โอ... เจ้าแมงมุม ได้โปรดฟังฉัน
เช้าวันนี้บนสวนน้อยริมระเบียง มีบางสิ่งสะท้อนแสงมากระทบสายตา ความไม่เคยคุ้นชวนให้ชะโงกหน้าพิจารณาดูให้ใกล้ จึงเห็นเส้นสายบอบบางส่องประกายเป็นระเบียบ ต้านแสงแดดดูระยิบพราวราวเส้นไหมสีเงิน เจ้าตัวสีน้ำตาลตัวน้อยเริ่มขยับแปดขาของมันขยุกขยิก คงไม่สบายใจนักที่โดนจ้องมองใกล้ๆ ฉันมองเพลินจนได้ยินเสียงพึมพำของใบไม้ ที่ต้องลมเสียดสีราวเสียงที่เปล่งออกจากลำคอที่แห้งผาก จึงละสายตาจากงานศิลป์ที่ศิลปินตัวน้อยบรรจงแต่ง แล้วหันไปจัดการเติมน้ำให้ดินในกระถางที่หิวโหย
อากาศร้อนยิ่งร้อนเมื่อลมโชยไอระอุมา ใบไม้ดูเหลืองซีดเซียวราวขาดความรัก ทั้งที่ทุ่มเทเอาใจใส่ แต่ธรรมชาติยังมีชัยเสมอ จึงไม่เพียงแต่รดน้ำลงดิน หากยังชูบัวรดน้ำสูง หวังให้หยาดน้ำโปรยปรายคล้ายหยาดฝน ไม้ใหญ่น้อยดูกระปรี้กระเปร่าเมื่อต้องละอองน้ำ ดูสดชื่นเมื่อหยดน้ำเกาะใบ
ฉันวางบัวรดน้ำลง หันหลังกลับเข้าบ้าน แต่ไม่วายสอดส่องหาแขกตัวน้อยของฉันวันนี้ โอ... ดูนั่น แปดขาขยุ้มเกาะเส้นใยบอบบาง ที่หลงเหลือท่ามกลางซากปรักหักพังที่ขาดวิ่น อย่างหวงแหน... อย่างหวงแหน สิ่งที่เธอบรรจงสร้างมาทั้งคืน ถูกทำลายลงแล้ว อาหารเช้า... อาหารเช้าที่เธออุตส่าห์หิ้วท้องรอ ยังมาไม่ถึง และจะมาไม่ถึงอย่างแน่นอน
โอ... ฉันทำอะไรลงไปนี่ ฉันขอโทษ ... ฉันขอโทษอย่างแท้จริง คือความไม่ตั้งใจ ความสะเพร่า หรือความไม่ใส่ใจ อะไรก็แล้วแต่ ฉันมันเป็นแค่ไอ้หน้าโง่ผู้สักแต่เดินสองขาจริงๆ เลย ฉันยอมรับทุกอย่างในความผิดที่ฉันก่อขึ้น
ได้โปรดเถอะนะ ได้โปรดรับคำขอโทษของฉันด้วย
ขอโทษนะ...เจ้าแมงมุม...
Create Date : 21 เมษายน 2552 |
|
22 comments |
Last Update : 22 เมษายน 2552 10:53:24 น. |
Counter : 882 Pageviews. |
|
|
|
เรื่องแผนกวิทย์ หรือแผนศิลป์ ตามระเบียบของกระทรวงศึกษาธิการไทย ผมว่าไม่ได้ช่วยอะไรเด็กสักเท่าไรหรอกครับ
อย่างผมเนี่ย ก็เด็กสายวิทย์เหมือนกัน แต่ถ้าใจชอบมาทางศิลป์เสียแล้ว อะไรก็ฉุดไม่อยู่ครับ
เพื่อนฝูงที่เรียนสายศิลป์มาเสียอีก บางคนก็เรียนเพราะไม่มีทางเลือก เพราะไม่ชอบคำนวณ พอถึงเวลาแต่งกลอน ก็เอามาให้ผมช่วยแต่งให้
บ้านเราไม่ค่อยเปิดโอกาสให้เด็ก ๆ เลือก หรือไม่เคยสอนให้เด็ก ๆ ค้นหาตัวเองให้เจอ
กว่าใครสักคนจะพบตัวเอง และลงมือทำตามฝันของตัวเองได้ อาจต้องเสียเวลาไปกว่าครึ่งค่อนชีวิต...
น่าเสียดายจัง...