Bloggang.com : หนูลีลี : เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 3 เย็นวันแรกที่สถานีโตเกียว

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 3 เย็นวันแรกที่สถานีโตเกียว

เพื่อความต่อเนื่อง
ไปอ่านตอนแรกได้ที่ลิงค์ด้านล่างนี้จ้ะ

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 1 การเลือกที่พัก

เที่ยวญี่ปุ่นครั้งแรก แถมไปคนเดียว ตอนที่ 2 เรื่องเล่าในสนามบินและบนเครื่องบิน

หลังจากกระหืดกระหอบขึ้นรถบัสราคา 1 พันเยนได้แล้ว
ไม่มีแม้แต่เวลาจะใช้ free wifi ที่สนามบินส่งข่าวบอกที่บ้าน
เอาวะ ถ่ายรูปเล่าเรื่องไปพลาง ๆ ก็ถ่ายแบบปิดเสียงไป
บรรยากาศบนรถ

เราถ่ายไม่เนียนเลย ประมาณว่าแอบถ่าย selfie แต่จริง ๆ อยากถ่ายคนญี่ป่นบนรถ

ดูสิ เค้าจับได้ ฮา

แล้วก็ถ่ายรูปเวลา 5 โมงกว่าหน้าร้อนบ้านเค้าไปเรื่อยเปื่อย
เวลาที่เราเข้าเมืองเริ่มเป็นเวลาเร่งด่วนของชาวโตเกียว
เวลารถติดตรงไหน คนขับก็จะเปิดคำพูดขอโทษประมาณว่า ขณะนี้รถติดทางข้างหน้า ขออภัยที่อาจจะล่าช้า ประมาณนั้น

Disney จ้ะ

สองข้างทางที่ญี่ปุ่น เราว่าไม่ต่างจากไทยเท่าไหร่ในด้านตึกสูง

แต่เขียวกว่ากันเยอะ

แต่จิตสำนึกคนข้ามถนนที่ต่างกันคนละโลก
วิวจากบนรถบัสอันตื่นตาตื่นใจของการมาครั้งแรกของเราค่ะ

รถบัสไปถึงใกล้ ๆ สถานีโตเกียวประมาณ 6 โมงครึ่ง
เรานัดโฮสคนแรกไว้ทุ่มครึ่ง ยังพอมีเวลาเดินเล่น
อย่างแรกที่ต้องทำเลยคือ หาที่ฝากกระเป๋า
ซึ่งเราได้รับรู้มาว่า สถานีโตเกียว เป็นสถานีที่ใหญ่มาก
ที่ฝากกระเป๋าเยอะ แต่มันดูเหมือน ๆ กันหมด

แต่ตู้สำหรับฝากกระเป๋าใบใหญ่ 28 นิ้วของเรามีน้อยมาก และส่วนใหญ่จะเต็ม
โฮสของเราเลยแนะนำว่าให้ไปฝากที่ห้างไดมารู ชั้น 5 ที่เค้ามีให้ฝากกระเป๋าดีกว่า
สนนราคาก็พอ ๆ กันคือ 500 เยน
การผจญภัยหาห้างจึงเริ่มขึ้น พร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบเก่า 2 ล้อ มิใช่ 4 ล้อลากของเราซึ่งหนักอึ้ง
(16 กิโลกว่า ๆ ของเรา ๆ ก็รู้สึกหนักอึ้งนะจ๊ะ เพราะว่ามีเป้บนหลังอีก 1 ใบและถึงผ้าใส่หมอนรองคอใบยักษ์ซึ่งเกะกะมากอีก 1 ใบ)
จริง ๆ การผจญภัยเริ่มตั้งแต่หาสถานีโตเกียวเลย
เพราะรถบัสไม่ได้จอดหน้าสถานี มันต้องเดินข้ามถนนและเดินไปอีกซักพักเพื่อเข้าทางด้านหลังของสถานี
สิ่งประทับใจอย่างแรกของการมาเหยียบโตเกียวของเราก็คือ
คนต่อคิวขึ้นรถบัสอย่างเป็นระเบียบมาก และการต่อคิวต่าง ๆ จนชินตาแม้แค่ 5 นาทีของการมาเหยียบโตเกียวครั้งแรกของเรา
ต่อมาก็คือฟุตบาท
เพราะฟุตบาทบ้านเราเรียบร้อยมาก
ใครมีกระเป๋าล้อลาก สามารถลากขึ้น ลงฟุตบาทเพื่อข้ามถนนได้อย่างสบาย ประทับใจโครต ๆ
อาจจะไม่มีภาพให้เห็น เพราะสภาพตอนนั้นคือ ตื่นเต้น ตกใจ กังวล พร้อมกับสัมภารกเต็มมือ เต็มหลัง ไม่เหลือมือให้ควักมือถือออกมาถ่ายเพื่อสนองความประทับใจนั้นได้เลย

