“มีใครเกลียดงานที่ตัวเองทำอยู่บ้างครับ?”
ตั้งแต่ผมมีโอกาสได้อ่านนิยายเรื่องรองเท้าบัลเล่ย์ (Ballet Shoes) เป็นต้นมา
มุมมองที่ผมมีต่อ “รองเท้า” ก็เปลี่ยนไป...และไม่เปลี่ยนกลับมา(หรือกลับไป)เป็นอย่างอื่นอีกเลย

ถือเป็นนิยายที่ทั้งงดงามและโศกสลดในตัวหนังสือชุดเดียวกัน ภายใต้ฝีมือการแปลของเจ้าของรางวัลซีไรต์คุณงามพรรณ เวชชาชีวะ Ballet Shoes บอกเล่าเรื่องราวความงดงามของความฝันสำหรับเด็กสาวกำพร้า 3 คน พลางโศกสลดเมื่อความยากจนทำให้เด็กๆต้องเผชิญหน้ากับโลกของผู้ใหญ่และความเป็นจริงอย่างรวดเร็ว จนต้องออกมาทำมาหากินตั้งแต่อายุแค่ 10 กว่าขวบ โดยในสมัยนั้นอาชีพที่พวกเธอพอจะทำได้...มีเพียงแต่การสวมรองเท้าบัลเล่ย์และร้องเล่นเต้นรำเท่านั้น

โดยมุมมองใหม่ที่ผมได้รับจากนิยายเรื่องนี้...ทำให้ผมมองเห็นรองเท้าทุกคู่เปรียบเสมือน “อาชีพ” ที่มนุษย์สวมใส่

แล้วนั่นทำให้ทุกครั้งที่ผมเพ่งมองภาพถ่ายนี้...ผมจึงรู้สึกสดชื่นขึ้นทุกทีไป...



ภาพโดยคุณปอย นางสาวดุ่บดั่บ


ด้วยผมเป็นคนนึงในบรรดาคนหลายล้านคนคนบนถนน...ที่กำลังเดินทางไปทำงานที่ตัวเองเกลียดชังทุกวี่วัน
พวกเราแต่ละคนต่างก็มี “เหตุผล ความจำเป็น หรือข้อบังคับ” ของตัวเองที่ส่งผลให้เราต้องจำตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่เราชิงชังต่อไปเรื่อยๆ สำหรับผม - เจ้าเหตุผลที่ว่าคือ มันเป็นงานของที่บ้านผมเอง...ถ้าผมไม่ทำไม่พี่ก็น้องของผมคงจะต้องรับกรรมมาทำแทน

แต่ถึงอย่างนั้น “ภาพรองเท้าคู่เดียว” นี้กลับคอยปลอบและให้กำลังใจผมเสมอว่า...
“ถึงงาน(รองเท้า)ที่ทำอยู่มันจะเลวร้ายเพียงไร...ก็ยังมีบางช่วงเวลาที่ผมสามารถถอดมันออกจากเท้าได้”
จริงอยู่ที่มันน่าสงสัยและเศร้าใจว่าท่ามกลางงานการหลากอาชีพมากมาย ไหงเรามาจมกับงานที่เราเกลียดแบบนี้ได้ หากแต่งานทุกงานบนโลกก็มีอะไรที่เหมือนกัน นั่นคือเราสามารถตอกบัตรเลิกงานได้ในบางเวลา เหมือนกับเด็กๆในนิยาย Ballet Shoes ที่เมื่ออยู่นอกเวลางาน ทั้ง 3 ก็ต่างพากันเต้นรำสนุกสนานไปกับเสียงดนตรีด้วยเท้าอันเปลื่อยเปล่าอย่างมีความสุข...

