"เพื่อนแท้" เล่าเรื่องความฝันสยดสยองน่าขนหัวลุก

คุณผู้อ่านเคยฝันร้ายบ้างหรือเปล่าครับ?

มนุษย์ ทุกคนย่อมจะเคยฝันทั้งนั้นแหละ ฝันกลางคืนนะครับ ไม่ใช่ฝันกลางวัน! มีทั้งฝันดี, ฝันร้าย, ฝันไม่เป็นเรื่องเป็นราว จากเรื่องนี้กระโดดไปเรื่องนั้น หรือจะเรียกว่าฝันเลอะเทอะเปรอะเปื้อน ฝันไร้สาระก็ยังได้

ไม่ว่าใครก็ชอบฝันหวาน ฝันดี ไม่มีใครชอบฝันร้ายประเภท "ฝันสยอง" แน่นอน เพราะทำให้หวาดกลัว ใจคอหายหมด ทั้งในฝันจนกระทั่งตื่นขึ้นมาก็ทำให้ใจคอไม่สบายไปนานเชียว

กลัวว่าฝันร้ายจะกลายเป็นจริงน่ะซีครับ!

ถ้า ฝันดี ฝันสนุก น่าเพลิดเพลินเจริญใจยิ่งกว่าชีวิตจริงเป็นไหนๆ ใครๆ ก็อยากฝันเนิ่นนานไปตลอดคืน แต่ถ้าเกิดตื่นขึ้นมากลางคัน มีเคล็ดลับว่าให้ "กลับหมอน" จะทำให้ฝันดีต่อเนื่องไปจนจบเรื่อง

แต่ ฝันร้ายน่าสยดสยองนี่น่ะซี เล่นเอาตื่นขึ้นมาใจเต้นโครมคราม เพราะยังสยองไม่หาย แม้จะมีคนแก้ฝันให้ว่า "ฝันร้ายย่อมกลายเป็นดี" ก็เถอะเอ้า!

ว่าแต่คุณๆ เคยฝันร้ายชนิดสยองสุดขีดเหมือนผมไหม?

คืน นั้น ผมเข้านอนปกติราวสองยาม ก่อนนอนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมารกสมอง ยิ่งผมเป็นคนนอนง่ายหลับง่ายอยู่แล้ว หัวถึงหมอนราวห้านาทีก็หลับปุ๋ย..ไม่ช้าไม่นานก็เคลิ้มฝันไป..

ในฝัน นั้นผมอยู่ในชนบทแห่งหนึ่งเวลาบ่ายแก่ๆ จวนจะเย็น ยืนดูขบวนแห่ศพผ่านหน้าไปป่าช้า ท่ามกลางเสียงแตรวงเศร้าๆ นำหน้า มีพระภิกษุรูปหนึ่งถือสายสิญจน์ที่ผูกกับโลงศพสีทอง ผู้ชายหนุ่มๆ ราว 4-5 คนแบกโลง ตามด้วยญาติมิตรผู้ตายเดินหน้าตาเศร้าหมองตามไปด้วย บางคนก็ร้องไห้ บางคนก็ใช้ผ้าซับน้ำตาไปตลอดทาง

ท่านว่า..มิตรแท้ย่อมติดตามคลุกคลีไปด้วย ไม่ว่าจะไปสู่ปราสาทราชวังหรือสุสานศพอนาถา!

เมื่อ ไปถึงศาลาก็ตั้งศพไว้บนไม้ 4 ขา 2 ตัว แล้วพระสงฆ์ 4 รูปก็มาสวดพระอภิธรรมครั้งสุดท้าย ก่อนจะหามศพขึ้นเมรุปูนเตี้ยๆ มีสัปเหร่อวัยชราจัดการเปิดโลง ทุบมะพร้าวล้างหน้าศพ แล้วจัดการใช้ท่อนฟืน 4-5 ท่อนทับศพไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ศพลุกทะลึ่งตึงตังขึ้นมาเมื่อโดนไฟเผา

ระหว่างนั้น เจ้าภาพก็โปรยเงินเหรียญให้เด็กๆ แย่งทานกันสนุกสนาน มีผู้ใหญ่หลายคนเข้าไปแย่งทานกับเด็กๆ ด้วย

ไฟลุกพึบขึ้นเพราะน้ำมันก๊าดที่ราดกองฟืนใต้โลง

เสียงร้องไห้โฮดังประสานกับเสียงสะอึกสะอื้นคร่ำครวญถึงผู้ตาย!

