ผีบ้านสวน (ขนหัวลุก ใบหนาด)
ผีบ้านสวน
ขนหัวลุก
ใบหนาด
"สมชาย" เล่าประสบการณ์จากวิญญาณเฮี้ยน
ตอนนี้ตลาดนัดทางน้ำกำลังโด่งดังนะครับ มีชื่อเสียงและได้รับความนิยมยิ่งกว่าเดิมไม่ว่าที่ต่างจังหวัด หรือกรุงเทพฯ อย่างดอนหวาย, อัมพวา บางคล้า และตลิ่งชันในเมืองหลวงนี่เอง
คนที่ไปเที่ยวตลาดน้ำตลิ่งชันในปัจจุบันนี้ เห็นแต่ความคึกคัก เดินดูของกินของใช้สารพัดอย่าง ดูเผินๆ เห็นตลาดต้นไม้เรียงรายสองฝั่งถนนหน้าอำเภอ เอ๊ย! หน้าเขต กับเรือกสวนเขียวชอุ่มดูร่มรื่นน่าชุ่มชื่นใจ แทบจะมองไม่เห็นว่าได้เปลี่ยนแปลงจากสภาพเดิมไปมากน้อยแค่ไหน ทั้งๆ ที่ความจริงน่ะไม่เหมือนกับสมัยก่อนเลยครับ
สมัยหนุ่มผมเป็นลูกชาวสวนที่ตลิ่งชัน ตอนนั้นถือว่ายังอุดมสมบูรณ์สมกับคำว่าสวนผลไม้ชานเมือง มีผลหมากรากไม้สารพัดชนิดที่คนสมัยนี้แทบจะคิดไม่ถึง เช่น ทุเรียน มะปราง มะเฟือง มะไฟ มะขวิด น้อยหน่า...ขนาดมังคุดก็ยังมี!
ผลไม้พวกนี้ล้วนแต่ดกดื่นเต็มสวน โดยเฉพาะมะไฟนี่ต้องยกให้ "ลุงเจือ" ว่าแก "ทำมะไฟ" เก่งที่สุด...ภาษาชาวสวนบ้านผมน่ะครับ หมายถึงคนที่ปลูกมะไฟเก่งกาจ ออกลูกดกสะพรั่งเต็มต้น ตั้งแต่โคนขึ้นไปถึงกิ่งก้าน ห้อยระย้าเหลืองอร่ามน่าประทับตาประทับใจจริงๆ
เดี๋ยวนี้ลุงเจือสิ้นบุญไปแล้ว มะไฟกับผลไม้ต่างๆ ก็พลอยอับเฉาโรยราไปกับความเจริญ มีถนนหลายสายตัดผ่าน ตึกรามบ้านช่องผุดขึ้นคึกคัก ต่อให้ชาวสวนระดับ "มือชอุ่ม" แค่ไหนก็เสกเป่าให้ฟื้นสภาพเดิมไม่ได้หรอกครับ
เรื่องขนหัวลุกที่ตลิ่งชันก็ไม่น้อยหน้าใคร!
ตาผูกคนริมคลองอยู่กับเมียชื่อรื่น แค่สองคนตายายอยู่มาตั้งแต่ยังหนุ่มสาวจนล่วงเข้าวัยชรา ลูกเต้าทั้งหญิงและชายล้วนมีครอบครัว แล้วแยกย้ายกันออกไปอยู่ที่อื่น นานๆ ถึงจะกลับมาเยี่ยมพ่อแม่สักครั้ง
สองผัวเมียเลี้ยงห่านไว้แทนหมา ต้องยอมรับว่ามันดุสาหัส ไม่ว่าเป็นคนแปลกหน้ารวมทั้งหมาหรืองูย่างกรายเข้ามามันจะร้องลั่นเสียงแหลม ไล่จิกกัดดุเดือดไม่กลัวอะไรทั้งนั้น...งูเงี้ยวเขี้ยวขอตามเรือกสวนค่อนข้างชุกชุมเอาการ แต่ถ้าบังอาจโผล่ไปที่นั่นเป็นต้องเผ่นหนีห่านเร็วจี๋เหมือนหมูหนีตะขาบยังไงยังงั้น
คิดดูล่ะกันว่าห่านบ้านนี้ดุเดือดเลือดพล่านปานใด!
