//www.kumarntalk.com/topic/195




"ชาญ" เล่าเรื่องขนหัวลุกจากชายแดนเมืองช้าง

สมัยเด็กผมอยู่บ้านช่องจอม อ.กาบเชิง จ.สุรินทร์ แดนดินถิ่นปราสาทขอม เรื่องผีๆ สางๆ มีเยอะครับ ดูเหมือนว่าเกิดมาพวกผมก็เจอผีกันเสียแล้ว

ไม่ว่าผีบ้านผีป่ามีทั้งนั้น ต้องทำพิธีเซ่นผีกันบ้าง ไล่ผีกันบ้าง แต่ก็ไม่เห็นจะได้ผลจริงๆ ซะที ยิ่งพวกเขมรรบกันหนัก เขมรแดงมาหลบอยู่ชายแดนแถวนั้น ถูกฝ่ายรัฐบาลโจมตีจนล้มตายมากมาย แต่พวกเขมรแดงก็ยัง มาซ่องสุมผู้คน คอยตอบโต้ดุเดือดพอๆ กัน

ยิ่งตายมาก ผีก็ยิ่งดุมากน่ะซีครับ!

ทหารของเราคอยเฝ้าปกป้องดินแดนเต็มที่ ตอนเช้าๆ ก็เปิดด่าน ให้ผู้คนและพ่อค้าแม่ขายไปมาหาสู่กันได้สะดวก

แถวบ้านผมไม่ว่าช่องจอม บ้านด่านหรือบ้านปวงตึก มักจะนิยมเลี้ยงเป็ดกันเพราะเลี้ยงง่าย ขายได้ราคาดี อีกด้วย แต่น่าแปลกที่ลูกค้ารายใหญ่กลับเป็นเขมร ที่ชอบกินไข่เป็ดมากกว่าไข่ไก่ ขับรถมาซื้อถึงเล้าเลยแหละ แถมไม่จู้จี้เหมือนลูกค้าคนไทย แตกนิดบุบหน่อยก็ไม่เอา...ลูกค้าเขมรไม่เคยปริปากต่อว่า ขนซื้อไปขายได้กำไรเพียบไปตามๆ กัน

เรื่องขนหัวลุกเกิดขึ้นเพราะตายายคู่หนึ่ง คือตาเพ็ญกับยายลออมีเป็ดเล้าใหญ่อยู่ใกล้ๆ บ้านผม แกเลี้ยงเป็ดไล่ทุ่งฝูงใหญ่ แถมมีบ่อเลี้ยงปลาอยู่หลังบ้านด้วย สองผัวเมียอยู่กันตามลำพัง มีลูกชายสองคนก็ไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ นานปีทีหนถึงจะกลับบ้าน

พวกเด็กๆ กลัวตาเพ็ญผู้หน้าตาบึ้งตึง ชาวบ้านเรียกแกว่า "ตาเพ็ญตาเสือ"

ตอนเย็นๆ ตาเพ็ญจะนุ่งโสร่งตัวเดียวมาซื้อเหล้าที่ร้านเจ๊กเฮงใกล้ตลาด เห็นรอยสักตามหน้าอกและหลังเป็นอักขระดำมืด กลมกลืนกับผิวของแก ดูเหมือนแกจะไม่คบค้าสมาคมกับใคร ตกค่ำก็เมาเหล้าแล้วก็ทะเลาะกับเมียเสียงโหวกเหวกเป็นประจำ

ยามค่ำคืนมีคนเห็นแกนั่งสูบยาแดงวาบๆ อยู่ใต้ต้นกระบกหน้าเล้าเป็ด ถ้าใครหยุดมองแกจะลุกพรวดขึ้นยืน มือถือมีดขอคมปลาบ เลยต้องเผ่นหนีไปตามๆ กันไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่

ตาเพ็ญจะคบแต่พวกเขมรที่เป็นลูกค้าขาประจำ เท่านั้นเอง!