และแล้วก็มาถึงสถานีโตเกียว
สิ่งแรกที่ต้องหาเลยก็ห้างจะต้องฝากกระเป๋าอย่างที่บอก
ซึ่งหาไม่ยาก เพราะห้างเชื่อมกับสถานีเลย
แต่....
ที่ฝากกระเป๋าอยู่ตรงไหน
เราได้เรียนรู้ว่า ในห้างญี่ปุ่น พื้นที่แคบมาก
อาจจะเพราะเราลากกระเป๋าเดินทางด้วย แต่มันก็แคบกว่าห้างบ้านเราอย่างเห็นได้ชัด
คือถ้าเราลากกระเป๋าเดินทางเดินตามแผนกต่าง ๆ ทางเดินจะเต็ม
คนที่เดินสวนมาต้องรอให้เราเดินไปก่อนเลยทีเดียว
นี่คือชั้น 5 แผนกรองเท้าสตรีของห้างนะ
วนหาอยู่นานมาก จริง ๆ ห้างมันก็ไม่ใหญ่นะ แคบนิดเดียว เดินวนแป๊บเดียวก็หมด
แต่ที่ฝากกระเป๋าอยู่ไหน
เลยตัดสินใจถามคนญี่ปุ่น
ดีนะ ที่เค้าเห็นกระเป๋าเดินทาง ไม่อย่างนั้นคงคุยกันจนเมื่อยมือ เพราะเค้าไม่เข้าใจภาษาอังกฤษเบย
พอไปถึง โอ้ว ถึงบางอ้อ มันเป็นเคาร์เตอร์เล็ก ๆ เล็กมาก ประมาณ 1 เมตรเท่านั้น
แล้วก็มีวัยรุ่นต่อคิวอยู่เกือบ 10 คนได้
ตอนแรกเราก็ไปต่อคิวหลังสุดนะ แต่มันช้าจัง
แถมไม่รู้ว่าต่อถูกคิวรึเปล่า แต่จริง ๆ มันก็มีแค่ไลน์เดียวนั่นแหละ
อย่ากระนั้นเลย ถามดีกว่า
ถามน้องวัยรุ่นคนแรก ไม่รู้เรื่องจ้ะ
แต่ดีนะ ที่เค้ามากันเป็นกลุ่ม เค้าก็ไปตามเพื่อนที่พูดภาษาอังกฤษได้ดีมาพูด
เค้าบอกว่า ไม่ต้องต่อคิว เพราะคิวนี้คือคิวที่จะฝากกระเป๋าไปที่ไหนซักแห่ง
ไม่ใช่ฝากไว้ที่เคาร์เตอร์นี้
น้องเค้าก็เลยพาเราไปคุยกับเจ้าหน้าที่เลย ซึ่งก็แปลไปแปลมา ได้ความว่าฝากได้เลย
ชิ้นละ 500 เยน ตอนแรกกะว่าจะผูกได้ถุงผ้าไว้ด้วยเป็น 1 ชิ้นซะหน่อย แต่เค้าบอกว่าไม่ได้ ๆ คิดเป็นชิ้น เลยฝากแค่กระเป๋าเดินทางแค่ใบเดียว
ห้างจะปิด 2 ทุ่ม ให้มารับกระเป๋าก่อน 2 ทุ่มนะจ๊ะ ขอชื่อกับเบอร์โทรด้วย
เราก็เลยให้ชื่อกับเบอร์โทรโฮสที่เราจะนอนด้วยคืนนี้ไป ซึ่งเราก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเค้าเลย ฮา
ถ้าเข้าใจไม่ผิด เคาร์เตอร์ที่เราฝากกระเป๋านี้คือบริษัทแมวดำ ที่คนไทยชอบใช้บริการฝากกระเป๋าไปสนามบิน หรือไปต่างเมืองเนี่ยแหละ
หลังจากฝากกระเป๋าเสร็จ เราก็ขอบคุณหนุ่มมหาลัยคนนั้นพร้อมกับเพรสรสลาบกับต้มยำกุ้งให้เค้าไปลองชิมกันกับเพื่อน ๆ
เราได้เรียนรู้ว่า การที่เราหอบเอาขนมไทย ๆ มาก็เพื่อการนี้เนี่ยแหละ
น้ำใจจากคนญี่ปุ่น แลกกันกับน้ำใจคนไทย เด็ก ๆ ดูตื่นเต้นกันใหญ่ เพราะเพรสมันมีภาษาญี่ปุ่นด้วย แต่ที่ญี่ปุ่นไม่มีขาย 2 รสนี้นะจ๊ะ

