วันนี้มาทำงานตอนเช้า ด้วยความหวังสุดใจ ว่าจะขอ cancel งาน presentation วันพฤหัส - ศุกร์นี้คือที่บริษัทจะมีงานทุกปี ประมาณว่าให้คนเอาความรู้จากการทำงานมาแชร์กัน มีพนักงานบริษัทแล้วก็คนอื่น ๆ ในแวดวงปิโตรเลียมมากันเต็มเลย (เคยมากินฟรีบ่อย ๆ ตอนเป็นนักศึกษา)ปรกติก็ไม่ค่อยมีใครอยากจะพรีเซ้นต์ไรหรอกค่ะ เพราะมันก็ไม่ค่อยมีอะไรจะให้พรีเซ้นต์เท่าไหร่แต่ปีนี้หวยมาออกที่เรา ด้วยเหตุผลที่ว่า "จะไปเรียนแล้ว พรีเซ้นต์ซะหน่อยแล้วกันนะ"เมคเซ้นต์สุด ๆ วันนี้ก็เลยใจกล้าบ้าบิ่นเค้าไปบอกเค้าว่าขอไม่พรีเซ้นต์ได้มั๊ยแต่เจ้านายไม่ให้ ก็เลยถึงขั้นน้ำตาตก ไม่รู้ทำไมเหมือนกันอ่ะ รู้แต่ว่าเซ็งมาก ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำ ตกบ่าย เจ้านายเรียกไปคุย ถามประมาณว่า เมื่อเช้าแกรเป้นบ้าไร (ถามแบบนุ่มนวล)เราก็อึ้ง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นบร้าอะไรก็รู้มาตั้งนานแล้วว่าจะต้องพรีเซ้นต์จะมางอแงอะไรปานนี้เจ้านายก็ดีใจหาย คิดว่าที่เราเงียบไปก็เพราะมีเรื่องอัดอั้น ตันใจ ก็เลยเร้าให้พูดใหญ่ (จิง ๆ กรูก็คิดเรื่องจะพูดไม่ออก)สุดท้ายก็เลยบอกประมาณว่า กลัวทำได้ไม่ดี คนเยอะ อายเค้า อะไรประมาณนี้นี่ชั้นอายุ 24 แล้วจริงเหรอ.....ฟัง ๆ แล้วดูงอแงเหมือนเด็ก 3 ขวบ......หรือจริง ๆ แล้วอายุสมองมันไม่พัฒนาตามอายุจริง.....เฮ้อตอนนี้ก็ต้องกลับมาเตรียมตัวพรีเซ้นต์เหมือนเดิม....เฮ้อ...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เป็นกำลังใจให้การ present ผ่านไปได้ด้วยดี