ไม่รู้ว่าเวรกรรมหรือเพราะงูเห่ามันอาฆาตกันแน่ วันหนึ่งตาผูกก็โดนงูเห่ากัดตายใกล้ๆ กับทางเดินเข้าหมู่บ้านพอดี
คราวนี้ชาวบ้านร้านช่องก็โจษจันกันว่าผีตาผูกดุร้ายน่ากลัวอย่าบอกใครเชียว!
คนที่ผ่านไปมามักจะมองเห็นที่โคนตะขบริมทางอันเป็นที่ตายของแก รูปร่างหน้าตาเหมือนคนเป็นๆ นี่แหละ บางคนจำไม่ได้ว่าแกตายไปแล้วก็ไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ แต่คนที่จำได้ต้องบอกว่าขนหัวลุกไปตามๆ กัน
ตาผูกเป็นคนรูปร่างเตี้ยเล็ก หน้ากลม คางแหลม หัวทุย ตัดผมสั้นเกรียน มองเห็นปราดเดียวก็จำได้ และนั่นยิ่งทำให้มีคนเห็นผีตาผูกชัดๆ หลายต่อหลายคน ไม่ว่าน้าชื้น ป้าเยาว์ ลุงหนุน ยายแจ่ม ตากรี...เล่นเอาวิ่งหนีกระเซอะกระเซิงชนิดแหกป่าแหกสวนกันเป็นทิว
วันดีคืนร้าย ผมกับเพื่อนๆ อีก 2 คนก็เจอดีเข้าชนิดจังเบอร์!
สาเหตุมาจากการไปเที่ยวงานวัด วัยหนุ่มทำให้พวกเราเลือดร้อน ไม่เกรงกลัวอะไรง่ายๆ ดูหนังดูลิเกจนงานเลิกแล้วเดินกลับบ้านกลางดึกเปลี่ยวในคืนเดือนหงายแจ่มฟ้า
ขณะที่กำลังพูดคุยเสียงโขมง หัวเราะต่อกระซิกกันมาใกล้ต้นตะขบแผ่ใบร่มครึ้ม ผมไม่ได้นึกถึงตาผูกที่โดนงูกัดตาย ทั้งๆ ที่มองเห็นผู้ชายร่างเล็กโผล่ออกมาจากโคนไม้ แล้วเดินนำหน้าเราฉับๆ สังเกตแต่ว่าชายคนนั้นนุ่งกางเกงขาก๊วยตัวเดียว เดินเหมือนลอยไปยังงั้นแหละ
"ใครวะ?" ไอ้น้อยถามขึ้น ส่วนไอ้คล่องกลับหัวเราะก๊ากราวขบขันเต็มประดา
"ตาผูกมั้ง? แกมารับเราไงวะ!"
เพื่อนผมพูดเล่นแท้ๆ แต่ร่างเล็กๆ ที่เดินนำหน้าก็หยุดกึกก่อนจะหันขวับมามอง...แสงจันทร์ที่ส่องลงมา กระทบใบหน้าดำๆ นัยน์ตาพองโต เล่นเอาผมขนลุกซ่า ชาวาบไปทั้งตัว เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาวเหมือนจับไข้
"ตาผูก!!" ไอ้น้อยกับไอ้คล่องหลุดปากออกมาพร้อมๆ กัน ใบหน้านั้นหันกลับก่อนจะเดินฉับๆ ต่อไป...ผมรู้สึกเหมือนแผ่นดินยุบหายไปดื้อๆ แต่ฟ้าดันถล่มโครมครามลงมาจนหัวหมุน ตาลาย ได้ยินเสียงตัวเองแผดร้องแสบแก้วหู ก่อนจะกระโจนพรวดออกไปข้างหน้าชนิดลืมตัวลืมตายในพริบตา
มารู้สึกตัวอีกทีก็ถึงบ้านแล้ว เล่นเอานอนแผ่หลาอยู่บนระเบียง เหน็ดเหนื่อยแทบขาดใจ...แต่ยังดีกว่าเพื่อนสองคนที่จับไข้จับหนาวอยู่หลายวันกว่าจะค่อยทุเลา!
| Create Date : 26 พฤศจิกายน 2556 |
| Last Update : 26 พฤศจิกายน 2556 9:17:18 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1787 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 96 คน [