ก่อนเกิดเหตุร้ายมีคนผ่านไปทางนั้น แต่ไม่เห็นตาเพ็ญมานั่งสูบยาใต้ต้นกระบกเช่นเคย แต่กลายเป็นยายลออนั่งแทนที่ พอเข้าไปทักทายแกกลับสะบัดหน้าหนี เลยเอามานินทาว่าผัวเมียคู่นี้ไม่เอาเพื่อนบ้านพอๆ กัน

คืนหนึ่ง ผมได้ยินเสียงทะเลาะเบาะแว้งมาจากบ้านนั้น ไม่ช้าก็มีเสียงยายลออร้องไห้พะอืดพะอมที่ใต้กระบก สายลมกระโชกแรงจนได้ยินเสียงชัดเจนเหมือนแกมาร้องไห้อยู่ข้างบ้านนี่เอง

ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามาทุกที!

จู่ๆ หมาเจ้ากรรมก็โก่งคอหอนโหยหวนเสียงเยือกเย็น บรรยากาศยามราตรีน่าวังเวงจนผมขนลุก แม่บ่นว่าอยากไปดูยายลออว่าแกเป็นไร แต่พ่อห้ามไว้ว่ากลางค่ำกลางคืนอย่าไปดูเลย

ตั้งแต่คืนนั้น ยายลออก็มาร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่เดิมติดๆ กัน 3-4 คืน พ่อแม่อดรนทนไม่ไหว เราต้องชวนกันออกจากบ้านไปดูให้รู้แน่ว่าเกิดอะไรขึ้น?

ท้องฟ้ามีแสงดาวส่องสลัว ลมหนาวพัดวู่หวิวราวจะแทรกเนื้อหนังลงไปถึงกระดูก เสียงหมาเห่าหอนน่าขนลุก พ่อฉายไฟวูบวาบไปที่ต้นกระบก แต่ก็ยังเห็นอะไรไม่ชัดเจนนัก

กระทั่งถึงจุดหมาย! ลำแสงของไฟฉายส่องไปกระทบร่างดำๆ ของยายลออ...แต่แกไม่มีหัว! ผมสะดุ้งโหยง ผวาเข้าไปกอดแขนแม่ แต่พอเรียกชื่อแกเบาๆ ร่างนั้นก็ขยับไปมา...อ๋อ! แกนั่งชันเข่า ฟุบหน้าอยู่บนรากใหญ่ของกระบก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้าๆ

คุณพระช่วย! ผมจะไม่มีวันลืมภาพนั้นไปชั่วชีวิต!

ใบหน้าเล็กๆ โดดเด่นอยู่ในแสงไฟ ผมกระเซิงน่ากลัว นัยน์ตาดำปี๋พองโต น้ำตาไหลรินลงมาตามแก้มเหี่ยวแห้งจนถึงมุมปากห้อยย้อย เสียงคร่ำครวญวู่หวิว...ช่วยด้วย...

แม่เรอเอิ๊กแล้วเป็นลมไป...ผมตกใจร้องแต่ช่วยด้วยๆ ขณะที่พ่อหันมาหา...เมื่อส่องไฟฉายไปอีกทีก็ไม่เห็นร่างน่าเกลียดน่ากลัวนั่นเสียแล้ว

รุ่งเช้า มีคนไปพบตาเพ็ญนอนตายอยู่ข้างๆ ขวดเหล้า นัยน์ตาลืมโพลง แต่ไม่มีวี่แววของเมียแก พ่อชวนเพื่อนบ้านไปที่โคนกระบกก็เห็นหลุมที่เพิ่งกลบได้ไม่นาน...

ศพกำลังเน่าของยายลออถูกฝังอยู่ที่นั่นเอง!

วิญญาณแกมาร้องไห้จนเราได้ยินก็พอจะเข้าใจ แต่ทำไมตาเพ็ญฆ่าเมียแล้วเอาศพไปฝังไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร? พ่อกับแม่ได้ยินผมถามเรื่องนี้ก็ได้แต่สบตา แล้วถอนใจยืดยาว...แปลกจริงๆ เลยครับ!