"รอยพิมพ์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณเพื่อน

ทันทีที่รู้ข่าวว่า "พลอย" น้องในที่ทำงานของดิฉันประสบอุบัติเหตุถึงแก่ความตายเมื่อคืนนี้ ตอน 3 ทุ่ม ดิฉันก็งงงันไปหมด มันจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อพลอยขับรถมาหาดิฉันที่บ้านตอนตี 2 เธอมาหาดิฉันหลังจากที่เธอเสียชีวิตแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ในงานศพของพลอย ดิฉันต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะมีแต่คนสนใจ ต่างก็มามุงฟังด้วยความตื่นเต้น ขนลุกซ่า...และพากันชำเลืองไปที่โลงศพของสาวน้อยอย่างยำเกรง

คืนที่เกิดเหตุ พลอยขับรถออกจากบ้านที่อุทัยธานีมากับเพื่อนชาย ชื่อ นพ ขณะแล่นมาตามถนนสายชนบทที่ทั้งแคบทั้งมืดและเปลี่ยว แสงไฟหน้ารถก็พลันส่องให้เห็นลังขนาดใหญ่หลายใบ หล่นกระจัด กระจายขวางอยู่กลางถนน

ด้วยความที่ตกใจ พลอยหักพวงมาลัยกะทันหัน และพุ่งประสานงากับรถหกล้อที่ขับสวนมาอย่างจัง ร่างของพลอยรับแรงปะทะอย่างเต็มที่ ขณะที่นพเพียงแต่บาดเจ็บเล็กน้อย

ในคืนเดียวกันนั้น ดิฉันเข้านอนตอนสี่ทุ่ม แต่กว่าจะหลับก็อีกนานเลยล่ะ เพราะมัวแต่กังวลเรื่องงานสำคัญที่นัดกับพลอยไว้ว่าจะสะสางด้วยกัน

ดิฉันคิดไปคิดมาแล้วเลยผล็อยหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...มาตื่นอีกทีตอนกลางดึกเพราะต้องลุกไปเข้าห้องน้ำ ครั้นทำธุระเสร็จก็จะกลับมานอน พอดีได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเลยไปมองที่หน้าต่าง...

อ้อ! นั่นพลอยนี่นา มาทำไมดึกดื่นป่านนี้ ดิฉันเหลือบดูนาฬิกาเห็นว่าเป็นเวลาตี 2 พอดี...เอ! มีอะไรรึเปล่านะ?

ดิฉันตาสว่าง ลงบันไดไปเปิดประตู เดินออกไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน

รถสีขาวของพลอยจอดเทียบประตูรั้วพอดี เธอนั่งกุมพวงมาลัยอยู่ในรถ และเปิดหน้าต่างพลางเอียงศีรษะออกมามองดิฉันเหมือนสับสน...

"มีอะไรเหรอ? มาซะดึกเชียว" ดิฉันถามด้วยความเป็นห่วง มองฝ่าความมืดไปยังเบาะข้างคนขับ ไม่เห็นนพนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างที่เคยเห็นจนคุ้นตา

ในใจตอนนั้นคิดว่าพลอยคงมีเรื่องทะเลาะกับนพเลยขับรถมาหาดิฉัน ซึ่งเป็นที่พึ่งของเธอ แต่ท่าทางของพลอยไม่บ่งบอกว่าเธออารมณ์เสีย หรือทะเลาะเบาะแว้งกับใครมา...มันยิ่งกว่านั้นอีกค่ะ ดิฉันจับสังเกตได้ว่าเธอเหม่อลอย และไม่แน่ใจว่ามานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?

"เอางี้นะ เข้ามาในบ้านก่อนดีกว่า" ดิฉันก้มลงถอดกลอนประตู พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ต้องชาวาบไปทั้งตัว...

รถของพลอยหายไปแล้ว เบื้องหน้ามีแต่ความว่างเปล่า!

ดิฉันผงะถอยหลัง ตั้งตัวไม่ติดกับสิ่งที่ได้เห็น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ดิฉันละเมอเดินเหรอคะ? เห็นอะไรไปเองเป็นตุเป็นตะขนาดนี้เชียวหรือ? ลืมบอกไปว่าดิฉันไม่ใช่คนเชื่อเรื่องผีและไม่กลัวผีด้วย...เกิดมาไม่เคยเห็นสักทีนี่คะ

เมื่อไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ ดิฉันก็ปลงใจคิดว่าเป็นเพราะความกังวล ผนวกกับความงัวเงียจนเกิดภาพหลอนได้ถึงขนาดนี้ สงสัยต้องไปเช็กสมองซะแล้ว

อากาศคืนนั้นค่อนข้างอบอ้าว แต่ก็มีลมเย็นๆ พัดมาทำให้ขนลุก กระนั้นดิฉันก็กลับไปนอนได้ตามปกติ ถึงจะกังวลเรื่องสุขภาพของตนเองขึ้นมาไม่น้อย แต่ก็ข่มตาหลับลงได้

มาตื่นอีกทีตอนได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เลยตะกายไปรับ...ปรากฏว่าเป็นพี่สาวของพลอยโทร.มา เธอบอกข่าวร้ายว่า พลอยประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนสามทุ่ม

ดิฉันเข่าอ่อน โพล่งออกไปว่าจะเป็นไปได้อย่างไร พลอยมาหาดิฉันตอนตีสอง! แต่พอทบทวนดูว่ารถของเธอหายไปในอากาศเฉยๆ ดิฉันก็ต้องยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้งว่านั่นเป็นการปรากฏตัวของวิญญาณ!

พี่สาวของพลอยอุทานเสียงหลง เธอเชื่อสนิทว่าเป็นเพราะพลอยยังไม่ทันรู้ตัวว่าตาย และจิตของเธอคงเป็นห่วงเรื่องงานสำคัญที่นัดกับดิฉันไว้

อย่างน้อยดิฉันก็โล่งอกไปเปลาะหนึ่งว่า สมองของดิฉันไม่มีอะไรผิดปกติ แต่สิ่งที่ได้มาคือความเสียใจที่สูญเสียพลอยไป และความเชื่อว่าจิตวิญญาณมีจริง!

ดิฉันไม่กลัวผีของพลอยเลยค่ะ เพราะยืนยันได้ว่าเธอมาอย่างสวยงามน่ารัก เป็นคนปกติ ไม่ได้ยับเยินเละเทะอย่างที่ศพของเธอเป็น และประสบการณ์ของดิฉันก็เป็นสิ่งที่ปลอบโยนพ่อแม่พี่น้อง และคนที่รักพลอยว่า เธอยังอยู่...

แม้จะอยู่ในโลกหลังความตายก็ตาม เธอไม่ได้ดับสูญ!

ทุกวันนี้ดิฉันทำบุญไปให้พลอยเสมอ ไม่ใช่เฉพาะเธอคนเดียว แต่เป็นคนที่ดิฉันรักและผูกพันทุกๆ คนที่ล่วงลับไปแล้ว ด้วยดิฉันเชื่อว่าวิญญาณยังอยู่ และยังรับรู้ได้ว่าเรารักและห่วงใยอยู่ตลอดเวลา!