เหมือนโชคชะตาเล่นตลก...ด้วยตลอดมาผมจะมักพูดติดปากเสมอว่า...
“เพื่อนๆยังจะอ่านตัวหนังสือของผมไหม ถ้าหากคนเขียนเป็นแค่คนบ้าๆบอๆคนนึง”

ใครจะไปรู้ว่าพอมาวันนี้ ...ผมจะบ้าไปแล้วจริงๆ...





ไม่นานมานี้เองที่ผมเพิ่งค้นพบว่าตัวเองกำลังป่วยด้วยโรคชื่อเรียกว่า “ไบโพลาร์” ครับ (บางตำราเรียกว่า โรค 2 บุคลิก)
โดยไบโพลาร์เป็นจัดเป็นโรคประสาททางด้านอารมณ์ ซึ่งส่งผลให้ผู้ที่ป่วยมีอารมณ์รุนแรงกว่าปกติและมีความแปรปรวนที่รวดเร็วเอามากๆ กล่าวคือ หากผู้ป่วยกำลังซึมเศร้าก็จะซึมเศร้ายาวนานและซึมลึกมากกว่าคนปกติ แต่พออารมณ์ดีก็จะลั่นล้าปาจิงโก๊ะมากกว่าคนทั่วๆไป และสามารถเปลี่ยนจากอารมณ์จากดีสุดๆไปเป็นร้ายสุดขั้วได้ในชั่วพริบตา...เรียกว่ารวดเร็วมากขนาดเจ้าตัวยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ

อาการแรกของไบโพลาร์ที่น่าเป็นกังวลก็คือ อาการซึมเศร้า
ซึ่งจะทำให้ผู้ป่วยรู้สึกเบื่อหน่าย หมดความกระตือรือร้น และไม่อยากจะทำอะไร...บ่อยครั้งรวมไปถึงไม่อยากจะหายใจอีกต่อไปแล้วด้วย นั่นช่วยอธิบายได้ชัดเจนว่าทำไมผมจึงอัพบล็อกทีแล้วเว้นระยะยาวนานเป็นเดือนๆ แม้บางครั้งอาจจะมีติดภารกิจอยู่บ้างก็จริง แต่ส่วนใหญ่แล้วสารภาพกันตรงๆว่า มันเกิดมาจากอาการหมดอาลัยตายอยากในการเคาะแป้นคีย์บอร์ดของตัวผมเองครับ งานนี้ไม่มีเหตุผลใดๆมารองรับแค่จู่ๆมันเกิดซึมๆเศร้าๆของมันเอง และไม่รู้ว่าอะไรดลใจ...เวลาว่างๆผมถึงเป็นคนที่ชอบคิดหาวิธีการฆ่าตัวตายอยู่บ่อยๆ...

ที่ผ่านมายังไม่มีใครเคยรู้...
แต่ผมได้แอบทำสมุดโน้ตไว้เล่มนึงนานมากแล้ว ซึ่งภายในนั้นบรรจุ “วิธีการทำงาน” ของผมเอาไว้อย่างครบถ้วน จนเรียกได้ว่า ถ้าจับใครสักคนมาอ่านสมุดเล่มนี้เขาคนนั้นก็จะสามารถทำงานแทนที่ผมได้ในทันที... สมุดเล่มนี้จึงเปรียบเสมือน “มาตรการณ์สุดท้ายของความรับผิดชอบ” ที่ผมตระเตรียมไว้...มันเป็นมาตรการณ์ที่มีเตรียมไว้ให้คนที่อยู่ข้างหลังได้ใช้รับมือในยามที่ความเศร้าในจิตใจเอาชนะความหวังของตัวผมได้อย่างสมบูรณ์แบบ...

