล้ว ชินจังลากกระเป๋าไปฝากไว้ที่ล๊อบบี้ บอกทางโรงแรมว่าจะมาเอาตอนห้าโมงเย็น แล้วก็เดินไปขึ้นรถไฟ ไปลงกินซ่า

ชินจังนัดชั้นให้มาเจอหน้า family mart ตอนเที่ยง หลังจากแยกกะเค้าชั้นเดินงงอยู่แถวสถานีพักนึง ตั้งสติได้ก็เดินลุยๆ ไปเรื่อยๆ อ่านแผนที่เอา แล้วเดินต่อปาย เจอแร้ว ร้านขายยาใต้สถานีรถไฟ โห แม่เจ้า เครื่องสำอางค์เพียบ ชั้นรีบเดินไปถามเจ้าของร้านว่า "รับบัตรเครดิตมั๊ยคะ" พอชีเซ "เยส" ชั้นก็ไม่ีรีรอ สอยมาสคาร่า มาจอลิก้ามา 2 อัน, สเปรย์ฉีดกันเมคอัพหลุด 1 อัน, เซ็ทกระชับรูขุมขนของดร. labo labo ชุดนึง, เจลล้างคสอ. 2 ขวด (ของบีโอเร..ฝากป้าอ้วนอันนึง) , chocola bb, chocola cc, เอสเซ้นส์ของอาเวน แก้หน้ามัน, หมดไปหมื่นฝ่าเยน ดูนาฬิกา อ้าวเฮ้ย จะเที่ยงแร้ว ต้องรีบเดินกลับไปอีก เดินกลับไปหนึ่งสถานี ปวดขามากมาย แต่จิตใจชุ่มชื้น แฮปปี้มาก ที่ช้อปปิ้งได้สะใจขนาดนี้

กลับมาถึง family mart ชินจังยังไม่มา เดินดูของนึกได้ว่าไม่ได้เอาบรัชออนมา เลยซื้อไปอีกอัน 800 ฝ่าเยน ซื้อน้ำแร่มาขวดนึง แล้วเดินไปห้องน้ำ ... หาไม่เจอ กลับมาิชินจังมารอแล้ว ชั้นรีบออกตัวว่า "มานานแล้วนะ แต่ไปหาห้องน้ำฉี่" ว่าแล้วก็ร้องหิวๆ ชินจังบอกว่าต้องไปชินางาว่า ไปซื้อตั๋วรถบัสกลับโอซาก้าก่อน ระหว่างทาง ชั้นก็เจอร้านขายยาอีกร้าน ชะตาฟ้าลิขิต ชั้นได้พบกะเธอแร้ววววว "เบสคิส" จุ๊บๆ ซื้อเลยไม่ต้องคิด แล้วก็ซื้อคอนซีลเลอร์ของ canmake มาอีกอัน ชินจังคุมเข้มอยู่เลยซื้อได้แค่สองอย่าง เสียดายนัก (ไว้เขียนเรื่องไปเที่ยวเสร็จจะโชว์ ของอลังการงานช้อป อิๆ)

ซื้อตั๋วเสร็จเดินผ่านเห็นป้ายภาษาไทยแว้บๆ เขียนว่า "รักไทย" อ้าว... นั่น หมายถึงชั้นนี่หว่า ว่าแล้วก็รีบดึงแขนชินจัง แล้วฮัมเพลง "รักเมืองไทย ชูชาติไทย..." (ฮัมในใจ..ชั้นไม่ได้บ้านะ) พอเปิดประตูเข้าไป ก็ได้ยินเสียงบอกว่า "สวัสดีคร๊าบ" โอ้... "ประเทศไทย รวมเลือดเนื้อ ชาติเชื้อไทยยยย" (ชั้นร้องตอบไปในใจ) แล้วสั่งกระเพราไก่ไข่ดาวมากิน ส่วนชินจังสั่งยำวุ้นเส้น

ดูสิน่ากินขนาดไหน



กุ้งตัวใหญ่ดี แต่ขอตินิ๊ดส์นึง เรื่องความเปรี้ยว เค้าไม่ใช้มะนาวสด ใช้น้ำมะนาวขวดๆ รสเลยไม่ค่อยแอ๊บ (absolute สุดยอดนะ ไม่ใช่แอ๊บแบร๊วว)



ส่วนนี่เป็นอาหารของชั้น เมนูสิ้นคิด "กระเพราไก่ไข่ดาว" เค้าก็ทำรสชาดคนไทยเลยนะ แต่ไม่แซ่บ ชั้นร้องขอน้ำปลาพริก น้องคนเสริฟอาหารเลยเดินมาถามว่า "พี่คนไทยเหรอครับ" อ้าว.. ก็ใช่นะสิน้อง ไหนเอาเบียร์ช้างมาขวดนึงเซะ



