ในช่วงเดือนมีนาคมที่ญี่ปุ่นจะมี สตอร์เบอรี่หวานสีแดง สีชมพูดาหน้ากันออกมาวางขายทั่วเต็มไปหมด ขนาดที่ว่าถ้าเราเดินบนถนนอยู่ดีดีกลิ่นของเสตอร์เบอรี่อันหอมหวลอาจลอยมากระทบโดนจมูกแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยก็เป็นได้
ในช่วงเวลานี้ กิจกรรมการท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมมากที่สุดเห็นจะเป็นการไปเก็บเสตอร์เบอร์รี่สดเด็ดกินจากต้นในสวนคลุมด้วยหลังคาพลาสติก ซึ่งแน่นอนเป็นเสตอร์เบอรี่ปลอดสารพิษ สามารถเก็บกินจากต้นได้เลยไม่ต้องล้าง ธรรมชาติของเสตอร์เบอรี่เวลาเก็บออกมาแล้ว มันจะเก็บไว้ได้ไม่นานจะเน่าก่อนเลย ต้องรีบกินให้หมดโดยเร็ว นึกไปถึงเสตอร์เบอรี่ที่ขายที่ประเทศไทย แอบสงสัยว่าซื้อมาสองอาทิตย์ก็แล้ว สามอาทิตย์ก็แล้ว แต่สภาพยังเต่งตึง ไร้ทีท่าว่าจะบุบสลายไปตามกาลเวลาที่ควรจะเป็น เลยคิดว่าเราไม่ควรเสี่ยงกับเสตอร์เบอรี่ที่โดนสต๊าปแบบนี้เป็นอันขาด
วันนี้อากาศดีช่างแสนดี มีแดด หลังจากที่เมื่อหลายวันก่อนฝนปนหิมะได้กระหน่ำหล่นลงมาแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ ส่งผลให้โตเกียวหนาวแบบต่อเนื่อง แม้วันนี้จะมีแสงแดงแรงสักเท่าไหร่ อุ่นไอจากดวงอาทิตย์ก็ยังไม่สามารถบรรเทาอาการหนาวเหน็บของสาวไทยคนนี้ได้ วันนี้เราตั้งใจไปเก็บเสตอร์เบอรี่ที่สวนกัน ก่อนไปที่นั่น เราได้ลงทะเบียนจองล่วงหน้าทางอินเตอร์เนต เพราะว่าถ้าไม่ทำแบบนั้นก่อนไปเวลาไปถึงที่นั่น บางทีอาจจะไม่มีเสตอร์เบอรี่เหลือให้เก็บหน่ะสิ การเดินทางไปสวนเสตอร์เบอรี่ในครั้งนี้ก็ค่อนข้างจะสบายอยู่สักหน่อย เราขับรถโดยใข้เส้นทางทางด่วน หมายเลขอะไรก็ไม่รู้ มุ่งหน้าสู่จังหวัดอะไรก็ไม่ทราบ (ฮ่าฮ่าฮ่า) ขออภัย ดูไร้ข้อมูลแต่ยังไงก็ยังอยากจะเล่าให้ฟังอยู่ดี ระหว่างทางที่รถวิ่งนั้นคนชับรถเรียกให้ดูขุนเขาขี้อายฟูจิซัง บนยอดเขามีหิมะสีขาวปกคลุมมองเท่าไหร่ก็ไม่เคยจะเบื่อสักที ฉันรีบลดกระจกลงเพื่อถ่ายรูปแต่ยังไงก็ยังเห็นไม่ชัดอยู่ดีไม่รู้จะอายอะไรกันนักกันหนา จนป่านนี้ฉันยังถ่ายรูปคุณฟูจิซังดีๆไม่ได้สักบานเลยนะ (เฮ้อออ)
เดือนนี้เป็นช่วงที่ดอกนาโนะฮานะกำลังบาน ดอกนาโนฮานะ เป็นดอกไม้สีเหลือง ชอบขึ้นอยู่ที่ชื้นแฉะ คนญี่ปุ่นนำดอกนาโนะฮานะมาสกัดเป็นน้ำมันพืชล่ะ เมื่อเรามาถึงที่หมายสวนเสตอร์เบอรี่ ก็เห็นทุ่งดอกนาโนฮานะอยู่รายรอบ เราไปลงทะเบียนกับเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ให้นำรถไปจอดข้างๆ แปลงเสตอร์เบอรี่ เจ้าหน้าที่เข้ามาเตือนว่าให้ถอดเสื้อหนาวออกเพราะว่าภายในแปลงเสตอร์เบอรี่จะค่อนข้างจะร้อน ฉันรีบทำตามที่เธอบอก พอเข้าไปมีเจ้าหน้าที่อีก 1 คน แจกนมข้นหวาน พร้อมแจ้ง กฎ กติกา มารยาทในการเข้าไปเก็บเสตอร์เบอรี่ ว่า ห้ามนั่ง ห้ามกระโดดข้ามแปลงเสตอร์เบอรี่ไปมา ที่บอกว่าห้ามนั่งเพราะบางทีอาจจะไปนั่งทับลูกเสตอร์เบอรี่ทำให้เสียหายได้ ฉันเก็บเสตอร์เบอรี่ลูกใหญ่ที่สุดมากัดคำแรก รู้สึกว่าหวานมาก ไม่มีรสเปรี้ยวสักนิด แบบนี้ไม่อร่อย เสตอร์เบอรี่ที่อร่อยในความคิดของฉันมันต้องอมเปรี้ยวอมหวาน ก็เลยลองเก็บลูกเล็กมาชิม เสตอร์เบอรี่ลูกเล็กกับอร่อยกว่าล่ะ ชิมได้ไม่กี่ลูกก็มัววุ่นวายกับการถ่ายรูป จนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราก็ออกมาไปที่แปลงดอกนาโนฮานะที่อยู่ใกล้ๆ แถวนั้นเอาข้าวฟ่างตุ๊กตาเดลแสนสดใสออกมาเป็นนางแบบ จัดท่าทางไปมา จัดไปจัดมา ป๊อก... แขนข้าวฟ่างหักล่ะ หมดกัน หมดแรง หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เหมือนตัวเองลอยคว้างอยู่ในสูญญากาศ แอบบ่นกับคนขับรถ ก็ทำท่าทางไม่สนใจซะด้วย สงสัยกลัวเราอ้อนให้ซือใหม่แน่เลย ตกลงว่าทริปนี้ถ่ายรูปมาน้อย เพราะทำแขนข้าวฟ่างหักนั่นหล่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงข้าวฟ่างนะเพราะว่า ตอนนี้ฉันใช้กาวแปะแขนกลับเข้าที่อย่างเดิมเริ่มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทริปหน้า น่าจะเป็นทะเลที่ไหนสักแห่งในเมืองไทยนะ จนกว่าจะพบกันใหม่ บ๊าย..บาย
| 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
เป็นงานวัดที่น่าไปเดินมากครับ