+  ถึงชั้นสองของร้านสวัสดี ก็พบกับคุณจุ๋ม (ใครก็ไม่รู้ แต่เค้าเรียกแทนตัวเองอย่างนั้น) กำลังพ่นๆ ใส่โทรศัพท์ว่า  "จุ๋มไม่สบายใจเลยพี่...จุ๋มรู้สึกนะว่าเราพูดตรงไปหรือเปล่า  จุ๋มไม่สบายใจเลยพี่..." เดินเลยไปตรงที่เค้าขายโปสเตอร์ บอกความจำนง พนังงานขายพยักหน้ารับรู้ ยืนรอ...แล้วจู่ๆ เสียง "จุ๋มไม่สบายใจเลยพี่...ก็ลอยขึ้นมาอีก  แต่คราวนี้ดังกว่าเดิม  ดังจนคาดว่าคนทั้งชั้นคงได้ยินโดยพร้อมเพรียงกัน  คนขายเริ่มพ่นบ้าง  "อย่างเนี้ยแหละ  คราวก่อนหนูก็โดน เป็นครูด้วยนะ  หาว่าเราพูดไม่เพราะ แล้วคุณพูดกับเราเพราะรึเปล่า น้องๆ เค้าก็ยืนรอกันได้ เนี่ย  น้องเค้าก็รู้ว่าใครมาก่อนมาหลัง เค้าก็รอกันได้"  พูดเสร็จส่งโปสเตอร์แล้วส่งสายตาเหมือนต้องการคนเข้าใจ  ฉันเลยต้องส่งสายตาเป็นมิตรและยิ้มเบาๆ ไปเพื่อให้รู้ว่า เออ...ตูอยู่ข้างเมิงก็ได้วะ!"  โอ้ว  อารายกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย  เดินจากเคาท์เตอร์มา  สายตาเหลือบไปพบว่า  คุณจุ๋มยังคงปักหลักทำตัวลีบอยู่แถวๆ มุมเสา เดาว่าคงอยากฟังอะไรดีๆ ต่ออีกซักหน่อย เดินผ่านคุณจุ๋มมาพร้อมๆ กับนึกถึงสิ่งที่พนักงานพ่นออกมา  อูย...ไม่อยากจะคิด  ไปก่อนดีกว่า  ลงมาถึงชั้นล่าง  เลือกแฟ้มไปก็คิดไปว่า...เราน่าจะขึ้นไปสังเกตการณ์บนชั้นสองอีกรอบนะ  เห่อๆ

+ แวะซื้อลูกชิ้นเจริญผล  ดูข่าวพี่เป้น้องแพนจนเพลิน เพลินขนาดที่ว่าแม่ค้ายื่นถุงลูกชิ้นทอนตังค์แล้ว ก็ยังคงยืนดูนิ่งกริบ  เป็นเหตให้แม่ค้าสงสัยเลยถามว่า "ถูกต้องมั้ยคะ?" หมายความว่า แม่ค้าสงสัยว่าทอนตังค์ให้เราถูกหรือเปล่า  ไม่ทราบว่าจะยืนทำลูกชิ้นอะไรอีก  ง่ะ...ก็คนมันชอบดูนี่หว่า...เลยไม่รู้เลยว่าน้องแพนได้ของขวัญอะไรจากพี่เป้  ฮ่วย !

+ แวะกินบะหมี่เกี๊ยวเจ้าเก่าเจ้าเดิม  ก็เลยทำให้มั่นใจขึ้นว่า  ต่อไปนี้  แม่ค้าจะถามตลอดไปแล้วล่ะว่า เอาแห้งหรือน้ำ  เพราะตลอดเวลาที่เคยซื้อขายกันมา  จะกินบะหมี่น้ำตลอด  ก็ให้บังเอิญเมื่อครั้งก่อนหน้านี้สักสองครั้งดันอยากเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตการกินดูบ้างเลยสั่งแห้งมากิน  งานก็เลยเข้า  จากนั้นมารวมครั้งนี้สองครั้งแล้ว  ที่แม่ค้าถามว่า จะเอาแห้งหรือน้ำ  ทั้งๆ ที่ตลอดชีวิตที่พบปะกันมาไม่เคยถามกันซักคำ  เอาล่ะ...อย่างน้อยก็ได้คุยกะแม่ค้ามากกว่าแค่ "บะหมี่เกี๊ยวปูหมูแดงชามนึงค่ะ" ละวะ  เหอะๆ

ps.
สมอง...จำทุกอย่างที่ไม่ควรจำ  และลืมทุกอย่าง...ที่ไม่ควรลืม

โอ๊ยๆ


เมมมะรี่เต็ม !!!!!!!!!