ชินจังในชุดเตรียมตัวเป็น "ซาลารี่แมน"(มนุษย์เงินเดือน) กะลังหม่ำยำวุ้นเส้น



ชั้นเอง...อยู่ในชุดคลุมท้อง เอ๊ย.. ไม่ใช่ อิ่ม อ้วน จนหน้ากลมเลย

หลังจากน๊าน.. เราก็กลับโรงแรม ไปพักผ่อนในห้องรับรอง ชั้นบ่นกะชินจังเรื่องอึไม่ออก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ยังไม่ได้อึเลย สี่วันผ่านไป ชั้นเดินออกไปเอาน้ำมากิน กินน้ำเยอะๆ เผื่อจะอึ พอเข้ามาชินจังร้องเรียก "koa koa come come" แล้วดึงชั้นเข้าไปกอด โอ้..ช่างน่ารัก แบบนี้ไง ชั้นถึงรักเด็กๆ แล้วเค้าก็เผยความในใจออกมาว่า "ถ้าผมทำงานที่ญี่ปุ่นแล้วไม่เวิร์ค จะไปหางานที่เมืองไทยนะ ผมรู้สึกว่าเครียดตอนอยู่ที่นี่ มากกว่าอยู่เมืองไทย" โอ้ ไม่นะ ขอชั้นมาวิ่งเล่นที่ญี่ปุ่นซักพักนึงสิ ชั้นอยากมาเที่ยวเล่นบ่อยๆ ถ้าชินจังมาทำงานเมืองไทย ก็ไม่หนุกนะสิ ชั้นไม่ได้ตอบอะไร แค่บอกว่า "ปวดอึแล้วละ" แล้ววิ่งไปอึ โรแมนติคซะ

เราฝากของโรงแรมไว้ แล้วออกไปกินข้าวที่โอไดบะ ก่อนกินข้าวก็เดินเล่นถ่ายรูปวิวยามเย็น



อาหารเย็นวันนี้ คือ ซูชิบุฟเฟท์ หัวละสามพันกว่าเยน คนรอเยอะมาก กว่าจะได้กินก็ทุ่มครึ่ง ชั้นได้ลองกินของแปลกๆ เช่น ซูชิหน้ากั้ง, หอยเม่น (ภาษายุ่นเรียก อุนิ..แต่ชั้นชอบจำผิดเป็น อินุ (หมา) อยู่เรื่อยเลย) ชินจังบอกว่าให้กินหอยเม่นเยอะๆ เพราะมันแพง แต่หน้าตามันเหมือนอึเละๆ ไม่น่ากินเลย ลองกินไปจิ๊ดนึง รสชาดเหมือนเยลลี่เย็นๆ ลื่นๆ หวานปะแล่มๆ ช่างไร้รสชาด กินแล้วไม่รู้รสชาดแล้วจะกินทำไมฟะ

กินเสร็จสองทุ่มครึ่ง ก็ออกมาถ่ายรูป rainbow bridge จริงๆ อยากไปถ่ายรูปเทพีเสรีภาพมากเลยนะ แต่ชินจังบอกว่าต้องเดินไกล แล้วจะไปไม่ทันขึ้นรถบัส เลยต้องตัดใจ



ข้างหลังนั่นไง rainbow bridge

มัวแต่บ้าถ่ายรูปเลยเกือบไม่ทันรถไฟ ไปถึงสถานีรถบัสตอนรถจะออกอยู่แล้ว เพราะต้องเปลี่ยนรถไฟสามสาย กว่าจะมาถึงชินากาว่า แล้วก็ต้องเดินมาที่ท่ารถบัสอีก ลำบากสุดๆ โชคดีที่มีชินจัง เค้าหิ้วกระเป๋าเดินทางหนักเกือบ 20 กก. สองใบ วิ่งขึ้นวิ่งลงบันได ตอนเปลี่ยนรถไฟ ชั้นรึจะมีปัญญาทำ ยังกะเฮอคิวลิสแน่ะ เท่ห์จิงๆ

ขึ้นรถบัส ชั้นก็ล้างคสอ. แล้วเอากระดาษเปียกเช็ดเครื่องสำอางค์กะจุ๊กกะแร้ แล้วนอนหลับไป เช้าก่อนถึงบ้านชินจัง ชินจังปลุกให้มาแต่งหน้า ชั้นก็ต้องซักแห้งอีกรอบ เอากระดาษเปียกเช็ดหน้า แล้วโบ๊ะหน้าลงไป ก่อนไปเจอแม่ชินจัง

บ้านชินจังอยู่ในเมืองเล็กๆ ห่างจากโอซาก้า 1 ชม.



บรรยากาศบริเวณท่ารถบัส



น่าแปลกนะที่ชั้นรู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ คงเพราะมันคล้ายเมืองไอจิ ที่เคยอยู่มาก่อนนั่นเอง ชอบมากกว่าความวุ่นวายในโตเกียวนะ

ชินจังพาชั้นขึ้นรถบัสอีกคัน ไปจอดที่ใกล้ๆ บ้าน เดินลัดสนามหญ้าไป ก็เจอบ้านของเค้าแล้วละ

บ้านมัตสึโมโต้



บ้านชินจังเป็นบ้านสองชั้น ไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ชินจังโม้ว่านี่ใหญ่กว่าบ้านคนญี่ปุ่นทั่วไปแล้วนะ... งั้นเหรอ ไม่หรอกม้าง.. บ้านฮิไรวะซังก็ใหญ่ประมาณเนี้ยแหละ อย่ามาโม้เลย

มาถึงซะที...ขอเข้าไปพักก่อนนะ... ไว้ค่อยเล่าประสบการณ์ระทึกขวัญ ที่ชั้นต้องไปพบกะพ่อแม่ของว่าที่ซะมี ซะทีละนะ