Bloggang.com : Conglomerate : ชะตาขาดซะแล้ว

ชะตาขาดซะแล้ว

คำเตือน: บล็อคนี้ประกอบด้วยคำหยาบคายเพียงเล็กน้อย เมื่อเทียบกะอารมณ์ที่เกิดขึ้นจริง ^^"

วันนี้ไปมีเรื่องมาค่ะ

เอริ๊กกกกกกกกกกกกกก

ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยว่า คนที่มามีเรื่องกะเรานั้นที่นี่นั้นนนน จัดว่าซวยมากกกกกกกกก

คือไม่ใช่ว่าเราเป็นคนเงียบ ๆ สงบเสงี่ยมดังผ้าพับไว้ไรหรอกนะ เพราะปรกติตอนอยู่ไทย ก็นับว่าปากดีอยู่พอสมควร

แต่ด้วยความที่อ่อนด้อยทางภาษาอย่างแรง ทำให้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่..ก็กลายเป็นคนสงบปากสงบคำมาโดยตลอด

หงิง ๆ

และแร้ววว....

วันนี้บุคคลโชคร้ายคนนั้นก็ปรากฏตัวค่ะ

เท้าความก่อน... คือปรกติเวลาทำงานที่มหาลัย เค้าจะมีออฟฟิศให้ นั่งกัน 3 - 4 คนก็ว่ากันไป

ออฟฟิศเรา นั่งกัน 4 คนค่ะ แต่ด้วยความที่วันนี้เป็นวันหยุด

พอเปิดปั๊กกะตูไป..ปรากฏว่าเจอ เพื่อนร่วมออฟฟิศคนนึงนั่งอยู่ พร้อมกะเพื่อนเค้าอีกหนึ่ง (เพื่อนร่วมออฟฟิศเป็นผู้หญิง เพื่อนเค้าเป็นผู้ชาย

)

เอริ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก จริง ๆ แล้วสถานะเค้าเป็นอะไร..มันก็ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่...แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นค่ะ

คือไอ้กระทาชายนายนี้เนี่ย.. ก็เรียนที่เดียวกัน มีออฟฟิศของตัวเอง โอ่โถงอยู่ที่ชั้น 1 (ต่อไปจะใช้ชื่อเรียกแทนตัวนายนี่ว่า...."นกกระทา")

แต่ไม่รู้ทำไมต้องมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ตรงนี้ตอนวันหยุดทู๊กที (มาทีไร เจอตลอด)

และเนื่องจากควอเตอร์นี้...เราป๊อป

(แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ป๊อปทรีนอ่ะจิ

)

เอาใหม่ เนื่องจากควอเตอร์นี้เราเป็น TA อ่ะค่ะ.... ก็จะมีคนเข้ามาถามการบ้านมากมาย

และวันนี้ก็เช่นเคย...มีคนเข้ามาถามการบ้าน

เราก็คุย ๆ กันปรกติ

คือรู้ตัวเองเรยว่าด้วยความที่ภาษาปะกิต ห่วยอย่างแร๊งงงงงงงง ก็มักจะไม่ค่อยพูดเสียงดังหรอกอ่ะค่ะ

(กลัวคนได้ยินเยอะว่ากระเหรี่ยง)

ก็คุยกันไปถามการบ้านกันไป...แอบเปิดเฉลยให้นักเรียนดูไป (เพราะไม่รู้จะอธิบายไรแร้ว ดูเอาเองแล้วลอก ๆ มาแล้วกัน)

อยู่ดี ๆ ไอ้เจ้านกกระทาก็หันมาบอกว่า "ช่วยลดเสียงลงหน่อยได้มั๊ย"

ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

คือได้ข่าวว่านี่ออฟฟิศตรู เมิงเป็นครายยยยยยยยยยย มาอยู่ตรงนี้ได้ยังงัย

ก็ไม่อะไร ถือว่าเป็นคนเคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน ก็โอเค ขอโทษขอโพยกันไป

จากนั้นก็คุยกะนักเรียนต่อค่ะ ด้วยเสียงที่รับรองเลยว่าเบาลงแล้วล่ะ (ก็โดนด่ามาทีนึงแร้วนิ

)

ระหว่างที่คุย ๆ ๆ ก็แอบบได้ยินเสียงนกกระทาสำลักเป็นระยะ ๆ

นึกออกป่าวคะ เสียงคนหายใจแรง ๆ เหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง

คือขอทีเหอะ นี่ออฟฟิศช้านนนนน ถ้าคนที่พูดเป็นเพื่อนร่วมออฟฟิศจะไม่ว่าไรเลย แต่นี่มันเป็นครายยยยยยยยยยย

มันเป็นแค่นกกระทา....จะทำมามีปากเสียง

แบร่ ๆๆ ๆๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ซักพักก็เอาอีกค่ะ หันมาอีกที บอกให้เราเบาเสียงอีกแล้ว...

ด้วยความที่อดรนทนไม่ได้ คือถ้าไอ้นี่มันเป็นคนไทย มันโดนไปตั้งแต่ครั้งแรกแระ การที่มันเป็นชาวต่างชาติ ก็ไม่ควรจะได้รับสิทธิพิเศษใด ๆ

เลยหันไปทำหน้าตาเย็นชา แล้วพูดออกไปด้วยภาษาอังกิตแบบกระเหรี่ยง ๆ บอกมันว่า "I thought you have your own office"

ได้ผลค่ะ นกกระทาเลิกสำลักน้ำทันที

เก็บของปึงปัง กระพือปีกพั่บ ๆ หนีไปเลย

(แอบเห็นคนที่มาถามการบ้านทำหน้าเหวอเล็กน้อย กร๊ากกกกกกกกกกกกกก)

พอคนที่มาถามการบ้าน กลับไป

เพื่อนร่วมออฟฟิศเราก็หันมาคุย มาบอกว่า...เพื่อนเค้า (หรือแฟนเค้า หรือกิ๊กเค้า ตกลงพวกแกเป็นไรกันเนี่ยยยยยยยย) ไม่ได้หมายความถึงเราหรอก เค้าหมายความถึงคนที่มาถามการบ้านตะหาก

เพราะว่าเค้าพูดดังมากกกกกก

เออ วุ้ย ไอ้เราก็ไม่ได้สังเกตด้วย

แต่มาคิดๆ ดูอีกทีแล้ว.....การที่เรามีบทสนทนากันอยู่ แล้วมีคนมาบอกให้ลดเสียงลงหน่อย มันก็กระทบถึงคนสองคนป่ะ

ยังงัยเราก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบด้วยอยู่ดี

แล้วขอทีเหอะ พี่นกกระทา...ถ้าจะต้องการความเงียบขนาดนั้น พี่ไม่ไปทำที่ห้องสมุด หรือไม่ก็บินกลับรังไปล่ะคร้าาาาาาาาา