ฝนเริ่มลงเม็ดพอดีที่ฉันไปถึงที่นั่น
ลานกว้างๆ แผงขายอาหาร และเวทีกลางแจ้ง
ฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีเหลือเกิน ที่ฝนตกก่อนที่ฉันจะสั่งอาหาร
ไม่งั้นฉันคงต้องกินกลางฝนแน่ๆ คงลำบากพิลึก
เอ้า...ฝนตกก็ตก ไม่เป็นไร ฉันก็คงต้องเปลี่ยนแผนไปกินที่อื่น
เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฝนจะหยุด และเก้าอี้ก็คงเปียกหมด

บรรดาลูกค้าที่นั่งกินกันอยู่ครึ่งๆกลางๆ
ต่างก็พากันมองอาหารที่ยังไม่หมดนั้นด้วยความเสียดาย
แต่ฝนก็แรงขึ้นทุกที จนต้องทิ้งข้าวปลาอาหารหลบเข้ามา
ฉันบอกแล้วไงว่า ดีนะ ที่ฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้น ฉันคงเสียดายน่าดู

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาใกล้ๆ

"ป้าๆๆๆๆ ไม่ต้องผัดแล้วล่ะ ฝนตกแล้ว ฉันไม่กินแล้วล่ะ"

"อ้าว! แล้วกัน จะเสร็จแล้วค่ะคุณ เดี๋ยวฝนก็หยุดแล้วละค่า ว้า... ไปซะละ"

คุณลูกค้าคนสวยก็เผ่นแผล็วไปเร็วพอๆกับฝนที่จู่ๆก็ตกลงมา
เต็นท์ขายอาหารกลางแจ้งที่เรียงรายอยู่
ประมาณเกือบ 20 ร้านนั้นเศร้าสร้อยไปตามๆกัน
ฝนยิ่งตกหนัก ลูกค้าก็ยิ่งลด แล้วไอ้ที่ผัดที่แกงเอาไว้ครึ่งๆกลางๆนี่เล่า
ใครจะกิน ของสดๆที่ขายไม่หมดคงต้องทิ้งไปส่วนหนึ่งเลย
แต่ละร้านก็มองลูกค้าที่วิ่งหลบฝนกันอย่างสลดหดหู่ไปหมด

ภาพตรงหน้าคงดำเนินไป
แต่ภาพในสมองฉันย้อนกลับไปหาเมื่อหลายสิบปีก่อน
คุณตาฉันเป็นช่างตัดกางเกง วันไหนที่ฝนตก
วันนั้นร้านตัดกางเกงของตาจะเงียบเหงาที่สุด
แทบจะไม่มีเสียงการสัญจรผ่านไปมาเลย
มีแค่เสียงหยดน้ำที่ตกลงกระทบแอ่งน้ำเจิ่งนองเท่านั้น
มันยิ่งย้ำถึงความเฉอะแฉะของถนนหน้าบ้าน
แน่นอน ไม่มีใครคิดอยากจะฝ่าฝนออกมาตัดกางเกง
ทั้งบ้านก็นั่งตบยุงกันให้เป็นที่รำคาญกันไปหมด
ตอนนี้คุณตาฉันก็เสียไปเกือบ 20 ปีแล้ว
ฉันไม่ได้สัมผัสบรรยากาศอย่างนั้นอีก จนมาถึงวันนี้ วันที่ฝนตก

ฝนซาแล้ว แม้ว่าเก้าอี้จะยังคงเปียกอยู่
แต่บทสนทนาเมื่อสักครู่ทำให้ฉันเปลี่ยนใจไม่ไปกินที่อื่นแล้ว
ฉันเดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ ป้าเขารีบทำให้ฉันอย่างกระตือรือร้น

ฉันเห็นใบหน้าป้ายิ้มแย้ม ตะโกนสั่งเด็กในร้านอย่างรีบด่วน
ภาพนั้นซ้อนด้วยใบหน้าเหี่ยวๆของตาฉันเมื่อลูกค้าเดินเข้ามา

“เอ้า! เอ็งรีบไปเช็ดเก้าอี้ให้คุณเขาเร็ว”

หูฉันคงแว่วอีกแล้วกระมัง

‘ลื้อนั่งก่องๆๆๆ เดี๋ยวอั๊วเอาน้ำชาให้ลื้อน้า’

คืนนี้ ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่รสเค็มปร่าอย่างไรก็ไม่รู้