มุมมองที่สวยงามของภาพนี้ยังไม่หมดแค่นั้น เพราะการอุปมาอุปไมยของภาพแสนจะช่างกระชับมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งเลวร้ายที่มีอยู่มากมาย ในที่นี้ผมหมายถึงในความเป็นจริงแล้ว - มันมีปัญหามากมายที่เกิดขึ้นในงานประจำอันน่าเบื่อหน่าย ทั้งลูกค้าเรื่องมาก พนักงานหน้ามึน พ่อครัวบ้าๆบอๆ หากแต่ทั้งหมด...ถูกภาพถ่ายนี้เหมารวมไว้ใน “รองเท้าเพียงแค่คู่เดียว” นั่นหมายถึงเราสามารถหลุดพ้นจากภาระหน้าที่นานาชนิดและปัญหานานัปการได้ ด้วยการถอดรองเท้าเพียงครั้งเดียว…

พอได้ลองจับความเลวร้ายทั้งหมดมารวมไว้ในรองเท้าที่เราสามารถถอดทิ้งได้ในคราวเดียวแบบนี้
...มันให้ความรู้สึกที่ดีเอามากๆ เลยครับ ราวกับพวกมันไม่ได้ก็เลวร้ายและมีอยู่เยอะมากมายอย่างที่เราเคยคิด...

Smile - Madeleine Peyroux


ยิ่งไปกว่านั้น ภาพถ่ายนี้ยังมอบความหวังให้กับผมเกี่ยวกับ “พื้นที่ส่วนที่เหลือของโลกใบนี้” อีกด้วย...
เพราะนอกจากมันจะบอกกับผมว่า “(งาน)มันก็แค่รองเท้าคู่เดียว” แล้ว หากเราลองสังเกตบริบทรอบๆรองเท้าในภาพให้ดีๆ เราจะพบว่ามันเบลอและมืดมัวมาก ราวกับโลกภายนอกรองเท้า(การทำงาน)นั้น มันยังมีเรื่องราวให้ผมได้ตื่นเต้น แปลกใจ และออกตามค้นหาได้ไม่มีที่สิ้นสุด แถมภายใต้ความเบลอๆของผิวภาพก็ยังมีแสงของดวงอาทิตย์สาดส่องทะลุทะลวงเมฆหมอกและเงาไม้ลงมา ให้ได้รู้สึกว่า “เจ้าความแปลกใหม่” ภายนอกที่ว่านั้นไม่ได้มีแต่ความวุ่นวายจากความไม่คุ้นเคยนะ แต่ยังมีอะไรดีๆให้เราได้รู้สึกอบอุ่นอละมีความหวังอยู่ด้วยเช่นกัน

ดังนั้นถึงไม่จำต้องหนีรองเท้าไปทำงานตามที่ใจฝัน
แต่ผมก็สามารถมีความสุขได้เสมอ โดยเจ้าความสุขที่เกิดขึ้นนั้นมันยิ่งทวีมากขึ้นอีกต่างหาก
เพราะถ้ายิ่งงานมันย่ำแย่มากเท่าใด เวลาที่ผมถอดมันออกผมก็จะยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น

ในท้ายที่สุดแล้วจึงราวกับภาพถ่ายนี้ช่วยทำให้รองเท้าที่ผมจำต้องสวมอยู่...มันไม่คับและกัดเจ็บจนเกินไปนัก
โดยไม่ลืมที่จะชวนให้ผมถอดภาระหน้าที่ออกบ้าง เพื่อจะได้ลองเดินเท้าเปล่าไปบนพื้นหญ้าที่อ่อนนุ่นและผ่อนคลาย
ได้ลองวิ่งไปบนถนนดินแดงฝุ่นตลบในชนบทที่ห่างไกลและแปลกตา และโอบกอดกับความสุขไปตลอดเส้นทาง...


ทั้งหมด...ขึ้นอยู่กับวิธีที่เรามองภาพถ่ายใบนี้...
และการเลือกใช้น้ำเสียงระหว่างแบบเซ็งชีวิตหรือปล่อยวาง...เวลาที่พูดคำว่า “รองเท้าเพียงคู่เดียว”

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 15 เมษายน 2553 15:23:28 น.		21 comments
Counter : 1237 Pageviews.
Share Tweet