//www.kumarntalk.com/topic/249



"นายเบิ้ม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโพธิ์ผีสิง

สมัยเด็กผมอยู่สวนบางแพรก นนทบุรีนี่เอง ใกล้ทั้งคุกและวัดที่เขาลือว่าผีดุบรรลัย เพราะมีนักโทษประหารที่โดนยิงเป้า ญาติๆ ก็มักรับไปเผาที่วัดบางแพรกนั่นแหละ พวกเด็กๆ รู้ข่าวแทบไม่อยากเดินผ่านทั้งกลางคืนกลางวัน ถ้าต้องผ่านก็ไม่ยอมหันไปมอง

ต่อจากนักโทษประหารก็มาเจอผีต้นโพธิ์กลางซอย!

ผมเห็นต้นโพธิ์ที่ว่ามาตั้งแต่เกิดแล้ว ใหญ่โตเหลือเชื่อ กิ่งก้านสาขาร่มครึ้มติดสวนป้าฮวย แถวนี้ไม่มีบ้านเรือนอยู่ใกล้ๆ แต่มีผ้าเหลืองผ้าแดงทั้งเก่าและใหม่ที่โคนต้น เห็นธูปเทียนกับตุ๊กตาดินเผาแก้บนเกลื่อนกลาด บางทีตอนเย็นๆ ยังเคยเจอธูปที่ยังจุดส่งควันกรุ่น...บรรยากาศเงียบเชียบชวนให้วังเวงใจพิลึก บอกตรงๆ ว่าผมขนลุกซ่า รีบเผ่นกลับบ้านทันที

ลือกันว่าผีดุชะมัด เดี๋ยวคนนั้นโดนหลอก เดี๋ยวคนเห็นผีซึ่งๆ หน้า ทั้งยืนอยู่ที่โคนต้น ทั้งนั่งห้อยขาอยู่บนกิ่งโพธิ์ หัวเราะเสียงแหบโหยเยือกเย็นจนแทบจะขวัญหนีดีฝ่อตายไปตามๆ กัน

โอ๊ย! ผีอะไรจะดุปานนั้น ทั้งที่ไม่เคยมีใครไปผูกคอตายที่นั่นมาก่อนเลย!

"ผีประจำต้นไม้น่ะซี" ป้าฮวยมีเรื่องขู่เด็กจนได้ "ยิ่งต้นไม้ใหญ่ๆ อย่างต้นโพธิ์นี่น่ะผีดุนักเชียว จะได้ป้องกันไม่ให้ไอ้พวกหัวขโมยดอดเข้าสวนข้าไงล่ะ"

คราวนี้มีคนถูกผีหลอกเป็นชุดๆ เลยครับ!

มาแปลกตรงที่เห็นผีลงต้นไม้มั่ง ขึ้นต้นไม้มั่ง! ฟังแล้วน่ากลัวชะมัดเพราะมันหลอกไม่เลือกกลางคืนกลางวัน คนเล่าบอกว่าเดินผ่านตอนเย็นๆ ได้ยินเสียงยอดโพธิ์ดังซู่ซ่าทั้งๆ ที่ไม่มีลมพัด พอยืนงงเท่านั้นแหละ เสียงกราว...ซ่า...ครืน...ตามด้วยเสียงตุ้บ! เมื่อผีตกลงมาถึงพื้นดิน

ถามว่าเห็นอะไร? ก็มีทั้งเห็นร่างดำๆ ยืนจังก้า ตาลุกโพลง แดงก่ำปานแสงไฟ...มีทั้งบอกว่าไม่เห็น เพราะได้ยินเสียงกราว...ซ่า...ก็เผ่นอ้าวไม่คิดชีวิตแล้ว!