แล้วเราก็เดินตัวปลิวกว่าเมื่อกี๊ ไปถ่ายรูปบรรยากาศในห้างดีกว่า ระหว่างรอโฮส
แต่ไม่ค่อยตื่นตาเท่าไหร่ เพราะเราว่ามันแพงง่ะ
ขนมที่นี่มีให้ชิมทุกตัวเลย ดีจัง
เพราะเข้าใจนะ บางครั้งเห็นสวย ๆ แต่กินไม่อร่อย
ถ้าเป็นแบบนี้ในบ้านเรา หมดภายในครึ่งชั่วโมงล่ะมั้ง ให้ชิมฟรีแถมตักได้เองแบบนี้
คงทำที่บ้านเราโดยไม่มีพนักงานไม่ได้หรอก

หลังจากเดินรองห้างชั้นขนมแล้ว ก็ยังพอมีเวลาไปซื้อบัตร suica ที่ตู้ขายบัตร JR ในสถานีซะเลย
เดินออกมาก็ต้องผงะกับฝูงชนที่เริ่มเลิกงาน เดินกันขวักไขว่

พร้อมกับอาการงงกับการซื้อบัตร suica ดีนะที่มันเป็นภาษาอังกฤษ
ใช้เวลาศึกษาประมาณนึง ก็เกรงใจคนข้างหลังนะ แต่คิดว่าเค้าเข้าใจว่าเราเป็นต่างชาติ
เพราะเสียงที่ออกมาจากเครื่องอันดังมาก ออกมาเป็นภาษาอังกฤษ

หลังจากซื้อบัตรเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาหา free wifi เพื่อส่งข่าวบอกที่บ้านและโฮสว่าเรามาถึงแล้ว
free wifi ก็ค่อนข้างโอเคเลยนะ ถ้าอยู่ในสถานีใหญ่ ๆ มันหาง่ายมาก แต่มันก็ดับง่ายมาก ถ้าเราเดินออกมาเพียงนิดเดียว
แค่ว่าเดินจะแตะบัตรออก wifi หาไม่เจอแล้ว
เราก็ส่งข่าวบอกที่บ้านกับโฮสแล้ว เราก็ลั้นลา ไปดูไฮไลท์ของสถานี่โตเกียวที่เราลิสมาดีกว่า
นั่นก็คือ First Avenue Tokyo Station ตรง Tokyo character street!
มันเป็นชั้นของร้านขายตัวการ์ตูน ตกแต่งน่ารัก ๆ ซึ่งจริง ๆ เราเป็นคนไม่อ่านการ์ตูน แล้วก็ไม่ค่อยบ้าของกิ๊ฟช็อปเท่าไหร่ เพราะรู้สึกว่าของพวกเรามันแพงเกินจริง
แต่เราไปถ่ายรูปเอามาลงบล็อคเผื่อทุกคนจ้า

สาว ๆ ต่อคิวอะไรยาวเหยียด
อ้อ เค้ามีเซลนี่เอง คิวยาวมาก ทั้งในร้านและก็เลยออกมานอกร้าน
ไม่มีใครบ่น คุยเสียงดัง หรือ แซงคิว ต่อคิวกันอย่างอดทนและมีมารยาทมากกก

Create Date : 11 ตุลาคม 2557

Last Update : 25 พฤษภาคม 2558 19:15:24 น.

1 comments

Counter : 6947 Pageviews.

น่ารักตรงที่มีขนมเพรสจากเมืองไทย(ที่มีตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่น) หอบหิ้วไปฝากเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ระหว่างทางด้วยนี่ล่ะจ้ะ

คนไทยก็นิสัยน่ารักมุ้งมิ้ง ไม่แพ้ใครในโลกนะ ขอบอก
อิอิ

ปล. เราก็ชอบหนุ่มๆญี่ปุ่นจ้ะ
เสพเป็นงานหลัก
อร้ายยย (มือป้องหน้า 55) ^^

โดย: nobuta wo produce

วันที่: 24 ตุลาคม 2557 เวลา:19:57:05 น.