วันหนึ่งเมื่อฉันเห็นเจ้านายของฉัน เศร้าและเสียใจในความรัก ฉันรู้สึกโศกเศร้าและเสียใจไปกับเจ้านายของฉันด้วย

ฉันไม่เข้าใจโลกนี้ดีพอว่า...ทำไมมิตรภาพของคนสองคน..ซึ่งฉันรู้จักดี ทำไมถึงไม่จีรังยั่งยืนเหมือนความรักแบบหมาอย่างฉันสองตัว..ที่มีความรักและจริงใจให้กัน...

อาจจะมีใครเถียงก็ได้ว่า...ก็เพราะฉันเป็นหมา...ฉันไม่เข้าใจความรักของมนุษย์หรอก..ใช่ฉันเป็นแค่หมา ฉันไม่เข้าใจความรักของคนหรอกนะ...เพราะสังคมหมาของฉัน ถ้าหากหมารักกัน...หมาอย่างฉันก็จะมอบความรักและจริงใจให้ โดยไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น

และฉันก็เข้าใจหมาที่ฉันรักดีพอ ในเมื่อมารักกันแล้ว ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความรักที่มีให้กัน จะไม่ยอมให้เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้อีก เราจึงมีแต่คำว่า "เรารักกัน" จริง ๆ ไม่ใช่แค่คำพูดที่พูดออกไปแล้วทำให้ดูดีว่า "รักกัน" เท่านั้น

เมื่อพวกฉันพูดคำว่า "รัก" ออกไปนั่น หมายถึง เราคิดแบบนั้นจริงๆ ด้วย...ฉันจึงไม่เข้าใจคนเลย ชอบพูดคำว่า "รัก" แต่ความรักที่มอบให้กันจะเหมือนเช่นหมาอย่างฉันหรือไม่ หรือบางคน เมื่อตกลงคบกันแล้ว ทำไมต้องมีวันที่เลิกคบกัน ต้องมีเรื่องบาดหมางกัน คนชอบลืมอะไรง่ายๆ ลืมวันเวลาที่เคยมีความรักให้กัน ลืมความผูกพันที่เคยมี ซึ่งสังคมหมาของพวกเราไม่มีนะแบบนี้...แบบไม่จริงใจต่อกัน...

ถึงฉันเป็นแค่หมาตัวหนึ่ง เวลาที่ฉันพูด คำว่า "รัก" หรือ "ชอบ" ฉันก็ไม่เคยหลอกตัวเอง หรือหลอกอีกฝ่ายเลยนะ ความหมายของคำว่า "รัก" และ "ชอบ" มันหมายถึงแบบนั้นจริงๆ พวกเราไม่มีมารยาหรือเสแสร้ง แกล้งทำว่ารักกัน หรือ ชอบกัน หวังผลประโยชน์ในการรักกัน หรือ ชอบกัน รักจึงเป็นรัก ชอบจึงเป็นชอบ

นี่คือคนรักของฉันถึงเธอไม่สวยงาม...ไม่ได้เป็นที่หมายปองของใครต่อใคร...แต่ดูเธอสิ เธองดงามไม่น้อยหน้าใคร และที่สำคัญเธองดงามในใจฉันเสมอ..ไม่ว่าเธอจะเป็นเช่นไร...ฉันก็รักเธอ...

ถึงต่อไปเธอจะไม่สวยงาม ถึงต่อไปเธอจะหย่อนยาน เหี่ยวย่น ถึงเธอจะปราศจากขนที่สวยงามอย่างหมางามทั่วไป..แต่รู้ไหมว่า...เธอมีจิตใจที่ดีงาม ฉันจดจำในสิ่งดีๆ ของเธอที่ทำให้ฉันเสมอมา...ฉันไม่มีวันลืมความดีของเธอเลย

เธอคอยดูแลเมื่อฉันอ่อนล้าไม่มีใคร...เธอคอยปลอบโยน ห่วงใย และเอาใจใส่...เธอเป็นผู้ให้และแบ่งปันให้ฉันได้ เธอให้ทุกสิ่งกับฉันเท่าที่เธอพอหาได้ ไม่ใช่อะไรหรอก นั่นเพราะเธอรักฉัน เธอมีความบริสุทธิ์ใจต่อฉัน เธอไม่หวังการตอบแทน เธอไม่สนใจว่าฉันจะเป็นอย่างไรในสายตาของเธอ

เธอรักฉันเพราะฉันเป็นฉัน..และยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นฉัน ฉันเองก็ไม่ได้ดี ไม่ได้วิเศษไปกว่าใครๆ หรอกนะ...แต่เธอก็ไม่เคยมองฉันตรงนั้น...เพราะเธอบอกกับฉันเสมอว่า...ทุกสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่สิ่งที่จีรังสำหรับความรัก

เธอจึงเป็นนางฟ้าในใจฉันเสมอมา...ฉันจะรักเธอไม่ว่าวันนี้หรือวันข้างหน้า หรือวันไหนๆ ถึงต่อไปเธอจะไม่สวยไม่งาม ถึงเธอจะแก่เหี่ยวย่น และเธอจะไม่ได้อยู่บ้านใหญ่โต ฉันขอสัญญาว่าจะรักเธอตลอดไป

นั่นเพราะฉันเป็นหมาที่ดีนะ..ฉันจึงแอบสงสัยคนว่า...ทำไมถึงรักกันยากกันเย็นนัก...บอกว่ารัก..บอกว่าสนใจ..บอกว่าจะรักกันจนวันสุดท้าย แต่แล้วก็จบลงด้วยการทิ้งกันไป...

ฉันจึงอยากให้คน...ดูหมาอย่างฉันเป็นตัวอย่าง...แล้วคนบางคนที่รักง่ายหน่ายเร็ว...จะได้รู้จักมีรักที่แท้จริงสักที ได้รู้ค่าของความรัก รู้จักดูแลทะนุถอนมความรักที่มีให้กัน แล้วสักวันก็จะมีความรักที่แท้จริงและแน่นอน ไม่เจ็บปวดกับความรักอีกต่อไป

และจะได้รู้ว่าอย่างน้อยความรักของหมาอย่างฉัน..เป็นความรักที่ดี ที่คนบางคนไม่เคยมีและอาจไม่มีก็ได้ ความรักของฉันไม่ได้ต้องการสิ่งใดๆ ขอแค่ให้ได้ "รัก"และมี "รัก" อยู่กับฉันตลอดไปแค่นั้นเอง หมาอย่างฉันก็พอใจแล้ว...