ลุงขำ-ผัวป้าฮวยช่วยปลอบขวัญเด็กๆ ให้คลายใจว่า

"ไม่ใช่ผีสางที่ไหนหรอกว่ะ ตะกวดน่ะ! พวกมันสิงสู่อยู่บนต้นโพธิ์นั่นมาหลายสิบปีแล้ว สมัยข้าเด็กๆ ก็เคยเห็น บางวันมันไล่กัดกันจนหล่นลงมา เสียงซู่ๆ ซ่าๆ ไอ้พวกขวัญอ่อนผ่านมาพอดีก็เล่นเผ่นเพราะคิดว่าผีหลอก...อย่าทำตาขาวไม่เข้าท่าเลยว่ะ"

พวกเรามองสบตากัน พยักหน้าหงึกๆ แต่เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งทั้งนั้นแหละครับ โธ่! เด็กๆ ที่ไหนจะไม่กลัวผีล่ะ? เดี๋ยวโดนหลอกเข้าจัง ๆ มีหวังตัวสั่นเป็น ลูกนก ขาแข็งวิ่งไม่ออก หรือไม่ก็ขาดใจตายคาที่เลย! บรื๋อออ...

แต่แล้ววันดีคืนร้ายผมกับเพื่อนอีกสองคน ก็โดนดี...คือโดนต้นโพธิ์ผีสิงเล่นงานเข้าจนได้ ซีน่า!

เย็นนั้น โรงเรียนเลิกแล้วผมเถลไถลเล่นหยอดหลุมกับเพื่อนๆ เพลินไปหน่อย กว่าจะเดินหิ้วกระเป๋า ทะร่อทะแร่กลับบ้านได้ก็เกือบค่ำ ยังดีที่มีเจ้าอ๊อดกับเจ้าเบี้ยวบ้านใกล้ๆ กันร่วมทางมาด้วย

ใกล้จะถึงต้นโพธิ์ใหญ่ทะมึนแทบจะปิดฟ้า ลมหนาวพัดซ่า...เล่นเอาชะงักกึกไปทุกคน แหงนดูความร่มครึ้มน่ากลัวแล้วต้องกลืนน้ำลาย พยักหน้าพากันเดินต่อไปช้าๆ ใจคอเต้นตึ้กตั้กเต็มที

จู่ๆ สรรพสิ่งก็ตกอยู่ในความเงียบกริบกะทันหัน!

ลมไม่พัด ใบไม้ไม่ไหว สวนป้าฮวยคล้ายสวนร้างเยือกเย็นน่าวังเวงใจ ผมกลืนน้ำลายแข็งใจเดินต่อขาสั่นๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงสุดตัว

"กราว...ซ่า...ครืน...!!"

เสียงดังมาจากยอดโพธิ์ ผมนึกถึงคำพูดของลุงขำที่บอกว่าเป็นตะกวด แต่เสียงเขย่าขวัญดังโครมครามลงมา...ลงเอยด้วยเสียงดังตุ้บ!

เกือบจะถอนใจอย่างโล่งอกอยู่แล้ว ก็พอดีเห็น ร่างดำๆ ที่กองกับพื้นโคนต้นโพธิ์ลุกพรวดพราดขึ้นมายืนจังก้า ผมยาวสยายเต็มบ่า นัยน์ตาแดงจ้าปานแสงไฟ...จ้องมองเขม็งด้วยความมุ่งร้ายหมายขวัญจนแทบสติแตกทันใด

ผมรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าโครมลงกลางหัว แก้วหูลั่นเปรี๊ยะ ดาวนับพันๆ ดวงแตกกระจายเต็มหน้า...แผดร้องเสียงหลงก่อนจะโกยอ้าวไม่คิดชีวิตในบัดดล

พูดก็พูดเถอะครับ ตอนนั้นผมมั่นใจว่าตัวเองเป็นนักวิ่ง 100 เมตรที่เร็วสุดๆ ของโลกซะด้วยซ้ำไป!

ผมว่าตัวเองวิ่งเร็วแล้วเชียวนา แต่เจ้าอ๊อดกับเจ้าเบี้ยวกลับวิ่งแซงหน้าผมไปเหมือนลมพัด ถึงบ้านก็ทิ้งตัวลงหอบแฮกๆ เหน็ดเหนื่อยแทบปางตาย...นึกถึงแล้วยังขนหัวลุกมาจนถึงทุกวันนี้เลยครับ! บรื๋อออ...