โดยหากเจ้าอาการซึมเศร้าเป็นวายร้ายที่คอยหาจังหวะฉวยโอกาสคร่าชีวิตผม (โดยไม่ต้องยืมมือเหตุผลมาร่วมก่อการ) แล้วล่ะก็ อาการอีกอย่างของไบโพลาร์ที่น่ากลัวไม่แพ้กันก็คงจะหนีไม่พ้น “เจ้าอาการก้าวร้าว” ที่มักเกิดขึ้นแบบฉับพันในหมู่ผู้ป่วย ส่งให้งานนี้...ถ้าผมไม่ฆ่าตัวตาย ผมก็อาจจะไปเผลอฆ่าใครสักคน...เข้าสักวัน





หลังจากระแคะระคายว่าตัวเองนั้นป่วยเป็นไบโพลาร์
ผมก็พยามศึกษาหาข้อมูลของมันอย่างเอาจริงเอาจัง(รวมถึงได้ลองไปปรึกษาแพทย์) แต่พอยิ่งศึกษาก็ยิ่งมั่นใจว่าตัวเองกำลังป่วยเป็นมันเข้าแล้วจริงๆ เพราะอาการของโรคมันตรงกับอาการของผม “เป๊ะๆ” เลยทีเดียว เหมือนเวลาเราอ่านทำนายดวงแล้วนั่งพยักหน้าตามว่า “โหย แม่หมอแม่นมากๆ” ยังไงยังงั้น ซึ่งเจ้าอาการที่ว่าของผมประกอบไปด้วย การนอนไม่หลับและไม่อยากนอนในเวลากลางคืน(ในขณะที่ผมกำลังพิมพ์อยู่นี้ ผมเพิ่งเข้านอนตอน 7 โมงเช้าติดต่อกันมา 4 วันแล้ว...) เวลาอารมณ์ดีจะพูดไม่หยุด(จริงแท้ๆ) แต่เวลาซึมเศร้าจะเป็นหนักและนาน(ตรงมากมาย) ขาดสติบ่อยครั้งและไม่มีเหตุผลในการตัดสินใจ(ถูกต้องนะคร้าบบบ) มีความคิดฆ่าตัวตาย(อย่าให้ได้โม้ว่าผมมีวิธีการลงมือสะสมไว้แล้วกี่รูปแบบ) คิดอ่านรวดเร็วแลดูดีราวกับจะมีความคิดสร้างสรรค์แต่มักจะทำในสิ่งที่คิดไม่สำเร็จเพราะคิดไว้ไม่รอบคอบ พฤติกรรมวุ่นวายไม่สม่ำเสมอ ขี้หงุดหงิด และก้าวร้าวรุนแรง

ผม ผม ผม...ผมทั้งนั้นเลย!! ...แบบนี้ไม่เรียกบ้าแล้วจะเรียกอะไร...

หลายคนที่อ่านอาจจะคิดว่า “บางอาการก็ตรงกับตัวเองเหมือนกันนะ ผมคงไม่ได้บ้าหรอก” เชื่อผมเถอะครับ ว่างานนี้บ้าจริงๆ และไบโพลาร์ไม่ได้เป็นกันง่ายๆหากอยากเป็น เพราะมันเกิดจากพฤติกรรมที่สะสมมายาวนาน ความเครียดที่รุนแรง และพันธุ์กรรมก็มีส่วน โดยจากการสังเกตตัวเองย้อนหลังกลับไป...คาดว่าผมน่าจะมีอาการมาได้ราวๆ 3 ปีแล้ว...

โดยหนทางรักษาก็แลดูง่ายๆและดูเป็นไปไม่ได้ไปในเวลาเดียวกัน
เริ่มต้นจากเรื่องง่ายๆอย่างการออกกำลังกาย ห้ามดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ (ผมเหล้าไม่ดื่มบุหรี่ไม่สูบ...รอดไป) หรือเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีน!!! ซวยแล้วไง... เพราะหากในกระแสเลือดของคนทั่วไปใช้เม็ดเลือดแดงในการขนย้ายออกซิเจนไปหล่อเลี้ยงร่างกาย ร่างกายของผมนั้นกลับใช้คาเฟอีนจากกาแฟในการทำหน้าที่นั้นแทน... นี่ขนาดแค่การรักษาแบบง่ายๆนะเนี่ยก็ติดขัดซะแล้ว

