"จอย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณเฮี้ยน

พ่อแม่เคยเตือนฉันแล้วว่าอย่าไปเช่าห้องอยู่คนเดียว ทางที่ดีคือพักอยู่บ้านญาติดีกว่า อย่างน้อยก็มีผู้ใหญ่คอยดูแล คอยตักเตือนถ้าเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลขึ้นน่ะ

บ้านน้าสาวฉันก็อยู่ที่สะพานใหม่ ใกล้ๆ กับสถานศึกษานะ น้าอิ๋วก็ใจดีมาก ลูกๆ ก็น่ารัก เสียแต่น้าเขยนี่ซีคะ รูปหล่อปากหวาน ชอบพูดจาเจ๊าะแจ๊ะแบบหมาหยอกห่านอยู่ร่ำไป นัยน์ตาที่มองก็เหมือนตางู ยิ่งตอนดื่มเหล้าด้วยแล้วนัยน์ตายังกะมีมือมาแตะต้องลูบคลำเนื้อตัวยังงั้นแหละค่ะ

นึกถึงแล้วขนลุกขนชันไปหมด ใจคอก็พลอยตึ้กๆ ตั้กๆ ซะงั้น ตัดสินใจว่าไปอยู่หอดีกว่า เดี๋ยวฉันซวย!

โชคดีที่ได้ห้องติดๆ กับจุ๋มเพื่อนซี้ ปากจัดราวกับอมตำแย ใครเผลอเป็นโดนกัด...ถัดไปก็คือเสริมศักดิ์ หวานแหววแต๋วจ๋าทั้งที่ตัวสูงใหญ่เหมือนหมี น้ำหนักคงไม่ต่ำกว่า 80 ก.ก. พวกเราล้วนอยู่คนเดียวเพราะชอบไปรเวซี่มากๆ แต่ก็ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ

ตอนเย็นวันนั้นก็เช่นกัน!

จุ๋มซื้อซาลาเปาหมูแดงมากินกันในห้องฉัน โทร.เรียกเสริมศักดิ์มาร่วมวง ปรากฏว่าเพิ่งจะกลับหอ ผลักประตูเดินเลื้อยเหมือนงูเขียวเข้ามา พร้อมกับฝรั่งดอง มะกอก มะยมกับองุ่นดองถุงใหญ่ จุ๋มถามว่าแพ้ท้องหรือไง? เพื่อนเราก็ทำตาลอยแบบเคลิ้มฝันทันที

"จวนแล้ว เชื่อมั้ยตัวเอง ฉันไปเจอสุดหล่อที่หน้าหอเมื่อตะกี้! โหย...เห็นแล้วเสียววาบ เข่าอ่อน แต่...ตัวแข็งทื่อไปหมด ผู้ชายอะไรมันจะหล่อลากดินซะ! ทอลล์ ดาร์กแอนด์แฮนซั่มซะไม่มี แถมไม่ใช่พวก กทม. เก๊กทำแมน! เขาถามว่าชมพู่ซื้อของกินไปฝากใครเยอะแยะ? ว้าย...ตายแล้ว! เสียงเอ๊กโค่ฟังแล้วเปรี้ยวปากเปรี้ยวลิ้น..."

"อยากกินหญ้าปั่นมั้ยนังบ้า? เดี๋ยวจะทำให้กิน" จุ๋มเลิกคิ้วขัดคอ เล่นเอาเสริมศักดิ์ค้อนควักๆ

"หล่อนเอาไว้ยัดทานเองเถอะย่ะ ฉันอยากหม่ำซาลาเปามากกว่า"

"กินมากๆ นะเสริม แกยิ่งซูบๆ อยู่"

"ฮ้า? อย่างฉันน่ะเรอะซูบ..."

"ฮื่อ! ซูบกว่าช้างหน่อยน่ะ"

"นังชะนีบ้า! ปากไม่มีหูรูด เดี๋ยวเอาซาลาเปายัดปากเลย! แต่ฉันยัดปากตัวเองดีกว่า...นึกถึงสุดหล่อคนนั้นแล้วใจมันวิ้วหวิว"

ขณะที่เรากำลังเย้าแหย่กันเพลินๆ เสียงร้องเอะอะก็ดังมาจากหน้าห้อง พอเปิดประตูไปดูก็ได้ข่าวว่านักศึกษาห้องชั้นล่างโดนรถเบรกแตกพุ่งเข้าชนใกล้ๆ รถเข็นขายผลไม้ดอง...อาการสาหัสทั้งคู่

เสริมศักดิ์เผ่นนำหน้าพวกเราลงไปดู รถตำรวจกับมูลนิธิเพิ่งมา...ท้องฟ้ายามเย็นดูร่มครึ้ม ร่างคนเคราะห์ร้ายทั้งสองนอนจมกองเลือดแน่นิ่ง รถเข็นพังยับเยิน เสริมศักดิ์ผวาเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วต้องผงะหน้า เข่าอ่อนจนทรุดลงนั่งกับพื้นซีเมนต์ หลุดปากเสียงสั่น...คนที่เพิ่งคุยกับฉันน่ะเอง!

ร่างทั้งสองถูกหามร่องแร่งไปขึ้นรถ...เท่าที่เห็นน่ะคิดว่าเขาคงหมดลมหายใจไปแล้วทั้งคู่ ฉันกับจุ๋มช่วยกันประคองเพื่อนกลับขึ้นห้อง

คืนนั้นทั้งจุ๋มกับเสริมศักดิ์ต้องอาศัยนอนในห้องฉัน ขอร้องให้เปิดไฟห้องน้ำไว้ด้วย อากาศที่เคยเย็นสบายก็กลับหนาวยะเยือกผิดปกติ จุ๋มนอนห่มผ้าหันหน้ามาหาฉันตลอดเวลา อดด่าเพื่อนไม่ได้ว่ากระแดะออกไปซื้อของกินแท้ๆ ถึงมีเรื่องกลัวผี...

เสริมศักดิ์ได้แต่พลิกไปพลิกมาบนพื้นปลายเตียง สลับกับการท่องคาถางึมๆ งำๆ อยู่แทบตลอดเวลา

ราวห้าทุ่มเศษ ขณะที่เรากำลังเคลิ้มๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ แต่เราสะดุ้งตื่นกันทุกคน จุ๋มร้องถามว่าใคร? คำตอบคือเสียงถอนหายใจเหน็ดเหนื่อยยืดยาว...

"อย่าเปิดนะแก" เสริมศักดิ์ครางกระเส่า "เขามาหาฉันแหงๆ เลย"

จุ๋มด่าเผ็ดๆ ออกไปเป็นชุดว่าจะเรียกผีมาหา จนกระทั่งเสียงต่างๆ เงียบไป สรรพสิ่งตกอยู่ในความเงียบเชียบน่าใจหาย...ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับต่อก็ พอดีได้ยินเสียงเสริมศักดิ์กรีดร้องลั่นห้องจนต้องลุกพรวดขึ้นนั่ง

สวรรค์ทรงโปรดด้วยเถิด! แสงไฟสลัวๆ จากห้องน้ำส่องให้เห็นร่างสูงตระหง่านใบหน้าแหลกยับชุ่มด้วยเลือดสดๆ ยืนจังก้าจ้องเขม็งอยู่ที่นั่น...ได้ยินเสียงจุ๋มร้องกรี๊ดๆ อยู่ใกล้หูจนกระทั่งความรู้สึกของฉันดับวูบไป

ถึงจะรักเพื่อนแค่ไหนก็ไม่ยอมให้เสริมศักดิ์ มานอนด้วยอีกแล้วค่ะ! บรื๋อออ..