ของเรายังไม่ได้เริ่มร้องเลยอ่ะค่ะ

กำลังจะไปต่างแดนเหมือนกัน แต่ไปทำงานนะคะ
ก็คงจะมีอุปสรรคบ้าง และก็คงผ่านมาได้
แต่มันก็อดหวั่นๆ ใจไม่ได้

ปล. แอบไปอ่าน post เก่าๆ มา
เห็นว่าจะไปเรียน stanford เก่งจัง
แล้วก็อ่านเรื่องอื่นๆ เขียนหนุกดีนะคะ

น้องแพร

เป็นอะหยัง ร้องไห้ทำไมหนูเอ๊ย ต้องคิดสิว่านี่แหละ อีกโฉมหน้าของชีวิต ให้เราได้ลิ้มลอง พี่ไม่ร้องเลยนะตอนขึ้นเครื่องมาน่ะ เพราะวุ่นมากๆ กับการเตรียมตัว กระเป๋าน่ะปิดนาทีสุดท้ายแล้วก็นั่งแทกซี่ไปเช็คอินเลย พอเครื่องมันขึ้น ก็มองดูไฟ กทม. ด้วยความโหวง เหวงเล็กน้อย พอถึงเยอรมัน แล้วชีวิตต้องสู้อยู่เรื่อย มาน้ำตาซึมก็อีตอนกลีบไปเยี่ยมบ้าน หนึ่งปีผ่านไปนู่นแหละ

ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องเศร้า เราไม่รู้ว่าวันข้างหน้ามันจะเป็นยังไง แต่ยังไง เราก็ต้องทำดีที่สุดนะจ๊ะ อย่าไปกังวลกับมันมาก นะ น้องแพรนะ อยู่แบบมีความสุข ทุกๆ วันนะจ๊ะ

การมีโอกาสที่ได้ไปเรียนต่อเป็นโอกาสที่ดีครับ
ไม่ว่าจะเราอาจต้องปรับตัวซักเล็กน้อย

ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสได้เปิดหูเปิดตาครับ

ผมชอบข้อความหนึ่งที่คุณนิ้วกลมเคยให้สัมภาษณ์
ว่า "เราไม่สามารถเรียนรู้อะไรใหม่ๆได้ ในสถานนการณ์เดิม"

มีโอกาสแล้วต้องรีบคว้าครับ

seize the day

ด้วยรักและเคารพ

:->m'26