ฝ่ายว่าผัวเมียทั้งสองรา
ต่างพูดตามประสาเป็นผู้ใหญ่
ข้อยออกมาหาพญาไทย
ด้วยขอบใจท่านนักที่ป้องกัน

ร้อยบ้านพันเมืองไม่หลอเหลือ
เป็นเบือฉิบหายด้วยห้ำหั่น
จนน้ำกินบ่ได้ไหลเป็นมัน
ฟันดังฟันปลาบ่ราครือ

แต่บ้านจอมทองของข้าน้อย
บ่ยับย่อยชาวทัพเขานับถือ
ข้าวของสิ่งไรอยู่ในมือ
มิได้ยื้อแย่งทำให้ช้ำใจ

ข้อยขอบคุณท่านเป็นเที่ยงแท้
ถึงคุณพ่อคุณแม่บ่ปานได้
ท่านจะยกทัพกลับเมืองไทย
สิ่งใดข้าวของก็บ่มี

ตามจนตามยากมาฝากบ้าง
เป็นเสบียงกลางทางจนถึงที
เงินทองของตูบ่สู้มี
จะแจกรี้พลท่านที่ขึ้นมา

ข้อยมีแต่ลูกสาว ลาวทอง
กับข้าวของหน่อยนิดคิดมาหา
เจ้าลาวทองลูกแก้วผู้แววตา
ให้เป็นข้าช่วงใช้ไปจนตาย ฯ

เกล้าผมสมทรงกะทัดรัด
ดอกไม้ทองแซมทัดสะบัดไหว
เกี่ยวกระหวัดปิ่นพลอยลอยวิไล
สอดใส่ดอกมะเขือทองคำพราย

ห้อยสายระย้าเพชรเก็จก่อง
สังวาลทองพลอยพริ้งสะอิ้งสาย
เด่นดวงกุดั่นพรรณราย
กำไลสวมขวาซ้ายสอดพร้อม

ใส่แหวนเพชรนิลมรกต
สะไบสีสุกสดตรลบหอม
พ่อแม่เป็นผู้ใหญ่จะไปดอม
ข้าไทแวดล้อมกันลงเรือน ฯ

ท่านพาลาวทองมายกให้
จะเลี้ยงไว้ให้สมซึ่งศักดิ์ศรี
ท่านอย่าคิดกังขาราคี
ร้อยปีไม่อยากให้จากกัน

จะร่วมเรียงเคียงหน้ากว่าจะตาย
ไม่เบื่อหน่ายแหนงจิตบิดผัน
บรรดาได้ทรัพย์มานับพัน
ไม่แบ่งปันให้ใครเท่าใยยอง

สารพัดสมบัติที่ตีได้
ชั้นต่ำลงไปจนข้าวของ
อย่าวิตกจะยกให้ลาวทอง
สองท่านอย่าได้เป็นกังวล ฯ

พลายแก้วเห็นนางยังประหม่า
พูดไม่เงยหน้าขึ้นจากที่
ครั้นจะสนทนาให้ช้าที
เซ้าซี้อยู่ก็เนิ่นเกินเวลา

จึงเอื้อมมือหยิบหมากที่ในพาน
อัดอั้นใจอ่านพระคาถา
ด้วยเคยเชื่อใจแต่ไรมา
ไม่ช้าส่งให้พี่เลี้ยงพลัน

ช่วยยื่นหมากไปให้เจ้าลาวทอง
ทั้งสองพี่กินหมากในพานนั่น
สนทนาเวลาก็ดึกครัน
ไปเถิดวันอื่นจึงขึ้นมา

พี่เลี้ยงรับหมากมายื่นให้
เจ้าลาวทองรับไว้ไม่เงยหน้า
ไม่กินกลัวจะไม่ให้ไคลคลา
ครั้นกินหมากมนตราให้เสียวใจ

ตั้งแต่ยามเย็นนางมาอยู่
หาได้ดูหน้าตาเจ้าพลายไม่
ครั้นต้องหมากมนตร์เคี้ยวประเดี๋ยวใจ
ก็อาลัยลอบเหลือบชำเลืองตา

เห็นเจ้าพลายนายทัพขยับยิ้ม
ปิ้มประหนึ่งจะคลานเข้าไปหา
เจ้าพลายแก้วแว่วเห็นกิริยา
ก็รู้ว่าต้องเทพรำจวนใจ

เบือนหน้ามาบอกกับสองนาง
ไปพลางวันอื่นจงมาใหม่
หาวนอนแล้วสิน้องลาวทองไป
ดับไฟมืดมิดทำนิทรา ฯ

บุราณท่านว่าเขาขุดบ่อ
ล่อให้ปลาหลงไม่สงสัย
ยังไม่กินค่อยประคิ่นประคองไว้
บัวในสระศรีมิให้ช้ำ

สายชลมิให้ข้นขุ่นมัว
ตัวปลาปล่อยกินอยู่คลาคล่ำ
เหมือนเขาปล่อยเราไว้ยังไม่ทำ
เมื่อเขากลับจับจำก็จวนเจียน

จะหลบลี้หนีไปข้างไหนพ้น
ต้องผ่อนปรนดับความหนามเสี้ยน
อย่าให้เราหญ้าแพรกนี้แหลกเตียน
เจ้าดังหนึ่งเทียนประทีปตาม

พ่อแม่แก่แล้วไม่เห็นหน
มืดมนอยู่ในป่าพนาหนาม
จะแจ่มแจ้งก็เพราะแสงเขาส่องงาม
พยายามเลี้ยงลูกจึงรำพึง

เมื่อน้อยน้อยร้อยชั่งพึ่งพ่อแม่
ครั้นพ่อแม่เฒ่าแก่พ่อแม่พึ่ง
จะยกเจ้าให้เขาไปเคล้าคลึง
แม่อย่าขึ้งเคียดแค้นรำคาญใจ ฯ