ผม คงยืนดูภาพนั้นอยู่ใกล้ๆ จนรู้สึกร้อนผะผ่าวทั้งใบหน้า..ภาพที่จะต้องเกิดขึ้นกับมนุษย์ทุกคน ทุกชีวิต ไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น! เพราะเมื่อคลอดออกจากท้องแม่ออกมาลืมตาดูโลก ก็เท่ากับเริ่มต้นนับวันเดินเข้าไปหาเชิงตะกอน..ไม่เร็วก็ช้า เพื่อให้ผู้คนรุ่นหลังๆ เติบโตขึ้นมาแทนที่

มันเป็นกฎของธรรมชาติ..เป็นกฎของชีวิต!

เปลว ไฟโชติช่วง ร้อนแรงขึ้นทุกที..ขณะที่ภาพตรงหน้าเลือนหาย กลายเป็นจิตกาธานที่มีโลงศพสวยงามลายเทพนม มีดอกไม้งามสะพรั่งประดับประดาเต็มไปหมด

พระสงฆ์ขึ้นไปบังสุกุลรับ ผ้าสบงรูปแล้วรูปเล่า..หันไปมองเบื้องล่างก็เห็นญาติมิตรในชุดสีดำนั่งเรียง รายเต็มศาลา ส่วนมากสีหน้าเศร้าๆ ดูสงบเสงี่ยม ระมัดระวังกิริยาสมกับมางานศพ กับเป็นการให้เกียรติผู้ตาย อย่างน้อยก็ขออโหสิกรรมต่อกันเป็นครั้งสุดท้าย

มีส่วนน้อยที่ยัง หัวเราะต่อกระซิกกัน ทั้งๆ ที่แต่งชุดไว้ทุกข์ และในมือมีดอกไม้จันทน์ที่เจ้าภาพแจกไว้ก่อนจะขึ้นไปเผาหลอกและเผาจริงในที่ สุด

ครั้นแล้ว เสียงปี่พาทย์มอญก็ดังแทรกขึ้นมา...

ปี่พาทย์ สำหรับงานศพ เสียงเศร้าสร้อย โหยหวน เสียดแทงความรู้สึกให้หลายๆ คนพลอยน้ำตาไหล..มันเหมือนกับเพลงไว้อาลัย เพลงลา..เสียงกระซิบกระซาบขอลาจากญาติสนิทมิตรสหายไปสู่ภพหน้าจนกาลนาน!

ฝูง ชนทยอยกันขึ้นบันไดไปสู่เมรุ อโหสิกรรมและล่ำลา ก่อนที่ร่างสงบนิ่งในโลงจะถูกเผาไหม้เป็นภัสมธุลี เหลือแต่เพียงกระดูกไม่กี่ชิ้นในวันรุ่งขึ้น

อาทิตย์อับแสง ลมพัดเยือกเย็น ปี่พาทย์มอญเสียงเศร้าสร้อยยังล่องลอยอยู่ในอากาศ ญาติมิตรผู้วางดอกไม้จันทน์ ขออโหสิกรรมต่อกัน ทยอยลงบันไดทั้งซ้ายและขวา ส่วนใหญ่จะกลับไปจนเกือบหมด สัปเหร่อจัดการยกหีบศพเข้าไปในเตาอุดอู้ บางคนยกพวงหรีดและช่อดอกไม้ออกไป

ผมก้าวขึ้นเมรุเป็นคนสุดท้าย..

ในมือมีดอกไม้จันทน์..ดอกไม้แห่งความตายเพื่อส่งวิญญาณไปยังปรโลก!

พนักงาน ผู้หนึ่งยกภาพถ่ายขนาดใหญ่ของผู้ตายลงไปข้างล่าง เพื่อส่งคืนให้ญาติ ผมจ้องมองอย่างตะลึงพรึงเพริด ชีวิตเหมือนจะวูบดับหาย ทอดทิ้งร่ายกายผู้เป็นเพื่อนเก่าแก่มาเนิ่นนานนักหนาไปตลอดกาล

นรกเป็นพยาน! นั่นคือภาพถ่ายของผมเอง!

ชั่ว ขณะหนึ่ง เหมือนโลกหยุดหมุน กาลเวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่..ผมสูดลมหายใจยาว วางดอกไม้จันทน์ดอกสุดท้ายใส่เตาเผา..สัปเหร่อปิดฝาเหล็ก ความเร่าร้อนพลุ่งเข้าใส่ใบหน้าจากความรู้สึก..ก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาสู่ โลกของความเป็นจริง

คุณๆ เคยฝันร้าย ฝันสยองน่าขนหัวลุกเหมือนผมไหมครับ?