ส่วนการรักษาแบบเอาจริงเอาจังนั้นก็มีตั้งแต่การใช้ยา การบำบัด และการให้กำลังใจจากคนรอบข้าง
ซึ่งต้องใช้ทุกวิธีร่วมกันอย่างต่อเนื่องเป็นแรมปี ที่สนุกสนานก็คือไบโพลาร์มันดันเป็นญาติห่างๆของรังแค ก็เลยมีหน้าตาของโรคคล้ายๆกันคือ “เป็นๆหายๆ” ได้ด้วย(โอว์) ดังนั้นหากเราไปเข้ารับการรักษา เจ้าผีร้ายไบโพลาร์อาจจะดื้ออยู่ราว 5 – 6 ปีถึงจะยอมย้ายออก แต่พอเราหยุดใช้ยาหรือลดการบำบัดลง มันก็พร้อมจะย้ายข้าวของกลับมาสิงสู่เราอีกแบบทันทีทันใจ

ส่งผลให้ความพยายามในการกลับมาอยู่ร่วมกับสังคมของผม...จึงล้มเหลวไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน…





ที่ผ่านมามันจะเหมือนกับผมต้องรับมือกับโรคร้ายที่มีตัวผมอีก 1 บุคลิกคอยให้การสนับสนุน
หรือไม่แน่ตัวผมทั้ง 2 บุคลิกอาจจะร่วมมือกันเป็นไส้ศึกซะเอง

เอาง่ายๆแค่เรื่องการเขียนบล็อกที่นี่...
มันน่าสงสัยอยู่เหมือนกันนะว่าในบรรดาบล็อกกว่า 40 เอนทรี้ที่ผมอัพมาตลอดทั้งปี
มีอันไหนบ้างนะที่ถูกอัพขึ้นโดยตัวผมที่กำลังซึมเศร้า อันไหนบางล่ะที่ถูกอัพขึ้นท่ามกลางอารมณ์ก้าวร้าว
แล้วจะมีสักอันไหมนะ...ที่ถูกขีดเขียน ตกแต่ง และอัพถ่ายทอดมันออกด้วยตัวผมเองจริงๆ...

แท้จริงแล้วผู้ชายที่ชื่อ “ขอรบกวนทั้งชุดนอน” คนนี้...มีนิสัยใจคอเป็นยังไงนะ?
อย่าหันมาทางผมสิ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ

มันเหมือนมีเสียง 2 เสียงดังถกเถียงโต้ตอบกันไปมาในหัวของผม เสียงนึงเบื่อหน่ายโลกจนอยากจะรีบชิงจากไป ส่วนอีกเสียงโกรธเกลียดผู้คนจนอยากจะทำการเข่นฆ่าทุกสรรพสิ่ง ...แล้วผมก็ได้ยินแค่ 2 เสียงนี้เท่านั้นเอง...ไม่มีเสียงที่ 3 ที่ควรจะเป็นเสียงของตัวผมเองออกมาช่วยคอยห้ามศึก แถมผมยังไม่มีโอกาสได้เลือกว่าจะรับฟังเสียงไหนอีกต่างหาก เพราะกลับเป็นสิทธิ์ของพวกมันในการเป็นฝ่ายสลับพลัดกันเข้ามาเข้ายึดครองเอาร่างของผมไปใช้กันอย่างสนุกสนาน

ตอนที่ผมโตพอที่จะเริ่มต้นคิดถึงชีวิตนั้น ผมเคยคิดเอาไว้ว่าอยากจะคนดีของสังคมไปตามอัธภาพ เขียนหนังสือเป็นอาชีพเสริม(แต่แอบคิดจริงจังกว่าอาชีพหลัก) และสร้างครอบครัวที่อบอุ่น โดยขอเวลาในการทำเรื่องทั้งหมดนี้สัก 60 ปีก็พร้อมที่จะจากไปแบบตายตาหลับ เพียงแต่ที่ผมจะได้เพิ่งมารู้ว่าพระเจ้าทรงอนุญาตให้ผมวางแผนได้...แต่กลับเมตตาเวลาให้แค่ 27 ปีในการนำไปปฏิบัติจริง

ตอนนี้เวลาหมดแล้ว
ยินดีที่ได้รู้จักครับ

Create Date : 12 มกราคม 2552
Last Update : 15 เมษายน 2553 15:24:08 น.		29 comments
Counter : 4472 Pageviews.
Share Tweet