จุดเริ่มต้นสัมผัสที่ 6

แต่ไหนแต่ไรมา…ฉันไม่เคยมีสัมผัสที่ 6 อาจเป็นเพราะฉันเป็นคนที่เกิดวันพฤหัสบดี ซึ่งคนสมัยโบราณถือว่าเป็นวันครู-วันแข็ง ยากที่จะเจอพวกสิ่งเร้นลับทั้งหลาย

…แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้…

มันเกิดขึ้นกับฉันตอนอายุเพียง 12 ปี กำลังศึกษาอยู่ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ช่วงเวลานั้น…แม่ของฉันมีอาชีพขายผักที่ตลาด ต้องหาผักตอนบ่าย นำไปไว้ที่แผงตอนเย็น และขายตอนตี 3 ด้วยความเป็นเด็ก เมื่อตื่นมาไม่เจอแม่ ทำให้ฉันหวาดระแวงไปทุกอย่าง แต่ก็ไม่เคยเจออะไรผิดปกติเกี่ยวกับเรื่องผีสางเทวดา เมื่อเวลาผ่านไป ฉันก็ชินกับการนอนคนเดียวไปโดยปริยาย

พอโรงเรียนปิดเทอม ฉันก็ช่วยงานแม่ ตั้งแต่อาชีพหลักยันอาชีพเสริม ช่วยแม่หาผัก เก็บผัก ล้างผัก ส่งผัก บางครั้งมีลูกค้านำกางเกงมาเปลี่ยนซิป ฉันก็ช่วยแม่แกะซิป ส่วนเรื่องเย็บเป็นหน้าที่แม่ และช่วยไปจนถึงงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ

เย็นวันหนึ่ง ฉันซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซด์แม่ขนผักไปไว้ที่ตลาดเหมือนทุกๆ วัน มอร์เตอร์ไซด์สีแดงเลี้ยวซ้ายเข้าซอยแคบๆ มีแผงขายเรียงรายกันเป็นแนวยาว ฉันลงจากรถยกผักขึ้นแผง ส่วนแม่คอยเก็บเข้าใต้แผง ช่วงนั้นมีข่าวหัวขโมยผักดังกระฉ่อนไปทั่ว ทำให้ไม่มีใครกล้าวางผักไว้บนแผงเลยแม้แต่ถุงเดียว ฉันหันมองพระอาทิตย์ที่เริ่มตกดิน ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นส้ม นกบินกลับรังเป็นระยะๆ กวาดตามองไปรอบๆ ตลาด มีเพียงฉันและแม่แค่ 2 คน ที่ยังอยู่ในตลาด ฉันหยิบน้ำจากตระกร้ารถมาดื่มเพื่อดับกระหาย

สมองของฉันว่างเปล่าไปวูบหนึ่ง มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเร็วมาก เหมือนฉันกึ่งหลับกึ่งตื่น ทั้งๆ ที่ยืนรอแม่เก็บผักอยู่หน้าแผง…
หญิงวัยทองราว 50 ปี ผมขาวหงอกปนดำ รูปร่างท้วม สวมชุดกระโปรงแขนกุด กำลังเก็บถุงกับข้าว

แล้วแกก็หายไป…ฉันพบว่าถูกแม่เรียก ยืนจ้องหน้าฉันอย่างงงงวย มือที่ถือน้ำอยู่ในตอนแรกปล่อยขวดลงกลิ้งไปกลิ้งมาบนแผง

“เป็นไร?”
“เปล่า…”

ฉันพูดจบ ขึ้นซ้อนท้ายแม่อย่างใจลอย สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊คืออะไร หรือว่านึ่คืออาการของคนถูกผีหลอก???

ฉันได้แต่ภาวนาให้มอร์เตอร์ไซด์ขับออกจากตลาด เมื่อขับพ้นตลาดออกมาได้ระยะหนึ่ง ฉันปากคอสั่นเริ่มบทสนทนากับแม่อีกครั้ง

“แม่…”
“อะไร…?”
“ตลาดเราเคยมีคนตายมั้ย?”

แม่นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง

“ไปเห็นอะไรเข้าล่ะ?”

ฉันได้ยินดังนั้นก็เล่าเหตุการณ์ที่เจอให้แม่ฟัง แม่คงไม่เชื่อฉันแน่ๆ เพราะชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยเล่าเรื่องอะไรแบบนี้ให้แม่ฟังเลยสักครั้ง แถมไม่เคยเห็นอะไรแปลกๆ ด้วย เราทั้งคู่จบการสนทนาเพียงเท่านั้น จนถึงบ้าน…ฉันลงจากรถ อาบน้ำนอนตามปกติ แต่ก็ยังครุ่นคิดถึงสิ่งที่เจอเมื่อตอนเย็น เขาต้องการอะไร…? ถึงได้มาปรากฏตัวให้ฉันเห็นเพียงคนเดียว…หรือว่านั่นเป็นเพียงภาพหลอนที่ฉันจินตนาการขึ้นมาเอง

วันรุ่งขึ้น 6 โมงเช้า ฉันปรึกษาแม่นมซึ่งเป็นป้าสะใภ้ของลุง แกรู้เรื่องพวกนี้อย่างดี เพราะแกเข้าฟังธรรมะที่สถานธรรมบ่อยๆ เพื่อความสบายใจ แกให้ทำบุญตักบาตรด้วยข้าวเปล่า ผลไม้ นม ไม่มีของคาว (แกกินเจ ก็เลยไม่ให้ซื้อของคาว) ฉันตักบาตรไป 2 รูป แล้วนำข้าวที่เหลือไปเทใต้ต้นขนุน (เชื่อว่าสัมภเวสีแถวนั้นจะมากิน) จากนั้นก็เดินเข้าบ้านดูการ์ตูน ประมาณ 10 โมง แม่กลับมาจากตลาด ฉันจึงช่วยขนผักมาไว้ในบ้าน

“แม่ไปถามคนที่ตลาดมา เขาบอกว่า…แกชื่อป้าแดง ตายไป 2 ปีแล้ว ไม่มีลูกหลานที่ไหนเลย แกคงอยากให้ทำบุญไปให้แก”

จบประโยคฉันถึงกับชะงัก สิ่งที่ฉันเห็นไม่ได้เกิดจากจินตนาการหรือภาพหลอน แต่เขาคือวิญญาณของป้าแดงทียังคงวนเวียนอยู่ที่นั่นมาตลอด 2 ปี

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2556
Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2556 1:19:22 น.		0 comments
Counter : 2489 Pageviews.
Share Tweet